Boedda, die evangeli
Paul Carus
Vertaal uit Engels deur Elroy M Heynes
Die dissipel praat
Juig oor die blye tyding! Die Boedda het die wortel van alle kwaad gevind; Hy het ons die weg van verlossing gewys. Die Boedda verdryf die illusies van ons verstand en verlos ons van die terreur van die dood.
Die Boedda bring troos aan die vermoeide en hartseerbelaaides; Hy herstel vrede vir diegene wat onder die las van die lewe afgebreek word. Hy gee moed aan die swakkes wanneer hulle selfstandigheid en hoop sou prysgee. Julle wat ly onder die verdrukkinge van die lewe, julle wat moet stry en volhard, julle wat smag na 'n lewe van waarheid, verheug julle oor die blye tyding! Daar is balsem vir die gewondes en brood vir die hongeriges. Daar is water vir die dorstiges en daar is hoop vir die wanhopiges. Daar is lig vir diegene wat in duisternis is en daar is onuitputlike seën vir die opregtes.
Genees jou wonde, jy verwonde en eet tot jy versadig is, jy wat honger is. Rus, jy wat moeg is, en jy wat dors het, les jou dors. Kyk op na die lig, julle wat in die duisternis sit; wees vol goeie moed, julle wat verlate is.
Vertrou op die waarheid, julle wat die waarheid lief het, want die koninkryk van geregtigheid is op die waarheid gegrond. Die duisternis van dwaling word verdryf deur die lig van die waarheid. Ons kan ons weg sien en ferm wees en sekere stappe doen. Die Boedda het die waarheid geopenbaar. Dit genees ons siektes en verlos ons van verderf; die waarheid versterk ons in lewe en in dood; die waarheid alleen kan die euwels van dwaling oorwin. Wees bly oor die blye tyding!
Samsára en Nirvana Samsara
Kyk rond en oordink die lewe! Alles is van verbygaande aard en niks duur vir ewig nie. Daar is geboorte en sterfte, groei en verval; daar is samevoeging en skeiding. Die glorie van die wêreld is soos 'n blom: dit staan soggens in volle blom en vervaag in die hitte van die dag.
Waar jy ook al kyk, is daar 'n gejaag en 'n gesukkel, en 'n gretige strewe na plesier. Daar is 'n paniekvlug van pyn en dood, en warm is die vlamme van brandende begeertes. Die wêreld is ydelheid, vol veranderinge en transformasies.
Is daar niks permanent in die wêreld nie? Is daar in die universele onrus geen rusplek waar ons bekommerde hart vrede kan vind nie? Is daar niks ewigdurends nie? O, dat ons angs kon staak, dat ons brandende begeertes uitgedoof sou word! Wanneer sal die verstand/bewussyn rustig en gekomponeerd raak?
Die Boedda was bedroef oor die euwels van die lewe. Hy het die nietigheid van wêreldse geluk gesien en verlossing gesoek in die een ding wat nie sal vervaag of vergaan nie, maar vir ewig en altyd sal bly.
Jy, wat smag na die lewe, leer dat onsterflikheid verborge is in verganklikheid. Jy, wat geluk begeer sonder die angel van spyt, lei 'n lewe van geregtigheid. Julle wat smag na rykdom, ontvang skatte wat ewig is. Waarheid is rykdom en 'n lewe van waarheid is salligheid.
Alle verbindings sal weer skei maar die waarhede, wat alle kombinasies en skeidings as natuurwette bepaal, bly vir ewig. Liggame keer terug tot stof, maar die waarhede van die bewussyn sal nie vernietig word nie.
Waarheid ken nie geboorte of dood nie; dit het geen begin en geen einde nie. Verwelkom die waarheid. Die waarheid is die onsterflike deel van die verstand. Vestig die waarheid in jou gedagtes want die waarheid is die beeld van die ewige; dit beeld die onveranderlike uit; dit openbaar die ewige; die waarheid gee aan sterflinge die seën van onsterflikheid. Die Boedda het die waarheid verkondig; laat die waarheid van die Boedda in julle harte woon. Blus in julleself elke begeerte wat die Boedda teenstaan, en in die volmaaktheid van u geestelike groei sal u soos hy word. Dié in jou hart, wat nie tot Boedda kan of wil ontwikkel nie, moet vergaan, want dit is blote illusie en onwerklik; dit is die bron van jou fout; dit is die oorsaak van jou ellende.
Jy bereik onsterflikheid deur jou bewussyn met waarheid te vul. Word daarom soos houers wat geskik is om die Meester se woorde te ontvang. Reinig julself van boosheid en heilig julle lewens. Daar is geen ander manier om die waarheid te bereik nie. Leer om te onderskei tussen die Self en Waarheid. Self is die oorsaak van selfsug en die bron van boosheid; waarheid kleef aan geen self nie; dit is universeel en lei tot geregtigheid en wysheid. Self, dit wat lyk vir diegene wat hul self as hul wese liefhet, is nie die ewige, nie die onverderflike nie, nie die onverganklike nie. Soek nie self (ego) nie maar soek die waarheid. As ons ons siele bevry van ons kleinlike self, geen kwaad vir ander toewens nie en duidelik word soos 'n kristal-diamant wat die lig van die waarheid weerspieël, wat 'n stralende prentjie sal in ons verskyn wat verskynsels weerspieël soos hulle is, sonder die mengsel van brandende begeertes, sonder die verdraaiing van foutiewe illusie, sonder die beroerings van vasklouing en onrus.
Tog het jy die self (ego) lief en sal jy nie self-liefde laat vaar nie. Laat dit so wees, maar dan, voorwaar, moet jy leer om te onderskei tussen die valse self en die ware self. Die ego met al sy egoïsme is die valse self. Dit is 'n onwerklikheid (illusie) en 'n bederfbare kombinasie. Slegs hy wat sy self met die waarheid identifiseer, sal Nirvana bereik; en hy wat Nirvana binnegekom het, het Boeddaskap bereik; hy het die hoogste goed verwerf; hy het ewig en onsterflik geword.
Alle saamgestelde dinge sal weer ontbind word, wêrelde sal stukkend breek en ons individualiteite sal verstrooi word; maar die woorde van Boeddha sal vir ewig bly.
Die uitwissing van die self is redding; die uitwissing van die self is die voorwaarde van verligting; die vernietiging van die self is Nirvana.
Gelukkig is hy wat opgehou het om vir plesier te leef en in die waarheid rus. Voorwaar, sy kalmte en rustigheid van die gees is die hoogste saligheid.
Kom ons neem ons toevlug tot die Boedda, want hy het die ewige in die verbyganklike gevind. Kom ons neem ons toevlug tot dit wat die onveranderlike in die bestaansveranderinge is. Kom ons neem ons toevlug in die waarheid wat deur die verligting van die Boeddha gevestig word. Kom ons neem ons toevlug in die gemeenskap van diegene wat die waarheid soek en poog om in die waarheid te leef.
Waarheid, die Verlosser
Die dinge van die wêreld en sy inwoners is onderhewig aan verandering. Dit is kombinasies van elemente wat voorheen bestaan het, en alle lewende wesens is wat hul vorige optrede hulle gemaak het; want die wet van oorsaak en gevolg is eenvormig en sonder uitsondering. Maar in die veranderende dinge is daar 'n konstantheid van die wet, en wanneer die wet gesien word, is daar waarheid. Die waarheid lê verborge in die oneindige siklus van geboorte, sterfte en her-geboorte as die permanente in sy veranderinge. Waarheid begeer om te verskyn; waarheid verlang om bewus te word; waarheid streef daarna om homself te ken.
Daar is waarheid in die klip, want die klip is hier; En geen mag in die wêreld, geen god, geen mens, geen demoon, kan sy bestaan vernietig nie. Maar die klip het geen bewussyn nie. Daar is waarheid in die plant en sy lewe kan uitbrei; Die plant groei, blom en dra vrugte. Sy skoonheid is wonderlik maar dit het geen bewussyn nie. Daar is waarheid in die dier; dit beweeg rond en neem sy omgewing waar; dit onderskei en leer om te kies. Daar is bewussyn, maar dit is nog nie die bewussyn van die Waarheid nie. Dit is 'n bewussyn van slegs self. Die bewussyn van die self verdof die oë van die gees en verberg die waarheid. Dit is die oorsprong van foute, dit is die bron van illusie, dit is die kiem van die bose. Self verwek selfsug. Daar is geen kwaad nie, maar wat uit die self vloei. Daar is geen onreg nie, maar wat gedoen word deur die bewering van self. Self is die begin van alle haat, van ongeregtigheid en laster, van onbeholpenheid en onsedelikheid, van diefstal en roof, van onderdrukking en bloedvergieting. Self is Mara, die versoeker, die kwaaddoener en die skepper van onheil. Self lok met plesier. Self beloof 'n feetjie se paradys. Self is die sluier van Maya, die betoweraar. Maar die plesier van die self is onwerklik, sy paradyslike dwoolhoof is die pad na ellende, en sy vervaagende skoonheid steek die vlamme van begeertes aan wat nooit bevredig kan word nie.
Wie sal ons verlos van die mag van die self? Wie sal ons van ellende red? Wie sal ons herstel tot 'n lewe van saligheid. Daar is ellende in die wêreld van geboort, sterfte en her-gboorte Samsára; Daar is baie ellende en pyn. Maar groter as al die ellende is die saligheid van die waarheid. Waarheid gee vrede aan die verlangende verstand; dit oorwin dwaling; dit blus die vlamme van begeertes; dit lei na Nirvana. Geseënd is hy/sy wat die vrede van Nirvana gevind het. Hy rus in die stryd en verdrukking van die lewe; hy is bo alle veranderinge; hy is bo geboorte en sterfte; hy bly onaangeraak deur die euwels van die lewe.
Geseënd is hy wat verligting gevind het. Hy oorwin, hoewel hy gewond kan word; hy is verheug en gelukkig, hoewel hy mag ly; hy is sterk, hoewel hy kan knak onder die las van sy werk; hy is onsterflik, hoewel hy sal sterf. Die kern van sy/haar wese is reinheid en goedheid.
Geseënd is hy/sy wat die heilige toestand van Boeddaskap bereik het, want hy/sy is geskik om die redding van sy medemens uit te werk. Die waarheid het sy woning in hom/haar geneem. Volmaakte wysheid verlig sy begrip, en geregtigheid is altyd die doel van al sy dade. Die waarheid is 'n lewende krag vir die goeie, onvernietigbare en onoorwinlik! Werk die waarheid in jou gedagtes uit en versprei dit onder die mensdom, want die waarheid alleen is die redder van die bose en ellende. Die Boedda het die waarheid gevind en die waarheid is deur die Boedda verkondig! Geseënd is die Boedda!
Die Verligting
Daar was in Kapilavatthu 'n Sakya-koning, doelgerig en vereer deur alle mense, 'n afstammeling van die Okkakas, (hulle het hulself Gotama genoem) en sy naam was Shuddhodana of Reine-Rys. Sy vrou Mayadevi, was pragtig soos die waterlelie en suiwer in gedagte soos die lotus. As die koningin van die hemel het sy op aarde geleef, onbesmet deur begeerte en onberispelik.
Die koning, haar man, het haar in haar heiligheid geëer, en die gees van waarheid, (heerlik en sterk in sy wysheid soos 'n wit olifant,) het op haar neergedaal. Toe sy weet dat die uur van moederskap naby was, het sy die koning gevra om haar huis toe te stuur na haar ouers en Shuddhodana, angstig oor sy vrou en die kind wat sy hom sou baar, het haar versoek gewillig toegestaan.
By Lumbini is daar 'n pragtige bos en toe Mayadevi daardeur gaan, was die bome een massa geurige blomme en baie voëls het in hul takke gewikkel. Die koningin, wat deur die skaduryke wandelinge wou stap, het haar goue dra-stoel verlaat, en toe sy die reuse-salaboom in die middel van die bos bereik, voel sy dat haar uur aangebreek het. Sy vat 'n tak vas. Haar bediendes het 'n gordyn oor haar gehang en eenkant gaan staan. Toe die pyne van geboorte skenk oor haar kom, het vier suiwergesinde engele van die groot god 'n goue net uitgehou om die baba te ontvang, wat van haar regterkant af uitgekom het soos die opkomende son helder en volmaak.
Die godelike-engele het die kind geneem en hom voor die moeder geplaas en gesê: "Wees bly, o koningin, 'n magtige seun is vir jou gebore."
Op haar rusbank het 'n bejaarde vrou gestaan wat die hemel smeek om die kind te seën. Al die wêrelde is oorstroom met lig. Die blindes het hulle sig ontvang deur te verlang om die komende heerlikheid van die Boedda te sien; dowes en stommes het met mekaar gepraat van die goeie voortekens wat dui op die geboorte van die Boedda. Die krom het reguit geword; Die kreupeles het geloop. Alle gevangenes is uit hul kettings bevry en die vure van al die hel(le) is geblus.
Geen wolke het in die lug saamgedrom nie en die besoedelde strome het helder geword, terwyl hemelse musiek deur die lug gelui het en die engele met blydskap gejuig het. Met geen selfsugtige of gedeeltelike vreugde nie, maar ter wille van die wet het hulle hulle verheug, want die skepping verswelg in die oseaan van pyn, sou nou vrylating verkry. Die geroep van diere was stil; alle kwaadwillige wesens het 'n liefdevolle hart ontvang, en vrede het op aarde geheers. Mara, die Bose, alleen was bedroef en was nie bly nie. Die Naga-konings, wat ywerig begeer het om hul eerbied vir die mees uitstekende wet te toon, aangesien hulle eer aan voormalige Boeddas betoon het, het nou die kindjie gaan groet. Hulle het Mandâra-blomme voor hom gestrooi en met opregte vreugde gejuig om hul godsdienstige hulde te bring.
Die koninlike vader, bepeins die betekenis van hierdie tekens, was nou gevul met vreugde maar ook benoud. Die koningin-moeder, wat haar kind aanskou en die rumoer, wat sy geboorte geskep het, het in haar skugter hart die pyne van twyfel gevoel.
Daardie tyd, in 'n bos naby Lumbini, was daar Asita, 'n siener, wat die lewe van 'n kluisenaar gelei het. Hy was 'n priester van waardige aansien, nie net bekend vir wysheid en geleerdheid nie, maar ook vir sy vaardigheid in die interpretasie van tekens. En die koning het hom genooi om na die koninglike baba te kom kyk.
Die siener, wat die vors aanskou het, het geween en gesug. En toe die koning die trane van Asita (die siener) sien, raak hy ontsteld en vra: "Waarom het die gesig van my seun u hartseer en pyn veroorsaak?"
Maar Asita se hart was bly en omdat hy geweet het dat die koning se gedagtes verward was, het hy hom aangespreek en gesê: "Die koning, soos die maan wanneer hy vol is, moet groot vreugde ervaar, want hy het 'n wonderlike edel seun verwek. Ek aanbid nie Brahma nie, maar ek aanbid hierdie kind; en die gode in die tempels sal van hulle ereplekke afkom om hom te aanbid. Verban alle angs en twyfel. Die geestelike voortekens wat gemanifesteer word, dui daarop dat die kind wat nou gebore is, verlossing vir die hele wêreld sal bring.
"Siende dat ek self oud is, kon ek nie my trane hou nie; want nou kom my einde en ek sal die heerlikheid van hierdie kindjie nie sien nie. Want hierdie seun van jou sal die wêreld regeer. Die wiel van die koninkryk sal na hom toe kom. Hy sal óf 'n koning van konings wees om al die lande van die aarde te regeer, óf voorwaar 'n Boedda word. Hy word gebore ter wille van alles wat lewe. Sy suiwer leer sal wees soos die oewer wat diê wat skipbreuk gely het, ontvang. Sy mag van meditasie sal wees soos ʼn koel meer; en alle skepsele wat uitgedroog is van die droogte van wellus, mag vrylik daarvan drink. Op die vuur van hebsug sal Hy die wolk van sy barmhartigheid laat opkom, sodat die reën van die wet dit kan uitdoof. Die swaar poorte van moedeloosheid sal Hy oopmaak en verlossing gee aan alle wesens wat verstrik is in die selfverweefde ketting van dwaasheid en onkunde. Die koning van die wet het uitgekom om al die armes, die ellendiges, die hulpeloses, uit slawerny te red."
Toe die koninklike ouers Asita se woorde hoor, was hulle bly in hul harte en noem hulle hul pasgebore baba Siddhartha - dit is hy wat sy doel bereik het."
En die koningin het vir haar suster, Pajapati, gesê: "'n Ma wat 'n toekomstige Boedda gedra het, sal nooit 'n ander kind baar nie. Ek sal binnekort hierdie wêreld verlaat, my man, die koning, en Siddhartha, my kind so wanneer ek weg is, wees jy vir hom 'n moeder." En Pajapati het gehuil en belowe.
Toe die koningin van die land van die lewendes verlaat het, het Pajapati die seun Siddhartha geneem en hom grootgemaak. En namate die lig van die maan bietjie vir bietjie toeneem, so het die koninklike kind van dag tot dag gegroei in gees en in liggaam; en waarheid en liefde het in sy hart gewoon. Toe 'n jaar verby Shuddhodana was, het die koning Pajapati sy koningin gemaak en daar was nooit 'n beter stiefma as sy nie.
Die bande van die Lewe
Toe Siddhartha tot jeugdige gegroei het, wou sy pa hom sien trou, en hy het na al sy familielede gestuur en hulle beveel om hul prinsesse te bring sodat die prins een van hulle as sy vrou kon kies,
Maar die familie antwoord en sê: "Die prins is jonk en delikaat; hy het ook nie een van die wetenskappe geleer nie. Hy sal nie instaat kan wees om ons dogter te kan onderhou nie en indien daar oorlog sou uitbreek, sal hy nie instaat wees om die vyand die hoof te bied nie."
Die prins was nie luidrugtig nie, maar peinsend van aard. Hy het daarvan gehou om onder die groot jambu-boom in die tuin van sy vader te sit en toe hy die weë van die wêreld waargeneem het, het hy homself tot meditasie oorgegee. En die prins het vir sy pa gesê: "Nooi ons familie sodat hulle my kan sien en my krag op die proef stel." En sy pa het gedoen soos sy seun hom versoek het.
Toe die familie kom en die mense van die stad Kapilavatthu vergader het om die bekwaamheid en geleerdheid van die prins te toets, het hy homself manlik bewys in al die oefeninge van die liggaam en die gees, en daar was geen mededinger onder die jeugdiges en mans van Indië wat hom in enige toets kon oortref nie, liggaamlik of geestelik. Hy het op al die vrae van die wyses geantwoord; maar toe hy hulle (die wyse manne) ondervra het, is selfs die wysstes onder hulle stilgemaak.
Toe kies Siddhartha vir homself 'n vrou. Hy het sy niggie Yashodhara gekies, die minlike dogter van die koning van Koli. In hul huwelik is 'n seun gebore wat hulle Rahula genoem het, wat 'las' beteken, en koning Shuddhodana, bly dat 'n erfgenaam vir sy seun gebore is, het gesê: 'Die prins wat 'n seun verwek het, sal hom liefhê soos ek die prins liefhet. Dit sal 'n sterk band wees om Siddhartha se hart aan die belange van die wêreld te bind, en die koninkryk van die Sakyas sal onder die septer van my nageslag bly."
Met geen selfsugtige doel nie, maar met betrekking tot sy kind en die mense in die algemeen, het Siddhartha, die prins, sy godsdienstige pligte nagekom, sy liggaam in die heilige Ganges riviergebad en sy hart in die waters van die wet gereinig. Net soos mense begeer om hul kinders geluk te gee, het hy ook verlang om vrede aan die wêreld te gee.
Die drie ellende
Die paleis, wat die koning aan die prins gegee het, was skitterend met al die luukshede van Indië; want die koning was angstig om sy seun gelukkig te sien. Alle droewige gesigte, alle ellende en alle kennis van ellende is van Siddhartha weggehou, want die koning wou hê dat daar geen probleme naby hom sou kom nie; hy moet nie weet dat daar boosheid in die wêreld was nie.
Maar soos die vasgekettingde olifant na die wildernis van die oerwoude verlang, so was die prins gretig om die wêreld te sien, en hy het sy pa, die koning, om toestemming gevra om dit te doen. En Shuddhodana het beveel dat 'n wa met vier statige perde gereed gehou moet word, en beveel dat die paaie versier moet word waar sy seun sou verbygaan.
Die huise van die stad is versier met gordyne en baniere, en toeskouers het hulself aan weerskante gerangskik en gretig na die troonopvolger gekyk. So het Siddhartha saam met Channa, sy strydwa-drywer, deur die strate van die stad gery en na 'n land wat deur klein riviertjies natgemaak is en met aangename bome bedek is.
Daar langs die pad ontmoet hulle 'n ou man met gebuigde raam, gekreukelde gesig en hartseer voorkop, en die prins vra die strydwa-drywer: "Wie is dit? Sy kop is wit, sy oë is donker en sy lyf is verdor. Hy kan homself skaars op sy leun-stok ondersteun."
Die strydwa-drywer, baie verleë, het dit skaars gewaag om die waarheid te praat. Hy het gesê: "Dit is die simptome van ouderdom. Dieselfde man was eens 'n suigende kind, en as 'n jeugdige vol sportiewe lewe; maar nou, soos jare verby is, is sy skoonheid weg en word die krag van sy lewe vermors."
Siddhartha is sterk geraak deur die woorde van die strydwa-drywer, en hy sug weens die pyn van die ouderdom. "Watter vreugde of plesier kan die mense neem," het hy by homself gedink, "as hulle weet hulle moet gou verdor en wegkwyn!"
En kyk! Terwyl hulle verbygaan, verskyn 'n siek man aan die kant van die pad en snak na asem, sy liggaam verwronge, stuiptrekkings en kreun van pyn. Die prins vra sy strydwa-drywer: "Watter soort man is dit?" En die strydwa-drywer antwoord en sê: "Hierdie man is siek. Die vier elemente van sy liggaam is verward en buite werking. Ons is almal onderworpe aan sulke kondisies: die armes en die rykes, die onkundiges en die wyses, alle skepsels wat liggame het, is onderhewige aan dieselfde rampspoed."
En Siddhartha was nog meer ontroerd. Alle plesier het vir hom verouderd gelyk, en hy het die vreugdes van die lewe verafsku.
Die strydwa-bestuurder het die perde aangejaag om van die treurige gesig te ontsnap, toe hulle skielik in hul haas gestop is. Vier persone het verbygeloop en 'n lyk gedra; en die vors, sidderend by die aanskoue van 'n lewelose liggaam, vra die strydwa-bestuurder: "Wat is dit wat hulle dra? Daar is baniere en blomkranse; maar die manne wat volg, is oorweldig met droefheid!"
Die strydwa-bestuurder het geantwoord: "Dit is 'n dooie man: sy liggaam is leweloos; sy lewe is weg; sy gedagtes is stil; sy familie en die vriende wat hom liefgehad het, dra nou die lyk graf toe." En die prins was vol ontsag en verskrikking: "Is dit die enigste dooie man, het hy gevra, of bevat die wêreld ander gevalle?"
Met 'n swaar hart antwoord die strydwa-bestuurder: "Oor die hele wêreld is dit dieselfde. Hy wat die lewe begin, moet dit beëindig. Daar is geen ontsnapping uit die dood nie."
Met huigende asem en stamelende aksente roep die prins uit: "O wêreldse manne! Hoe fataal is jou dwaling nie! Onvermydelik sal julle liggaam tot stof verkrummel, maar onverskillig, ongerhoorsaam, leef julle voort." Die strydwa-bestuurder wat die diep indruk sien wat hierdie hartseer besienswaardighede op die prins gemaak het, het sy perde gedraai en teruggery stad toe.
Toe hulle by die paleis van die adel verbygaan, sien Kisa Gotami, 'n jong prinses en niggie van die koning, Siddhartha in sy manlikheid en skoonheid, en toe sy die bedagsaamheid van sy voorkoms waarneem, sê: "Gelukkig die vader wat jou verwek het, gelukkig die moeder wat jou verpleeg het, gelukkig die vrou van hierdie man; hierdie heer so glorieryk."
Die prins wat hierdie groet gehoor het, het gesê: "Gelukkig is hulle wat verlossing gevind het. Verlangend na gemoedsrus, sal ek die saligheid van Nirvana soek."
Toe vra Kisa Gotami: "Hoe word Nirvana bereik?" Die prins het stilgestaan en vir hom wie se gedagtes van verkeerd vervreem was, het die antwoord gekom: "As die vuur van wellus uitgedoof is, dan word Nirvana verkry; wanneer die vure van haat en dwaling uitgedoof is, dan word Nirvana verkry; wanneer die probleme van die bewussyn, voortspruitend uit blinde geloofwaardigheid, en alle ander euwels opgehou het, dan word Nirvana verkry!"
Siddhartha het sy kosbare pêrel-halssnoer aan haar oorhandig as beloning vir die wysheid wat sy in hom geïnspireer het, en nadat sy teruggekeer het huis toe, het hy met minagting na die skatte van sy paleis gekyk.
Sy vrou het hom verwelkom en gevra wat is die oorsaak van sy hartseer. Hy het gesê: "Ek sien oral die tekens van verandering; Daarom is my hart swaar. Wesens word oud, word siek en sterf. Dit is genoeg om die lewenslus weg te neem."
Die koning, sy vader, wat gehoor het dat die prins van plesier vervreemd geraak het, was baie oorweldig met hartseer en soos 'n swaard het dit sy hart deurboor.
Die streweling se selfkastyding
Dit was nag. Die prins het geen rus op sy sagte kussing gevind nie; Hy het opgestaan en in die tuin uitgegaan. "Ag!" roep hy "die hele wêreld is vol duisternis en onkunde; daar is niemand wat weet hoe om die euwels van die bestaan te genees nie." En hy kreun van pyn.
Siddhartha het onder die groot jambu-boom gaan sit en na gedink oor lewe en dood en die euwels van verval. Deur sy gedagtes te konsentreer, het hy vry geword van verwarring. Alle vleeslike begeertes het uit sy hart verdwyn en volmaakte rustigheid het oor hom gekom.
In hierdie toestand van ekstase het hy met sy geestesoog al die ellende en smart van die wêreld gesien; hy sien die pyne van plesier en die onvermydelike sekerheid van die dood wat oor elke wese hang; tog word mense nie wakker gemaak vir die waarheid nie. En 'n diepe deernis het sy hart aangegryp.
Terwyl die prins nadink oor die probleem van die bose, sien hy met sy geestesoog onder die jambu-boom 'n verhewe figuur met majesteit, kalm en waardig. "Waar vandaan kom jy, en wie mag jy wees?” het die vors gevra.
In antwoord hierop het die visioen gesê: "Ek is 'n reisende kluisenaar. Ontsteld oor die gedagte aan ouderdom, siekte en dood het ek my huis verlaat om die pad van verlossing te soek. Alle dinge haas hulle om te verval; net die waarheid bly vir ewig. Alles verander en daar is geen permanensie nie; tog is die woorde van die Boeddas onveranderlik. Ek verlang na die geluk wat nie verval nie; die skat wat nooit sal vergaan nie; die lewe wat weet van geen begin en geen einde nie. Daarom het ek alle wêreldse denke vernietig. Ek het afgetree in 'n afgeleë plek om in eensaamheid te leef; en terwyl ek smeek om kos, wy ek myself toe aan die een ding wat nodig is.
Siddhartha het gevra: "Kan vrede verkry word in hierdie wêreld van onrus? Ek word getref met die leegheid van plesier en wellus het walglik vir my geword. Alles onderdruk my en bestaan self lyk ondraaglik. "
Die reisende kluisenaar het geantwoord: "Waar hitte is, is daar ook 'n moontlikheid van koue; wesens wat aan pyn onderworpe is, besit die fakulteit van plesier; die oorsprong van die bose dui daarop dat goed ontwikkel kan word. Want hierdie dinge is korrelatief. Waar daar dus baie lyding is, sal daar baie saligheid wees, as jy maar jou oë oopmaak om dit te aanskou. Net soos 'n man wat in 'n hoop vullis geval het, die groot dam water (wat daar naby is) bedek met lotusse moet soek, soek u ook na die groot sterftelose meer van Nirvana om die verontreiniging van die onreg af te was. As die meer nie gesoek word nie, is dit nie die meer se skuld nie. Tog, daar 'n geseënde weg is wat die man/vrou wat aan verkeerd (sonde) vasklou word na die redding van Nirvana lei maar as die pad nie geloop word nie, is dit nie die skuld van die pad nie, maar van die persoon. As 'n man wat met siekte onderdruk word, en daar is 'n geneesheer wat hom kan genees, maar hy/sy maak nie gebruik van die geneesheer se hulp nie, dan is dit nie die dokter se skuld nie. Selfs wanneer 'n man wat onderdruk word deur die kwaal van verkeerde optrede, nie die geestelike gids van verligting soek nie, is dit geen skuld van die kwaadvernietigende gids nie."
Die prins het na die edele woorde van sy besoeker geluister en gesê: "U bring goeie tyding, want nou weet ek dat my doel bereik sal word. My pa raai my aan om die lewe te geniet en wêreldse pligte te onderneem, soos om eer aan my en ons huis te bring. Hy sê vir my dat ek nog te jonk is, dat my polsslag te sterk klop om 'n godsdienstige lewe te lei."
Die eerbiedwaardige figuur skud sy kop en antwoord: "Jy moet weet dat om 'n godsdienstige lewe te soek en te lei, geen tyd ongeleë kan wees nie."
'n Opwinding van vreugde het deur Siddhartha se hart gegaan. "Dit is nou die tyd om godsdiens te soek," het hy gesê; "Dit is nou die tyd om alle bande te verbreek wat my sal verhoed om volmaakte verligting te bereik; Dit is nou die tyd om in haweloosheid te dwaal en 'n bedelaar se lewe te lei, om die pad van verlossing te vind."
Die hemelse boodskapper het die resolusie van Siddhartha met goedkeuring gehoor. "Nou inderdaad, is die tyd om godsdiens te soek. Gaan, Siddhartha en bereik jou doel. Want jy is Streweling, die Boedda-uitverkorenes; jy is bestem om die wêreld te verlig. Jy is die Tathágata, die groot meester, want jy sal alle geregtigheid vervul en Dharma-koning, die koning van die waarheid, wees. Jy is Verlig, die Geseënde, want jy is opgeroep om die redder en verlosser van die wêreld te word. Vervul jou die volmaaktheid van die waarheid. Vervul jy die volmaaktheid van die waarheid. Alhoewel die donderslag op jou bewussyn neerdaal, gee jy nooit toe aan die aanloklikhede wat wesens van die weg van die waarheid verlei nie. Soos die son te alle seisoene sy eie koers inslaan, en ook nooit op 'n ander gaan nie, selfs al verlaat jy nie die reguit pad van geregtigheid nie, sal jy 'n Boeddha word. Volhard in jou soeke en jy sal vind wat jy soek. Streef jou doel onwrikbaar na en jy sal die prys wen. Volhard ernstig in jou stryd en jy sal oorwin. Die seën van alle gode, van alle heiliges, van alles wat lig soek, is op jou, en hemelse wysheid lei jou voetstappe. Jy sal die Boedda, ons Meester wees; stryd ernstig en jy sal oorwin. Die seën van alle gode, van alle heiliges van alles wat lig soek, is op jou, en hemelse wysheid lei jou voetstappe. Jy sal die Boeddha, ons Meester wees; U sal die wêreld verlig en die mensdom red van die verderf. Probeer ernstig en jy sal oorwin.
Nadat hy so gepraat het, het die visioen verdwyn, en Siddhartha se hart was vol vrede. Hy het vir homself gesê: "Ek het wakker geword vir die waarheid en ek is vasbeslote om my doel te bereik. Ek sal al die bande verbreek wat my aan die wêreld bind, en ek sal uit my huis uitgaan om die weg van verlossing te soek. Die Boeddas is wesens wie se woorde nie kan misluk nie: daar is geen afwyking van die waarheid in hul toespraak nie. Want soos die val van 'n klip wat in die lug gegooi word, soos die dood van 'n sterfling, soos die sonsopkoms met dagbreek, soos die leeu brul wanneer hy sy lêplek verlaat, soos geboorte van 'n vrou met kind, aangesien al hierdie dinge seker en verseker is - selfs so is die woord van die Boedda seker en kan dit nie misluk nie. Verseker sal ek ʼn Boedda word."
Die prins keer terug na die slaapkamer van sy vrou om 'n laaste afskeid te neem van diegene wat hy baie liefgehad het bo al die skatte van die aarde. Hy verlang daarna om die baba weer in sy arms te neem en hom met 'n afskeidsoen te soen. Maar die kind het in die arms van sy moeder gelê, en die prins kon hom nie oplig sonder om albei wakker te maak nie. Daar staan Siddhartha en kyk na sy pragtige vrou en sy geliefde seun, en sy hart treur. Die pyn van afskeid het hom kragtig oorweldig. Alhoewel sy gedagtes vasbeslote was, sodat niks, hetsy goed of kwaad, sy besluit kon skud nie, het die trane vrylik uit sy oë gevloei, (en dit was buite sy vermoë om hul stroom na te gaan.) Maar die prins het homself met 'n heldhaaftig poging weggeskeur en sy gevoelens onderdruk maar nie sy geheue geblus nie.
Die Streweling het sy edele perd, Kanthaka op gesaal en toe hy die paleis verlaat, het Mara (Satan) in die hek gestaan en hom gestop: "Gaan nie weg nie, o my Heer," roep Mara uit. "Oor sewe dae van nou af sal die wiel van die koninkryk verskyn en jou soewerein maak oor die vier kontinente en die twee duisend aangrensende eilande. Daarom, bly, my Heer."
Die Streweling antwoord: "Wel, ek weet dat die wiel van die koninkryk aan my sal verskyn; maar dit is nie soewereiniteit wat ek begeer nie. Ek sal 'n Boedda word en die hele wêreld laat uitroep van vreugde."
So het Siddhartha, die prins, afstand gedoen van mag en wêreldse plesier, sy koninkryk prysgegee, alle bande verbreek en in toestand van haweloosheid betree. Hy het in die stille nag uitgery, slegs vergesel deur sy getroue strydwa-bestuuder Channa. Duisternis het op die aarde gelê, maar die sterre het helder in die hemel geskyn.
Koning Bimbisara
Siddhartha het sy golwende hare gesny en sy koninklike kleed verruil vir 'n geringe kleed van die kleur van die grond. Nadat die strydwa-bestuurder, Channa, saam met die edele perd Kanthaka, na koning Shuddhodana huis toe gestuur is om hom die boodskap oor te dra dat die prins die wêreld verlaat het, stap die Streweling op die hoof weg met 'n bedelaarsbak in sy hand.
Tog was die majesteit van sy verstand slegs verberg onder die armoede van sy voorkoms. Sy regop houding verraai sy koninklike geboorte en sy oë straal van 'n vurige ywer vir die waarheid. Die skoonheid van sy jeug is deur heiligheid getransfigureer en omring sy hoof soos 'n stralekrans. Al die mense wat hierdie ongewone gesig gesien het, het hom in verwondering aangekyk. Diegene wat haastig was, het stil gestaan en teruggekyk; en daar was niemand wat hom nie hulde gebring het nie.
Nadat hy die stad Rajagaha binnegekom het, het die prins van huis tot huis gegaan en stil gewag totdat die mense hom kos aangebied het. Waar die Geseënde Een ook al gekom het, het die mense hom gegee wat hulle gehad het; hulle het in nederigheid voor Hom gebuig en was vol dankbaarheid omdat hy by hul huise gebedel het. Oud en jong is ontroer en het gesê: "Dit is 'n edele siener! Sy benadering is saligheid. Wat 'n groot vreugde vir ons!"
En koning Bimbisara, wat die rumoer in die stad opgemerk het, het die oorsaak daarvan ondersoek, en toe hy verneem wat die nuus was, een van sy bediendes gestuur het om die vreemdeling waar te neem. Nadat hy gehoor het dat die streweling, 'n Sakya en van adellike familie moet wees, en dat hy teruggetrek het na die oewer van 'n vloeiende rivier in die bos om die kos in sy bak te eet, is die koning in sy hart beweeg; Hy het sy koninklike kleed aangetrek, sy goue kroon op sy kop geplaas en in die geselskap van bejaarde en wyse raadgewers uitgegaan om sy geheimsinnige gas te ontmoet.
Die koning het die streweling van die Sakya-ras onder 'n boom gevind. Bimbisara het die kalmte van sy gesig en die sagmoedigheid van sy houding oorweeg en hom eerbiedig gegroet en gesê: 'O Streweling, u hande is geskik om die leisels van 'n koninkryk vas te gryp en moet nie 'n bedelaar’s bak hou nie. Ek is jammer om te sien hoe jy jou jeug mors. Omdat ek glo dat u van koninklike afkoms is, nooi ek u uit om saam met my die regering van my land te behartig en my koninklike mag te deel. Die begeerte na mag is aanvaarbaar vir die edelgesindes, en rykdom moet nie verag word nie. Om ryk te word en godsdiens te verloor, is nie ware wins nie. Maar hy wat al drie besit, naamlik mag, rykdom en godsdiens, en dit in goeddunke en met wysheid geniet, hom noem ek 'n groot meester."
Die magtige streweling (Shakyamuni) lig sy oë op en antwoord: "U is bekend, o koning, daarvoor om liberaal en godsdienstig te wees, en u woorde is verstandig. Daar word tereg gesê dat 'n vriendelike man wat rykdom goed benut, 'n groot skat besit; maar die ellendige wat sy rykdom opgaar, sal geen wins hê nie. Liefdadigheid is ryk aan opbrengste; liefdadigheid is die grootste rykdom, hoewel dit verstrooi, bring dit geen bekering nie.
"Ek het alle bande verbreek omdat ek verlossing soek. Hoe is dit vir my moontlik om terug te keer na die wêreld? Hy wat godsdienstige waarheid soek, wat die hoogste skat van almal is, moet alles agterlaat wat hom kan bekommer of sy aandag kan wegtrek, en moet alleen op daardie een doel gerig wees. Hy moet sy siel bevry van hebsug en wellus, en ook van die begeerte na mag.
"Geniet wellus maar 'n bietjie, en wellus soos 'n kind sal groei. Uitoefening van wêreldse mag en jy sal met sorge belas word. Beter as soewereiniteit oor die aarde, beter as om in die hemel te leef, beter as heerskappy oor al die wêrelde, is die vrug van heiligheid. Die streweling erken die illusionerende natuur van rykdom en sal nie gif as voedsel neem nie. Sal 'n vis wat aas is nog steeds die haak begeer, of 'n ontsnapte voël van die net hou? Sou 'n haas wat uit die slang se bek gered is, teruggaan om verslind te word? Sou 'n man wat sy hand met 'n fakkel verbrand het, die fakkel opneem nadat hy dit op die aarde laat val het? Sou 'n blinde man wat sy sig herstel het, begeer om weer sy oë te bederf?
"Die siek man wat aan koors ly, soek 'n (ver)koel(ings)medisyne. Sal ons hom aanraai om te drink wat die koors sal verhoog? Sal ons 'n vuur blus deur brandstof daarop te hoop?
"Ek bid U, kry my nie jammer nie. Bejammer eerder diegene wat belas is met die sorge van koninklikes en die bekommernis van groot rykdom. Hulle geniet hulle in vrees en bewing, want hulle word voortdurend bedreig met die verlies van die seën op wie se besit hulle harte ingestel is, en wanneer hulle sterf, kan hulle nie hulle goud of die juweel-bedekte koninklike kroon saamneem nie.
"My hart is op soek na geen vulgêre wins nie, daarom het ek my koninklike erfenis weggesit en verkies om vry te wees van die laste van die lewe. Probeer my dus nie verstrengel in nuwe verhoudings en pligte nie, en verhinder my ook nie om die werk wat ek begin het, te voltooi nie. Ek is spyt om jou te verlaat maar ek sal na die wyses gaan wat my godsdiens kan leer en so die pad vind waarop ons die bose kan ontvlug.
"Mag u land vrede en voorspoed geniet, en mag wysheid op u heerskappy gewerp word soos die helderheid van die middagson. Mag u koninklike mag sterk wees en mag geregtigheid die septer in u hand wees."
Die koning, wat sy hande met eerbied geklap het, het voor Shakyamuni neergebuig en gesê: "Mag jy verkry wat jy soek, en as jy dit verkry het, kom terug, ek bid jou en ontvang my as jou dissipel." Die Streweling het in vriendskap en welwillendheid van die koning geskei en in sy hart besluit om sy versoek toe te staan.
Die wysheid’s streweling se soeke
Alara en Uddaka was bekend as leermessters onder die Brahmane, en daar was niemand in daardie dae wat hulle oortref het in leer en filosofiese kennis nie. Die Streweling het na hulle gegaan en by hul voete gaan sit. Hy het geluister na hul leerstellings van die siel of self, wat die ego van die verstand en die dader van alle dade is. Hy het hul siening van die transmigrasie van siele en die wet van karma geleer; hoe die siele van slegte mense moes ly deur wedergebore te word in mense van lae kaste, in diere of in die hel, terwyl diegene wat hulself gesuiwer het deur drank, deur offers en deur selfverheerliking konings sou word of Brahmane of gode, om hoër en hoër te styg in die vlakke van bestaan. Hy bestudeer hul beswerings en offers en die metodes waarmee hulle bevryding van die ego uit materiële bestaan in toestande van ekstase verkry het.
Alara het gesê: "Wat is daardie self wat die optrede van die vyf wortels van verstand, aanraking, reuk, smaak, sig en gehoor waarneem?" Wat is dit wat aktief is in die twee maniere van beweging, in die hande en in die voete? Die probleem van die siel verskyn in die uitdrukkings 'Ek sê', 'Ek weet en sien', 'Ek kom' en 'Ek gaan' of 'Ek sal hier bly.' Jou siel is nie jou liggaam nie; dit is nie jou oog nie, nie jou oor nie, nie jou neus nie, nie jou tong nie, en dit is ook nie jou verstand nie. Die Ek is die een wat die aanraking in jou liggaam voel. Die ek is die ruiker in die neus, die proeër in die tong, die siener in die oog, die hoorder in die oor en die denker in die gedagtes. Die Ek beweeg jou hande en jou voete. Die Ek is jou siel. Twyfel in die bestaan van die siel is ongodsdienstig, en sonder om hierdie waarheid te onderskei, is daar geen weg van verlossing nie. Diep spekulasie sal die verstand maklik betrek; dit lei tot verwarring en ongeloof; maar 'n suiwering van die siel lei tot die weg van ontvlugting. Ware verlossing word bereik deur uit die skare te verwyder en 'n kluisenaar se lewe te lei, afhanklik van aalmoese as kos. Deur alle begeerte weg te sit en die nie-bestaan van materie duidelik te erken, bereik ons 'n toestand van volmaakte leegheid. Hier vind ons die toestand van immateriële lewe. Soos die muñja-gras wanneer dit bevry word van sy stewige wortels, as 'n swaard wanneer dit uit sy skede getrek word, of soos die wilde voël uit sy gevangenis ontsnap het, so vind die ego wat homself bevry van alle beperkings, perfekte vrylating.
Die Streweling het geen bevrediging in hierdie leerstellings gevind nie. Hy het geantwoord: "Mense is in slawerny, omdat hulle het nog nie die idee van die ego verwyder nie. Die ding en die kwaliteit daarvan verskil in ons denke, maar nie in werklikheid nie. Hitte verskil van vuur in ons denke, maar jy kan nie hitte van vuur in werklikheid verwyder nie. U sê dat u die eienskappe kan verwyder en/maar die ding kan (los) steeds bestaan, maar as u u teorie tot die einde toe bepeins, sal u vind dat dit nie so is nie.
"Is ʼn man nie net n organism van baie elemente nie? Bestaan ons nie uit verskillende eienskappe nie? Die mens bestaan uit die materiële vorm, van sensasie, van denke, van ingesteldhede en laastens van begrip. Dit wat mense die ego noem as hulle sê 'Ek is' is nie 'n entiteit agter die eienskappe nie; dit ontstaan deur hul samewerking. Daar is bewussyn; daar is sensasie en denke, en daar is waarheid; en waarheid is verstand wanneer dit op die pad van geregtigheid wandel. Maar daar is geen aparte ego-siel buite of agter die gedagte van die mens nie. Hy wat glo dat die ego 'n duidelike wese is, het geen korrekte opvatting nie. Die soeke na die ego is verkeerd; Dit is 'n verkeerde begin en dit sal jou in 'n valse rigting lei.
"Hoeveel verwarring van denke kom van ons belangstelling in die self en van ons nietigheid wanneer ons dink 'ek is so magtig', of 'ek het hierdie wonderlike daad gedoen?'' Die idee van jou ego staan tussen jou rasionele natuur en waarheid; verban dit, en dan sal jy dinge sien soos dit is. Hy wat reg dink, sal van onkunde ontslae raak en wysheid verkry. Hy wat reg dink, sal van onkunde ontslae raak en wysheid verkry. Die idees; 'Ek is' en 'Ek sal wees' of 'Ek sal nie wees nie' kom nie by 'n regdenkende denker voor nie.
"Verder, as ons ego bly, hoe kan ons ware verlossing bereik? As die ego in enige van die drie wêrelde wedergebore moet word, of dit nou in die hel, op aarde of selfs in die hemel is, sal ons telkens dieselfde onvermydelike smart ontmoet. Ons sal vasgeketting bly aan die wiel van individualiteit en sal betrokke wees by egoïsme en verkeerd. Alle kombinasies is onderhewig aan skeiding, en ons kan nie geboorte, siekte, ouderdom en dood ontsnap nie. Is dit 'n finale ontsnapping?"
Uddaka het gesê: "Dink aan die eenheid van dinge. Dinge is nie hulle dele nie, maar tog bestaan dit. Die lede en organe van jou liggaam is nie jou ego nie, maar jou ego besit al hierdie dele. Wat is byvoorbeeld die Ganges (rivier)? Is die sand die Ganges? Is die water die Ganges? Is hierdie kant se oewer die Ganges? Is die oorkanste oewer die Ganges? Die Ganges is ʼn magtige rivier en dit besit al hierdie verskeie kwaliteite. Presies netso is ons ego."
Maar die streweling antwoord: Nie so, geagte heer! Indien ons die water, sand, die oewers verwyder, waar sal ons enige Ganges rivier vind? Op dieselfde wyse observeer ek die harmoniese aktiwiteite van mense maar daar is geen gronde vir ʼn ego buite die verskillende parte (dele) nie."
Die priesterlike wyse, egter, dring aan op die bestaan van die ego deur te sê: "Die ego is die doener van ons dade. Hoe kan daar karma wees sonder 'n self as kunstenaar? Sien ons nie die gevolge van karma rondom ons nie? Wat maak mans anders in karakter, stasie, besittings en lot? Dit is hul karma, en karma sluit meriete en nadele in. Die transmigrasie van die siel is onderworpe aan sy karma. Ons erf van die vorige bestaan die bose gevolge van ons bose dade en die goeie gevolge van ons goeie dade. As dit nie so was nie, hoe kan ons anders wees? Die Tathágata het diep nagedink oor die probleme van transmigrasie en karma, en die waarheid gevind wat daarin lê. "Die leerstelling van karma, het hy gesê, is onmiskenbaar, maar die teorie van die ego het geen basis nie. Soos alles in die natuur, is die lewe van die mens onderworpe aan die wet van oorsaak en gevolg. Die hede maai wat die verlede gesaai het, en die toekoms is die produk van die hede. Maar daar is geen bewyse van die bestaan van 'n onveranderlike ego-wese, van 'n self wat dieselfde bly en van liggaam tot liggaam migreer nie. Daar is wedergeboorte, maar geen transmigrasie nie.
"Is hierdie individualiteit van my nie 'n kombinasie, materieel sowel as geestelik nie? Bestaan dit nie uit eienskappe wat deur 'n geleidelike evolusie ontstaan het nie? Die vyf wortels van sintuiglike persepsie in hierdie organisme kom van voorouers wat hierdie funksies verrig het. Die idees, wat ek dink, het deels na my gekom van ander wat dit gedink het, en deels kom dit uit kombinasies van die idees in my eie gedagtes. Diegene wat dieselfde sintuiglike organe gebruik het en dieselfde idees gedink het voordat ek in hierdie individualiteit van my saamgestel is, is my vorige bestaan; hulle is my voorouers soveel as wat die ek van gister die vader van die ek van vandag is, en die karma van my dade uit die verlede beïnvloed die lot van my huidige bestaan.
"Veronderstel daar was 'n ego wat die aksies van die sintuie uitvoer, en as die deur van sig afgebreek en die oog uitgepluk word, sou daardie ego deur die groter diafragma kon loer en die vorms van sy omgewing beter en duideliker as voorheen kon sien. Dit sou geluide beter kon hoor as die ore weggeskeur word; ruik beter as die neus afgesny is; smaak beter as die tong uitgetrek is; en voel beter as die liggaam vernietig word. "Ek neem die behoud en oordrag van karakter waar; Ek sien die waarheid van karma, maar sien geen siel wat jou leerstelling die dader van jou dade maak nie. Daar is wedergeboorte sonder die transmigrasie van 'n self. Vir hierdie ego, hierdie self, is hierdie ego in die 'Ek sê' en in die 'Ek wil' 'n illusie. As hierdie self 'n werklikheid was, hoe kan daar 'n ontsnapping uit selfwees wees? Die verskrikking van die hel sou oneindig wees, en geen vrylating kon toegestaan word nie. Die euwels van die bestaan sou nie te wyte wees aan ons onkunde en verkeerde optrede nie, maar sou die aard van ons wese uitmaak."
Toe het die Streweling na die priesters gegaan wat in die tempels opgetree het. Maar die vredeliewende verstand van die Shakyamuni was beledig oor die onnodige wreedheid wat op die altare van die gode uitgevoer is. Hy het gesê: "Onkunde kan net maak dat hierdie manne feeste voorberei en groot vergaderings hou vir opofferings. Baie beter om die waarheid te eerbiedig as om die gode te probeer paai deur bloed te vergiet. Watter liefde kan 'n man besit wat glo dat die vernietiging van die lewe versoening sal doen vir bose dade? Kan 'n nuwe onreg ou onreg verag? En kan die slagting van 'n onskuldige slagoffer die bose dade van die mensdom uitwis? Dit is die beoefening van godsdiens deur die verwaarlosing van morele gedrag. Reinig julle harte en hou op om dood te maak; dit is ware godsdiens. Kan 'n nuwe onreg ou onreg verag? Rituele het geen effektiwiteit nie; gebede is ydele herhalings; en beswerings het geen reddende krag nie. Maar om hebsug en wellus te laat vaar, om vry te word van bose hartstogte en om alle haat en sleg wees prys te gee, dit is die regte offer en die ware aanbidding."
Uruvela, plek van mortifikasie
Die Streweling het op soek gegaan na 'n beter leerstelling en tot 'n nedersetting van vyf monnikke in die oerwoud van Uruvela gekom; en toe die Geseënde die lewe van daardie vyf mans sien, deugsaam hul sintuie in toom hou, hul hartstogte onderwerp en sober selfdissipline beoefen, bewonder hy hul erns en sluit by hul geselskap aan. Met heilige ywer en 'n sterk hart het die Shakyamuni homself oorgegee aan meditatiewe denke en 'n streng mortifikasie van die liggaam. Terwyl die vyf monnikke ernstig was,was die Shakyamuni nog erger, en daarom het hulle hom, hul junior, as hul meester vereer.
So het die Streweling ses jaar lank geduldig voortgegaan om homself te martel en die behoeftes van die natuur te onderdruk. Hy het sy liggaam opgelei en sy verstand uitgeoefen in die modus van die strengste kluisenaar lewe. Uiteindelik het hy elke dag net een korrel rys geëet, op soek om die oseaan van geboorte en dood te oorkruis en om by die oewer van verlossing uit te kom.
En toe die Streweling erg honger was, kyk! Mara, die Bose, het hom genader en gesê: "Jy is uitgeteer van vas, en die dood is naby. Watter nut is jou inspanning? Waardig is dit om te lewe en jy sal goeie werk kan doen." Maar die Shakyamuni antwoord: "O vriend van die traagheid, jy goddelose; met watter doel het jy gekom? Laat die vlees wegkwyn, as maar die verstand rustiger word en die aandag meer standvastig. Wat is die lewe in hierdie wêreld? Die dood in die geveg is vir my beter as dat ek verslaan moet lewe."
En Mara het onttrek en gesê: "Vir sewe jaar het ek die Geseënde Een stap vir stap gevolg,
Die Streweling is tot die uiterste verswak en sy liggaam was soos 'n verdorde tak; maar die roem van sy heiligheid het in die omliggende lande versprei, en mense het van groot afstande gekom om hom te sien en sy seën te ontvang. Die Heilige was egter nie tevrede nie. Op soek na ware wysheid het hy dit nie gevind nie, en hy het tot die gevolgtrekking gekom dat mortifikasie nie begeerte sou blus of verligting in ekstatiese nadenke tot gevolg sou lei nie.
Hy sit onder 'n jambu-boom en beskou die gemoedstoestand en die vrugte van sy mortifikasie. Sy liggaam het swakker geword en sy vas het hom ook nie laat vorder in sy soeke na redding nie, en toe hy sien dat dit nie die regte pad was nie, het hy onderneem om dit te laat vaar. Hy het in die Neranjara-rivier gaan bad maar toe hy probeer om die water te verlaat, kon hy weens sy swakheid nie opstaan nie. Toe hy die tak van 'n boom sien, gryp hy daarna, lig hy homself op en verlaat die stroom. Maar terwyl hy na sy woning teruggekeer het, het hy gesteier en gelê asof dood.
Daar was 'n hoofwagter wat naby die bos gewoon het wie se oudste dogter Nanda genoem is en Nanda het toevallig by die plek verbygegaan waar die Geseënde Een geswymel het, en voor hom neergebuig, het sy hom rysmelk aangebied en hy het die geskenk aanvaar. Toe hy die rysmelk ge-êet het, is al sy ledemate verfris, sy gedagtes het weer helder geword en hy was sterk genoeg om die hoogste verligting te ontvang.
Na hierdie voorval het die streweling weer kos geneem. Sy dissipels, nadat hulle die toneel van Nanda gesien het en die verandering in sy lewenswyse waargeneem het, was vol agterdog. Hulle was bang dat Siddhartha se godsdienstige ywer besig was om te verswak en te verdwyn en dat hy wat hulle tot dusver as hul Meester vereer het, onbewus geword het van sy hoë doel.
Toe die streweling sien dat die kluisenaars hul rug op hom gedraai het, het hy jammer vir hul gebrek aan vertroue in hom gevoel en het baie alleen gevoel. Hy het sy eensaamheid onderdruk en alleen voort gegaan. Sy dissipels het gesê, "Siddhartha verlaat ons om ʼn meer gemakliker lewe te lei."
Die Heilige het sy voetstappe gerig na daardie geseënde Bodhi-boom onder wie se skaduwee hy sy soektog moes uitvoer. Terwyl hy loop, skud die aarde en 'n briljante lig transfigureer die wêreld. Toe Hy gaan sit het, het die hemele weerklink van vreugde en alle lewende wesens was gevul met goeie gejuig. Mara alleen, heer van die vyf begeertes, bringer van die dood en vyand van die waarheid, was bedroef en was nie bly nie. Saam met sy drie dogters, Tanha, Raga en Arati, die versoekers, en met sy leërskare bose demone, het hy na die plek gegaan waar die groot kluisenaar gesit het. Maar Sakyamuni het nie ag geslaan op hom nie. Mara het vreesinboesemende dreigemente uitgespreek en 'n warrelwind opgewek sodat die lug donker geword het en die see gebrul en gebewe het. Maar die Geseënde Een onder die Bodhi-boom het kalm gebly en nie gevrees nie. Die Verligte Een het geweet dat geen skade hom kon tref nie. Die drie dogters van Mara het die Bodhisattva versoek, maar hy het geen aandag aan hulle gegee nie, en toe Mara sien dat hy geen begeerte in die hart van die oorwinnende samana kon aansteek nie, beveel hy al die bose geeste op sy bevel om hom aan te val en toesig te hou oor die groot muni. Maar die Geseënde het hulle dopgehou soos 'n mens na die onskadelike speletjies van kinders sou kyk. Al die hewige haat van die bose geeste was tevergeefs. Die vlamme van die hel het heilsame briesies van parfuum geword, en die woedende donderbolle verander na lotus blomme. Toe Mara dit sien, vlug hy met sy leër van die Bodhi (wysheid)-boom af weg, terwyl van bo af 'n reën van hemelse blomme val en stemme van goeie geeste gehoor word: "Kyk na die magtige streweling! Sy hart ontroer deur haat. Die goddelose Mara se gasheer het nie die oorhand oor hom gekry nie. Rein is hy en wys, liefdevol en vol barmhartigheid. Soos die strale van die son die duisternis van die wêreld verdrink, so sal hy wat volhard in sy soeke die waarheid vind en die waarheid sal hom verlig." Die streweling, nadat hy Mara op die vlug laat geslaan het, het homself aan meditasie oorgegee. Al die ellende van die wêreld, die euwels wat deur bose dade veroorsaak is en die lyding wat daaruit voortspruit, het voor sy geestesoog verbygegaan, en hy het gedink: "As lewende wesens sekerlik die gevolge van al hulle bose dade sien, sal hulle in afsku van hulle af wegdraai. Maar selfheid verblind hulle, en hulle klou vas aan hul onaangename begeertes. Hulle smag na plesier vir hulself en hulle veroorsaak pyn vir ander; wanneer die dood hul individualiteit vernietig, vind hulle geen vrede nie; hul dors na bestaan bly en hul selfheid verskyn weer in nuwe geboortes. So gaan hulle voort om in die see van lewe en dood te beweeg en kan hulle geen ontsnapping vind uit die hel van hul eie skepping nie. En hoe leeg is hulle plesier, hoe ydel is hulle pogings nie! Hol soos die plantainboom en sonder inhoud soos die borrel. Die wêreld is vol boosheid en hartseer, want dit is vol wellus. Wesens dwaal omdat hulle dink dat dwaling beter is as die waarheid. In plaas van die waarheid volg hulle dwaling, wat aangenaam is om in die begin na te kyk, maar uiteindelik angs, verdrukking en ellende veroorsaak." En die streweling het die Dharma begin uitlê. Die Dharma is die waarheid. Die Dharma is die heilige wet. Die Dharma is godsdiens. Die Dharma alleen kan ons verlos van dwaling, van verkeerd en van hartseer. Deur na te dink oor die oorsprong van geboorte en dood, het die Verligte Een erken dat onkunde die wortel van alle kwaad was; En dit is die skakels in die ontwikkeling van die lewe, genaamd die twaalf oorsprong: In die begin is daar bestaan; blind en sonder kennis, en in hierdie see van onkunde is daar roeringe vormend en organiserend. Van woelinge, formatiewe en organisering, verhoog bewustheid of gevoelens. Gevoelens verwek organismes wat as individuele wesens leef. Hierdie organismes ontwikkel die ses velde, dit wil sê die vyf sintuie en die verstand. Die ses velde kom met dinge in aanraking. Kontak verwek sensasie. Sensasie skep die dors van geïndividualiseerde wese. Die dors van wese skep 'n vashou aan dinge. Die vashou(ing) produseer die groei en voortsetting van selfheid. Selfheid gaan voort in hernude geboorte. Die hernude geboortes van selfheid is die oorsake van lyding, ouderdom, siekte en dood. Hulle produseer klaaglied, angs en wanhoop.
Die oorsaak van alle hartseer lê heel aan die begin; dit is verborge in die onkunde waaruit die lewe groei. Verwyder onkunde en jy sal die verkeerde begeertes vernietig wat uit onkunde opstaan; Vernietig hierdie begeertes en jy sal die verkeerde persepsie wat daaruit opkom, uitwis. Vernietig verkeerde persepsie en daar is 'n einde aan foute in geïndividualiseerde wesens. Vernietig die foute in geïndividualiseerde wesens en die illusies van die ses velde sal verdwyn. Vernietig illusies en die kontak met dinge sal ophou om wanopvatting te verwek. Vernietig wanopvatting en jy doen weg met dors na bestaan. Vernietig dors en jy sal vry wees van alle morbiede vasklouing. Verwyder die vasklouing en jy vernietig die selfsug van selfheid. As die selfsug van selfheid vernietig word, sal jy bo geboorte, ouderdom, siekte en dood wees, en jy sal alle lyding vryspring.
Die Verligte Een het die vier edele waarhede gesien wat die pad uitwys wat na Nirvana of die uitwissing van die self lei. Die eerste edele waarheid is die bestaan van hartseer. Die tweede edele waarheid is die oorsaak van lyding. Die derde edele waarheid is die beëindiging van hartseer. Die vierde edele waarheid is die agtvoudige pad wat lei tot die beëindiging van smart.
Dit is die Dharma. Dit is die waarheid. Dit is godsdiens. En die Verligte het hierdie strofe geuiter:
"Deur baie geboortes het ek tevergeefs gesoek
Die Bouer van hierdie Huis van Pyn.
Nou, bouer, om jou te sien is eenvouding en maklik,
En uit hierdie Huis is ek uiteindelik vry;
Ek breek die balke, dak en muur,
En woon in die Vrede bo hulle almal."
Daar is self (ego) en daar is waarheid. Waar self is, is die waarheid nie. Waar waarheid is, is die self nie. Self is die vlugtige fout van samsara; dit is individuele afsonderlikheid en daardie egoïsme wat afguns en haat verwek.Self is die hunkering na plesier en die lus (begeerte) na ydelheid. Waarheid is die korrekte begrip van dinge; dit is die permanente en ewige, die ware in alle bestaan, die saligheid van geregtigheid.
Die bestaan van die self is 'n illusie, en hier is geen verkeerd in hierdie wêreld nie, geen ondeug, geen kwaad nie, behalwe wat vloei uit die erkening en vasklouing van die self. Die bereiking van waarheid is slegs moontlik as die self as 'n illusie erken word. Geregtigheid kan slegs beoefen word wanneer ons ons verstand bevry het van hartstogte van egoïsme. Volmaakte vrede kan net woon waar alle nietigheid verdwyn het.
Geseënd is hy wat die Dharma verstaan het. Geseënd is hy wat sy medemens geen kwaad aandoen nie. Geseënd is hy wat verkeerd oorwin en vry is van passies. Tot die hoogste saligheid het hy bereik wat alle selfsug en ydelheid oorwin het. Hy het die Boedda geword, die Volmaakte Een.
DIE Geseënde Een het sewe keer sewe dae in eensaamheid verkeer en die saligheid van bevryding geniet. In daardie tyd het Tapussa en Bhallika, twee handelaars, op die pad daar naby gekom, en toe hulle die magtige kluisenaar sien, majestueus en vol vrede, het hulle hom met respek genader en vir hom ryskoeke en heuning aangebied.
Dit was die eerste kos wat die Verligte Een geëet het nadat hy Boeddaskap bereik het.
En die Boedda het hulle aangespreek en aan hulle die weg van verlossing uitgewys. Die twee handelaars, wat die heiligheid van die veroweraar van Mara gesien het, het in eerbied neergebuig en gesê: "Ons neem ons toevlug, Heer, in die Geseënde en in die Dharma." Tapussa en Bhallika was die eerstes wat volgelinge van die Boedda geword het en hulle was lekedissipels.
DIE Geseënde Een wat Boeddaskap bereik het terwyl hy onder die herder se Nigrdha-boom op die oewer van die Neranjara rivier gerus het, het hierdie plegtige uitspraak uitgespreek:
"Hoe seker sy pad in hierdie woud,
Wie volg die waarheid se onveranderlike oproep!
Hoe geseënd, om vriendelik en goed te wees,
En beoefen selfbeheersing in alles!
Hoe lig, van passie om vry te wees,
En sensuele vreugdes om te laat gaan!
En tog sal sy grootste saligheid wees
Wanneer hy die trots van 'ek' onderdruk het.
"Ek het die diepste waarheid ontdek, wat verhewe en vredeliewend is, maar moeilik om te verstaan; want die meeste wesens beweeg in 'n sfeer van wêreldse belange en vind hulle verlustig in wêreldse begeertes. Die wêreldling sal die leer nie verstaan nie, want vir hom is daar slegs geluk in selfheid (ego), en die saligheid wat in 'n volledige oorgawe aan die waarheid lê, is vir hom onverstaanbaar.
Hy sal afgesonderheid en meditasie noem wat vir die verligte verstand die suiwerste vreugde is. Hy sal uitwissing sien waar die volmaakte onsterflikheid vind. Hy sal as die dood beskou wat die oorwinnaar van die self weet as die ewige lewe. Die waarheid bly verborge vir diegene wat in slawerny van haat en begeerte is. Nirvana bly onbegryplik en geheimsinnig vir die vulgêre wie se gedagtes met wêreldse belange verstrengeld is. Sou ek die leer verkondig en die mensdom dit nie begryp nie, sal dit vir my net moegheid en moeilikheid bring."
Mara, die Bose, het by die aanhoor van die woorde van die Geseënde Boedda nader gekom en gesê: "Wees gegroet, Heilige Een. Jy het die hoogste saligheid bereik en dit is tyd vir jou om die finale Nirvana te betree."
Toe het Brahma Sahampati uit die hemel neergedaal en nadat hy die Geseënde aanbid het, gesê: "Helaas! die wêreld sal vergaan, sou die Heilige, die Tathagata, besluit om nie die Dharma te leer nie. Wees barmhartig teenoor dié wat sukkel; medelye met die lyers hê; bejammer die wesens wat hopeloos verstrengel is in die strikke van smart. Daar is 'n paar wesens wat amper vry is van die stof van wêreldsheid. As hulle nie die leer hoor verkondig nie, sal hulle verlore gaan. Maar as hulle dit hoor, sal hulle glo en gered word."
Die Geseënde, vol medelye, kyk met die oog van 'n Boedda na alle lydende wesens en hy sien onder hulle wesens wie se gedagtes wat nouliks bedek was deur die stof van wêreldsheid, wat van goeie ingesteldheid en maklik was om te onderrig. Hy het sommige gesien wat bewus was van die gevare van wellus en verkeerde optrede.
En die Geseënde het vir die godelike koning Sahampati gesê: "Wyd oop is die deur van onsterflikheid vir almal wat ore het om te hoor. Mag hulle die Dharma met geloof ontvang."
Toe draai die Geseënde na Mara en sê: "Ek sal nie oorgaan in die finale Nirvana, o Bose, totdat daar nie net broeders en susters van 'n Orde is nie, maar ook leke-dissipels van beide geslagte is, wat ware hoorders geword het, wys, goed opgelei, gereed en geleerd, vertroud met die Skrifte, die vervulling van al die groter en mindere pligte, korrek in die lewe, wandel volgens die voorskrifte - totdat hulle, nadat hulle self die leer bemeester het, instaat sal wees om inligting aan ander daaroor te gee, dit te verkondig, bekend te maak, vas te stel, oop te maak, dit mooi te verduidelik en duidelik te maak - totdat hulle, wanneer ander met ydele leerstellings begin, instaat sal wees om dit te oorwin en te weerlê, en so die wonderwerkende waarheid in die buiteland te versprei. Ek sal nie sterf voordat die suiwer godsdiens van die waarheid in alle volle omvang suksesvol, voorspoedig, wydverspreid en gewild sou geword het nie - totdat dit in 'n woord goed onder die mense verkondig sou gewees het!"
Toe het die god Sahampati verstaan dat die Geseënde sy versoek toegestaan het en die leer sou verkondig.
Stigting van die koninkryk
Upaka sien die Boedda. Nou het die Geseënde gedink: "Aan wie sal ek eers die leer verkondig? My ou leermeesters is dood. Hulle sou die goeie nuus met vreugde ontvang het. Maar my vyf dissipels leef nog. Ek sal na hulle toe gaan, en na hulle sal Ek eers die evangelie van verlossing verkondig."
Daardie tyd het die vyf monnikke in die Hert Park in Benares gewoon, en die Geseënde het opgestaan en na hul woning gereis, sonder om te dink aan hul onvriendelikheid om hom te verlaat in 'n tyd toe hy die meeste simpatie en hulp nodig gehad het, maar was slegs bewus van die dienste wat hulle hom bedien het, en hulle jammer te kry vir die soberhede wat hulle tevergeefs beoefen het.
Upaka, 'n jong priester en 'n Jain (die ongebondes), 'n voormalige kennis van Siddhattha, het die Geseënde Een gesien terwyl hy na Benares gereis het, en, verbaas oor die majesteit en verhewe vreugde van sy voorkoms, vir hom gesê: "Jou aangesig, my vriend, is rustig; jou oë is helder en dui op reinheid en saligheid."
Die heilige Boedda het geantwoord: "Ek het verlossing verkry deur die uitwissing van die self. My liggaam is kalm-rustig, my verstand is vry van begeertes en die diepste waarheid het in my hart gebly. Ek het Nirvana bereik, en dit is die rede dat my voorkoms rustig is en my oë helder is. Ek begeer nou om die koninkryk van die waarheid op aarde te vestig, om lig te gee aan dié wat in duisternis omhul is en om die poort van sterfteloosheid oop te maak."
Upaka het geantwoord: "Jy bely dan, vriend, om ʼn Boedda te wees, die oorwinnaar van die wêreld, die absolute en die heilige.
Die Geseënde Een het gesê: "Boeddas is almal wat die self en die hartstogte van die self oorwin het; diegene alleen is oorwinnaars wat hulle verstand beheer en hulle van die bose weerhou. Daarom, Upaka, ek is die Boedda."
Upaka skud sy kop. "Eerbiedwaardige Gotama, het hy gesê, "Jou pad lê in die verte (verder)," en met 'n ander pad het hy weggegaan.
Die preek by Benares
Toe hulle hul ou onderwyser sien naderkom, het die vyf bmonnikke onderlings ooreengekom om hom nie te groet nie, en ook nie om hom as meester aan te spreek nie, maar slegs op sy naam. "Want," so het hulle gesê, "hy het sy gelofte verbreek en heiligheid laat vaar. Hy is geen monnike nie, maar Gotama, en Gotama het 'n man geword wat in oorvloed leef en hom verlustig in die plesier van wêreldsheid." Maar toe die Geseënde op 'n waardige wyse nader kom, het hulle onwillekeurig van hulle sitplekke af opgestaan en Hom gegroet ten spyte van hulle besluit. Tog het hulle hom op sy naam genoem en hom as 'vriend Gotama' aangespreek.
Toe hulle dus die Geseënde ontvang het, het hy gesê: "Moenie die Tathagata op sy naam noem nie en spreek hom ook nie aan as 'vriend' nie, want hy is die Boedda, die Heilige. Die Boedda kyk met 'n vriendelike hart onpartydig na alle lewende wesens, en hulle noem hom daarom 'Vader'. Om 'n pa te minag, is verkeerd; om hom te verag, is goddeloos. Die Tathagata, het die Boedda voortgegaan, soek nie redding in soberhede nie, maar hy geniet ook nie om daardie rede wêreldse plesier nie, en leef ook nie in oorvloed nie. Die Tathagata het die middel-weg gevind.
'Daar is twee uiterstes, o kluisenaars, wat die man wat die wêreld prysgegee het, nie behoort te volg nie-die gewone praktyk enersyds van selfgenoegsaamheid wat onwaardig, tevergeefs en geskik is slegs vir die wêreldsgesindes en die gewone praktyk, aan die ander kant, van selfmortifikasie, wat pynlik, nutteloos en on-winsgewend is.
"Geen onthouding van vis en vlees of naak of die skeer van die kop of die dra van lang gevlegde (matte) hare of aantrek in 'n growwe kleed of om jouself met vuillis te bedek of aan Agni te offer nie, sal 'n man reinig wat nie vry is van dwalings nie. Lees die Vedas, bring offers aan priesters, of offers aan die gode, self-mortifikasie deur hitte of koue en baie sulke boetedoenings uitgevoer ter wille van onsterflikheid, dit reinig nie die man wat nie vry is van dwalings nie. Woede, dronkenskap, hardnekkigheid, dwaasheid, misleiding, afguns, selfprysing , minagting van andere, bygelowigheid en bose bedoelings vorm onreinheid; voorwaar nie die eet van vlees nie.
'' ʼn Middel-weg, O strewelinge wat die twee uiterstes vermy, is ontdek deur die Tathagata -'n weg wat die oë oopmaak en begrip gee, wat lei tot gemoedsrus, tot die hoër wysheid, tot volle verligting, aan Nirvana! Wat is die middel-weg, o monnikke, wat die twee uiterstes vermy, ontdek deur die Tathagata-die pad wat die oë oopmaak en begrip gee, wat lei tot gemoedsrus, tot die hoër wysheid, tot volle verligting, aan Nirvana? Laat ek julle leer, ostrewelinge die middelpad, wat afsydig bly van beide uiterstes. Deur lyding veroorsaak die uitgeteerde toegewyde verwarring en sieklike gedagtes in sy gedagtes. Mortifikasie is selfs nie bevorderlik vir wêreldse kennis nie; hoeveel minder tot 'n triomf oor die sintuie!
"Hy wat sy lamp met water vul, sal die duisternis nie verdryf nie, en hy wat 'n vuur met vervrotte hout probeer aansteek, sal misluk. En hoe kan iemand vry wees van die self deur 'n ellendige lewe te lei, as hy nie daarin slaag om die vure van wellus te blus nie, as hy steeds na wêreldse of hemelse plesier soek? Maar hy in wie die self uitgesterf het, is vry van wellus; hy sal nie wêreldse of hemelse plesier begeer nie, en die bevrediging van sy natuurlike begeertes sal hom nie verontreinig nie. Laat hom egter matig wees, laat hom eet en drink volgens die behoefte van die liggaam.
"Sensualiteit is energiek; die selfgenoegsame man is 'n slaaf van sy hartstogte, en plesiersoekery is vernederend en vulgêr. Maar om die noodsaaklikhede van die lewe te bevredig, is nie boos nie. Om die liggaam in goeie gesondheid te hou, is 'n plig, want anders sal ons nie die lamp van wysheid kan snoei en ons gedagtes sterk en duidelik kan hou nie. Water omring die lotusblom, maar maak nie sy kroonblare nat nie. Dit is die middel-weg, o monnikke, wat afsydig bly van albei uiterstes." En die Geseënde Een het vriendelik met sy dissipels gepraat en hulle jammer gekry oor hulle dwalinge en die nutteloosheid van hulle pogings uitgewys, en die ys van slegte wil wat hulle harte verkoel het, het weggesmelt onder die sagte warmte van die Meester se oorreding.
Die Geseënde het die wiel van die voortreflikste wet aan die rol gesit, en hy het vir die vyf kluisenaars begin preek, wat vir hulle die poort van onsterflikheid oopgemaak het en hulle die saligheid van Nirvana gewys het.
Die Boedda het gesê: "Die speke van die wiel is die reëls van suiwer gedrag: geregtigheid is die eenvormigheid van hul lengte; wysheid is die band; beskeidenheid en bedagsaamheid is die spilpunt waarin die onbeweeglike as van waarheid vasgelê word. Hy wat die bestaan van lyding, die oorsaak daarvan, die oplossing daarvan en die beëindiging daarvan erken, het die vier edele waarhede begryp. Hy sal op die regte pad loop.
"Die regte siening sal die fakkel wees om sy pad te verlig. Regte aspirasies sal sy gids wees. Regte spraak sal sy woonplek op die pad wees. Sy gang sal reguit wees, want dit is regte gedrag. Sy verversings sal die regte manier wees om sy lewensonderhoud te verdien. Regte pogings sal sy voetstappe wees: regte gedagtes sy asem; en die regte nadenke sal hom die vrede gee wat in sy voetspore volg.
"Nou, dit, o kluisenaars, is die edele waarheid aangaande lyding: Geboorte word bygewoon (vergesel) met pyn, verval is pynlik, siekte is pynlik, die dood is pynlik. Vereniging met die onaangename is pynlik, pynlik is skeiding van die aangename; en enige drang wat onvervuld is, dit is ook pynlik. Kortom, liggaamlike toestande wat voortspruit uit vasklouing is pynlik. Dit is dan, o kluisenaars, die edele waarheid aangaande lyding.
"Nou dit, o kluisenaars, is die edele waarheid aangaande die oorsprong van lyding: Voorwaar, dit is daardie hunkering wat die vernuwing van die bestaan veroorsaak, gepaard met sensuele genot, om nou hier, nou daar, bevrediging te soek, die hunkering na die bevrediging van die hartstogte, die hunkering na 'n toekomstige lewe en die drang na geluk in hierdie lewe. Dit is dan, o kluisenaars, die edele waarheid aangaande die oorsprong van lyding.
"Nou dit, o kluisenaars, is die edele waarheid aangaande die vernietiging van lyding: Voorwaar, dit is die verderf, waarin geen hartstog oorbly nie, van hierdie dors; dit is die tersydestelling van, die wese vry van, die nie-vertoewing meer in hierdie dors nie. Dit is dan, o kluisenaars, die edele waarheid aangaande die vernietiging van lyding.
"Nou, dit, o kluisenaars, is die edele waarheid aangaande die weg wat lei tot die vernietiging van smart. Voorwaar, dit is hierdie edele agtvoudige pad; dit wil sê: Regte sienings; regte aspirasies; regte spraak; regte gedrag; regte lewensonderhoud; regte inspanning; regte gedagtes; en regte nadenke. Dit is dan, o kluisenaars, die edele waarheid aangaande die vernietiging van smart.
"Deur die beoefening van goedertierenheid het ek bevryding van hart verkry, en daarom is ek verseker dat ek nooit weer in hernieude geboortes sal terugkeer nie. Ek het selfs nou Nirvana bereik."
Toe die Geseënde Een dus die koninklike wiel van waarheid aan die rol gesit het, is 'n trilling deur al die heelalle waargeeem. Die gode het hul hemelse wonings verlaat om na die soetheid van die waarheid te luister; die heiliges wat van die lewe geskei het, het om die groot leermeester saamgedrom om die blye tyding te ontvang; selfs die diere van die aarde het die saligheid gevoel wat op die woorde van die Tathagata gerus het: en al die skepsels van die leërskare van lewende wesens, gode, mense en diere, wat die boodskap van verlossing gehoor het, het dit in hulle eie taal ontvang en verstaan.
En toe die leer voorgehou is, het die eerbiedwaardige Kondanna, die oudste onder die vyf kluisenaars, die waarheid met sy geestesoog onderskei, en hy het gesê: "Waarlik, o Boedda, u het die waarheid gevind!" Toe het die ander kluisenaars ook by hom aangesluit en uitgeroep: "Waarlik, jy is die Boedda, jy het die waarheid gevind."
En die gode en heiliges en al die goeie geeste van die afgestorwe geslagte wat na die preek van die Tathagata geluister het, het die leer met blydskap ontvang en geskreeu: "Waarlik, die Geseënde het die koninkryk van geregtigheid gegrondves. Die Geseënde Een het die aarde beweeg; hy het die wiel van waarheid aan die rol gesit, wat deur niemand in die heelal, of hy nou god of mens is, ooit teruggedraai kan word nie. Die koninkryk van die Waarheid sal oor die aarde verkondig word; dit sal versprei; en geregtigheid, goeie wil en vrede sal onder die mensdom heers."
Die Sangha (gemeente van monnikke)
Nadat hy die vyf kluisenaars die waarheid uitgewys het, het die Boedda gesê: "'n Man wat alleen staan en besluit om die waarheid te gehoorsaam, kan swak wees en terugglip in sy ou weë. Daarom, staan saam, staan mekaar by en versterk mekaar. Wees soos broers; een in liefde, een in heiligheid en een in jou ywer vir die waarheid. Versprei die waarheid en verkondig die leer in alle oorde van die wêreld, sodat alle lewende wesens uiteindelik burgers van die koninkryk van geregtigheid sal wees. Dit is die heilige broederskap; dit is die kerk, die gemeente van die heiliges van die Boedda; dit is die Sangha wat 'n nagmaal vestig onder almal wat hul toevlug tot die Boedda geneem het. Kondanna was die eerste dissipel van die Boedda wat die leer van die Heilige deeglik begryp het, en die Tathagata wat in sy hart gekyk het, het gesê: "Waarlik, Kondanna het die waarheid verstaan." Daarom het die eerbiedwaardige Kondanna die naam "Annata-Kondanna ontvang, dit wil sê "Kondanna wat die leerstelling verstaan het." Toe het die eerbiedwaardige Kondanna met die Boedda gepraat en gesê: "Heer, laat ons die ordening van die geseënde ontvang." En die Boedda het gesê: "Kom, o kluisenaars! Goed geleer is die leerstelling. Lei 'n heilige lewe vir die uitwissing van lyding."
Toe het Kondanna en die ander kluisenaars drie keer hierdie plegtige geloftes uitgespreek: "Aan die Boedda sal ek in geloof kyk: Hy, die Volmaakte Een, is heilig en oppermagtig. Die Boedda dra aan ons onderrig, wysheid en redding oor; hy is die Geseënde, wat die wet van die lewende wesens ken; hy is die Here van die wêreld, wat mense juk soos osse, die Leermeester van gode en mense. Daarom sal ek na die Boedda in geloof kyk.
"Na die leer sal ek in die geloof kyk: goed verkondig is die leer deur die Verhewene. Die leer is geopenbaar om sigbaar te word; Die leerstelling is bo tyd en ruimte. Die leerstelling is nie gebaseer op hoorsê nie, dit beteken 'Kom kyk'; die leer tot welsyn; die leer word erken deur die wyse in hulle eie harte. Daarom sal ek in geloof na die leer kyk.
"Vir die gemeenskap van monnikke sal ek in geloof kyk; die gemeenskap van die Boedda se dissipels leer ons hoe om 'n lewe van geregtigheid te lei; die gemeenskap van die Boedda se dissipels leer ons hoe om eerlikheid en geregtigheid uit te oefen; die gemeenskap van die Boedda se dissipels wys ons hoe om die waarheid te beoefen.
Hulle vorm 'n broederskap in vriendelikheid en liefdadigheid, en hulle heiliges is eerbied waardig. Die gemeenskap van die Boeddha se dissipels is gestig as 'n heilige broederskap waarin mans hulself saambind om die bevele van regtheid te leer en om goed te doen. Daarom sal ek in geloof na die gemeenskap kyk."
Die evangelie van die Geseënde het van dag tot dag toegeneem, en baie mense het gekom om hom te hoor en die ordening te aanvaar om voortaan 'n heilige lewe te lei ter wille van die uitwissing van lyding. En die Geseënde het gesien dat dit onmoontlik was om aandag te gee aan almal wat die waarheid wou hoor en die ordening wou ontvang, uitgestuur uit die getal van sy dissipels soos om die Dharma te verkondig, en vir hulle gesê: "Die Dharma en die reëls en prosedure van die Sangha (Vinaya) wat deur die Tathagata bekend gemaak is, skyn wanneer hulle vertoon word, en nie wanneer hulle weggesteek word nie. Maar laat hierdie leer, so vol waarheid en so voortreflik, nie in die hande val van diegene wat dit onwaardig is nie, waar dit en verag sou word, skandelik behandel, bespot en gesensureer sou word. Ek gee u nou, o monnikke, hierdie toestemming. Gee voortaan in die verskillende lande die ordening aan diegene wat gretig is om dit te ontvang, wanneer jy hulle waardig vind.
"Gaan julle nou, o monnikke, tot voordeel van die baie, tot welsyn van die mensdom, uit medelye met die wêreld. Verkondig die leer wat heerlik is in die begin, heerlik in die middel en heerlik op die ou end, in die gees sowel as in die letter. Daar is wesens wie se oë skaars met stof bedek is, maar as die leer nie aan hulle verkondig word nie, kan hulle nie redding verkry nie. Verkondig aan hulle 'n lewe van heiligheid. Hulle sal die leer verstaan en dit aanvaar."
En dit het 'n gevestigde gewoonte geword dat die monnikke gaan preek het terwyl die weer goed was, maar in die reënseisoen het hulle weer bymekaargekom en by hul meester aangesluit om na die vermanings van die Tathagata te luister.
Yasa, die jeugdige van Benares
Destyds was daar in Benares 'n edele jeug, by name van Yasa, die seun van 'n welgestelde handelaar. Ontsteld in sy gedagtes oor die smarte van die wêreld, het hy in die geheim in die nag opgestaan en na die Geseënde gegaan. Die Geseënde Een het Yasa van ver af sien kom. Yasa kom nader en roep uit: "Ag, watter benoudheid! Watter verdrukkinge!"
Die Geseënde het vir Yasa gesê: "Hier is geen benoudheid nie; Hier is geen verdrukkings nie. Kom na My toe en Ek sal jou die waarheid leer, en die waarheid sal jou smarte verdryf."
In plaas van afkeer vir die wêreld, het Yasa die koel stroom van heilige wysheid gevoel, en nadat hy die suiwer en vlekkelose oog van die waarheid verkry het, het hy na sy persoon (homself) gekyk, ryklik versier met pêrels en edelgesteentes, en sy hart was beskaamd.
Die Tathagata, wat sy innerlike gedagtes ken, het gesê: 'Alhoewel iemand met juwele versier is, het die hart moontlik die sintuie verower. Die uiterlike vorm, vorm nie godsdiens of beïnvloed die verstand (bewussyn) nie. So kan die liggaam van 'n streweling 'n kluisenaar se kleed dra terwyl sy verstand (bewussyn) in wêreldsheid gedompel is. 'n Man wat in eensame bosse woon en tog wêreldse ydelhede begeer, is 'n wêreldling, terwyl die man in wêreldse klere sy hart hoog kan laat sweef na hemelse gedagtes. Daar is geen onderskeid tussen die leek en die kluisenaar nie, maar albei het die gedagte aan self verban."
Toe die Boedda sien dat Yasa gereed was om die weg te betree, het die Geseënde vir hom gesê: "Volg my!" En Yasa het by die broederskap aangesluit, en nadat hy 'n monnik se kleed aangetrek het, het hy die ordening ontvang.
Terwyl die Geseënde en Yasa die leerstelling bespreek het, het Yasa se pa verbygegaan op soek na sy seun; en in die verbygaan vra hy vir die Geseënde: "Heer, het U Yasa, my seun, gesien?"
Die Boedda het vir Yasa se pa gesê: "Kom in, meneer, jy sal jou seun vind"; en Yasa se pa het vol vreugde geword en hy het ingegaan. Hy het naby sy seun gaan sit, maar kon nie sy seun herken nie; en die Boedda het begin preek. En Yasa se vader, wat die leer van die Geseënde verstaan, het gesê: "Heerlik is die waarheid, o Heer! Die Boedda, die Heilige, ons Meester, stel op wat omvergewerp is; hy openbaar wat verborge was; hy wys die weg uit na die swerwer wat verdwaal het; Hy steek 'n lamp aan in die duisternis sodat almal wat oë het om te sien, die dinge rondom hulle kan onderskei. Ek neem my toevlug tot die Boedda, ons Heer: Ek neem my toevlug tot die leer wat deur hom geopenbaar is: Ek neem my toevlug tot die broederskap wat hy gestig het. Mag die Geseënde My van vandag af ontvang terwyl my lewe duur as 'n lekedissipel wat by Hom skuil."
Yasa se pa was die eerste lekelid wat die eerste lekedissipel van die Boedda geword het deur die drievoudige formule van toevlug uit te spreek.
Toe die welgestelde handelaar (Yasa se pa) sy toevlug tot die Boedda geneem het, het sy oë oopgegaan en hy het sy seun in 'n monnik’s kleed aan sy sy sien sit. "My seun, Yasa, het hy gesê, "Jou ma is verpletterd met klaagliede en hartseer. Keer terug huis toe en herstel jou ma in die lewe."
Toe kyk Yasa na die Geseënde, wat gesê het: "Moet Yasa terugkeer na die wêreld en die plesier van 'n wêreldse lewe geniet soos hy voorheen gedoen het?" Yasa se pa het geantwoord: "As Yasa, my seun, dit 'n wins vind om by u te bly, laat hom bly. Hy het verlos geword van die slawerny van wêreldsgesindheid."
Toe die Geseënde hulle harte veheerlik het met woorde van waarheid en geregtigheid, het Yasa se pa gesê: "Mag die Geseënde instem om sy maaltyd saam met Yasa as sy bediende saam met My te neem?" Die Geseënde, nadat hy sy klere aangetrek het, het sy aalmoes-bak geneem en saam met Yasa na die huis van die ryk handelaar gegaan. Toe hulle daar aankom, het die moeder en ook die voormalige vrou van Yasa die Geseënde gegroet en naby hom gaan sit.
Yasa het die Geseënde gegroet en naby hom gaan sit. Toe het die Geseënde Een gepreek, en die vroue wat sy leer verstaan het, het uitgeroep: "Heerlik is die waarheid! Ons skuil in die Boedda, ons Heer. Ons neem ons toevlug tot die leer wat deur Hom geopenbaar is. Ons neem ons toevlug tot die broederskap wat deur hom gestig is. Mag die Geseënde ons van vandag af ontvang terwyl ons lewe duur as lekedissipels wat hulle toevlug tot Hom geneem het." Die moeder en die vrou van Yasa, die edel jeugdige van Benares, was die eerste vroue wat lekedissipels geword het en hul toevlug tot die Boedda geneem het.
Nou was daar vier vriende van Yasa wat aan die welgestelde families van Benares behoort het. Hulle name was Vimala, Subahu, Punnaji en Gavampati.
Toe Yasa se vriende hoor dat Yasa sy hare afgesny het en monnik’s klere aangetrek het om die wêreld prys te gee en in haweloosheid uit te gaan, het hulle gedink: "Dit kan sekerlik nie 'n algemene leerstelling wees nie, dit moet 'n edele afstanddoening van die wêreld wees.
En hulle het na Yasa gegaan, en Yasa het die Geseënde toegespreek en gesê: "Mag die Geseënde vermaning en onderrig aan hierdie vier vriende van my toedien." En die Geseënde het vir hulle gepreek, en Yasa se vriende het die leer aanvaar en hul toevlug geneem tot die Boedda, die Dharma en die Sangha.
Kassapa, die vuuraanbidder
Daardie tyd het daar in Uruvela die Jatilas gewoon, ʼn priesterlike kluisenaar met matte (gevlegde) hare, die vuur aanbid en 'n vuurdraak gehou; en Kassapa was hul hoof. Kassapa was bekend in die hele Indië, en sy naam is vereer as een van die mees wyse manne op aarde en 'n kundige oor/van/aangaande godsdiens. En die Geseënde het na Kassapa van Uruvela die Jatila gegaan en gesê: "Laat my 'n nag in die kamer bly waar jy jou heilige vuur hou."
Kassapa, wat die Geseënde in sy majesteit en skoonheid gesien het, het by homself gedink: "Dit is 'n magtige kluisenaar en 'n edele onderwyser. Sou hy oornag in die kamer waar die heilige vuur gehou word, sal die slang hom byt en hy sal sterf." En hy het gesê: "Ek maak nie beswaar daarteen dat jy oornag in die kamer waar die heilige vuur gehou word nie, maar die slang woon daar; hy sal jou doodmaak en ek sal jammer wees om jou te sien vergaan."
Maar die Boedda het daarop aangedring en Kassapa het hom toegelaat in die kamer waar die heilige vuur gehou is. En die Geseënde het met lyf regop gaan sit en homself met waaksaamheid omring. In die nag het die draak gekom, in woede sy vurige gif voortgebring en die lug met brandende damp gevul, maar kon die Boedda geen kwaad aandoen nie, en die vuur het himself (die draak) verteer terwyl die wêreld-geëerde Een kalm-rustig gebly het.
En die giftige vyand het baie toornig geword sodat hy in sy woede gesterf het. Toe Kassapa die lig uit die kamer sien skyn, het hy gesê: "Ag, watter ellende! Waarlik, die voorkoms van Gotama die magtige Sakyamuni is pragtig, maar die draak sal hom vernietig."
In die oggend het die Geseënde die lyk van die draak aan Kassapa gewys en gesê: "Sy vuur is deur my vuur oorwin." En Kassapa het by homself gedink. "Sakyamuni is 'n magtige Ontwaakte en beskik oor hoë magte, maar hy is nie heilig soos ek nie."
Daar was in daardie dae 'n fees en Kassapa het gedink: "Die mense sal uit alle dele van die land hierheen kom en die magtige Sakyamuni sien. Wanneer Hy met hulle praat, sal hulle in Hom glo en my verlaat." En hy het afgunstig geword. Toe die dag van die fees aanbreek, het die Geseënde nie opgedaag nie en nie na Kassapa gekom nie. En Kassapa het die volgende oggend na die Boedda gegaan en gesê: "Waarom het die magtige Sakyamuni nie gekom nie?" Die Tathagata het geantwoord: "Het u nie gedink, o Kassapa, dat dit beter sou wees as ek van die fees wegbly nie?" En Kassapa was verbaas en het gedink: "Magtig is Sakyamuni; hy kan my mees geheime gedagtes lees, maar hy is nie heilig soos ek nie."
Die Geseënde het Kassapa aangespreek en gesê: "Jy sien die waarheid, maar aanvaar dit nie as gevolg van die afguns wat in jou hart woon. Is afguns heiligheid? Afguns is die laaste oorblyfsel van die self wat in jou gedagtes gebly het. Jy is nie heilig nie, Kassapa; jy het nog nie die weg betree nie." En Kassapa het sy weerstand prysgegee. Sy afguns het verdwyn, en toe hy voor die Geseënde neerbuig, het hy gesê: "Heer, ons Meester, laat my die ordinering van die Geseënde ontvang."
En die Geseënde Een het gesê: "Jy, Kassapa, hoof van die Jatilas. Gaan dan eers en lig hulle in van u voorneme, en laat hulle doen soos u goeddink." Toe het Kassapa na die Jatilas gegaan en gesê: "Ek is angstig om 'n godsdienstige lewe te lei onder leiding van die magtige Sakyamuni, wat die Verligte Een is, die Boedda. Doen soos julle die beste dink." Die Jatilas het geantwoord: "Ons het 'n diepgaande liefde vir die groot Sakyamuni ontwikkel, en as u by sy broederskap wil aansluit, sal ons dit ook doen." Die Jatilas van Uruvela het nou hul toebehore van vuuraanbidding in die rivier gegooi en na die Geseënde gegaan.
Nadi Kassapa en Gaya Kassapa, broers van die groot Uruvela Kassapa, magtige manne en hoofmanne onder die mense, het verder af naby die stroom gewoon, en toe hulle die instrumente wat in vuuraanbidding gebruik word, in die rivier sien dryf, het hulle gesê: "Iets het met ons broer gebeur. En hulle het met hul mense na Uruvela gekom. Toe hulle hoor wat gebeur het, het hulle ook na die Boedda gegaan.
Die Geseënde, toe hy sien dat die Jatilas van Nadi en Gaya, wat ernstige liggaamlike kastydings beoefen het en vuur aanbid het, nou na hom toe gekom het, het 'n vlamme-preek gepreek en gesê: "Alles, o Jatilas, is in vlamme. Die oog is in vlamme, al die sintuie is in vlamme, gedagtes is in vlamme. Hulle brand met die vuur van wellus. Daar is woede, daar is onkunde, daar is haat, en solank die vuur vlambare dinge vind waarop dit kan voed, so lank sal dit brand, en daar sal geboorte en dood, verval, hartseer, klaaglied, lyding, wanhoop en hartseer wees.
As dit in ag geneem word, sal 'n dissipel van die Dharma die vier edele waarhede sien en op die agtvoudige pad van heiligheid wandel. Hy sal versigtig wees vir sy oog, versigtig vir al sy sintuie, versigtig vir sy gedagtes. Hy sal homself van passie ontneem en vry word. Hy sal van selfsug verlos word en die geseënde toestand van Nirvana bereik."
En die Jatilas was verheug en het hul toevlug geneem in die Boedda, die Dharma en die Sangha.
Die preek in Rajagaha
DIE Geseënde Een wat 'n geruime tyd in Uruvela gewoon het, het na Rajagaha gegaan, vergesel van 'n aantal monnikke, waarvan baie voorheen Jatilas was. Die groot Kassapa, hoof van die Jatilas en voorheen 'n vuuraanbidder, het ook saam met hom gegaan.
Toe die Magadha-koning, Seniya Bimbisara, hoor van die aankoms van Gotama Sakyamuni, van wie die mense gesê het: "Hy is die Heilige, die geseënde Boedda, wat mense lei soos 'n voorloper jong bulle lei, die leermeester van hoë en verwerptes," het hy omring met sy raadgewers en generaals uitgegaan en na die bos gekom waar die Geseënde Een was. Daar sien hulle die Geseënde in die geselskap van Kassapa, die groot godsdienstige priester (leier) van die Jatilas, en hulle was verbaas en het gedink: "Het die magtige Sakyamuni homself onder die geestelike leiding van Kassapa geplaas of het Kassapa 'n dissipel van Gotama geword?"
Die Tathagata, wat die gedagtes van die mense gelees het, het vir Kassapa gesê: "Watter kennis het u opgedoen, o Kassapa, en wat het u aangespoor om afstand te doen van die heilige vuur en u sober boetedoenings prys te gee?"
Kassapa het gesê: "Die wins wat ek daaruit geput het om die vuur te aanbid, was voortbestaan in die wiel van individualiteit met al sy hartseer en ydelhede. Daardie diens het ek weggegooi, en in plaas van voortdurende boetedoenings en opofferings het ek die hoogste Nirvana gaan soek. Vandat ek die lig van die waarheid gesien het, het ek die aanbidding van die vuur laat vaar."
Die Boedda, wat besef het dat die hele vergadering gereed was as 'n vaartuig om die leerstelling te ontvang, het so met Bimbisara die koning gepraat: "Hy wat die aard van die self ken en verstaan hoe die sintuie optree, vind geen ruimte vir selfsug nie, en sodoende sal hy vrede bereik oneindig. Die wêreld hou die gedagte van die self vas, en hieruit ontstaan valse vrees. Sommige sê dat die self na die dood verduur, sommige sê dit vergaan. Albei is verkeerd en hul fout is die ergste. Want as hulle sê die self is verganklik, die vrugte waarna hulle streef, sal ook vergaan, en een of ander tyd sal daar geen hiernamaals wees nie. Goed en kwaad sou onverskillig wees. Hierdie verlossing van (die) self is sonder verdienste.
"Wanneer sommige, aan die ander kant, sê die self sal nie vergaan nie, dan is daar te midde van alle lewe en dood maar een identiteit ongebore en onsterflik. As dit hulle self is, dan is dit volmaak en kan dit nie deur dade volmaak word nie. Die blywende, onverganklike self kon nooit verander word nie. self sou heer en meester wees, en daar sou geen nut wees om die volmaakte te vervolmaak nie; morele oogmerke en redding sou onnodig wees.
"Maar nou sien ons die merke van vreugde en hartseer. Waar is enige konstantheid? As daar geen permanente self is wat ons dade doen nie, dan is daar geen self nie; Daar is geen akteur agter ons optrede nie, geen waarnemer agter ons persepsie nie, geen heer agter ons dade nie.
"Konsentreer en luister aandagtig: Die sintuie ontmoet die voorwerp en uit hul kontak-sensasie onstaan geboorte. Dus, soos die son se krag deur 'n brandende glas vuur laat verskyn, so deur herinneringe gebore uit sintuie en voorwerp, ontstaan die verstand en daarmee saam die ego, die gedagte van self, wat sommige priesterlike leermeesters, die heer noem. Die loot spruit uit die saad; die saad is nie die loot nie; Albei is nie een en dieselfde nie, maar opeenvolgende fases in 'n voortdurende groei. Dit is die geboorte van die geanimeerde lewe.
"Julle wat slawe van die self is en van oggend tot die nag in sy diens swoeg, julle wat in voortdurende vrees vir geboorte, ouderdom, siekte en dood leef, ontvang die goeie tyding dat julle wrede meester nie bestaan nie. (Die) Self is 'n fout, 'n illusie, 'n droom. Maak oop jou oë en ontwaak. Sien dinge soos dit is en julle sal vertroos word. Hy wat wakker is, sal nie meer bang wees vir nagmerries nie. Hy wat die aard van die tou herken het wat gelyk het asof hy 'n slang is, sal ophou bewe.
"Hy wat gevind het dat daar geen self is nie, sal al die begeerlikhede en begeertes van egoïsme laat vaar. Die vasklou aan dinge, hebsug en sensualiteit wat van die vorige bestaan geërf is, is die oorsake van die ellende en ydelheid in die wêreld. Doen weg met die grypende ingesteldheid van selfsug, en jy sal daardie rustige gemoedstoestand bereik wat volmaakte vrede, goedheid en wysheid bereik."
Die Boeddha het hierdie plegtige uitspraak ge-uiter:
"Moenie mekaar mislei nie, moenie mekaar verag nie
Moenie kwaad wees nie, en moenie geheimlik haat koester nie;
Want soos 'n moeder haar lewe in gevaar stel
en waak oor haar kind,
So grensloos jou liefde vir almal,
So sag, vriendelik en gerustellend.
"ja koester goeie wil regs en links,
Vir almal, beide gou en laat,
En sonder belemmering, sonder enige veragting,
Van afguns en haat vry;
Terwyl jy staan, loop of sit,
Hou ten alle tye in gedagte:
Die reël van die lewe wat altyd die beste is:
om liefdevol-vriendelik te wees.
"Geskenke is goed, die stigting van kloosters is verdienstelik, meditasies en godsdienstige oefeninge versag die hart, begrip van die waarheid lei tot Nirvana, maar groter as alles is liefdevolle vriendelikheid. Aangesien die lig van die maan sestien keer sterker is as die lig van al die sterre, is liefdevolle vriendelikheid sestien keer doeltreffender om die hart te bevry as alle ander godsdienstige prestasies saamgevoeg. Hierdie toestand van hart is die beste in die wêreld. Laat 'n man standvastig daarin bly terwyl hy wakker is, of hy nou staan, loop, sit of lê."
Toe die Verligte sy preek voltooi het, het die Magadha-koning vir die Geseënde gesê: "Vroeër, Heer, toe ek 'n prins was, het ek vyf wense gekoester. Ek het gewens: O, dat ek as koning ingehuldig kan word. Dit was my eerste wens, en dit is vervul. Verder het ek gewens: Mag die Heilige Boedda, die Volmaakte Een, op aarde verskyn terwyl ek regeer en mag hy na my koninkryk kom. Dit was my tweede wens en dit word nou vervul. Verder het ek gewens: Mag ek my respek aan hom betoon. Dit was my derde wens en dit word nou vervul. Die vierde wens was: Mag die Geseënde die leer(stelling) aan my verkondig, en dit word nou vervul.
"Die grootste wens was egter die vyfde wens: Mag ek die leer(stelling) van die Geseënde verstaan. En hierdie wens word ook vervul.
"Glorieryke Heer! Die mees glorierykste is die waarheid wat deur die Tathagata verkondig word! Ons Heer, die Boedda, stel op wat omvergewerp is; hy openbaar wat verborge was; hy wys die weg uit na die swerwer wat verdwaal het; Hy steek 'n lamp aan in die duisternis sodat dié wat oë het om te sien, kan sien. Ek neem my toevlug tot die Boedda. Ek neem my toevlug tot die Dharma. Ek neem my toevlug tot die Sangha."
Die Tathagata het deur die uitoefening van sy deugde en deur wysheid sy onbeperkte geestelike krag getoon. Hy het alle gedagtes onderwerp en geharmoniseer. Hy het hulle die waarheid laat sien en aanvaar, en dwarsdeur die koninkryk is die saad van deugsaamheid gesaai.
Seniya Bimbisara, die koning, het die Tathagata (Boedda) na sy paleis genooi en gesê: "Sal die Geseënde instem om môre sy maaltyd (met die broederskap van monnikke) saam met my te neem?" Die volgende oggend kondig die koning aan die Geseënde aan dat dit tyd is om kos te neem: "U is my welkomste gas, o Heer van die wêreld, kom; die maaltyd word voorberei."
Die Geseënde Een het sy monnik’s klere aangetrek, sy aalmoesebak geneem en saam met 'n groot aantal monnikke die stad Rajagaha binnegekom. Sakka, die koning van die gode, wat die voorkoms van 'n jong priester aanneem, loop voor en sê: "Hy wat selfbeheersing leer met diegene wat selfbeheersing geleer het; die verlosser by die wat hy verlos het; die Geseënde Een met diegene aan wie hy vrede gegee het, betree Rajagaha. Ere aan die Boedda, ons Heer! Eer aan sy naam en seëninge aan almal wat hulle toevlug tot Hom neem." Sakka het hierdie vers voorgedra:
"Geseënd is die plek waar die Boedda loop,
En die ore geseën wat sy praatjies hoor;
Sy dissipels geseënd, want hulle is
Die vertellers van sy waarheid naby en ver.
"As almal hierdie waarheid so goed kon hoor
Dan sou alle mense se gedagtes ryk kos eet,
En sterk sou wesens se broederskap groei."
Nadat die Geseënde sy maaltyd voltooi het en sy bak en sy hande gereinig het, het die koning naby hom gaan sit en gedink: "Waar kan ek 'n plek vind vir die Geseënde Een om in te woon, nie te ver van die dorp af nie en nie te naby nie, geskik vir gaan en kom, maklik toeganklik vir alle mense wat hom wil sien, 'n plek wat bedags nie te druk besig is nie en snags nie blootgestel is aan geraas nie, heilsaam en goed toegerus vir 'n afgetrede lewe? Daar is my plesiertuin, die bamboes-bos Veluvana, wat aan al hierdie voorwaardes voldoen. Ek sal dit aanbied aan die broederskap wie se hoof die Boedda is."
Die koning het sy tuin aan die broederskap gewy en gesê: "Mag die Geseënde my geskenk aanvaar." Toe het die Geseënde, nadat hy stilweg sy toestemming getoon het en die Magadha -koning deur godsdienstige toespraak verbly en onderrig het in moraliteit, het hy van sy sitplek af opgestaan en weggegaan.
Sariputta en Moggallana
Daardie tyd het Sariputta en Moggallana, twee priesters en hoofmanne van die volgelinge van Sanjaya, 'n godsdienstige lewe gelei. Vroëer het hulle het mekaar belowe: "Hy wat Nirvana eerste bereik, sal die ander een vertel."
Sariputta sien hoe die eerbiedwaardige Assaji om aalmoese bedel, beskeie sy oë op die grond hou en waardig is in voorkoms, en roep uit: "Waarlik, hierdie bedelaar het die regte weg betree; Ek sal hom vra in wie se naam hy wêreldse lewe afgesien het en watter leerstelling hy bely." Sariputta vra toe hardop en Assaja antwoord: "Ek is 'n volgeling van die Boedda, die Geseënde, maar as 'n beginner kan ek jou net die kern van die leerstelling vertel."
Sariputta het gesê: "Sê vir my, eerbiedwaardige monnik; dit is die kern wat ek wil hê." Assaji het toe hierdie strofe opgesê:
"Niks wat ons wil aanraak of sien nie
Kan die Ewigheid verteenwoordig.
bederflik en sterflik is hul aard: laat ons dan vind
Ewige Waarheid in die bewussyn."
Nadat hy hierdie strofe gehoor het, het Sariputta die suiwer en vlekkelose oog van die waarheid verkry en gesê: "Nou sien ek duidelik, alles wat aan oorsprong onderworpe is, is ook onderhewig aan beëindiging. As dit die leerstelling is, het ek die staat bereik om Nirvana binne te gaan, wat tot dusver vir my verborge gebly het. Sariputta het na Moggallana gegaan en vir hom meegedeel, en albei het gesê: "Ons sal na die Geseënde gaan, sodat hy, die Geseënde, ons leermeester kan wees."
Toe die Boedda Sariputta en Moggallana van ver af sien kom, sê hy vir sy dissipels: "Hierdie twee monnike is baie voortreflik. Toe die twee vriende hul toevlug tot die Boedda, die Dharma en die Sangha geneem het, het die Heilige vir sy ander dissipels gesê: "Sariputta, soos die eersgeborene, o seun van 'n wêreldregerende monarg, is goed in staat om die koning as sy hoofvolger by te staan om die wiel van die wet aan die rol te sit."
Nou was die mense geïrriteerd. Aangesien baie vooraanstaande jong mans van die koninkryk Magadha 'n godsdienstige lewe onder leiding van die Geseënde gelei het, het hulle kwaad geword en gemurmureer: "Gotama Sakyamuni veroorsaak vaders om hul vroue te verlaat en gesinne te laat uitsterf." Toe hulle die monnikke sien, het hulle die monnikke uitgeskel en gesê: "Die magtige Sakyamuni het na Rajagaha gekom en die gedagtes van mense onderwerp. Wie sal die volgende wees wat deur hom op 'n dwaalspoor gelei sal word?"
Die monnikke het dit aan die Geseënde vertel, en die Boedda het gesê: "Hierdie murmurering, o monnikke, sal nie lank duur nie. Dit sal sewe dae duur. As hulle jou verstoot, antwoord hulle met hierdie woorde: 'Dit is deur die waarheid te verkondig dat Tathagatas mense lei. Wie sal murmureer oor die wyses? Wie sal die deugsames blameer? Wie sal selfbeheersing, regverdigheid en vriendelikheid veroordeel?" En die Geseënde het verkondig:
"Pleeg geen onreg nie, doen net goed,
En laat jou hart rein wees.
Dit is die leerstelling wat Boedda leer,
En hierdie lering (leerstelling) sal ewig wees."
Anathapindika, die welgestelde man
Daardie tyd was daar Anathapindika, 'n man van onmeetlike rykdom, wat Rajagaha besoek het. Omdat hy van 'n liefdadigheidsgeaardheid was, is hy 'die ondersteuner van weeskinders en die vriend van die armes' genoem. Toe hy hoor dat die Boedda in die wêreld gekom het en in die bamboes-bos naby die stad gestop het, het hy daardie aand vertrek om die Geseënde Een te ontmoet.
En die Geseënde het dadelik die uitstekende kwaliteit van Anathapindika se hart gesien en hom begroet met woorde van godsdienstige troos. En hulle het saam gaan sit, en Anathapindika het geluister na die soetheid van die waarheid wat deur die Geseënde verkondig word. En die Boedda het gesê: "Die rustelose, besige aard van die wêreld, dit verklaar ek, is die wortel van pyn. Bereik daardie kalmte van die gees wat rus in die vrede van onsterflikheid. Self is maar 'n hoop saamgestelde eienskappe, en sy wêreld is leeg soos 'n fantasie.
"Wie is dit wat ons lewens vorm? Is dit Isvara, 'n persoonlike skepper? As Isvara die maker is, moet alle lewende dinge stilweg aan die mag van hul maker onderwerp word. Hulle sou wees soos vate wat deur die pottebakker se hand gevorm word; en as dit so was, hoe sou dit moontlik wees om deugde te beoefen? As die wêreld deur Isvara gemaak is, sou daar nie iets soos hartseer, rampspoed of boosheid wees nie; want suiwer en onsuiwer dade moet van hom af kom. Indien nie, sou daar 'n ander oorsaak naass hom wees, en hy sou nie self bestaan nie. So, jy sien, die idée dat Isvara bestaan word omvergewerp.
"Weereens word gesê dat die Absoluut(e) ons geskep het. Maar dit wat absoluut is, kan nie 'n oorsaak wees nie. Alle dinge rondom ons kom van 'n oorsaak soos die plant uit die saad kom; maar hoe kan die Absolute die oorsaak van alle dinge wees? As dit hulle (skepsels) omring, dan maak (skep) dit hulle beslis nie.
"Weereens word gesê dat Self die maker is. Maar as die self die maker is, waarom het dit dinge nie aangenaam gemaak nie? Die oorsake van hartseer en vreugde is (ʼn) werklik(heid) en tasbaar. Hoe kon hulle self gemaak gewees het?
Weereens, as ons die argument aanvaar dat daar geen maker is nie, is ons lot soos dit is, en daar is geen oorsaak nie, watter nut sal daar wees om ons lewens te vorm en middele aan te pas tot 'n einde? Daarom argumenteer ons dat alle dinge wat bestaan nie sonder oorsaak is nie. Nóg Isvara, nóg die absolute, nóg die self nóg oorsaaklike toeval (toevallige ontstaan), is die maker, maar ons dade lewer resultate sowel goed as kwaad volgens die wet van oorsaaklikheid.
"Laat ons dan die dwaalleer laat vaar om Isvara te aanbid en tot hom te bid; laat ons onsself nie meer verloor in ydele spekulasies of winslose subtiliteite nie; laat ons die self en alle selfsug laat vaar, en laat ons die goeie beoefen, sodat die goeie uit ons dade kan voortspruit."
En Anathapindika het gesê: "Ek sien dat u die Boedda is, die Geseënde, die Tathagata, en ek wil my hele verstand oopmaak. Nadat u na my woorde geluister het, adviseer my wat ek moet doen. My lewe is vol werk en nadat ek groot rykdom verwerf het, is ek omring met sorge. Tog geniet ek my werk en doen dit met alle ywer. Baie mense is in my diens en is afhanklik van die sukses van my ondernemings.
"Nou het ek gehoor u dissipels die saligheid van die kluisenaar prys en die onrus van die wêreld aan die kaak stel. 'Die Heilige,' sê hulle, 'het sy koninkryk en sy erfenis prysgegee en die pad van geregtigheid gevind en sodoende 'n voorbeeld vir die hele wêreld gestel hoe om Nirvana te bereik.' My hart smag daarna om te doen wat reg is en om 'n seën vir my medemense te wees. Laat ek u dan vra: Moet ek my rykdom, my huis en my sakeondernemings prysgee en, soos jyself, in haweloosheid gaan om die saligheid van 'n godsdienstige lewe te bereik?"
En die Boedda het geantwoord: "Die saligheid van 'n godsdienstige lewe is bereikbaar deur elkeen wat in die edele agtvoudige weg wandel. Hy wat aan rykdom kleef, beter dit weggooi as om toe te laat dat sy hart daardeur vergiftig word; maar hy wat nie aan rykdom kleef maar nogtans rykdom besit, dit reg gebruik, sal 'n seën vir sy medemens wees. Dit is nie lewe en rykdom en mag wat mense verslaaf nie, maar die vaskleef aan lewe en rykdom en mag.
Die monnik wat die wêreldse lewe verlaat om 'n lewe van ontspanning te lei, sal geen wins hê nie, want 'n lewe van traagheid is 'n gruwel, en 'n gebrek aan energie moet verag word. Die Dharma van die Tathagata vereis nie dat 'n man in haweloosheid gaan of die wêreld verlaat nie, tensy hy geroepe voel om dit te doen; maar die Dharma van die Tathagata vereis dat elke mens homself bevry van die illusie van self, om sy hart te reinig, sy dors na plesier op te gee en 'n lewe van geregtigheid te lei. En wat die mense ook al doen, of hulle nou in die wêreld bly as ambagsmanne, handelaars en offisiere van die koning, of uit die wêreld tree en hulself toewy aan 'n lewe van godsdienstige meditasie, laat hulle hul hele hart in hul taak plaas; laat hulle ywerig en energiek wees, en hulle sal soos die lotus wees, wat, hoewel dit in die water groei, tog onaangeraak bly deur die water, as hulle in die lewe sukkel sonder om afguns of haat te koester, as hulle in die wêreld nie 'n lewe van self leef nie, maar 'n lewe van waarheid, dan sal vreugde, vrede en saligheid sekerlik in hulle gedagtes woon."
Die preek oor liefdadigheid
Anathapindika was verheug oor die woorde van die Geseënde en het gesê: Ek woon in Savatthi, die hoofstad van Kosala, 'n land ryk aan produkte en geniet vrede. Pasenadi is die koning van die land, en sy naam is bekend onder ons eie mense en ons bure. Nou wil ek daar 'n plek vir ʼn klooster vind wat 'n plek van godsdienstige toewyding vir u broederskap sal wees, en ek bid u vriendelik om dit te aanvaar.
Die Boeddha het in die hart van die ondersteuner van weeskinders gesien; en omdat hy geweet het dat onselfsugtige liefdadigheid die aangrypende oorsaak van sy aanbod was, het die Geseënde Een in aanvaarding van die geskenk gesê: "Die liefdadige man is geliefd onder almal; sy vriendskap word hoog op prys gestel; in die dood is sy hart rustig en vol vreugde, want hy ly nie onder erkening van vorige sondige dade gepleeg nie nie; hy ontvang die openingsblom van sy beloning en die vrug wat daaruit ryp word. Moeilik is dit om te verstaan: Deur ons kos weg te gee, kry ons meer krag, deur klere aan ander te skenk, kry ons meer skoonheid; Deur wonings van reinheid en waarheid te skenk, verkry ons groot skatte.
"Daar is 'n geskikte tyd en metode in liefdadigheid; Net soos die kragtige vegter gaan veg, so is die man wat instaat is om te gee. Hy is soos 'n bekwame vegter, 'n kampioen wat sterk en wys in aksie is. Liefdevol en medelydend gee hy met eerbied en verban alle haat, afguns en woede.
"Die liefdadige man het die pad van verlossing gevind. Hy is soos die man wat 'n boompie plant en sodoende die skaduwee, die blomme en die vrugte in toekomstige jare verseker. So is die gevolg van liefdadigheid, net so is die vreugde van hom wat diegene help wat hulp nodig het; net so is die groot Nirvana ook. Ons bereik die onsterflike weg slegs deur voortdurende dade van goedhartigheid en ons vervolmaak ons siele deur deernis en liefdadigheid."
Anathapindika het Sariputta genooi om hom te vergesel by sy terugkeer na Kosala en hom te help om 'n aangename plek vir die klooster te kies.
Jetavana, die klooster
Anathapindika, die vriend van die behoeftiges en die ondersteuner van weeskinders, het teruggekeer huis toe, en het die tuin van die toekomstige erfgenaam, Jeta, met sy groen bosse en (water) stroom gesien en gedink: "Dit is die plek wat die geskikste sal wees as 'n klooster vir die broederskap van die Gesëende." En hy het na die prins gegaan en verlof gevra om die grond te koop. Die prins was nie geneig om die tuin te verkoop nie, want hy het dit hoog op prys gestel. Hy het aanvanklik geweier, maar uiteindelik gesê: "As jy dit met goud kan bedek, dan, en vir geen ander prys nie, sal jy dit hê." Anathapindika was bly en het sy goud begin versprei; maar Jeta het gesê: "Spaar jouself die moeite, want ek sal nie verkoop nie." Maar Anathapindika het daarop aangedring. So het hulle gestry totdat hulle hulle tot die landdros gewend het.
Intussen het die mense begin praat oor die ongewone gebeurtenis en die prins, wat meer van die besonderhede gehoor het en geweet het dat Anathapindika nie net baie ryk was nie, maar ook reguit en opreg, het navraag gedoen oor sy planne. Toe hy die naam van die Boedda hoor, het die prins angstig geword om in die stigting te deel en hy het net die helfte van die goud aanvaar en gesê: "Joune is die land, maar myne is die bome. Ek sal die bome as my deel van hierdie offer aan die Boedda gee."
Toe word die transaksie beklink en hulle plaas dit in vertroue van Sariputta vir die Boedda. Nadat die fondamente gelê is, het hulle begin om die saal te bou wat in die regte verhoudings gestyg het volgens die aanwysings wat die Boedda voorgestel het; en dit was pragtig versier met gepaste kerfwerk. Hierdie klooster is Jetavana genoem en die vriend van die weeskinders het die Here genooi om na Savatthi te kom en die skenking te ontvang. En die Gesëende het Kapilavatthu verlaat en na Savatthi vertrek om die donasie te ontvang.
Terwyl die Geseënde Jetavana binnegekom het, het Anathapindika blomme gestrooi en wierook verbrand, en as teken van die geskenk het hy water uit 'n goue draakvormige-beker gegooi en gesê: "Hierdie Jetavana klooster gee ek vir die gebruik van die broederskap regoor die wêreld." Die Geseënde het die gawe ontvang en geantwoord: "Mag alle bose invloede oorwin word; mag hierdie offer die koninkryk van geregtigheid bevorder en 'n permanente seën wees vir die mensdom in die algemeen, die land Kosala en veral ook vir die gewer/skenker."
Toe die koning, Pasenadi hoor dat die Boedda gearriveer het, het hyin sy koninklike uitrusting na die Jetavana klooster gegaan en die Geseënde met geklemde hande gegroet en gesê: ''Geseënd is my onwaardige en duistere koninkryk dat dit so 'n groot fortuin tegemoet gegaan het. Want hoe kan rampe en gevare dit tref in die teenwoordigheid van die Heer van die wêreld, die Koning van die Waarheid. Noudat ek u heilige aangesig gesien het, laat my deelneem aan die verfrissende waters van u leerstellings. Wêreldse wins is vlugtig en verganklik, maar godsdienstige wins is ewig en onuitputlik. 'n Wêreldse man, hoewel 'n koning, is vol bekommernisse en moeilikheid, maar selfs 'n gewone mens wat heilig is, het gemoedsrus."
Omdat hy die neigins van die koning se hart geken het, deurweek met gierigheid en liefde vir plesier, het die Boeddha die geleentheid aangegryp en gesê: "Selfs diegene wat deur hul bose karma in lae stand/klas gebore word, wanneer hulle 'n deugsame man sien, voel eerbied vir hom. Hoeveel te meer moet 'n onafhanklike koning, vanweë die verdienste wat hy in vorige bestaan verwerf het, eerbied vir hom toon as hy 'n Boedda ontmoet. En nou, terwyl ek die wet kortliks uiteensit, laat die koning luister en my woorde weeg, en hou vas wat ek sal onderrig!
"Ons goeie of bose dade volg ons voortdurend soos skaduwees. Dit wat die nodigste is, is 'n liefdevolle hart! Beskou u volk as 'n enigste seun. Moenie hulle onderdruk nie, moenie hulle vernietig nie; hou elke lid van jou liggaam behoorlik in ag, versaak onregverdige leerstellings en loop op die reguit pad.Verhef jouself nie deur ander te vertrap nie, maar troos en bevriend met die lyding. Moenie nadink oor koninklike waardigheid of luister na die gladde woorde van vleiers nie.
Daar is geen wins om jouself deur soberhede te belas nie, maar mediteer oor die Boedda en weeg sy regverdige wet. Ons word aan alle kante omring en verpletter deur die rotse van geboorte, ouderdom, siekte en dood en slegs deur die ware wet te oorweeg en te beoefen, kan ons uit hierdie droewige berg ontsnap. Watter wins baat dit dan in die beoefening van ongeregtigheid?
"Almal wat wys is, verwerp die genot van die liggaam. Hulle verafsku wellus en probeer om hulle geestelike bestaan te bevorder. Wanneer 'n boom met hewige vlamme brand, hoe kan die voëls daarin saamdrom? Die waarheid kan nie woon waar passie leef nie. Hy wat dit nie weet nie, alhoewel hy 'n geleerde man is en deur ander as 'n wyse geprys word, is bewolk met onkunde. Vir hom wat hierdie kennis het, kom ware wysheid tot stand, en hy sal oppas om nie na plesier te hunker. Om hierdie gemoedstoestand te verkry, is wysheid die een ding wat nodig is. Om wysheid te verwaarloos, sal lei tot mislukking in die lewe. Die leerstellings van alle godsdienste moet hierop gesentreer word, want sonder wysheid is daar geen fondasie nie.
"Hierdie waarheid is nie net vir die kluisenaar nie; dit gaan om elke mens, priester en leek. Daar is geen onderskeid tussen die monnik wat die geloftes afgelê het nie, en die man van die wêreld wat by sy gesin woon. Daar is kluisenaars wat in die verderf val, en daar is nederige huisbewoners wat tot die rang van magtige wyse styg. Hunkering na plesier is 'n gevaar wat vir almal algemeen is; dit dra die wêreld weg. Die wese wat vas geketting is deur sensuele plesier, vind geen ontsnapping nie. Maar wysheid is die handige boot, meditasie is die roer. Die slagspreuk van godsdiens roep jou op om die aanvalle van Mara (Satan), die vyand, te oorkom.
"Aangesien dit onmoontlik is om die resultaat van ons dade vry te spring, laat ons goeie werke beoefen. Laat ons ons gedagtes bewaak dat ons geen kwaad doen nie, want soos ons saai, sal ons maai. Daar is weë van lig na duisternis en van duisternis na lig. Daar is ook maniere van die somberheid tot dieper duisternis, en van die dagbreek na helderder lig. Die wyse man sal die lig wat hy het, gebruik om meer lig te ontvang. Hy sal voortdurend vorder in die kennis van die waarheid.
"Toon ware meerderwaardigheid deur deugsame gedrag en die uitoefening van rede; Mediteer diep oor die nietigheid van aardse dinge en verstaan die wispelturigheid van die lewe. Verhef die verstand en soek opregte geloof met vaste doel; oortree nie die reëls van koninklike gedrag nie, en laat jou geluk nie afhang van uiterlike dinge nie, maar van jou eie gedagtes. So sal jy 'n goeie naam vir toekomstige eeue bekom en die guns van die Tathagata (Boedda) verseker."
Die koning het met eerbied geluister en al die woorde van die Boeddha ter harte geneem.
Die drie kenmerke en die ongeskape
TOE die Boedda in die Veluvana, die bamboesbos by Rajagaha, gebly het, het hy die monnikke so toegespreek: "Of Boeddas ontstaan, o priesters, of Boeddas nie ontstaan nie, dit bly 'n feit en die vaste en noodsaaklike grondwet dat alle konformasies verbygaande is. Hierdie feit wat 'n Boeddha ontdek en bemeester, en wanneer hy dit ontdek en bemeester het, kondig hy aan, publiseer, verkondig, openbaar, verduidelik dit noukeurig en maak dit duidelik dat alle konformasies verbygaande is.
"Of Boeddas ontstaan, o priesters, en of Boeddas nie ontstaan nie, dit bly 'n feit en 'n vaste en noodsaaklike grondwet van wesens, dat alle konformasies lyding is (onderhewig aan lyding). Hierdie feit ontdek en bemeester 'n Boedda, en wanneer hy dit ontdek en bemeester het, kondig hy aan, publiseer, verkondig, openbaar, verduidelik dit noukeurig en maak dit duidelik dat alle konformasies lyding is (gekenmerk word deur lyding).
"Of Boeddas ontstaan, o priesters, of Boeddas nie ontstaan nie, dit bly 'n feit en 'n vaste en noodsaaklike grondwet van wesens, dat alle konformasies nie 'n self het nie. Hierdie feit wat 'n Boeddha ontdek en bemeester, en wanneer hy dit ontdek en bemeester het, kondig hy aan, leer, publiseer, verkondig, openbaar, verduidelik en maak dit duidelik dat alle konformasies nie 'n self het nie.
En by 'n ander geleentheid het die Geseënde by Savatthi in die Jetavana, die tuin van Anathapindika, gewoon. In daardie tyd het die Geseënde die monnike ingelig, opgewek, versnel en verbly met 'n godsdienstige toespraak oor die onderwerp van Nirvana. En hierdie monnike het die betekenis begryp, dit bepeins en met hul harte die hele leer aanvaar, aandagtig geluister. Maar daar was een monnik wat twyfel in sy hart oorgehad het. Hy het opgestaan en sy hande vasgeklem en die versoek gerig: "Mag ek toegelaat word om 'n vraag te vra?" Toe toestemming verleen is, het hy soos volg gepraat: "Die Boedda leer dat alle konformasies verbygaande is, dat alle konformasies onderhewig is aan lyding/hartseer, dat alle konformasies nie 'n self het nie. Hoe kan daar dan Nirvana wees, 'n toestand van ewige saligheid?'
En die Geseënde het toe hierdie plegtige uitspraak ge-uiter: "Daar is, o monnike, 'n toestand waar daar geen aarde of water of hitte of lug is nie; nóg oneindigheid van ruimte nóg oneindigheid van bewussyn, nóg niks(leeg)heid, nóg persepsie nóg nie-persepsie; Nie hierdie wêreld of daardie wêreld nie, nie son of maan nie. Dit is die ongeskapene. Daardie, o monnike, noem ek nie kom of gaan of staan nie; nie dood of geboorte nie. Dit is sonder stabiliteit, sonder verandering; dit is die ewige wat nooit ontstaan nie en nooit verbygaan nie. Daar is die einde van hartseer.
"Dit is moeilik om die noodsaaklike te besef, die waarheid word nie maklik waargeneem nie; begeerte word bemeester deur hom wat weet, en vir hom wat reg sien, is alle dinge niks. Daar is, o monnike, 'n ongebore, ongeoorloofde, ongeskape, ongevormde. Was daar nie, o monnike, hierdie ongebore, ongeoorloofde, ongeskape, ongevormde, sou daar geen ontsnapping uit die wêreld van die gebore, ontstaan, geskep, gevorm moontlik wees nie. Aangesien, o monnike, daar 'n ongebore, ongeskape, ongeskape en ongevormde is, daarom is daar 'n ontvlugting van die gebore, ontstaan, geskep, gevorm."
Die Boedda se vader
Die Boedda se naam het bekend geword oor die hele Indië en Suddhodana, sy pa, het 'n boodskap aan hom gestuur en gesê: "Ek word oud en wil my seun sien voordat ek sterf. Andere het die voordeel van sy leerstelling gehad, maar nie sy pa of sy familie nie." En die boodskapper het gesê: "O wêreld-geëerde Tathagata, jou vader soek jou koms soos die lelie verlang na die opkoms van die son."
Die Geseënde Een het ingestem tot die versoek van sy vader en vertrek op sy reis na Kapilavatthu. Kort daarna het die tyding in die geboorteland van die Boeddha versprei: "Prins Siddhattha, wat van die huis af weg is en haweloos gedwaal om verligting te verkry, nadat hy sy doel bereik het, kom weer terug."
Suddhodana het saam met sy familie en ministers uitgegaan om die prins te ontmoet. Toe die koning Siddhattha, sy seun, van ver af sien, is hy getref deur sy skoonheid en waardigheid ge en hy was bly in sy hart, maar sy mond het geen woorde gevind om uit te spreek nie. Dit was inderdaad sy seun; dit was die gelaatstrekke en liggaam van Siddhattha. Hoe naby was die magtige verligte aan sy hart, en tog het daar 'n afstand tussen hulle gelê! Daardie edele ontwaakte was nie meer Siddhattha, sy seun nie; hy was die Boedda, die Geseënde, die Heilige, Heer van die waarheid en leermeester van die mensdom. Suddhodana, die koning, met inagneming van die godsdienstige waardigheid van sy seun, klim van sy wa af en nadat hy sy seun gegroet het, sê hy: "Dit is nou sewe jaar sedert ek jou gesien het. Hoe het ek verlang na hierdie oomblik!"
Toe gaan sit die Sakyamuni oorkant sy vader, en die koning kyk gretig na sy seun. Hy het verlang om hom op sy naam te noem, maar hy durf nie. "Siddhattha," roep hy stil in sy hart uit, "Siddhattha, kom terug na jou bejaarde vader en wees weer sy seun!" Maar toe hy die vasberadenheid van sy seun sien, onderdruk hy sy gevoelens, en n gevoel van verlatenheid kom oor hom. So sit die koning van aangesig tot aangesig met sy seun en juig in sy hartseer en hartseer in sy blydskap. Hy was baie trots op sy seun, maar het ook gebroke gevoel met die idée dat sy magtige seun nooit sy erfgenaam sou wees nie.
"Ek sou jou my koninkryk aanbied," het die koning gesê, "maar as ek dit gedoen het, sou jy dit maar verbrande hout beskou."
En die Boedda het gesê: "Ek weet dat die koning se hart vol liefde is en dat hy ter wille van sy seun diepe hartseer voel. Maar laat die bande van die liefde wat hom bind aan die seun wat hy verloor het, met gelyke vriendelikheid al sy medemens omhels, en hy sal in sy plek 'n groter een ontvang as Siddhattha; hy sal die Boedda ontvang, die leermeester van die waarheid, die prediker van geregtigheid, en die vrede van Nirvana sal in sy hart wees."
Suddhodana bewe van vreugde toe hy die melodieuse woorde van sy seun, die Boedda, hoor hy klap sy hande en met trane in sy oë, roep hy uit: "Wonderlik is hierdie verandering! My oorweldigende hartseer is is weg. Aanvanklik was my droewige hart swaar maar nou pluk ek die vrug van u groot afstanddoening. Dit was reg dat jy, beweeg deur jou magtige simpatie, die genot van koninklike mag moes verwerp en jou edele doel in godsdienstige toewyding moes bereik. Noudat jy die weg gevind het, kan jy die wet van onsterflikheid verkondig aan die hele wêreld wat smag na verlossing." Die koning keer terug na die paleis, terwyl die Boedda voor die stad in die bos bly.
Yasodhara, die Boedda se vrou.
Die volgende oggend het die Boedda sy bak gevat en sy kos gaan bedel. En die nuus het plaaslik versprei: "Prins Siddhattha gaan van huis tot huis om aalmoese te ontvang in die stad waar hy vroeër in 'n koninlike wa gery het wat deur sy onderdane gevolg is. Sy kleed is soos die kleur van rooi kluite en hy hou 'n erdebak in sy hand."
Toe hy die vreemde gerug hoor, het die koning haastig uitgegaan en toe hy sy seun ontmoet, het hy uitgeroep: "Waarom steek jy my so in die skandes? Weet jy nie dat ek jou en jou monnikke maklik van kos kan voorsien nie?" En die Boedda het geantwoord: "Dit is die gewoonte van my ras."
Maar die koning het gesê: "Hoe kan dit wees? Jy stam van konings af, en nie een van hulle het ooit om kos gesmeek nie."
"O groot koning," het die Boedda gesê: "Jou ras mag aanspraak maak op afkoms van konings; my afkoms is van die Boeddas van ouds. Hulle, wat hul kos bedel het, het van aalmoese geleef." Die koning het geen antwoord gegee nie, en die Geseënde het voortgegaan: "Dit is gebruiklik, o koning, as 'n mens 'n verborge skat gevind het, dat hy 'n offer van die kosbaarste juweel aan sy vader kan bring. Laat my daarom toe om hierdie skat van my, wat die Dharma is, oop te maak en aanvaar vanaf my hierdie juweel". En die Geseënde het die volgende verse opgesê:
"Skrik wakker uit drome en dwalings
Ontwaak met 'n oop gemoed.
Soek slegs Waarheid.
Waar jy dit ookal vind - vrede sal jy ook vind."
Toe het die koning die prins in die paleis in gelei en die ministers en al die lede van die koninklike familie het hom met groot eerbied begroet, maar Yasodhara, die moeder van Rahula, het nie haar verskyning gemaak nie. Die koning het onderdane na Yasodhara gestuur, maar sy het geantwoord: "Sekerlik, as ek enige agting verdien, sal Siddhattha my kom sien."
Die Geseënde, nadat hy al sy familie en vriende gegroet het, het gevra: "Waar is Yasodhara?" En toe hy ingelig is dat sy geweier het om te kom, het hy dadelik opgestaan en na haar leef areas gegaan.
"Ek is vry," het die Boedda vir sy dissipels, Sariputta en Moggallana, gesê, wat hy versoek het om hom na die prinses se kamer te vergesel; "Die prinses is egter nog nie vry nie. Omdat sy my lanklaas gesien het, is sy uiters hartseer. Tensy haar droefheid nie toegelaat word om sy natuurlike gang te gaan nie, sal haar hart nooit genees nie. As sy aan die Tathagata, die Heilige, raak, moet julle haar nie verhinder nie."
Yasodhara het in haar kamer gesit, geklee in gewone klere en haar hare gesny. Toe prins Siddhattha binnekom, was sy, uit die oorvloed van haar liefde, soos 'n oorvol vaartuig, nie in staat om haar liefde te bedwing nie. Sy het tydelik vergeet dat die man vir wie sy lief was, die Boedda, die Heer van die wêreld, die prediker van die waarheid was en het hom aan sy voete gehou en bitterlik gehuil.
Toe sy egter onthou dat Suddhodana teenwoordig was, het sy skaam gevoel, opgestaan en eerbiedig ʼn kort afstand verder gaan sit.
Die koning het namens die prinses om verskoning gevra en gesê: "Dit spruit uit haar diepe liefde en is meer as 'n tydelike emosie. Gedurende die sewe jaar wat sy haar man verloor het, toe sy hoor dat Siddhattha sy hare (kop) geskeer het, het sy dit ook gedoen; Toe sy hoor dat hy die gebruik van parfuum en ornamente afgelos het, het sy ook die gebruik daarvan geweier. Soos haar man het sy net op vasgestelde tye uit 'n erdebak geëet. Soos hy het sy hoë beddens met pragtige bedekkings verloën, en toe ander prinse haar in die huwelik vra, het sy geantwoord dat sy steeds syne is. Vergewe haar daarom asseblief.
En die Geseënde het vriendelik met Yasodhara gepraat en vertel van haar groot verdienste wat uit vorige lewens geërf is. Sy was inderdaad telkens van groot hulp vir hom. Haar suiwerheid, haar sagmoedigheid, haar toewyding was van onskatbare waarde vir die streweling toe hy daarna gestreef het om verligting te bereik, die hoogste doel van die mensdom. Dit is dan haar karma, en dit is die gevolg van groot meriete. Haar hartseer was onuitspreeklik, maar die bewussyn van die glorie wat haar geestelike erfenis omring, verhoog deur haar edele houding gedurende haar lewe, sal 'n balsem wees wat wonderbaarlik alle smarte in hemelse vreugde sal verander.
Rahula, die seun.
Baie mense in Kapilavatthu het in die Tathagata geglo en hul toevlug tot sy leer geneem, onder wie Nanda, Sidhattha se halfbroer, die seun van Pajapati; Devadatta, sy neef en swaer; Upali die haarkapper; en Anuruddha die filosoof. 'n Paar jaar later het Ananda, nog 'n neef van die Geseënde, ook by die gemeente aangesluit.
Ananda was 'n man na die hart van die Geseënde; hy was sy mees geliefde dissipel, vlug van begrip en sagmoedig van gees. En Ananda het altyd naby die Geseënde meester van die Waarheid gebly, totdat die dood hulle geskei het.
Op die sewende dag na die Boeddha se aankoms in Kapilavatthu het Yasodhara Rahula, nou sewe jaar oud, in al die prag van 'n prins aangetrek en vir hom gesê: "Daardie heilige man, wie se voorkoms so heerlik is dat hy soos die magtige god lyk, is jou vader. Hy besit vier groot myne van rykdom wat ek nog nie gesien het nie. Gaan na hom toe en versoek hom om jou in besit van dit te stel, want die seun behoort die eiendom van sy vader te erf."
Rahula het geantwoord: "Ek weet van geen vader behalwe die koning nie. Wie is my pa?" Die prinses het die seun in haar arms geneem en uit die venster het sy hom die Boeddha, wat toevallig naby die paleis was en besig was om kos te eet, gewys.
Rahula het toe na die Boedda gegaan, sonder vrees en met baie liefde in sy gesig opgekyk en gesê: "My pa!" En toe hy naby hom staan, voeg hy by: "O rondreisende kluisenaar (streweling), selfs jou skaduwee is 'n plek van saligheid!"
Toe die Tathagata klaar geëet het, het hy seëninge gegee en van die paleis af weggegaan, maar Rahula het gevolg en sy vader om sy erfenis gevra. Niemand het die seun verhinder nie, en ook nie die Geseënde self nie.
Toe draai die Geseënde na Sariputta en sê: "My seun vra vir sy erfdeel. Ek kan hom nie verganklike skatte gee wat sorge en smarte sal bring nie, maar ek kan hom die erfenis van 'n heilige lewe gee, wat 'n skat is wat nie sal vergaan nie."
Die Geseënde het Rahula met erns aangespreek en gesê: "Goud en silwer en juwele is nie in my besit nie. Maar as jy bereid is om geestelike skatte te ontvang en sterk genoeg is om dit te dra en te bewaar, sal Ek jou die vier waarhede gee wat jou die agtvoudige pad van geregtigheid sal leer. Wil jy toegelaat word tot die broederskap van diegene wat hul lewe wy aan die kultuur van die hart wat soek na die hoogste saligheid wat bereik kan word?"
Rahula antwoord met fermheid: "Ja, ek wil by die broederskap van die Boedda aansluit."
Toe die koning hoor dat Rahula by die broederskap van monnikke aangesluit het, was hy bedroef. Hy het Siddhattha en Nanda, sy seuns, en Devadatta, sy neef, verloor. Maar noudat sy kleinseun van hom weggeneem is, het hy na die Geseënde gegaan en met hom gepraat. En die Geseënde Een het belowe dat hy van daardie tyd af geen minderjarige sou verordineer sonder die toestemming van sy ouers of voogde nie.
Die regulasies
Lank voordat die Geseënde verligting gekom het, was self (ligaamlike) mortifikasie die gebruik onder diegene wat ernstig na redding gesoek het. Bevryding van die siel uit al die noodsaaklikhede van die lewe en uiteindelik uit die liggaam self, het hulle beskou as die doel van godsdiens. Hulle het dus alles vermy wat 'n luukse in voedsel, skuiling en klere kan wees en het soos die diere in die bos geleef. Sommige het naak gegaan, terwyl ander die lappe gedra het wat op begraafplase of mishope weggegooi is.
Toe die Geseënde uit die wêreld tree, herken hy dadelik die fout van die naakte kluisenaars en, met inagneming van die onsedelikheid van hul gewoonte, beklee hy hom toe in afstootlike lappe.
Nadat hy verligting bereik het en alle onnodige self-mortifikasies verwerp het, het die Geseënde Een en sy monnikke lank daarna voortgegaan om die afstootlike lappe van begraafplase en mishope te dra. Toe gebeur dit dat baie monnikke begin lei het aan allerhande siektes en die Geseënde het die gebruik van medisyne toegelaat en dit uitdruklik bevel het. Hy het het selfs waar nodig was die gebruik van salwe aanbeveel. Een van die broers het aan 'n seer aan sy voet gely, en die Geseënde het die monnikke beveel om voetbedekkings te dra.
Nou het dit gebeur dat 'n siekte die liggaam van die Geseënde self getref het, en Ananda het na Jivaka, dokter na Bimbisara, die koning, gegaan. En Jivaka, 'n getroue gelowige in die Heilige, het die Geseënde bedien met medisyne en baddens totdat die liggaam van die Geseënde volkome herstel is.
Destyds het Pajjota, koning van Ujjeni, aan geelsug gely en Jivaka, die dokter van koning Bimbisara, is geraadpleeg. Toe koning Pajjota weer gesond geword het, het hy 'n rol van die beste lap na Jivaka gestuur. En Jivaka het vir homself gesê: "Hierdie pak is gemaak van die beste lap, en niemand is waardig om dit te ontvang nie, behalwe die Geseënde, die volmaakte en heilige Boeddha, of die Magadha-koning, Senija Bimbisara."
Toe neem Jivaka die pak en gaan na die plek waar die Geseënde Een was; nadat hy hom genader het en die Geseënde met respek gegroet het, het hy naby hom gaan sit en gesê: "Here, ek het 'n seën om van die Geseënde te vra." Die Boedda het geantwoord: "Die Tathagatas, Jivaka, gee nie seën voordat hulle weet wat dit is nie."
Jivaka het gesê: "My heer, dit is 'n behoorlike en moreel aanvaarbare versoek."
"Praat dan Jivaka," sê die Boedda.
"Heer van die wêreld, die Geseënde dra net klere van lappe wat uit 'n mishoop of 'n begraafplaas geneem is, en so ook die broederskap van monnikke. Nou, Heer, hierdie pak is aan my gestuur deur koning Pajjota, wat die beste en voortreflikste is, en die beste en die kosbaarste en die edelste wat gevind kan word. Heer van die wêreld, mag die Geseënde Een hierdie pak van my aanvaar, en mag Hy toelaat dat die broederskap van monnikke leke klere dra."
Die Geseënde het die pak aanvaar, en nadat hy 'n godsdienstige toespraak gelewer het, het hy die monnikke so aangespreek: "Voortaan sal julle vry wees om óf weggegooide lappe óf klere te dra. Of julle nou tevrede is met die een of met die ander, ek sal dit goedkeur."
Toe die mense in Rajagaha hoor: Die Geseënde Een het die monnikke toegelaat om leke klere te dra het diegene wat bereid was om geskenke te skenk, baie bly geword. En op een dag is duisende klere by Rajagaha aan die monnikke aangebied.
Suddhona bereik Nivarna
Toe Suddhodana oud geword het, het hy siek geword en sy seun versoek om hom weer te kom sien voordat hy gesterf het; en die Geseënde het gekom en Suddhodana wat volmaakte verligting bereik het, het in die arms van die Geseënde gesterf.
En daar word gesê dat die Geseënde, ter wille van die prediking aan sy moeder Maya-devi, na die hemel opgevaar het en by die gode gewoon. Nadat hy sy vrome sending afgesluit het, het hy na die aarde teruggekeer en weer rondgegaan en diegene bekeer wat na sy leerstellings geluister het.
Vrouens in die gemeenskap van monnikke en nonne (Sangha)
Yasodhara het drie keer van die Boedda versoek dat sy tot die Sangha toegelaat kan word, maar haar wens is nie toegestaan nie. Nou het Pajapati, die pleegmoeder van die Geseënde, in die geselskap van Yasodhara, en baie ander vroue na die Tathagata gegaan en hom ernstig versoek om hulle die geloftes te laat aflê en as dissipels georden te word.
Die Geseënde Een, wat die gevaar voorsien het om vroue tot die Sangha toe te laat, het geprotesteer dat hoewel die goeie godsdiens sekerlik duisend jaar behoort te duur, dit waarskynlik na vyfhonderd jaar sou verval as vroue daarby aansluit; maar met inagneming van die ywer van Pajapati en Yasodhara om 'n godsdienstige lewe te lei, kon hy nie meer weerstaan nie en het hy ingestem om hulle as sy dissipels te laat erken.
Toe spreek die eerbiedwaardige Ananda die Geseënde so aan: "Is vroue bekwaam, eerbiedwaardige Heer, as hulle die huishoudelike lewe verlaat en die hawelose staat betree, onder die leer en dissipline wat deur die Tathagata aangekondig is, om die vrug van bekering te bereik, om 'n vrylating te verkry van 'n vermoeiende herhaling van wedergeboortes, om tot heiligheid te kom?" Die Geseënde het verklaar: "Vroue is bekwaam, Ananda, as hulle die huishoudelike lewe verlaat en die hawelose staat betree, onder die leer en dissipline wat aangekondig is deur die Tathagata, om die vrug van bekering te bereik, om vry te kom van 'n vermoeide herhaling van wedergeboortes, om tot heiligheid te kom.
"Dink daaraan, Ananda, hoe groot 'n weldoener Pajapati was. Sy is die suster van die moeder van die Geseënde en het as pleegmoeder en verpleegster die Geseënde Een grootgemaak na die dood van sy moeder. Dus, Ananda, vroue kan die husihoudelike lewe verlaat en die hawelose staat betree, onder die leerstelling en dissipline wat deur die Tathagata aangekondig is.
Pajapati was die eerste vrou wat ʼn dissipel van die Boedda geword het en ingesweer is as ʼn non.
Gedrag teenoor vrouens
Die monnikke het na die Geseënde gekom en hom gevra: "O Heer en Meester, watter gedrag teenoor vroue skryf U voor aan die strewelinge wat die wêreld verlaat het?"
Die Geseënde Een het gesê: "Waak daarteen om na 'n vrou te kyk. As julle 'n vrou sien, laat dit wees asof julle haar nie gesien het nie, en voer geen gesprek met haar nie. As julle immers met haar moet praat, laat dit met 'n rein hart wees en dink by uself: 'Ek as streweling sal in hierdie sondige wêreld leef soos die vlekkelose blaar van die lotus, onbesoedel deur die modder waarin dit groei.'
"As die vrou oud is, beskou haar as jou ma, as jy jonk is, as jou suster, indien baie jonk, as jou kind. Die streweling wat 'n vrou as 'n vrou beskou of haar as 'n vrou aanraak, het sy gelofte verbreek en is nie meer 'n dissipel van die Tathagata nie. Die krag van wellus is groot by mense, en moet gevrees word; Neem dan die boog van ernstige deursettingsvermoë, en die skerp pylpunte van wysheid. Bedek jou koppe met die helm van regte denke, en veg met vaste vasberadenheid teen die vyf begeertes. Wellus vertroebel 'n man se hart, wanneer dit verwar word met die vrou se skoonheid en die verstand is bedwelm.
"Ver beter om met rooiwarm ysters albei jou oë te laat uithaal, as om in jouself sensuele gedagtes aan te moedig of met wellustige begeertes na 'n vrou se vorm te kyk. Beter as om deur ʼn kwaai tier verskeur te word of onder die skerp mes van die laksman, as om by 'n vrou te woon en opgewonde te wees in jou wellustige gedagtes.
"'n Vrou van die wêreld is angstig om haar liggaam uit te stal, hetsy loop, staan, sit of slaap. Selfs wanneer sy as 'n prentjie voorgestel word, begeer sy om te boei met die sjarme van haar skoonheid, en sodoende mans van hul standvastige hart te beroof. Hoe behoort julle dan oor julleself te waak? Deur haar trane en haar glimlagte as vyande te beskou, haar buigvorm, haar hangende arms en haar loshangende hare as swoeg wat ontwerp is om die mens se hart vas te vang. Daarom, sê ek, hou die hart in bedwang, gee dit geen vrye lisensie nie."
Visakha en haar geskenke.
Visakha, 'n welgestelde vrou in Savatthi wat baie kinders en kleinkinders gehad het, het die Oostelike Tuin aan die orde van monnike geskenk en was die eerste in Noord-Kosala wat 'n matrone van die leke-susters geword het.
Toe die Geseënde in Savatthi gebly het, het Visakha opgegaan na die plek waar die Geseënde was, en hom 'n uitnodiging gegee om sy maaltyd by haar huis te neem, wat die Geseënde Een aanvaar het. En 'n swaar reën het gedurende die nag en die volgende oggend geval; en die monnikke het hulle bo-kleed uitgetrek (om dit droog te hou) en die reën het op hulle liggame geval.
Toe die Geseënde die volgende dag klaar was met sy maaltyd, het sy aan die Boedda se sy gaan sit en gesê: "Agt is die seën, Heer, wat ek smeek vanaf die Geseënde."
Die Geseënde Een het gesê: "Die Tathagatas, o Visakha, staan geen seën toe totdat hulle weet wat versoek word." Visakha het geantwoord: "Betaamlik en moreel aanvaarbaar is die seën wat ek vra."
Nadat sy toestemming gekry het, het Visakha gesê: "Ek begeer, Heer, om my hele lewe lank klere vir die reënseisoen aan die gemeente te skenk, kos vir inkomende en uitgaande monnikke, kos vir siekes, kos vir diegene wat op siekes wag, medisyne vir siekes en 'n konstante voorraad rysmelk vir die Sangha en badklere vir die nonne en die susters aan te bied." Die Boedda het gesê: "Maar watter rede is dit, o Visakha, dat u hierdie agt seëninge vanaf die Tathagata versoek?"
Visakha het geantwoord: "Ek het my diensmeisie bevel en gesê: 'Gaan en kondig aan die broederskap dat die maaltyd gereed is.' En die diensmeisie het gegaan, maar toe sy by die klooster kom, het sy opgemerk dat die monnikke hul klere uitgetrek het terwyl dit reën, en sy het gedink: 'Dit is nie monnikke nie, maar naakte kluisenaars wat die reën op hul liggame laat val. Sy het dus na my teruggekeer en daarvolgens verslag gedoen en ek moes haar 'n tweede keer stuur. Onrein en afstootlik is naaktheid. Dit was hierdie omstandigheid, Here, wat ek in die oog gehad het om die Sangha my lewe lank te voorsien van spesiale klere vir gebruik in die reënseisoen.
"Wat my tweede wens betref, Heer, 'n inkomende monnik, wat nie die direkte paaie kan vat nie, en nie weet waar kos verkry kan word nie, is ligaamlik moeg deur almoese te soek. Dit was hierdie omstandigheid (om hierdie rede), Heer, wat ek in die oog gehad het om die Sangha my lewe lank te voorsien van kos vir inkomende monnikke en nonne. Derdens, Heer, 'n uitgaande monnike, terwyl hy aalmoese soek, kan agterbly of kan te laat aankom by die plek waarheen hy wil gaan en sal liggaamlik moeg op die pad gaan.
"Vierdens, Heer, indien 'n siek monnik nie geskikte voedsel kry nie, kan sy siekte toeneem en hy kan moontlik sterf. Vyfdens, 'n monnik wat op siekes wag, sal sy geleentheid verloor om uit te gaan om vir homself kos te soek. Sesdens, indien 'n siek monnik nie geskikte medisyne kry nie, kan sy siekte toeneem en hy kan moontlik sterf.
"Sewende ek het gehoor dat die Boedda rys-melk geprys het, omdat dit skanderheid van verstand veroorsaak, honger en dors verdryf; dit is heilsaam vir die gesonde as voeding en vir siekes as medisyne. Daarom begeer ek om die Sangha my lewe lank te voorsien van 'n konstante voorraad rys-melk.
"Laastens Heer, die nonne het die gewoonte om saam met die hofdamess in die rivier Achiravati te bad, by dieselfde landingsplek en naak. En die hofdienaars, Heer, bespot die nonne en sê: 'Wat is die voordeel, dames, van u handhawing van kuisheid as u jonk is? As jy oud is, behou dan kuisheid; so sal jy sowel wêreldse plesier as godsdienstige troos verkry.' Onrein is naaktheid vir 'n vrou, walglik en weersinnig. Dit is die redes, Heer, dat ek in gedagte gehad het.
Die Geseënde Een het gesê: "Maar wat was die voordeel wat jy vir jouself in die oog gehad het, o Visakha, om die agt seëneninge van die Tathagatha te vra?"
Visakha het geantwoord: "Monnikke wat die reënseisoene op verskillende plekke deurgebring het, sal kom, Heer, na Savatthi om die Geseënde Een te besoek. En wanneer hulle na die Geseënde Een kom, sal hulle vra en sê: So en so 'n monnik, Heer, het gesterf. Wat is nou sy lot?' Dan sal die Geseënde verduidelik dat hy die vrugte van bekering bereik het; dat hy ontwaking bereik het of Nirvana binnegekom het, na gelang van die geval.
"En ek, wat na hulle toe gaan, sal vra: 'Was daardie broer, meneer, een van diegene wat voorheen in Savatthi was?' As hy my antwoord: Hy was voorheen by Savatthi, dan sal ek tot die gevolgtrekking kom: Vir 'n sekerheid het daardie broer óf die klere vir die reënseisoen geniet óf die kos vir die inkomende monnikke óf die kos vir die uitgaande monnikke óf die kos vir siekes óf die kos vir diegene wat op die siekes wag of die medisyne vir siekes, of die konstante voorsiening van rys-melk.
"Dan sal blydskap in my opkom; so bly, sal ek vreugde ondervind; en so sal my hele gemoed in vrede wees. Omdat ek dus in vrede is, sal ek 'n salige gevoel van tevredenheid ervaar; en in daardie saligheid sal my hart rustig wees. Dit sal vir my 'n uitoefening van my morele sin wees, 'n uitoefening van my morele kragte, 'n uitoefening van die sewe soorte wysheid! Hierdie Heer, was die voordeel wat ek vir myself in die oog gehad het om daardie agt seëneninge van die Geseënde Een te vra."
Die Geseënde Een het gesê: "Dit is goed, dit is goed, Visakha. Jy het goed gedoen om hierdie agt seën van die Tathagata te vra met sulke voordele in gedagte. Liefdadigheid wat geskenk word aan diegene wat dit waardig is, is soos goeie saad wat op 'n goeie grond gesaai word; wat 'n oorvloed vrugte lewer. Maar aalmoese wat gegee word aan diegene wat nog onder die tiraniese juk van die hartstogte is, is soos saad wat in 'n slegte grond gesaai word.
Die passies van die ontvanger van die aalmoese verstrengel as't ware die groei van meriete." En die Geseënde het Visakha bedank:
"O edele vrou met 'n opregte lewe,
Dissipel van die Geseënde, gee jy
Onophoudelik in reinheid van hart.
"Jy versprei vreugde, verlig pyn,
En waarlik, u gawe sal 'n seën wees
Net so ook aan baie ander as aan jou."
Spesifieke heilige dae en die monastiese gedragskode
Toe Seniya Bimbisara, die koning van Magadha, oud was, het hy sy rug op wêreldse sake gedraai en begin om 'n godsdienstige lewe te lei. Hy het opgemerk dat daar Brahmaniese sektes in Rajagaha was wat sekere dae heilig gehou het, en die mense het na hul vergaderhuise gegaan en na hul preke geluister. Oor die noodsaaklikheid om gereelde dae af te sonder (geen wêreldse arbeid en bywoning van en onderrig in godsdiens), het die koning na die Geseënde gegaan en gesê: "Die Parivrajaka, wat aan die Titthiya-skool behoort, floreer en verkry aanhangers omdat hulle die agtste dag en ook die veertiende of vyftiende dag van elke halfmaand herdenk. Sou dit nie raadsaam wees vir die geagte broeders van die Sangha om ook bymekaar te kom op dae wat behoorlik daarvoor aangestel is nie?
Die Boedda het daarna die gemeente bevel om op die agste dag en iik die veertiende of vyftiende dag van elke halfmaand byeen te kom en daardie dae te wy aan godsdienstige aktiwiteite.
'n Monnik wat behoorlik aangestel is, moet die gemeente toespreek en die Dharma uitlê. Hy moet die volk/lede vermaan om op die agtvoudige weg van geregtigheid te wandel; hy moet hulle troos in die wisselvalligheid van die lewe en hulle verbly met die saligheid van die vrug van goeie dade. Die broeders moet dus die heilige dae en monastiese gedragskode (Uposatha) onderhou. Nou het die monikke, in gehoorsaamheid aan die reël wat deur die Geseënde neergelê is, op die vasgestelde dag in die klooster vergader, en die mense het na die Dharma gaan luister, maar hulle was baie teleurgesteld, want diemonnikkehet stilgebly en geen toespraak gelewer nie.
Toe die Geseënde daarvan hoor, beveel hy die monnikke om die Patimokkha op te sê, wat 'n seremonie is om die gewete te ontlaai; en hy het hulle beveel om belydenis te doen van hulle oortredings om die verabsolutering van die bevel te ontvang. 'N Fout, as daar een is, moet bely word deur die monnik wat dit onthou en begeer om gereinig te word, want 'n fout, as dit bely word, sal lig op hom wees. En die Geseënde het gesê: "Die Patimokkha moet op hierdie manier opgesê word: Laat 'n bekwame en eerbiedwaardige monnik die volgende verkondiging aan die Sangha maak: "Mag die Sangha my hoor Vandag is Uposatha, die agtste, of die veertiende of vyftiende dag van die halfmaand. As die Sangha gereed is, laat die Sangha die Heilige dag-diens hou en die (formulier) Patimokkha opsê. Ek sal die Patimokkha opsê. En die monnikke sal antwoord: 'Ons hoor dit goed en ons konsentreer goed daarop, ons almal.' Dan sal die dienende monnik voortgaan: 'Laat hom wat 'n oortreding begaan het, dit bely; as daar geen oortreding is nie, laat almal stilbly; van jou stilswye sal ek verstaan dat die dominee broeders vry is van oortredings. Soos 'n enkele persoon wat 'n vraag gevra is, dit beantwoord, so ook as 'n vraag voor 'n vergadering soos hierdie drie keer plegtig verkondig word, word 'n antwoord verwag: As 'n monnik, na 'n drievoudige proklamasie, nie 'n bestaande oortreding bely wat hy onthou nie, pleeg hy 'n opsetlike valsheid. Nou, broeders, is 'n opsetlike valsheid deur die Geseënde tot 'n belemmering verklaar. Daarom, as 'n oortreding gepleeg is deur 'n monnik wat dit onthou en suiwer wil word, moet die oortreding deur die monnik bely word; en wanneer dit bely is, word dit behoorlik behandel."
Die skeuring
Terwyl die Geseënde in Kosambi gewoon het, is 'n sekere monnik daarvan beskuldig dat hy 'n misdryf gepleeg het, en omdat hy geweier het om dit te erken, het die broederskap die vonnis van uitsetting teen hom uitgespreek.
Nou, daardie was knapsinnig en geleerd. Hy het die Dharma geken, die reëls van die orde bestudeer en was wys, geleerd, intelligent, beskeie, pligsgetrou en gereed om homself aan dissipline te onderwerp. En hy het na sy metgeselle en vriende onder diemonnikkegegaan en gesê: "Dit is geen oortreding nie, vriende; Dit is geen rede vir 'n vonnis van uitsetting nie. Ek is nie skuldig nie. Die uitspraak is onbehoorlik en ongeldig. Daarom beskou ek myself steeds as 'n lid van die orde. Mag die eerbiedwaardige broeders my help om my reg te behou."
Diegene wat hulle by die geskorste broer geskaar het, het na die monnikke gegaan wat die vonnis uitgespreek het en gesê: "Dit is geen oortreding nie"; terwyl die monnikke wat die vonnis uitgespreek het, geantwoord het: "Dit is 'n oortreding." So het onderonsies en rusies ontstaan, en die Sangha is in twee partye verdeel en mekaar beswadder en belaster.
Al hierdie gebeure is aan die Geseënde gerapporteer. Toe het die Geseënde na die plek gegaan waar die monnikke was wat die vonnis van uitsetting uitgespreek het, en vir hulle gesê: "Moenie dink, o monnikke, dat u uitsetting teen 'n monnik moet uitspreek nie, wat ook al die feite van die saak is, bloot deur te sê: 'Dit kom by ons op dat dit so is, en daarom is ons bly om so teen ons broer voort te gaan.' Laat die monnikke wat ligsinnig 'n vonnis uitspreek teen 'n broer wat die Dharma en die reëls van die orde ken, wat geleerd, wys, intelligent, beskeie, pligsgetrou en gereed is om homself aan dissipline te onderwerp, in verwondering staan om verdeeldheid te veroorsaak. Hulle mag nie 'n vonnis van uitsetting teen 'n broer uitspreek bloot omdat hy weier om sy oortreding te sien nie." Toe het die Geseënde opgestaan en na die broeders gegaan wat hom by die geskorste broer geskaar het en vir hulle gesê: "Moenie dink nie, o monnikke, dat as u aanstoot gegee het, u nie daarvoor hoef te versoen nie, en dink: 'Ons is sonder oortreding.' Wanneer 'n monnik 'n oortreding begaan het, wat hy as geen oortreding beskou terwyl die broederskap hom skuldig ag, moet hy dink: 'Hierdie broeders ken die Dharma en die reëls van die orde; hulle is geleerd, wys, intelligent, beskeie, pligsgetrou en gereed om hulself aan dissipline te onderwerp; dit is onmoontlik dat hulle op my rekening met selfsug of in kwaadwilligheid of in dwaling of in vrees moet optree.' Laat hom ontsag hê om verdeeldheid te veroorsaak, en erken eerder sy oortreding op gesag van sy broers.
Albei partye het voortgegaan om Uposatha te behou en amptelike dade onafhanklik van mekaar uit te voer; en toe hulle doen en late verband hou met die Geseënde, het hy beslis dat die onderhouding van Uposatha en die uitvoering van amptelike handelinge wettig, onverkrygbaar en geldig was vir beide partye. Want hy het gesê: "Die monnikke wat hom by die geskorste broer skaar, vorm 'n ander gemeenskap as diegene wat die vonnis uitgespreek het. Daar is eerbiedwaardige broeders in albei partye. Aangesien hulle nie saamstem nie, laat hulle Uposatha behou en amptelike dade afsonderlik uitvoer.
En die Geseënde het die twisgierige monnikke berispe en vir hulle gesê: "Luidrigtig is die stem wat wêrelde maak; maar hoe kan hulle die skuld kry as daar verdeeldheid ook in die Sangha ontstaan? Haat word nie versadig by diegene wat dink: 'Hy het my beledig, hy het my 'n onreg aangedoen nie, hy het my beseer.' Want nie deur haat word haat versadig nie. Haat word versadig deur nie-haat. Dit is 'n ewige wet.
"Daar is sommige wat nie die behoefte aan selfbeheersing ken nie; as hulle twisgierig is, kan ons hul gedrag verskoon. Maar diegene wat van beter weet, moet leer om in ooreenstemming te leef. As 'n man 'n wyse vriend vind wat regverdig leef en konstant in sy karakter is, kan hy saam met hom woon en alle gevare oorkom, gelukkig en bedagsaam.
"Maar as hy nie 'n vriend vind wat regverdig leef en konstant in sy karakter is nie, laat hom liewer alleen loop, soos 'n koning wat sy ryk en die sorge van die regering agter hom laat om 'n lewe van aftrede soos 'n eensame olifant in die bos te lei. Met dwase is daar geen geselskap nie. Eerder as om saam met mans te leef wat selfsugtig, ydel, twisgierig en hardnekkig is, laat 'n man alleen loop."
En die Geseënde het by homself gedink: "Dit is geen maklike taak om hierdie koppige en verliefde dwase te onderrig nie." En hy het van sy sitplek af opgestaan en weggegaan.
Die her-bevestiging van die ooreenkoms
Terwyl die geskil tussen die partye nog nie besleg was nie, het die Geseënde Kosambi verlaat en van plek tot plek gedwaal, het hy uiteindelik na Savatthi gekom. In die afwesigheid van die Geseënde het die rusies erger geword, sodat die leke-toegewydes van Kosambi geïrriteerd geraak het en hulle gesê het: "Hierdie twisgierige monnike is 'n groot oorlas en sal ongeluk oor ons bring. Bekommerd oor hul onderonsies is die Geseënde Een weg en het 'n ander woonplek vir sy woning gekies. Laat ons dus nie die monnikke salueer of ondersteun nie. Hulle is nie waardig om geel klere te dra nie, en moet óf die Geseënde versoen, óf na die wêreld terugkeer." En die monnikke van Kosambi, toe hulle nie meer vereerd is nie en nie meer deur die leke-toegewydes ondersteun word nie, het hulle begin bekeer en gesê: "Laat ons na die Geseënde gaan en laat hom die kwessie van ons meningsverskil besleg." Albei partye het na Savatthi na die Geseënde gegaan. En die eerbiedwaardige Sariputta, nadat hy van hul aankoms gehoor het, het die Geseënde toegespreek en gesê: "Hierdie omstrede, betwiste en twisgierige monnikke van Kosambi, die skrywers van onenigheid, het na Savatthi gekom. Hoe moet ek optree teenoor daardie monnikke?
"Moenie hulle teregwys nie, Sariputta, het die Geseënde gesê, "Want harde woorde dien nie as 'n middel nie en is vir niemand aangenaam nie. Ken afsonderlike woonplekke aan elke party toe en behandel dit met onpartydige geregtigheid. Luister met geduld na albei partye. Hy alleen wat albei kante weeg, word onpatydig genoem. Wanneer albei partye hul saak gestel het, laat die Sangha tot 'n ooreenkoms kom en verklaar die hervestiging van ooreenstemming."
Pajapati, die matrone, het die Geseënde Een om raad gevra, en die Geseënde Een het gesê: "Laat albei partye die gawes van gemeentelede geniet, of dit nou klere of kos is, soos hulle nodig het, en laat niemand voorkeur bo enige ander kry nie."
Die eerbiedwaardige Upali, nadat hy die Geseënde genader het, het gevra oor die hervestiging van vrede in die Sangha: "Sou dit reg wees, o Here, het hy gesê, dat die Sangha, om verdere disputasies te vermy, die herstel van die ooreenstemming moet verklaar sonder om ondersoek in te stel na die saak van die rusie?"
Die Geseënde Een het gesê: "As die Sangha die hervestiging van ooreenstemming verklaar sonder om die saak te ondersoek, is die verklaring nie reg of wettig nie. Daar is twee maniere om konkordansie te herstel; die een is in die letter, en die ander een in die gees en in die letter.
"As die Sangha die herinstelling van die konkordansie verklaar sonder dat hy die saak ondersoek het, word die vrede slegs in die brief gesluit. Maar as die Sangha, nadat hy die saak ondersoek het en na die onderkant daarvan gegaan het, besluit om die hervestiging van ooreenstemming te verklaar, word die vrede in die gees en ook in die brief gesluit. Die ooreenstemming wat in die gees en in die letter weer gevestig is, is alleen reg en ge-oorloof."
En die Geseënde het die monnikke aangespreek en hulle die verhaal vertel van prins Dighavu, die langlewende. Hy het gesê: "Vroeër het daar in Benares 'n magtige koning gewoon wie se naam Brahmadatta van Kasi was; en hy het oorlog gevoer teen Dighiti, die lankmoedige, 'n koning van Kosala, want hy het gedink: Die koninkryk van Kosala is klein en Dighiti sal my weermag nie kan weerstaan nie. En Dighiti, aangesien weerstand onmoontlik was teen die groot leër van die koning van Kasi, het gevlug en sy klein koninkryk in die hande van Brahmadatta gelaat; en nadat hy van plek tot plek gedwaal het, het hy uiteindelik na Benares gekom en daar saam met sy metgesel in 'n pottebakker se woning buite die stad gewoon.
"Die koningin het vir hom 'n seun gebaar en hulle het hom Dighavu genoem. Toe Dighavu grootgeword het, het die koning by homself gedink: 'Koning Brahmadatta het ons groot skade berokken en hy vrees ons wraak; hy sal probeer om ons dood te maak. Sou hy ons kry, sal hy ons al drie doodmaak.' En hy het sy seun weggestuur, en Dighavu het 'n goeie opvoeding van sy vader ontvang, homself ywerig toegepas om alle kunste te leer en baie vaardig en wys te word.
"In daardie tyd het die barbier van koning Dighiti in Benares gewoon, en hy het gesien hoe die koning, sy voormalige meester, en van 'n gierige aard, hom aan koning Brahmadatta verraai het. Toe Brahmadatta, die koning van Kasi, hoor dat die voortvlugtende koning van Kosala en sy koningin, onbekend en vermom, 'n rustige lewe in 'n pottebakker se woning lei, beveel hy hulle om gebind en tereggestel te word; en die balju aan wie die bevel gegee is, het koning Dighiti in beslag geneem en hom na die plek van teregstelling geneem.
'Terwyl die gevange koning deur die strate van Benares gelei word, sien hy sy seun wat teruggekeer het om sy ouers te besoek, en versigtig om nie die teenwoordigheid van sy seun te verraai nie, maar tog angstig was om sy laaste raad aan hom oor te dra, het hy uitgeroep: 'O Dighavu, my seun! Wees nie versiende nie, wees nie bysiende nie, want nie deur haat word haat versadig nie; haat word slegs deur nie-haat versadig.'
"Die koning en koningin van Kosala is tereggestel, maar Dighavu, hul seun, het sterk wyn gekoop en die wagte dronk gemaak. Toe die nag aanbreek, het hy die lyke van sy ouers op 'n begrafnisbrand neergelê en dit met alle eer en godsdienstige rituele verbrand. Toe koning Brahmadatta daarvan hoor, het hy bang geword, want hy het gedink: Dighavu, die seun van koning Dighiti, is 'n wyse jeugdige en hy sal wraak neem vir die dood van sy ouers. As hy 'n gunstige geleentheid kry, sal hy my vermoor.'
"Die jong Dighavu het bos toe gegaan en na hartelus gehuil. Toe vee hy sy trane af en keer terug na Benares. Toe hy hoor dat assistente in die koninklike olifante se stal gesoek word, het hy sy dienste aangebied en is hy deur die meester van die olifante betrek. En dit het gebeur dat die koning 'n lieflike stem deur die nag gehoor het en vir die luit 'n pragtige lied sing wat sy hart verbly het. En nadat hy onder sy bediendes navraag gedoen het wie die sanger mag wees, is meegedeel dat die meester van die olifante 'n jong man met groot prestasies in sy diens gehad het en geliefd was onder al sy kamerade. Hulle het gesê: 'Dit is bekend dat hy vir die luit sing, en hy moes die sanger gewees het wat die hart van die koning verbly het.'
'Die koning het die jong man voor hom ontbied en, omdat hy baie tevrede was met Dighavu, hom werk in die koninklike kasteel gegee. Toe hy sien hoe verstandig die jeugdige opgetree het, hoe beskeie hy was en tog stiptelik in die uitvoering van sy werk, het die koning hom baie gou 'n vertrouensposisie gegee. Nou het dit gebeur dat die koning gaan jag het en van sy gevolg geskei geraak het, en die jong Dighavu alleen by hom gebly het. En die koning wat uit die jag verslete was, het sy kop in die skoot van die jong Dighavu gelê en geslaap.
"Dighavu het gedink: 'Mense sal groot onreg vergewe wat hulle gely het, maar hulle sal nooit gerus wees oor die onreg wat hulle self gedoen het nie. Hulle sal hulle slagoffers vervolg tot die bitter einde. Hierdie koning Brahmadatta het ons groot onreg aangedoen; Hy het ons van ons koninkryk beroof en my pa en my ma doodgemaak. Hy is nou in my mag. Hy het sy swaard losgemaak. Toe dink Dighavu aan die laaste woorde van sy vader. "Moenie vêrsiende wees nie, wees nie by-siende nie. Want nie deur haat word haat versadig nie. Haat word versadig deur nie-haat alleen. Hy het egter sy swaard terug in die skede gesit.
"Die koning het onrustig geword in sy slaap en hy het wakker geword, en toe die jeugdige vra: 'Waarom is u bang, o koning?' antwoord hy: 'My slaap is altyd rusteloos omdat ek dikwels droom dat die jong Dighavu met sy swaard oor my kom. Terwyl ek hier met my kop in jou skoot gelê het, het ek weer die vreeslike droom gedroom; en ek het wakker geword van skrik en alarm.' Toe sê die jeugdige, wat sy linkerhand op die weerlose koning se kop lê en met sy regterhand sy swaard trek: 'Ek is Dighavu, die seun van koning Dighiti, wat u van sy koninkryk beroof het en saam met sy koningin, my moeder, doodgemaak het. Ek weet dat mense die haat wat hulle vir onreg gehuldig het, oorwin wat hulle baie makliker gely het as vir die onreg wat hulle gedoen het, en daarom kan ek nie verwag dat jy jou oor my sal ontferm nie; maar nou het 'n kans op wraak na my toe gekom.
"Die koning wat sien dat hy aan die genade van die jong Dighavu was, het sy hande opgesteek en gesê: 'Gee my my lewe, my liewe Dighavu, gee my my lewe. Ek sal jou ewig dankbaar wees.' En Dighavu het sonder bitterheid of kwaadwilligheid gesê: 'Hoe kan ek u lewe gee, o koning, aangesien my lewe deur u in gevaar gestel word? Ek bedoel nie om jou lewe te neem nie. Dit is U, o koning, wat my my lewe moet gee."
"En die koning het gesê: 'Wel, my liewe Dighavu, gee my dan my lewe, en ek sal jou joune gee.' So het koning Brahmadatta van Kasi en die jong Dighavu mekaar se lewe toegestaan en mekaar se hand gevat en 'n eed gesweer om mekaar nie skade aan te doen nie.
"Toe sê koning Brahmadatta van Kasi vir die jong Dighavu: 'Waarom het jou pa in die uur van sy dood vir jou gesê: 'Wees nie versiende nie, wees nie bysiende nie, want haat word nie deur haat versadig nie. Haat word versadig deur nie-haat alleen, "-wat het jou vader daarmee bedoel?'
"Dighavu het geantwoord: 'Toe my vader, o koning, in die uur van sy dood gesê het: 'Wees nie vêr-siende nie,' bedoel hy: 'Moenie haat ver gaan nie. En toe my pa sê,"Bedoel hy, moenie oorhaastig wees om vriendskapsbande te verbreek nie. En toe hy sê; ‘Want nie deur haat nie, word haat versadig; haat word versadig deur nie-haat, hy bedoel dit: U het my vader en moeder doodgemaak, o koning, en as ek u lewe sou ontneem, dan sou u onderdane en familie op hul beurt my lewe wegneem; my partydiges sou u weer hul lewens ontneem. Deur haat sou haat dus nie versadig word nie. Maar nou, o koning, het u my my lewe gegee, en ek het u u lewe gegee; dus deur haat wat nie gehaat is nie, is versadig.'
"Toe dink koning Brahmadatta van Kasi: 'Hoe wys is die jong Dighavu dat hy die betekenis van wat sy pa bondig gepraat het, in volle omvang verstaan.' En die koning het hom die koninkryk van sy vader teruggegee en hom sy dogter in die huwelik gegee."
Nadat hy die verhaal voltooi het, het die Geseënde gesê: "Broeders, julle is my wettige seuns in die geloof, verwek deur die woorde van my mond. Kinders behoort nie die raad wat hulle vader aan hulle gegee het, onder hul voete te vertrap nie; volg julle voortaan my vermanings. Toe vergader die monnikke in konferensie; hulle het hul verskille in wedersydse goeie wil bespreek, en die ooreenstemming van die Sangha is weer gevestig.
Die monnikke word teregewys
Dit het gebeur dat die Geseënde Een ongedeerd op en af in die opelug geloop het. Toe die ouderlinge sien dat die Geseënde Een ongedeerd loop, het hulle hul skoene uitgetrek en ook so gedoen. Maar die beginners het nie ag geslaan op die voorbeeld van hul ouderlinge nie en het hul skoene nie uit getrek nie.
Sommige van die broeders het die oneerbiedige gedrag van die beginners opgemerk en aan die Geseënde gesê; en die Geseënde het die beginners bestraf en gesê: "As die broeders, selfs nou, terwyl ek nog lewe, so min respek en hoflikheid aan mekaar betoon, wat sal hulle doen as ek oorlede is?"
Die Geseënde Een was gevul met angs vir die welsyn van die waarheid; en hy vervolg: "Selfs die leke, o monnikke, wat in die wêreld beweeg en 'n handwerk nastreef sodat hulle vir hulle 'n bestaan kan verkry, sal respekvol, liefdevol en gasvry wees vir hul leermeesters. Doen julle dan, o monnikke, so laat julle lig skyn, sodat julle, nadat julle die wêreld verlaat het en julle hele lewe aan godsdiens en aan godsdienstige dissipline gewy het, die reëls van ordentlikheid kan nakom, respekvol, liefdevol en gasvry kan wees teenoor julle leermeesters en meerderes. U houding, o monnikke, lei nie tot die bekering van die onbekeerdes en die toename in die aantal gelowiges nie. Dit dien, o monnikke, om die onbekeerdes af te weer en hulle te vervreem. Ek vermaan jou om meer bedagsaam te wees in die toekoms, meer bedagsaam en meer respekvol.
Die jaloerse Devadatta
Toe Devadatta, die seun van Suprabuddha en 'n broer van Yasodhara, 'n dissipel geword het, het hy die hoop gekoester om dieselfde onderskeidings en eerbewyse as Gotama Siddhattha te behaal. Omdat hy teleurgesteld was in sy ambisies, het hy 'n jaloerse haat in sy hart bedink, en in 'n poging om die Volmaakte in deugsaamheid uit te blink, het hy fout gevind met sy regulasies en dit as te toegeeflik bestraf.
Devadatta het na Rajagaha gegaan en hom gewend tot Ajatasattu, die seun van koning Bimbisara. En Ajatasattu het 'n nuwe klooster vir Devadatta gebou en 'n sekte gestig waarvan die dissipels aan ernstige reëls en selfkastyding en self verloëning onderhewig was.
Kort daarna het die Geseënde self na Rajagaha gekom en in die Veluvana klooster gebly. Devadatta het 'n beroep op die Geseënde gedoen en hom versoek om sy reëls van groter strengheid goed te keur, waardeur 'n groter heiligheid verkry kan word. "Die liggaam," het die Boedda gesê, "bestaan uit sy twee-en-dertig dele en het geen goddelike eienskappe nie. Dit word in sonde verwek en in korrupsie gebore. Die eienskappe daarvan is aanspreeklikheid vir pyn en ontbinding, want dit is onverbiddelik. Dit is die houer van karma wat die vloek van ons vorige bestaan is; Dit is die woonplek van sonde en siektes en sy organe ontlaai voortdurend walglike afskeidings. Die einde daarvan is die dood en sy doel die begraafplaas (sy einde is die begraafplaas). Aangesien dit die toestand van die liggaam is, moet ons dit as 'n karkas vol gruwel behandel en dit slegs in sulke vodde beklee as wat in begraafplase of op mishope versamel is.
Die Geseënde het gesê: "Waarlik, die liggaam is vol onreinheid en sy einde is die dodehuis, want dit is onverbiddelik en bestem om in sy elemente opgelos te word. Maar omdat dit die houer van karma is, lê dit in ons vermoë om dit 'n vaartuig van waarheid te maak en nie van kwaad nie. Dit is nie goed om die genot van die liggaam te geniet nie, maar dit is ook nie goed om ons liggaamlike behoeftes te verwaarloos en vuilheid op onsuiwerhede te hoop nie. Die lamp wat nie gereinig word nie en nie met olie gevul is nie, sal uitgedoof word, en 'n liggaam wat onversorg, ongewas en verswak word deur boetedoening, sal nie 'n geskikte houer vir die lig van die waarheid wees nie. Gee aandag aan jou liggaam en sy behoeftes, asof dit jy 'n wond is wat jy sal behandel wat jy versorg sonder om dit lief te hê. Streng reëls sal nie die dissipels lei op die middelweg wat Ek geleer het nie. Niemand kan verhinder word om strenger reëls na te kom as hy dit goedvind nie, maar dit moet niemand opgelê word nie, want dit is onnodig.
So het die Tathagata Devadatta se voorstel geweier; en Devadatta het die Boedda verlaat en na die klooster gegaan en kwaad gepraat van die Boedda se weg van verlossing as te toegeeflik en heeltemal onvoldoende. Toe die Geseënde van Devadatta se intriges hoor, het hy gesê: "Onder die mense is daar niemand wat nie die skuld kry nie. Mense blameer hom wat stil sit en hom wat praat, hulle blameer ook die man wat die middelweg verkondig."
Devadatta het Ajatasattu aangespoor om teen sy vader Bimbisara, die koning, te rebeleer sodat die prins nie meer aan hom onderworpe sou wees nie. Bimbisara is deur sy seun in 'n toring opgesluit, waar hy gesterf het en die koninkryk Magadha aan sy seun Ajatasattu oorgelaat het.
Die nuwe koning het na die bose raad van Devadatta geluister, en hy het bevel gegee om die lewe van die Tathagata te neem. Die moordenaars wat uitgestuur is om die Gesëende dood te maak, kon egter nie hulle goddelose daad verrig nie, en het tot bekering gekom sodra hulle Hom gesien en na sy prediking geluister het. Die rots het van 'n afgrond afgegooi op die groot Meester wat in twain verdeel is, en die twee stukke het aan weerskante verbygegaan sonder om skade te berokken. Nalagiri, die wilde olifant losgelaat om die Boedda te vernietig, sagmoedig geword in sy teenwoordigheid; en Ajatasattu, wat baie gely het onder die pyne van sy gewete, het na die Geseënde gegaan en vrede gesoek in sy nood.
Die Geseënde het Ajatasattu vriendelik ontvang en hom die weg van verlossing geleer; maar Devadatta het steeds probeer om die stigter van 'n eie godsdienstige skool te word. Devadatta het nie in sy planne geslaag nie en nadat hy deur baie van sy dissipels in die steek gelaat is, het hy siek geword en toe tot bekering gekom. Hy het diegene wat by hom gebly het, behandel om sy rommel na die Boedda te dra en gesê: "Neem my, kinders, neem my na hom toe; al het ek hom kwaad aangedoen, ek is sy swaer. Ter wille van ons familie verbindenis sal die Boedda my red." En hulle was gehoorsaam, hoewel teësinnig.
En Devadatta in sy ongeduld om die Geseënde Een uit sy werpsel te sien opstaan terwyl sy draers hul hande was. Maar sy voete het onder hom gebrand; hy sak op die grond neer; en, nadat hy 'n loflied op die Boeddha gesing het, gesterf het.
Naam en vorm.
By een geleentheid het die Geseënde een die vergadersaal binnegegaan en die broeders het hulle gesprek in stlite gestop. Toe hulle hom met geklemde hande gegroet het, het hulle gaan sit. Toe sê die Geseënde: "Julle gedagtes is gevul van intense belangstelling; wat was die onderwerp van jou bespreking?" En Sariputta het opgestaan en gespreek: "Wêreld-geëerde meester, was die aard van die mens se eie bestaan. Ons het probeer om die mengsel van ons eie wese wat Naam en Vorm genoem word, te begryp. Elke mens bestaan uit konformasies, en daar is drie groepe wat nie korporaal is nie. Dit is sensasie, persepsie en die ingesteldhede; al drie vorm bewussyn en verstand, wat onder die term Naam bestaan. En daar is vier elemente, die aardse element, die waterige element, die vuur element en die gasvormige element, en hierdie vier elemente vorm die menslike liggaamlike en word bymekaar gehou sodat hierdie masjien soos 'n marionet beweeg. Hoe verduur hierdie naam en vorm en hoe kan dit lewe?"
Die Geseënde het gesê: "Die lewe is oombliklik en lewend is dit besig om te sterf. Net soos 'n wawiel in rol net op een punt van die band rol, en in rus net rus op een punt; op presies dieselfde manier duur die lewe van 'n lewende wese slegs vir die periode van een gedagte. Sodra die gedagte opgehou het, word gesê dat die wese opgehou het. Soos daar gesê is: 'Die wese van 'n vorige oomblik van denke het geleef, maar leef nie, en dit sal ook nie lewe nie. Die wese van 'n toekomstige oomblik van denke sal lewe, maar het nie geleef nie, en leef ook nie. Die wese van die huidige oomblik van denke leef wel, maar het nie geleef nie, en sal ook nie lewe nie.
"Wat naam en vorm betref, moet ons verstaan hoe hulle interaksie het. Naam het geen krag van sy eie nie, en dit kan ook nie op sy eie impuls gaan nie, hetsy om te eet, of om te drink, of om geluide uit te spreek, of om 'n beweging te maak nie. Vorm is ook sonder krag en kan nie op sy eie impuls gaan nie. Dit het geen begeerte om te eet, of te drink, of om geluide uit te spreek, of om 'n beweging te maak nie. Maar vorm gaan aan wanneer dit ondersteun word deur naam, en naam wanneer dit deur vorm ondersteun word. Wanneer naam 'n begeerte het om te eet, of te drink, of om klanke uit te spreek, of om 'n beweging te maak, dan vorm eet, drink, spreek klanke uit, maak 'n beweging.
"Dit is asof twee mans, die een blind van geboorte af en die ander 'n kreupel, begeer om te gaan reis, en die man wat van geboorte af blind was, soos volg vir die kreupeles sou sê: 'Sien hier! Ek kan my bene gebruik, maar ek het geen oë om die rowwe en gladde plekke in die pad te sien nie.' En die kreupele moes soos volg vir die man wat van geboorte af blind was, sê: 'Sien hier! Ek kan my oë gebruik, maar ek het geen bene om vorentoe en terug te gaan nie.' En die man wat van geboorte af blind was, tevrede en verheug, moes die kreupel op sy skouers berg. En die kreupel wat van geboorte af op die skouers van die man wat blind was, moes hom lei en sê: Verlaat links en gaan na regs; los die regterkant en gaan na links.'
"Hier is die man wat van geboorte af blind is, sonder krag van sy eie, en swak, en kan hy nie van sy eie impuls of mag gaan nie. Die kreupel is ook sonder krag van sy eie, en swak, en kan nie van sy eie impuls of mag gaan nie. Wanneer hulle mekaar egter wedersyds ondersteun, is dit nie vir hulle onmoontlik om te gaan nie. Op presies dieselfde manier is Naam sonder krag van sy eie, en kan nie uit eie mag opkom nie, en ook nie hierdie of daardie aksie uitvoer nie. Vorm is ook sonder krag van sy eie, en kan nie uit eie mag ontstaan nie, en ook nie hierdie of daardie aksie uitvoer nie. Wanneer hulle mekaar egter wedersyds ondersteun, is dit nie vir hulle onmoontlik om op te spring en aan te gaan nie.
"Daar is geen materiaal wat bestaan vir die vervaardiging van naam en vorm nie; en wanneer Naam en Vorm ophou, gaan hulle nêrens in die ruimte nie. Nadat Naam en Vorm opgehou het, bestaan hulle nêrens meer nie, meer as wat daar opgehoopte musiekmateriaal is. Wanneer daar op 'n fluit gespeel word, is daar geen vorige winkel van klank nie; en wanneer die musiek ophou, gaan dit nie in die ruimte nie. Wanneer dit opgehou het, bestaan dit nêrens in 'n opgebergde toestand nie. Nadat dit voorheen nie bestaan het nie, het dit ontstaan as gevolg van die struktuur en agterstewe van die luit en die inspanning van die kunstenaar; en soos dit ontstaan het, so gaan dit verby. Op presies dieselfde manier kom al die elemente van lewende wese, beide korporaal en nie-korporaal, tot stand nadat dit voorheen nie bestaan het nie; en nadat hy (lewende wese) tot stand gekom het, word/is dit nie meer nie.
"Daar is nie 'n self wat in Naam en Vorm woon nie, maar die samewerking van die konformasies produseer wat mense 'n man noem. Net soos die woord 'wa' maar 'n uitdrukkingswyse is vir as, wiele, die wa-liggaam en ander bestanddele in hul regte kombinasie, so is 'n lewende wese die voorkoms van die groepe met die vier elemente soos hulle in 'n eenheid verbind word. Daar is geen self in die wa nie en daar is geen self in die mens nie. O bhikkhus, hierdie leer is seker en 'n ewige waarheid, dat daar geen self buite sy dele is nie. Hierdie self van ons wat Naam en Vorm vorm, is 'n kombinasie van die groepe met die vier elemente, maar daar is geen ego-entiteit, geen self op sigself nie. "Paradoksaal al klink dit dalk: Daar is 'n pad om op te loop, daar word geloop, maar daar is geen reisiger nie. Daar word dade gedoen, maar daar is geen individu wat die daad pleeg nie. Daar is 'n waai van die lug, maar daar is geen wind wat die waai doen nie. Die gedagte aan self is 'n fout en alle bestaan is so hol soos die plantainboom en so leeg soos draaiende waterborrels.
"Daarom, o monnikke, aangesien daar geen self is nie, is daar geen transmigrasie van 'n self nie; maar daar is dade en die voortgesette uitwerking van dade. Daar is 'n wedergeboorte van karma; daar is reïnkarnasie. Hierdie wedergeboorte, hierdie reïnkarnasie, hierdie herverskyning van die konformasies is deurlopend en hang af van die wet van oorsaak en gevolg. Net soos 'n seël presiese weergawe is op die was wat die konfigurasies van sy toestel weergee, so is die gedagtes van mense, hul karakters, hul aspirasies op ander beïndruk in voortdurende oordrag en gaan voort met hul karma, en goeie dade sal voortgaan in seëninge terwyl slegte dade in vloeke sal voortduur.
"Hier is geen entiteit wat migreer nie, geen self word van een plek na 'n ander oorgedra nie; maar hier word 'n stem uitgespreek en die ego daarvan kom terug. Die preister spreek 'n strofe uit en die dissipel wat aandagtig na sy onderwyser se opdrag luister, herhaal die strofe. So word die strofe wedergebore in die gedagtes van die dissipel. Die liggaam is 'n verbinding van bederfbare organe. Dit is onderhewig aan verval; en ons moet daarvoor sorg soos van 'n wond of 'n seer; ons moet aandag gee aan sy behoeftes sonder om daaraan geheg te wees, of dit lief te hê. Die liggaam is soos 'n masjien, en daar is geen self daarin wat dit laat loop of optree nie, maar die gedagtes daarvan, soos die winderige elemente, veroorsaak dat die masjien werk. Die liggaam beweeg rond soos 'n wa. Daarom word dit gesê:
"Terwyl skepe deur wind in die seile gedryf word,
Soos pyle vanuit ʼn gespanne boog,
Dus, wanneer die gedagtegang rig,
Die liggaam, wat volg, moet gaan.
"Net soos masjiene deur toue bewerk word,
So ook die bak se rat en groef;
Gehoorsaam aan die gedagtegang,
Ons spiere en ons lede beweeg.
"Geen onafhanklike 'ek' is hier nie,
Maar baie het mobiele magte versamel;
Ons wa word beman deur verstand,
En ons karma is ons perde.
"Slegs hy wat alle gedagtes van die ego heeltemal laat vaar, ontvlug die strikke van die Bose; hy is buite bereik van Mara. So sê die plesier-belowende versoeker:
"Solank daardie dinge
Genoem 'myne, en 'ek' en 'ek'
Jou honger hart klou steeds vas -
My strikke kan jy nie vanaf ontvlug nie
"Die getroue dissipel antwoord:
"Niks is myne en niks van my nie,
Die self gee ek nie om nie!
So Mara, sê ek vir jou,
My pad kan jy nie vind nie."
"Verwerp die fout van die self en moenie vasklou aan besittings wat van verbygaande aard is, maar verrig dade wat goed is, want dade is blywend en in dade gaan jou karma voort.
"Aangesien daar dan, o monnikkr, geen self is nie, kan daar geen na-lewe van 'n self wees nie. Laat vaar daarom alle gedagte aan self. Maar aangesien daar dade is en aangesien dade voortduur, wees versigtig met jou dade. Alle wesens het karma as hul deel: hulle is erfgename van hul karma; hulle word uit hul karma gespring; hul karma is hul familielid; hul karma is hul toevlug; karma ken wesens toe; gemeenheid of grootheid.
"Aangeval deur die dood in die lewe laaste ruk
As u ophou met al u vreugdes en ellende
Wat is jou eie, jou vergoeding?
Wat bly jou by wanneer jy dus verbygaan?
Wat soos 'n skaduwee jou volg
En sal in die toekoms u erfenis wees?
"Dis dade, jou dade, goed én sleg;
Niks anders kan na die dood wees nie.
Jou dade is joune, jou vergelding;
Hulle is jou eie wanneer hulle dus gaan;
Hulle soos 'n skaduwee volg jou
En sal in die toekoms u erfenis wees.
"Laat almal dan hier goeie dade verrig,
Vir die toekoms as 'n skattewinkel;
Daarom gewasse van edelsaad te maai,
'n Saligheid wat al hoe meer toeneem."
Die doel
DIE Geseënde Een spreek die monnikke dus aan: "Dit is deur nie die vier edele waarhede te verstaan nie, o monnikke, dat ons so lank in die moeë pad van her-geboorte moes dwaal, ek en jy.
"Deur kontak-gedagte word gebore uit sensasie, en word wedergebore deur 'n voortplanting van sy vorm. Vanaf die eenvoudigste vorms styg en val die verstand volgens dade, maar die aspirasies van 'n streweling volg die reguit pad van wysheid en geregtigheid totdat hulle volmaakte verligting in die Boedda bereik.
"Alle wesens is wat hulle is deur die karma van hul dade wat in die vorige en huidige bestaan gedoen is.
"Die rasionele bewussyns van die mens is 'n vonk van die ware lig; dit is die eerste stap op die opwaartse weg. Maar nuwe geboortes is nodig om 'n opgang na die top van die bestaan, die verligting van verstand en hart, te verseker, waar die onmeetlike lig van morele begrip verkry word wat die bron van alle geregtigheid is. Nadat ek hierdie hoër geboorte bereik het, het ek die waarheid gevind en u die edele weg geleer wat na die stad van vrede lei. Ek het jou die weg gewys na die poel van ambrosia, wat alle bose begeertes wegspoel. Ek het jou die verfrissende drank gegee wat die persepsie van die waarheid genoem word, en hy wat daarvan drink, word vry van opgewondenheid, passies en verkeerde optrede.
"Die einste gode beny die saligheid van hom wat uit die vloede van passie ontsnap het en die oewers van Nirvana geklim het. Sy/haar hart is gereinig van alle verontreiniging en vry van alle illusie. Hy/sy is soos die lotus wat in die water groei, maar nie 'n druppel water kleef aan sy kroonblare nie. Die man/vrou wat op die edele weg wandel, leef in die wêreld, en tog word sy/haar hart nie besoedel deur wêreldse begeertes nie.
'Hy wat die vier edele waarhede nie sien nie, hy wat nie die drie eienskappe verstaan nie en hom nie in die ongeskape gegrond het nie, het nog 'n lang pad om deur herhalende geboortes deur die woestyn van onkunde te gaan met sy spieëlbeeld van illusie en deur die moeras van verkeerde leerstellings. Maar noudat u begrip gekry het, word die oorsaak van verdere migrasies en afwykings verwyder. Die doel word bereik. Die drang na selfsug word vernietig, en die waarheid word bereik. Dit is ware verlossing; dit is redding; Dit is die hemel en die saligheid van 'n lewe wat onsterflik is."
Wonderwerke word verbied
Jotikkha, die seun van Subhadda, was 'n huisbewoner wat in Rajagaha gewoon het. Nadat hy 'n kosbare bak, gemaak uit sandelhout, ontvang het wat met juwele versier is, het hy 'n lang paal voor sy huis opgerig en die bak bo-op gesit met hierdie uitdaging: 'Sou 'n kluisenaar hierdie bak afneem sonder om 'n leer of 'n stok met 'n haak te gebruik, of sonder om op die paal te klim, maar deur towerkrag sal hy as beloning ontvang wat hy wil.'
Die mense het na die Geseënde gekom, vol verwondering en hulle monde wat oorloop van lof en gesê: "Groot is die Tathagata. Sy dissipels doen wonderwerke. Kassapa, die dissipel van die Boedda het die bak op Jotikkha se paal gesien, en toe hy sy hand uitsteek, haal hy dit af en dra dit in triomf weg na die klooster.
Toe die Geseënde hoor wat gebeur het, het hy na Kassapa gegaan en die bak stukkend gebreek en sy dissipels verbied om wonderwerke van enige aard te doen.
Kort hierna het dit gebeur dat baie monnikke in een van die reënseisoene tydens 'n hongersnood in die Vajji-gebied gebly het. En een van die monnikke het aan sy broers voorgestel dat hulle mekaar aan die huisbewoners van die dorp moet prys en gesê: "Hierdie monnik is 'n heilige; hy het hemelse visioene gesien; en daardie monnik besit bonatuurlike gawes; hy kan wonderwerke doen." En die dorpenaars het gesê: "Dit is gelukkig, baie gelukkig vir ons, dat sulke heiliges die reënseisoen saam met ons deurbring." En hulle het gewillig en oorvloedig gegee, en die monnikke was voorspoedig en het nie onder die hongersnood gely nie.
Toe die Geseënde dit hoor, het hy vir Ananda gesê om die monnikke bymekaar te roep, en hy het vir hulle gevra: "Sê vir my, o monnikke, wanneer hou 'n monnik op om 'n monnik te wees?"
En Sariputta het geantwoord: "'n Geordende dissipel mag geen onkuise dade pleeg nie. Die dissipel wat 'n onkuise daad pleeg, is nie meer 'n dissipel van die Boedda nie. Weereens mag 'n geordende dissipel nie neem nie, behalwe wat aan hom gegee is. Dissipel wat vat, of dit nou so min as 'n sent se waarde is, is nie meer 'n dissipel van die Boedda nie. En laastens moet 'n geordende dissipel geen onskadelike wese willens en wetens en kwaadaardig van die lewe ontneem nie, selfs nie 'n erdwurm of 'n mier nie. Die dissipel wat willens en wetens en kwaadaardig enige onskadelike wese van sy lewe ontneem, is nie meer 'n dissipel van die Boedda nie. Dit is die drie groot verbodsbepalings."
En die Geseënde het die monnikke aangespreek en gesê: "Daar is nog 'n groot verbod wat Ek aan julle verkondig: 'n Geordende dissipel mag nie roem op enige bomenslike volmaaktheid nie. Die dissipel wat met bose bedoeling en van hebsug spog met 'n bomenslike volmaaktheid, of dit nou hemelse visioene of wonderwerke is, is nie meer 'n dissipel van die Boedda nie. Ek verbied julle, o monnikke, om towerspreuke of smekinge te gebruik, want dit is nutteloos, aangesien die wet van karma alle dinge beheer. Hy wat probeer om wonderwerke te verrig, het nie die leer van die Boedda verstaan nie.
Die nietigheid van die wêreld
Daar was 'n digter wat die vlekkelose oog van die waarheid verkry het, en hy het geglo in die Boedda, wie se leerstelling hom gemoedsrus en troos gegee het in die uur van verdrukking. Dit het gebeur dat 'n epidemie oor die land waarin hy gewoon het, gespoel het, sodat baie gesterf het en die mense bang was. Sommige van hulle het gebewe van skrik, en in afwagting op hul lot is hulle met al die gruwels van die dood geslaan voordat hulle gesterf het, terwyl ander vrolik begin word het en hard geskree het: "Laat ons onsself vandag geniet, want ons weet nie of ons môre sal lewe nie"; tog was hulle lag geen egte blydskap nie, maar 'n blote voorgee en toneelspel.
Onder al hierdie wêreldse mans en vroue wat bewe van angs, het die Boeddhistiese digter in die tyd van die pes geleef, soos gewoonlik, kalm en ongestoord, gehelp waar hy kon en siekes bedien, hul pyn verlig deur medisyne en godsdienstige troos. En 'n man het na hom gekom en gesê:
"My hart is bonsend en opgewonde, want ek sien mense orals rondom my sterf. Ek is nie bekommerd oor ander nie, maar ek bewe as gevolg van myself. Help my; genees my van my vrees."
Die digter het geantwoord: "Daar is hulp vir hom wat medelye met ander het, maar daar is geen hulp vir jou nie, solank jy aan jou eie self alleen vasklou. Moeilike tye beproef die siele van mense en leer hulle geregtigheid en liefdadigheid. Kan jy hierdie hartseer besienswaardighede rondom jou aanskou en steeds vol selfsug wees? Kan u, u broers, susters en vriende sien ly, maar tog nie die subtiele drange en wellus van u eie hart vergeet nie? Die Boeddhistiese digter het die verwoesting in die gedagtes van die plesiersoekende man opgemerk en hierdie lied gekomponeer en dit aan die broeders in die klooster geleer:
"Tensy jy jou toevlug tot die Boedda neem en rus vind in Nirvana,
Jou lewe is maar ydelheid-leeg en verlate ydelheid.
Om die wêreld te sien is ledig, en om die lewe te geniet is leeg.
Die wêreld, ook die mens, is maar soos 'n spook en die hoop van die hemel is soos 'n
weerkaatsing
"Die wêreldling soek plesier en vreet homself vet soos 'n ingehokte hoender,
Maar die Boeddhistiese heilige vlieg soos die wilde kraanvoël na die son.
Die voëls in die hok het kos, maar sal binnekort in die pot gekook word;
Geen voorsiening word aan die wilde kraanvoël gegee nie, maar die hemel en
die aarde is syne
Die digter het gesê: "Die tye is moeilik en uitdagend en leer die mense 'n les; maar gee nie ag daarop nie." En hy het nog 'n gedig oor die nietigheid van wêreldsheid gekomponeer:
"Dit is goed om te hervorm, en dit is goed om mense te vermaan tot hervorming.
Die dinge van die wêreld sal almal mee sleur.
Laat ander besig wees en met sorg begrawe word.
My gedagtes sal altyd onverskrokke (en) rein wees.
"Ná sensuele genietinge vind hulle geen bevrediging nie;
Rykdom begeer hulle en kan nooit genoeg daarvan hê nie.
Hulle is soos marionette wat deur 'n tou vasgehou word.
Wanneer die tou breek, val hulle geskok af.
"In die domein van die dood is daar nie groot of klein nie;
Nie goud of silwer word gebruik nie, ook nie kosbare juwele nie.
Geen onderskeid word getref tussen die hoë en die lae nie.
En daagliks word die dooies onder die geurige sooi begrawe.
"Kyk na die son wat agter die westelike heuwels sak.
Jy gaan lê om te rus, maar binnekort sal die haan die volgende oggend aankondig.
Hervorm vandag en moenie wag totdat dit te laat is nie
Moenie sê dit is vroeg nie, want die tyd gaan vinnig verby.
"Dit is goed om te hervorm en dit is goed om mense tot hervorming te vermaan.
Dit is goed om 'n regverdige lewe te lei en toevlug te neem tot die Boedda se naam.
Jou talente kan na die hemele reik, jou rykdom kan oneindig wees -
Maar alles is tevergeefs, tensy jy die vrede van Nirvana bereik."
Geheimhouding en openlikheid (bekendmaking)
Die Boedda het gesê: "Drie dinge, o dissipels, word gekenmerk deur geheimhouding: liefdesverhoudings, priesterlike wysheid en alle afwykings van die weg van die waarheid. Vroue wat verlief is, o dissipels soek geheimhouding en vermy publisiteit; priesters wat beweer dat hulle in besit is van spesiale openbaring, o dissipels, soek geheimhouding en vermy publisiteit; almal wat van die weg van die waarheid afdwaal, o dissipels, soek geheimhouding en vermy publisiteit.
"Drie dinge, o dissipels, skyn voor die wêreld en kan nie weggesteek word nie. Wat is die drie? Die maan, o dissipels, verlig die wêreld en kan nie weggesteek word nie; die son, o dissipels, verlig die wêreld en kan nie weggesteek word nie; en die waarheid wat deur die Boedda verkondig word, verlig die wêreld en kan nie weggesteek word nie. Hierdie drie dinge, o dissipels, verlig die wêreld en kan nie weggesteek word nie. Daar is geen geheimhouding oor hulle nie."
Die vernietiging van lyding
Die Boedda het gesê: "Wat, my vriende, is boos? Doodmaak is boos; steel is boos; om toe te gee aan seksuele passie is boos; leuens vertel is boos; laster is boos; mishandeling is boos; skinder is boos; afguns is boos; haat is boos; om aan valse leerstellings vas te klou, is boos; Al hierdie dinge, my vriende, is boos.
"En wat, my vriende, is die wortel van die kwaad? Begeerte is die wortel van die kwaad; haat is die wortel van die kwaad; illusie is die wortel van die kwaad; hierdie dinge is die wortel van die kwaad.
"Wat is egter goed? Onthouding om dood te maak is goed; weerhouding van diefstal is goed; weerhouing van sensualiteit is goed; onthouing van valsheid is goed; onthouing van laster is goed; onderdrukking van onvriendelikheid is goed; om skinder te laat vaar is goed; om alle afguns te laat gaan, is goed; om haat te laat vaar is goed; gehoorsaamheid aan die waarheid is goed; al hierdie dinge is goed.
"En wat, my vriend, is die wortel van die goeie? Vryheid van begeerte is die wortel van die goeie; vryheid van haat en vryheid van illusie; Hierdie dinge, my vriende, is die wortel van die goeie.
"Maar wat, o broeders, is lyding? Wat is die oorsprong van lyding? Wat is die uitwissing van lyding? Geboorte is lyding; ouderdom is lyding; siekte is lyding; die dood is lyding; droefheid en ellende is lyding; verdrukking en wanhoop is lyding; om met afskuwelike dinge verenig te word, is lyding; die verlies van dit wat ons liefhet en die mislukking om dit te bereik waarna verlang word, is lyding; al hierdie dinge, o broeders, is lyding.
"En wat, o broeders, is die oorsprong van lyding? Dit is wellus, passie en die dors na bestaan wat oral na plesier smag, wat lei tot 'n voortdurende her-geboorte. Dit is sensualiteit, begeertes, selfsug; al hierdie dinge, o broeders, is die oorsprong van lyding.
"En wat is die uitwissing van lyding? Die radikale en totale uitwissing van hierdie dors en die verlatenheid, die bevryding, die verlossing van hartstog, dit, o broeders, is die uitwissing van lyding.
"In soverre o vriende, as 'n edele jeugdige erken dus lyding en die oorsprong van lyding, aangesien hy die uitwissing van lyding erken, en loop op die pad wat lei tot die uitwissing van lyding, radikaal verlaat van passie, die onderwerping van toorn, die vernietiging van die ydele verwaandheid van die "Ek-is, onkunde verlaat, en verligting bereik, sal hy selfs in hierdie lewe 'n einde aan alle lyding maak."
Vermy die tien euwels
Die Boedda het gesê: "Alle dade van lewende wesens word sleg (boos) deur tien dinge, en deur die tien dinge te vermy, word hulle goed. Daar is drie euwels van die liggaam, vier euwels van die tong en drie euwels van die gees.
"Die euwels van die liggaam is, moord, diefstal en owerspel; van die tong, leuens, laster, mishandeling en ledige praatjies; van die verstand, hebsug, haat en dwaling.
"Ek vermaan julle om die tien euwels te vermy:
1. Moenie doodgaan nie, maar het agting vir die lewe.
2. Steel nie, en julle beroof ook nie; maar help elkeen om meester te wees van die vrugte van hul arbeid.
3. Onthou jou van onreinheid en lei 'n lewe van kuisheid.
4. Vertel nie leuens nie maar wees eerlik. Praat die waarheid met diskresie, vreesloos en met 'n liefdevolle hart.
5. Bedink nie slegte berigte nie, en julle herhaal dit ook nie. Kritiseer nie, maar soek die goeie in jou medemens, sodat julle hulle met opregtheid teen hulle vyande kan verdedig.
6. Sweer nie, maar praat ordentlik en met waardigheid.
7. Mors nie die tyd met skinder nie, maar praat doelgerig of bly stil.
8. Begeer nie, ook nie afguns nie, maar wees bly oor die lotgevalle van ander lewende wesens.
9. Reinig jou hart van kwaadwilligheid en koester geen haat nie, selfs nie teen jou vyande nie; maar omhels alle lewende wesens met vriendelikheid.
10. Bevry jou gedagtes van onkunde en wees angstig om die waarheid te leer, veral in die een ding wat nodig is, sodat jy nie 'n prooi word van skeptisisme of foute nie. Skeptisisme sal jou onverskillig maak en foute sal jou op 'n dwaalspoor lei, sodat jy nie die edele pad sal vind wat na die ewige lewe lei nie."
Die prediker se sending
Die Geseënde Een het vir sy dissipels gesê: "Nadat Ek tot sterfte gekom het en julle nie meer kan aanspreek en julle gedagtes met godsdienstige gesprekke kan opbou nie, kies uit julle manne van goeie familie en opvoeding om die waarheid in my plek te verkondig. En laat die manne bekleed word met die klere van die Tathagata (Boedda), laat hulle in die woning van die Tathagata ingaan en die preekstoel van die Tathagata beset.
"Die kleed van die Tathagata is verhewe verdraagsaamheid en geduld. Die woonplek van die Tathagata is liefdadigheid en liefde vir alle wesens. Die preekstoel van die Tathagata is die begrip van die goeie wet in sy abstrakte betekenis sowel as in die besondere toepassing daarvan.
"Die prediker moet die waarheid met 'n onkreukbare verstand verkondig. Hy moet die oortuigingskrag hê wat gewortel is in deugsaamheid en in streng getrouheid aan sy geloftes. Die prediker moet in sy regte sfeer bly en bestendig wees in sy handelinge/wee. Hy mag sy ego nie vlei deur die geselskap van die invloedrykes te soek nie, en hy moet ook nie geselskap hou met persone wat ligsinnig en immoreel is nie. Wanneer hy in versoeking kom, moet hy voortdurend aan die Boedda dink en hy sal oorwin. Almal wat na die leer(stelling) kom luister, moet die prediker met welwillendheid ontvang, en sy preek moet sonder ywerigheid wees. Die prediker mag nie geneig wees om te kritiseer nie of ander predikers te blameer nie; ook nie skandaal praat nie, en ook nie bitter woorde propageer nie. Hy mag nie ander dissipels by die naam noem om hulle te viktimuseer en hulle houding te verwyt nie.
"Geklee in 'n skoon en goeie gekleurde kleed, met gepaste onderklere, moet hy die preekstoel bestyg met 'n verstand vry van skuld en in vrede met die hele wêreld. Hy moet hom nie verlustig in twisgierige dispute of kontroversies aangaan om die meerderwaardigheid van sy talente te toon nie, maar kalm en gekomponeerd wees. Geen vyandige gevoelens sal in sy hart woon nie, en hy mag nooit die ingesteldheid van liefdadigheid teenoor alle wesens laat vaar nie. Sy enigste doel moet wees dat alle wesens ook Boeddas word. Laat die prediker ywerig sy werk doen, en die Tathagata sal aan hom die liggaam van die heilige wet in sy transendente heerlikheid toon. Hy sal geëer word as een wat die Tathagata geseën het. Die Tathagata seën die prediker en ook diegene wat eerbiedig na hom luister en die leerstelling met vreugde aanvaar.
"Almal wat die waarheid ontvang, sal volmaakte verligting vind. En, voorwaar, dit is die krag van die leer dat selfs deur die lees van 'n enkele strofe, of deur 'n enkele sin van die goeie wet voor te lees, te kopieër en in gedagte te hou, persone tot die waarheid bekeer kan word en die pad van geregtigheid kan betree wat lei tot verlossing van die bose. Wesens wat deur onsuiwer hartstogte beënvloed word, wanneer hulle na die stem luister, sal gesuiwer word. Die onkundiges wat verlief is op die dwaashede van die wêreld, sal, wanneer hulle nadink oor die oorvloed van die leer, wysheid verkry. Diegene wat onder die impuls van haat optree, sal, wanneer hulle hul toevlug tot die Boedda neem, gevul word met goeie voornemens en liefde.
"'n Prediker moet vol energie en vrolike hoop wees, nooit vermoeiend wees nie en nooit wanhoop aan finale sukses nie. 'n Prediker moet wees soos 'n man op soek na water wat 'n put in 'n dorre stuk grond grawe. Solank hy sien dat die sand droog en wit is, weet hy dat die water nog ver is. Maar laat hom nie ontsteld wees of die taak as hopeloos opgee nie. Die werk om die droë sand te verwyder, moet gedoen word sodat hy dieper in die grond kan grawe. En dikwels hoe dieper hy moet grawe, hoe koeler en suiwerder en verfrissender sal die water wees. Wanneer hy na 'n rukkie van grawe sien dat die sand klam word, aanvaar hy dit as 'n teken dat die water naby is. Solank die mense nie na die woorde van die waarheid luister nie, weet die prediker dat hy dieper in hulle harte moet delf; maar wanneer hulle op sy woorde begin ag slaan, begryp hy dat hulle spoedig verligting sal bereik.
"In u hande, o manne van goeie familie en opvoeding wat die gelofte aflê om die woorde van die Tathagata te verkondig, die Geseënde dra oor, vertrou en prys die goeie wet van die waarheid. Ontvang die goeie wet van die waarheid, onderhou dit, lees en her-lees dit, begryp dit, promulgeer dit en verkondig dit aan alle wesens in al die dele van die heelal.
"Die Tathagata is nie wreed of verkramp nie, en hy is bereid om die perfekte Boedda-kennis oor te dra aan almal wat gereed en bereid is om dit te ontvang. Wees jy soos hy. Volg hom na en volg sy voorbeeld deur die waarheid oorvloedig te gee, te wys en te skenk. Versamel rondom julle hoorders wat graag na die goedaardige en vertroostende woorde van die wet luister; moedig die ongelowiges aan om die waarheid te aanvaar en hulle met vrede en vreugde te vul. Maak hulle lewend, bou hulle op en lig hulle hoër en hoër totdat hulle die waarheid van aangesig tot aangesig in al sy prag en oneindige heerlikheid sien."
Toe die Geseënde Een so gespreek het, het die dissipels gesê: "O ju wat bly is in goedertierenheid wat sy bron in medelye het, u is 'n groot wolk van goeie eienskappe en van welwillende verstand, u blus die vuur wat lewende wesens kwel, u is die nektar, die reën van die wet! Ons sal doen, o Heer, wat die Tathagata beveel. Ons sal u opdrag vervul; die Boedda sal ons gehoorsaam vind met die nakoming van u woorde."
En hierdie gelofte van die dissipels het deur die heelal weerklink, en soos 'n ego het dit teruggekom van al die Verligtes wat moet wees en sal kom om die goeie wet van die Waarheid aan toekomstige geslagte te verkondig.
En die Geseënde het gesê: "Die Tathagata is soos 'n magtige koning wat sy koninkryk met geregtigheid regeer, maar wanneer deur afgunstige vyande aangeval word, gaan uit om oorlog te voer teen sy vyande. Wanneer die koning sy soldate sien veg, is hy verheug oor hulle dapperheid en sal hy allerhande skenkings aan hulle skenk. Julle is die soldate van die Tathagata, terwyl Mara, die Bose, die vyand is wat oorwin moet word. En die Tathagata sal aan sy soldate die stad Nirvana, die groot hoofstad van die goeie wet, gee. En wanneer die vyand oorwin word, sal die Dharma-koning, die groot koning van die waarheid, aan al sy dissipels die kosbaarste kroon skenk, welke juweel volmaakte verligting, hoogste wysheid en onversteurde vrede bring."
Die leermeester
Dit is die Dharmapada, die weg van godsdiens wat nagestreef word deur diegene wat volgelinge van die Boedda is: wesens uit die bewussyn wat hul karakter verkry; bewussyn-geproduseerd is hulle, bewussyn geskape. Verstand is die bron van saligheid of van korrupsie. Deur jouself word kwaad gedoen; deur jouself ly 'n mens; deur jouself word die kwaad ongedaan gelaat; deur jouself word 'n mens gesuiwer. Reinheid en onreinheid behoort aan jouself, niemand kan 'n ander suiwer nie. Jy moet self moeite doen. Die Tathagatas is slegs predikers. Die bedagsames wat die weg betree, word bevry van die slawerny van Mara/Satan. Hy wat homself nie wek wanneer dit tyd is om op te staan nie; wat, hoewel jonk en sterk, ʼn luiaard is; wie se wil en gedagtes swak is; Daardie lui en ledige man sal nooit die weg na verligting vind nie.
As 'n man homself dierbaar hou, laat hy homself mooi dophou; die waarheid bewaak hom wat homself bewaak. As 'n mens homself maak soos hy ander leer om te wees, dan kan hy, as hy homself onderwerp het, ander onderwerp; 'n mens se eie self is inderdaad moeilik om te onderwerp. As sommige mans duisend keer duisend man in die geveg oorwin, en as 'n ander homself oorwin, is hy die grootste oorwinnaar. Dit is die gewoonte van dwase, of dit nou leke of lede van die geestelikes is, om te dink, dit word deur my gedoen. Mag ander aan my onderworpe wees. In hierdie of daardie transaksie moet 'n prominente rol deur my gespeel word." Dwase gee nie om vir die plig wat uitgevoer moet word of die doel om bereik te word nie, maar dink alleen aan hulself. Alles is maar 'n voetstuk van hulle nietigheid.
Slegte dade, en dade wat vir onsself kwetsend is, is maklik om te doen; Wat is voordelig en goed, dit is baie moeilik. As iets gedoen moet word, laat 'n man dit doen, laat hom dit kragtig aanval!
Kort voor lank, helaas! hierdie liggaam sal onder die aarde lê, verag, sonder begrip, soos 'n nuttelose stomp; tog sal ons gedagtes bly staan. Hulle sal weer gedink word en sal aksie lewer. Goeie gedagtes sal goeie aksies oplewer, en slegte gedagtes sal slegte aksies veroorsaak.
Erns is die pad van onsterflikheid, onnadenkendheid die pad van die dood. Diegene wat ernstig is, sterf nie; diegene wat onnadenkend is, is asof hulle reeds dood is. Diegene wat dink dat hulle die waarheid in onwaarheid vind en onwaarheid in die waarheid sien, sal nooit by die waarheid uitkom nie, maar ydele begeertes volg. Hulle wat die waarheid in waarheid en onwaarheid in onwaarheid ken, kom by die waarheid uit en volg ware begeertes. Soos reën deur 'n slegte grasdakhuis breek, sal passie deur 'n onopgesmukte gemoed breek. Aangesien reën nie deur 'n vloeistofbestande grasdakhuis breek nie, sal passie nie deur 'n goed reflekterende verstand breek nie. Lei die water waar hulle wil; Pyle (vir pyl-en-boog) makers buig die pyl; skrynwerkers buig 'n houtstomp; wyse mense modeleer hulself; wyse mense wankel nie te midde van blaam en lofprysing nie. Nadat hulle na die wet geluister het, word hulle rustig, soos 'n diep, gladde en stil meer.
As 'n man met 'n bose gedagte praat of optree, volg pyn hom terwyl die wiel die voet van die os volg wat die wa trek. 'n Bose daad word beter ongedaan gelaat, want 'n mens sal hom daarna daarvan bekeer; 'n goeie daad is beter gedoen, want as jy dit gedoen het, sal jy jou nie bekeer nie. As iemand 'n onreg pleeg, laat hom dit nie weer doen nie; laat hom nie verlustig in verkeerde dade nie; pyn is die uitkoms van die bose. As iemand doen wat goed is, laat hy dit weer doen; laat hom daarin verlustig; geluk is die uitkoms van goed. Laat niemand ligtelik aan die kwaad dink en in sy hart sê: Dit sal my nie nader kom nie." Soos deur die val van waterdruppels word 'n waterpot gevul, so word die dwaas vol boosheid, al versamel hy dit bietjie vir bietjie. Laat niemand ligtelik aan die goeie dink en in sy hart sê: Dit sal my nie nader kom nie." Soos deur die val van waterdruppels word 'n waterpot gevul, so word die wyse man vol goed, al versamel hy dit bietjie vir bietjie.
Hy wat net vir plesier leef, sy sintuie onbeheersd, gulsig met sy kos, ledig en swak, hom Mara, die versoeker, sal beslis omverwerp, soos die wind 'n swak boom omgooi. Hy wat leef sonder om plesier te soek, sy sintuie goed beheersd, matig met eet van kos, getrou en sterk, hom sal Mara beslis nie omverwerp nie, net soos wat die wind nie 'n rotsagtige berg kan omwaai nie.
Die dwaas wat sy dwaasheid ken, is ten minste tot dusver wys. Maar 'n dwaas wat homself wys dink, hy is inderdaad 'n dwaas. Vir die kwaaddoener lyk verkeerd soet soos heuning; hy beskou dit so aangenaam solank dit geen vrug dra nie; maar wanneer die vrugte daarvan ryp word, dan beskou hy dit as verkeerd. En so beskou die goeie mens die goedheid van die Dharma as 'n las en 'n kwaad solank dit geen vrug dra nie; maar wanneer sy vrugte ryp word, dan sien hy die goedheid daarvan.
'n Hater kan 'n hater of 'n vyand, 'n vyand groot skade berokken; maar 'n verkeerd-gerigte verstand sal groter onheil aan homself doen. 'n Ma, 'n vader of enige ander familielid sal baie goed doen; maar 'n goed gerigte verstand sal groter diens aan homself doen.
Hy wie se goddeloosheid baie groot is, bring homself af na daardie toestand waar sy vyand hom wil hê. Hy is self sy grootste vyand. So vernietig 'n rankplant die lewe van 'n boom waarop dit ondersteuning vind.
Moenie jou gedagte rig op wat plesier gee nie, sodat jy nie mag uitroep wanneer jy brand nie, "Dit is pyn." Die goddelose mens brand deur sy eie dade, asof dit deur vuur verbrand word. Genot vernietig die dwase; die dwase man deur sy dors na plesier vernietig homself asof hy sy eie vyand is. Die lande word beskadig deur orkane en onkruid; die mensdom word beskadig deur passie, deur haat, deur ydelheid en deur wellus. Laat niemand ooit in ag neem of 'n ding aangenaam of onaangenaam is nie. Die liefde vir plesier verwek hartseer en die vrees vir pyn veroorsaak vrees; hy wat vry is van die liefde vir plesier en die vrees vir pyn, ken nie hartseer of vrees nie.
Hy wat homself aan nietigheid oorgee, en homself nie aan meditasie oorgee nie, die werklike doel van die lewe vergeet en na plesier gryp, sal mettertyd diegene beny wat hulself oorgee aan die beoefening van meditasie. Die skuld van ander word maklik opgemerk, maar dit is moeilik om self te sien. 'n Man strooi sy buurman se foute soos kaf, maar sy eie skuld steek hy weg, terwyl 'n bedrieer die vervalste dobbelsteen vir die dobbelaar verberg. As 'n man na die foute van ander omsien en altyd geneig is om aanstoot te neem, sal sy eie passies groei, en hy is ver van die vernietiging van passies. Nie oor die perversiteite van ander nie, nie oor hulle sondes van opdrag of versuim nie, maar oor sy eie wandade en nalatigheid alleen moet 'n wyse bekommerd wees. Goeie mense skyn van ver af, soos die sneeu bedekte berge; slegte mense word weggesteek, soos pyle wat in die donkerte geskiet word.
As 'n man deur pyn aan ander te veroorsaak, plesier vir homself wil verkry, sal hy, verstrengel in die bande van selfsug, nooit vry wees van haat nie. Laat 'n mens toorn deur liefde oorwin, laat hom die kwaad deur die goeie oorwin; laat hom die gulsigheid deur liberaliteit, die leuenaar deur die waarheid, oorwin! Want haat hou nie te eniger tyd op deur haat nie; Haat hou op deur nie haat nie, dit is 'n ou reël.
Praat die waarheid, moenie toegee aan woede nie; gee, as jy gevra word; Deur hierdie drie stappe sal jy goddelik word. Laat 'n wyse man die onsuiwerhede van sy self afblaas, soos 'n smid die onsuiwerhede van silwer afblaas, een vir een, bietjie vir bietjie en van tyd tot tyd.
Lei ander, nie deur geweld nie, maar deur geregtigheid en billikheid. Hy wat deugde en intelligensie besit, wat regverdig is, praat die waarheid en bepaal hom eie besigheid. Soos die by nektar versamel en vertrek sonder om die blom te beseer, of sy kleur of geur, so laat 'n wyse in die gemeenskap woon.
As 'n reisiger nie iemand ontmoet wat sy beter of sy gelyke is nie, laat hom vasbeslote by sy eensame reis hou; daar is geen kameraadskap met dwase nie. Lank is die nag vir hom wat wakker is; lank is 'n myl vir hom wat moeg is; lank is die lewe vir die dwase wat nie die ware godsdiens ken nie. Beter as om honderd jaar te leef sonder om die hoogste waarheid te sien, is een dag in die lewe van 'n man wat die hoogste waarheid sien.
Sommige vorm hul Dharma willekeurig en vervaardig dit kunsmatig; hulle bevorder ingewikkelde spekulasies en stel hulle voor dat goeie resultate slegs bereik kan word deur die aanvaarding van hul teorieë; tog is die waarheid maar een; Daar is nie verskillende waarhede in die wêreld nie. Nadat ons oor die verskillende teorieë nagedink het, het ons saam met Hom wat alle sonde afgeskud het, in die juk ingegaan. Maar sal ons saam met hom kan voortgaan?
Die beste weg is die agtvoudige weg. Dit is die pad. Daar is geen ander wat lei tot die suiwering van intelligensie nie. Gaan op hierdie weg! Al die ander is die bedrog van Mara, die versoeker. As jy op hierdie weg gaan, sal jy 'n einde maak aan pyn! Sê die Tathagata: Die weg is deur my verkondig, toe ek die verwydering van die doring in die vlees verstaan het.
Nie net deur dissipline en geloftes nie, nie net deur baie leer nie, verdien ek die geluk van vrylating wat geen wêreldling kan weet nie. Monnik, wees nie selfversekerd solank jy nie die les van dors bereik het nie. Die uitwissing van bose begeerte is die hoogste godsdiens.
Die gawe van godsdiens oortref alle gawes; die soetheid van godsdiens oortref alle soetheid; die vreugde in godsdiens oortref alle genot; Die uitwissing van dors oorwin alle pyn. Min is daar onder die lewende wesens wat die rivier oorsteek en die doel bereik. Die groot menigtes hardloop op en af langs die oewer; maar daar is geen lyding vir hom wat sy reis voltooi het nie.
Soos die lelie vol soet parfuum sal word en hom op 'n hoop rommel sal verlustig, so skyn die dissipel van die werklik verligte Boeddha deur sy wysheid onder diegene wat soos rommel is, onder die mense wat in duisternis wandel. Laat ons dan gelukkig lewe en nie diegene haat wat ons haat nie! Onder die mense wat ons haat, laat ons vry bly van haat!
Laat ons dan gelukkig lewe, vry van alle kwale onder die siekes! Onder die mense wat siek is, laat ons vry bly van kwale! Laat ons dan gelukkig lewe, vry van hebsug onder die gulsiges! Onder die mense wat gulsig is, laat ons vry van hebsug woon!
Die son is helder bedags, die maan skyn in die nag, die kryger is helder in sy wapenrusting, denkers is helder in hul meditasie; maar onder almal is die helderste, met prag dag en nag, die Boedda, die Ontwaakte, die Heilige, Geseënde.
Die twee Brahamane (priesters)
OP 'n keer toe die Geseënde Een deur Kosala gereis het, het hy na die Brahman (priesterlike) - dorpie, genaamd Manasakata gekom. Daar het hy in 'n mango-bos gebly. En twee jong Brahmane (priesters) het na hom gekom wat van verskillende faksies was. Die een het die naam Vasettha gekry en die ander Bharadvaja. En Vasettha sê vir die Geseënde:
"Ons het 'n dispuut oor die ware weg. Ek sê die reguit weg wat na 'n eenwording met God lei, is dit wat deur die god Pokkharasati aangekondig is, terwyl my vriend sê die reguit weg wat na 'n unie met God lei, is dit wat deur die god Tarukkha aangekondig is. Nou, met betrekking tot u hoë reputasie, o ontwaakte, en die wete dat u die Verligte genoem word, die leermeester van mense en gode, die Geseënde Boedda, het ons u kom vra, is al hierdie paaie verlossing? Daar is baie paaie rondom ons dorp, en almal lei na Manasakata. Is dit net so met die paaie van die wyses? Lei alle paaie na redding en verlossing, en lei hulle almal tot 'n vereniging met God?
Toe stel die Geseënde hierdie vrae aan die twee priesters: "Dink jy dat alle paaie reg is?" Albei het geantwoord en gesê: "Ja, Gotama, ons dink so."
"Maar sê my, vervolg die Boedda, het een van die gode vertroud met die Vedas, God van aangesig tot aangesig gesien?" "Nee meneer!" was die antwoord.
"Maar dan," sê die Geseënde, het enige leermeesters van die priesters, wat vertroud is met die Vedas, God van aangesig tot aangesig gesien?" Die twee priesters het gesê: "Nee, meneer."
"Maar dan," sê die Geseënde, het een van die skrywers van die Vedas, God van aangesig tot aangesig gesien?" Weer het die twee priesters negatief geantwoord en uitgeroep: "Hoe kan iemand God sien of hom verstaan, want die sterflike kan nie die onsterflike verstaan nie." En die Geseënde het 'n illustrasie voorgestel en gesê: "Dit is asof 'n man 'n trap moet maak op die plek waar vier paaie kruis, om in 'n herehuis op te klim. En mense moet hom vra: Waar, goeie vriende, is hierdie herehuis, om op te klim waarin jy hierdie trap maak? Weet jy of dit in die ooste is, of in die suide, of in die weste, of in die noorde? Of dit nou hoog, laag of van medium grootte is?' En toe hy so vra, moet hy antwoord: 'Ek weet dit nie.' En mense moet vir hom sê: 'Maar dan, goeie vriend, maak jy 'n trap om in iets op te klim en dit vir 'n herehuis te neem - wat jy die hele tyd nie weet nie, en jy het dit ook nie gesien nie.' En toe hy so gevra word, moet hy antwoord: Dit is presies wat ek doen; ja ek weet dat ek dit nie kan weet nie.' Wat sou jy van hom dink? Sou jy nie sê dat die praatjies van daardie man dwase praatjies was nie?"
Die twee priesters sê, "Gotama Dit is dwase praatjies!" Die Geseënde Een het voortgegaan: "Dan moet die priesters sê: 'Ons wys jou die weg na 'n vereniging met wat ons nie weet nie en wat ons nie gesien het nie.' Dit is die inhoud van priesterlike-legende, volg dit nie dat hul taak tevergeefs is nie?"
"Dit is so," antwoord Bharadvaja.
Die Geseënde Een het gesê: "Dit is dus onmoontlik dat priesters wat vertroud is met die drie Vedas, die weg moet kan wys na 'n toestand van vereniging met dit wat hulle nie ken of gesien het nie. Net soos wanneer 'n string blinde mans die een aan die ander vasklou. Die voorste kan ook nie sien nie, en diegene in die middel kan ook nie sien nie, en die agterstes kan ook nie sien nie. Tog dink ek die praatjies van die priesters wat in die drie Vedas vertroud is, is maar blinde praatjies; dit is belaglik, bestaan uit blote woorde en is 'n ydele en leë ding. Veronderstel nou," het die Geseënde Een bygevoeg, ‘Dat 'n man na die oewer van die rivier moet kom, en met 'n bietjie besigheid aan die ander kant, moet oorsteek. Veronderstel jy dat as hy die anderkantste oewer van die rivier sou aanroep om aan hierdie kant na hom toe te kom, die oewer sou kom op grond van sy gebed?"
"Beslis nie, Gotama."
"Tog is dit die weg van die priesters. Hulle laat die beoefening van daardie eienskappe weg wat 'n man werklik 'n priester (heilige) maak, en sê: 'Indra, ons roep jou aan; Soma, ons roep U aan; Varuna, ons roep jou aan; Brahma, ons roep U aan.' Voorwaar, dit is nie moontlik dat hierdie priesters, weens hul aanroepings, gebede en lofprysinge, na die dood met God verenig sal word nie.
"Sê my nou," vervolg die Boedda, "Wat sê die priesters van God? Is sy gedagtes vol wellus?" En toe die priesters dit ontken, het die Boedda gevra: "Is God se gedagtes vol kwaadwilligheid, luiheid of trots?"
"Nee meneer!" was die antwoord. "Hy is die teenoorgestelde van dit alles."
En die Boedda het voortgegaan: "Maar is die priesters vry van hierdie ondeugde?" "Nee, meneer!" sê Vasettha.
Die Heilige het gesê: "Die (Brahmane) priesters klou vas aan die vyf dinge wat tot wêreldsheid lei en gee toe aan die versoekings van die sintuie; hulle is verstrengel in die vyf hindernisse, wellus, kwaadwilligheid, luiheid, trots en twyfel. Hoe kan hulle verenig word met dit wat die meeste anders (teenoorgestelde) is as hul aard? Daarom is die drievoudige wysheid van die priesters 'n waterlose woestyn, 'n padlose oerwoud en 'n hopelose verwoesting."
Daarna het een van die priesters gesê: "Ons word vertel, Gotama, dat die Sakyamuni (die Boedda) die pad na 'n eenwording met God ken."
En die Geseënde Een het gesê: "Wat dink jy, o priesters, van 'n man wat in Manasakata gebore en grootgemaak is? Sou hy twyfel oor die mees direkte weg van hierdie plek na Manasakata?
"Verseker nie Gotama!" antwoord hulle.
"So," antwoord die Boedda, die Tathagata ken die reguit pad wat lei tot 'n vereniging met God. Hy ken dit as iemand wat die wêreld van God betree het en daarin gebore is. Daar kan geen twyfel in die Tathagata wees nie."
Die twee jong priesters het gesê: "As u die weg ken, wys dit vir ons."
En die Boedda het gesê: "Die Tathagata sien die heelal van aangesig tot aangesig en verstaan die aard daarvan. Hy verkondig die waarheid in sy letter en in gees, en sy leerstelling is heerlik in sy oorsprong, heerlik in sy vooruitgang, heerlik in sy voleinding. Die Tathagata onthul die hoër lewe in sy suiwerheid en volmaaktheid. Hy kan jou die weg wys na dit wat in stryd is met die vyf groot hindernisse. Die Tathagata laat sy gedagtes die vierkwarte van die wêreld deurdring met gedagtes van liefde. En so sal die hele wye wêreld, bo, onder, rondom en oral, steeds gevul wees met liefde, verreikend, groot en buite maat. net soos 'n magtige trompetspeler homself laat hoor en dit sonder moeite - in al die vier kwartale van die aarde; tog is die koms van die Tathagata: daar is nie een lewende wese wat die Tathagata verbygaan of opsy laat nie, maar beskou hulle almal met verstand vry en diepgevoelde liefde.
"Dit is die teken dat 'n man die regte pad volg: Opregtheid is sy vreugde, en hy sien gevaar in die minste van die dinge wat hy moet vermy. Hy lei homself op in die opdragte van moraliteit, hy omvat homself met heiligheid in woord en daad; hy onderhou sy lewe deur middel van middele wat redelik rein is; goed is sy gedrag, bewaak is die deur van sy sintuie; Gedagtig en selfbesef, is hy heeltemal gelukkig. Hy wat met onwrikbare vasberadenheid in die agtvoudige edele weg loop, sal sekerlik Nirvana bereik. Die Tathagata waak angstig oor sy kinders en help hulle met liefdevolle sorg om die lig te sien.
"Wanneer 'n hen agt of tien of twaalf eiers het, waaroor sy behoorlik gebroei het, ontstaan die wens in haar hart: 'O wil dat my hoenders die eierdop met hul kloue of met hul snawels sal oopbreek en in veiligheid in die lig uitkom!' tog sal daardie klein hoenders seker die eierdop breek en in veiligheid in die lig uitkom. Desondanks sal 'n broer wat met vaste vasberadenheid op die edele pad wandel, sekerlik in die lig uitkom, sekerlik tot by die hoër wysheid, sekerlik die hoogste saligheid van verligting bereik.
Bewaak die ses kwartiere
Terwyl die Geseënde Een by die bamboes-bos naby Rajagaha gebly het, het hy eenkeer ontmoet op pad Sigala, 'n huisbewoner, wat sy hande vasgeklem het, na die vierkwarte van die wêreld, na die hoogtepunt hierbo en na die laagste horizon daaronder. Die Geseënde, wetende dat dit volgens die tradisionele godsdienstige bygeloof gedoen is om die kwaad te voorkom, het Sigala gevra: "Waarom voer u hierdie vreemde seremonies uit?"
En Sigala het geantwoord: "Dink jy dit vreemd dat ek my huis beskerm teen die invloede van demone? Ek weet dat u verseker vir my sou sê (O Gotama Sakyamuni, wat mense die Tathagata en die Geseënde Boeddha noem), dat beswerings van geen nut is nie en geen reddende krag besit nie. Maar luister na my en weet dat ek in die uitvoering van hierdie ritueel die woorde van my vader eer, eerbiedig en heilig hou."
Toe sê die Tathagata: Jy doen goed, o Sigala, om die woorde van jou vader te eer, te eerbiedig en heilig te hou; en dit is jou plig om jou huis, jou vrou, jou kinders en jou kinders se kinders te beskerm teen die kwetsende invloede van bose geeste. Ek vind geen fout met die uitvoering van jou pa se ritueel nie. Maar ek vind dat jy nie die seremonie verstaan nie. Laat die Tathagata, wat nou met jou praat as 'n geestelike vader en jou nie minder liefhet as jou ouers nie, verduidelik aan jou die betekenis van die ses rigtings.
"Om jou huis deur geheimsinnige seremonies te bewaak, is nie voldoende nie; jy moet dit beskerm deur goeie dade. Draai na jou ouers in die Ooste, na jou leermeesters in die Suide, na jou vrou en kinders in die Weste, na jou vriende in die Noorde, en reguleer die hoogtepunt van jou godsdienstige verhoudings bo jou, en die laagste (minste werd) een van jou dienaars onder jou. Dit is die godsdiens wat jou vader wil hê jy moet hê, en die uitvoering van die seremonie sal jou herinner aan jou pligte."
En Sigala kyk op na die Geseënde met eerbied vir sy vader en sê: "Waarlik, Gotama, jy is die Boeddha, die Geseënde, die heilige leraar. Ek het nooit geweet wat ek doen nie, maar nou weet ek. U het aan my die waarheid geopenbaar wat verborge was as een wat 'n lamp in die duisternis bring. Ek neem my toevlug tot die Verligte Leraar, in die waarheid wat verlig, en in die gemeenskap van broeders wat die waarheid geleer is."
Simha se vraag oor uitwissing
Daardie tyd het baie vooraanstaande burgers saam in die stadsaal gesit en op baie maniere gepraat ter lof van die Boeddha, van die Dharma en van die Sangha. Simha, die hoof-generaal, 'n dissipel van die Niggantha-sekte, het tussen hulle gesit. En Simha het gedink: "Waarlik, die Geseënde moet die Boedda, die Heilige wees. Ek sal vir hom gaan kuier."
Toe is Simha, diehoof-generaal, na die plek waar die Niggantha opperhoof, Nataputta, was; en nadat hy hom genader het, het hy gesê: "Ek wens, geagte heer om die ontwaakte kluisenaar Gotama te besoek." Nataputta het gesê: "Hoekom moet jy, Simha, wat glo in die resultaat van optrede volgens hul morele verdienste, die ontwaakte kluisenaar Gotama besoek, wat die resultaat van optrede ontken? Die kluisenaar Gotama, O Simha, ontken die resultaat van optrede; hy leer die leer van nie-aksie; en in hierdie leer lei Hy sy dissipels op."
Toe het die begeerte om die Geseënde Een te besoek, wat in Simha, die hoof-generaal, opgewel (ontstaan) het, verdwyn. Toe Simha weer die lof van die Boedda, van die Dharma en van die Sangha hoor, vra Simha die Niggantha -opperhoof 'n tweede keer; en weer het Nataputta hom oorreed om nie te gaan nie.
Toe die hoof-generaal 'n derde keer hoor hoe sommige manne van onderskeiding die verdienste van die Boedda, die Dharma en die Sangha prys, het die algemene gedagte by hom opgekom: "Waarlik, die ontwaakte kluisenaar Gotama moet die Heilige Boedda wees. Wat is die Nigganthas vir my of hulle nou hul toestemming gee of nie? Ek sal gaan sonder om hulle toestemming te vra om hom, die Geseënde, die Heilige Boedda te besoek." En Simha, die hoof-generaal, sê vir die Geseënde: "Ek het gehoor dat u, Gotama die resultaat van optrede ontken; hy onderrig die leerstelling van nie-aksie en sê dat die optrede van lewende wesens nie hul beloning ontvang nie, want hy leer uitwissing en die minagting van alle dinge; en in hierdie leer lei Hy sy dissipels op. Leer u die wegdoen van die siel en die totale uitwissing van die mens se wese? Asseblief geate heer, sê diegene wat so praat die waarheid of getuig hulle vals teen die Geseënde en skyn hulle te laat blyk dat ʼn vervalsde Dharma as u Dharma is?"
Die Geseënde Een het gesê: "Daar is 'n weg, Simha, waarin iemand wat so sê, werklik van my praat; aan die ander kant, Simha, is daar 'n manier waarop iemand wat die teenoorgestelde sê, ook werklik van my praat. Luister, en Ek sal vir jou sê: Ek leer, Simha, die nie-doen van sulke dade wat onregverdig is, hetsy deur daad, of deur woord, of deur denke; Ek leer die nie-totstandkoming van al daardie hartstoestande wat boos en nie goed is nie. Ek leer egter, Simha, die doen van sulke dade wat regverdig is, deur daad, deur woord en deur nadenke; Ek leer die totstandkoming van al daardie hartstoestande wat goed en nie kwaad is nie.
"Ek leer, Simha, dat al die hartstoestande wat boos en nie goed is nie, onregverdige optrede deur daad, deur woord en deur denke, weggebrand moet word. Hy wat homself bevry het, Simha, van al die hart’s toestande wat boos en nie goed is nie, hy wat hulle vernietig het as 'n palmboom wat uitgeroei is, sodat hulle nie weer kan opgroei nie, so 'n man het die uitwissing van die self bewerkstellig.
"Ek verkondig, Simha, die uitwissing van egoïsme, van wellus, van slegte wil, van dwaling. Ek verkondig egter nie die uitwissing van verdraagsaamheid, van liefde, van liefdadigheid en van waarheid nie. Ek ag, Simha, onregverdige optrede veragtelik, of dit nou deur daad, of deur woord, of deur nadenke uitgevoer word; maar ek ag deug en geregtigheid prysenswaardig."
Simha het gesê: "Daar skuil nog een twyfel in my gedagtes oor die leerstelling van die Geseënde. Sal die Geseënde instem om die wolk van twyfel weg te vee sodat ek die Dharma kan verstaan soos die Geseënde dit leer?"
Nadat die Tathagata toestemming gegee het, het Simha voortgegaan: "Ek is 'n soldaat, o Geseënde, en word deur die koning aangestel om sy wette af te dwing en sy oorloë te voer. Laat die Tathagata wat vriendelikheid sonder einde en deernis met alle lyers leer, die straf van die misdadiger toe? En verder, verklaar die Tathagata dat dit verkeerd is om oorlog te voer vir die beskerming van ons huise, ons vroue, ons kinders en ons eiendom? Leer die Tathagata die leer van 'n volledige selfoorgawe, sodat ek die kwaaddoener moet ly om te doen wat hy wil en onderdanig toe te gee aan hom wat dreig om deur geweld te neem wat my eie is? Hou die Tathagata vol dat alle twis, insluitend oorlogvoering wat vir 'n regverdige saak gevoer word, verbied moet word?"
Die Boedda het geantwoord: "Hy wat straf verdien, moet gestraf word, en hy wat guns waardig is, moet bevoordeel word. Terselfdertyd leer hy egter om geen lewende wese skade aan te doen nie, maar om vol liefde en vriendelikheid te wees. Hierdie bevele is nie teenstrydig nie, want elkeen wat gestraf moet word vir die misdade wat hy gepleeg het, ly sy besering nie deur die slegte wil van die regter nie, maar weens sy kwaaddoen. Sy eie dade het die besering wat die eksekuteur van die wet aanrig, op hom gebring. Wanneer 'n landdros straf, laat hy nie haat in sy bors koester nie, maar 'n moordenaar, wanneer hy doodgemaak word, moet in ag neem dat dit die vrug van sy eie daad is. Sodra hy sal verstaan dat die straf sy siel sal suiwer, sal hy nie meer sy lot betreur nie, maar hom daaroor verheug."
Die Geseënde Een het voortgegaan: "Die Tathagata leer dat alle oorlogvoering waarin die mens sy broer probeer doodmaak, betreurenswaardig is, maar hy leer nie dat diegene wat in 'n regverdige saak oorlog voer nadat hulle alle middele uitgeput het om die vrede te bewaar, blaamwaardig is nie. Hy moet blameer word wie die oorsaak van oorlog is. Die Tathagata leer 'n volledige oorgawe van die self, maar hy leer nie 'n oorgawe van enigiets aan die bose magte nie, of dit nou mense of gode of die elemente van die natuur is. Stryd moet wees, want die hele lewe is 'n stryd van een of ander aard. Maar hy wat worstel, moet daarna kyk, sodat hy nie in belang van die self teen waarheid en geregtigheid stry nie.
"Hy wat in belang van die self worstel, sodat hy self groot of magtig of ryk of beroemd kan wees, sal geen beloning hê nie, maar hy wat stry vir geregtigheid en waarheid, sal groot beloning hê, want selfs sy nederlaag sal 'n oorwinning wees. Self is nie 'n geskikte vaartuig om enige groot sukses te behaal nie; Die self is klein en bros en die inhoud daarvan sal binnekort gemors word tot voordeel, en miskien ook vir die vloek, van ander. Die waarheid is egter groot genoeg om die verlange en aspirasies van alle self te ontvang en wanneer die self soos seepborrels breek, sal die inhoud daarvan behoue bly en in die waarheid sal hulle 'n ewige lewe lei.
"Hy wat gaan veg, o Simha, al is dit in 'n regverdige saak, moet bereid wees om deur sy vyande gedood te word, want dit is die lot van krygers; en sou sy lot hom inhaal, het hy geen rede tot klagte nie. Maar hy wat oorwin, moet die onstabiliteit van aardse dinge onthou. Sy sukses kan groot wees, maar of dit nou ooit so groot is, kan die wiel van geluk weer draai en hom in die stof laat sak. As hy homself egter modereer en alle haat in sy hart uitdoof, lig sy plat getrapte teëstander op en sê vir hom: Kom nou en maak vrede en laat ons broers wees, hy sal 'n oorwinning behaal wat nie 'n verbygaande sukses is nie, want die vrugte daarvan sal vir ewig bly. Groot is 'n suksesvolle generaal, o Simha, maar hy wat self oorwin het, is die groter oorwinnaar.
"Die leer (stelling) van die verowering van die self, o Simha, word nie geleer om die siele van mense te vernietig nie, maar om hulle te bewaar. Hy wat die self oorwin het, is meer geskik om te lewe, suksesvol te wees en oorwinnings te behaal as hy wat die slaaf van die self is. Hy wie se verstand vry is van die illusie van self, sal staan en nie in daardie stryd van die lewe val nie. Hy wie se bedoelings geregtigheid en geregtigheid is, sal geen mislukking ondervind nie, maar suksesvol wees in sy ondernemings en sy sukses sal voortduur. Hy wat in sy hart liefde vir die waarheid koester, sal lewe en nie sterwe nie, want hy het die water van onsterflikheid gedrink. Stry jou stryd dan, o generaal, moedig; en veg jou stryd kragtig, maar wees 'n soldaat van die waarheid en die Tathagata sal jou seën."
Toe die Geseënde so gespreek het, het Simha, die hoof- generaal, gesê: "Geagte heer, lieflike Heer! U het die waarheid geopenbaar. Manjifiek is die leer van die Geseënde. U is inderdaad die Boedda, die Tathagata, die Heilige. U is die leermeester van die mensdom. U wys ons die pad van verlossing, want dit is inderdaad ware verlossing. Hy wat jou volg, sal nie die lig mis om sy pad te verlig nie. Hy sal saligheid en vrede vind. Ek neem my toevlug, Heer, in die Geseënde, en in sy leer, en in sy broederskap. Mag die Geseënde my van vandag af ontvang terwyl my lewe duur as 'n dissipel wat by Hom skuil."
Die Geseënde Een het gesê: "Dink eers na, Simha, oor wat jy doen. Dit word van persone van rang soos jy verwag om niks te doen sonder behoorlike oorweging nie."
Simha se geloof in die Geseënde Een het toegeneem. Hy het geantwoord: "As ander leermeesters daarin geslaag het om my hulle dissipel te maak, sou hulle hulle baniere deur die hele stad Vesali ronddra en skreeu: "Simha, die hoof-generaal, het ons dissipel geword! Vir die tweede keer, Heer, neem ek my toevlug tot die Geseënde, en in die Dharma en in die Sangha; mag die Geseënde my van vandag af ontvang terwyl my lewe duur as 'n dissipel wat sy toevlug tot Hom geneem het."
Die Geseënde het gesê: "Vir 'n lang tyd, Simha, is offers gegee aan die Nigganthas in jou huis. Jy moet dit dus ook in die toekoms reg ag om vir hulle kos te gee wanneer hulle op hulle aalmoese-pelgrimstog na jou toe kom." En Simha se hart was vol vreugde. Hy het gesê: "Daar is vir my gesê: 'Die ontwaakte Gotama sê: Aan My alleen en aan niemand anders mag geskenke gegee word nie. My leerlinge alleen en die leerlinge van niemand anders behoort offers te ontvang nie.' Maar die Geseënde vermaan my om ook aan die Nigganthas te gee. Wel, Heer, ons sal sien wat geskik is. Vir die derde keer, Heer, neem ek my toevlug tot die Geseënde, en in sy Dharma, en in sy gemeenskap van monnikke."
Alle bestaan is geestelik
Daar was 'n offisier onder die groep van Simha wat gehoor het van die toesprake van die Geseënde en daar was twyfel in sy hart. Hierdie man het na die Geseënde gekom en gesê: "Daar word gesê: O geagte heer, dat die ontwaakte kluisenaar Gotama die bestaan van die siel ontken. Praat hulle wat so sê, die waarheid, of getuig hulle valslik teen die Geseënde?
En die Geseënde Een het gesê: "Daar is 'n manier waarop dié wat so sê, werklik van My praat; Aan die ander kant is daar 'n manier waarop diegene wat dit sê, nie werklik van my praat nie. Die Tathagata leer dat daar geen self is nie. Hy wat sê dat die siel sy self is en dat die self die denker van ons gedagtes en die akteur van ons dade is, leer 'n verkeerde leerstelling wat lei tot verwarring en duisternis. Aan die ander kant leer die Tathagata dat daar bewussyn is. Hy wat deur siel deur middel van bewussyn verstaan, en sê dat verstand bestaan, leer die waarheid wat lei tot duidelikheid en verligting.
Die offisier het gesê: "Hou die Tathagata dan vol dat daar twee dinge bestaan? Dit wat ons met ons sintuie waarneem en dit wat geestelik is?"
Die Geseënde het gesê: "Ek sê vir jou: jou bewussyn is geestelik maar ook is die sintuiglike nie leeg van spiritualiteit nie. Die ontwaking is ewig en dit oorheers alle bestaan as die goeie wet wat alle wesens lei in hul soeke na waarheid. Dit verander brute natuur in gedagte, en daar is geen wese wat nie in 'n vaartuig van waarheid omskep kan word nie."
Identiteit en nie-identiteit
Kutadanta, die hoof van die Brahmane (priesters) in die dorpie Danamati, nadat hy die Geseënde met respek genader het, het hom gegroet en gesê: "Ek word vertel, o verligte kluisenaar, dat jy die Boedda, die Heilige, die Alwetende, die Heer van die wêreld is. Maar as jy die Boedda was, sou jy nie soos 'n koning in al jou heerlikheid en krag kom nie?" Die Geseënde Een het gesê: "Jou oë bedrieg jou! As die oog van jou verstand onverbloemd was, sou jy die heerlikheid en die krag van die waarheid kon sien."
Kutadanta het gesê: "Wys my die waarheid en ek sal dit sien. Maar u leer is sonder konsekwentheid. As dit konsekwent was, sou dit staan; maar soos dit nie is nie, sal dit tot niet gaan." Die Geseënde Een het geantwoord: "Die waarheid sal nooit verdwyn nie."
Kutadanta het gesê: "Daar word vir my gesê dat jy die wet leer, maar jy keer godsdiens af. U dissipels verag rituele en laat vaar onverbeterlikheid, maar eerbied vir die gode kan slegs deur offers getoon word. Die aard van godsdiens bestaan uit aanbidding en opoffering." Die Boedda het gesê: "Groter as die opoffer van bulle is die offer van die self (ego). Hy wat aan die gode sy bose begeertes aanbied, sal die nutteloosheid sien om diere by die altaar te slag. Bloed het geen reinigingskrag nie, maar die uitwissing van wellus sal die hart suiwer maak. Beter as om gode te aanbid, is gehoorsaamheid aan die wette van geregtigheid."
Kutadanta, wat 'n godsdienstige ingesteldheid getoon het en angstig was oor sy lot na die dood, het talle slagoffers opgeoffer. Nou het hy die dwaasheid van versoening deur bloed gesien. Kutadanta was egter nog nie tevrede met die leerstellings van die Tathagata nie: "U glo, o Meester, dat wesens wedergebore word; dat hulle migreer in die evolusie van die lewe; en dat ons, onderhewig aan die wet van karma, moet maai wat ons saai. Tog onderrig (leer) jy die nie-bestaan van die siel! U dissipels prys volkome selfuitwissing as die hoogste saligheid van Nirvana. As ek bloot 'n kombinasie van die elemente is, sal my bestaan ophou wanneer ek sterf. As ek bloot 'n samestelling van sensasies en idees en begeertes is, waarheen kan ek gaan met die ontbinding van die liggaam?"
Die Geseënde Een het gesê: "O priester, jy is godsdienstig en ernstig. Jy is ernstig besorg oor jou siel. Tog is jou werk tevergeefs omdat jy tekort skiet aan die een ding wat nodig is. Daar is wedergeboorte van karakter, maar geen transmigrasie van 'n self nie. Jou denkvorme verskyn weer, maar daar is geen ego-entiteit oorgedra nie. Die strofe wat deur 'n leermeester geuiter word, word wedergebore in die dissipel wat die woorde herhaal.
"Slegs deur onkunde en dwaling geniet lewende wesens die droom dat hul siele afsonderlike en selfbestaande entiteite is. Jou hart, o priester, kleef nog aan die self; jy is bekommerd oor die hemel, maar jy soek die genot van die self in die hemel, en daarom kan jy nie die saligheid van die waarheid en die onsterflikheid van die waarheid sien nie.
"Ek sê vir jou: Die Geseënde het nie gekom om die dood te leer nie, maar om die lewe te leer, en jy onderskei nie die aard van lewe en sterwe nie. Hierdie liggaam sal ontbind word en geen hoeveelheid opoffering sal dit red nie. Soek daarom die lewe wat van die bewussyn is. Waar self is, kan die waarheid nie wees nie; Wanneer die waarheid egter kom, sal die self verdwyn. Laat u gedagtes daarom rus in die waarheid; vermeerder die waarheid, plaas u hele wil daarin en laat dit versprei. In die waarheid sal jy vir ewig lewe. Self is dood en waarheid is lewe. Die vasklou aan die self is 'n ewige sterwe, terwyl die beweging in die waarheid deel is van Nirvana wat die ewige lewe is."
Toe sê Kutadanta: "Waar, o eerbiedwaardige Meester, is Nirvana?" "Nirvana is oral waar die voorskrifte gehoorsaam word, antwoord die Geseënde.
"Verstaan ek jou reg," het die priester weer geantwoord, "Dat Nirvana nie 'n plek is nie, en dat dit nêrens sonder die werklikheid is nie?" "U verstaan my nie reg nie," sê die Geseënde, "Luister nou en beantwoord hierdie vrae: Waar woon die wind?
"Nêrens," was die antwoord.
Boedda antwoord: "Toe, meneer, daar is nie iets soos wind nie" Kutadanta het geen antwoord gegee nie; en die Geseënde vra weer: "Antwoord my, o priester, waar woon die wysheid? Is wysheid 'n lokaliteit?"
"Wysheid het geen toegekende woonplek nie, antwoord Kutadanta. Die Geseënde het gesê: "Bedoel jy dat daar geen wysheid, geen verligting, geen geregtigheid en geen redding is nie, want Nirvana is nie 'n plek nie? Soos 'n groot en magtige wind wat in die hitte van die dag oor die wêreld gaan, so kom die Tathagata oor die gedagtes van die mensdom waai met die asem van sy liefde, so koel, so soet, so kalm, so delikaat; en dié wat deur koors gepynig word, besweer hulle lyding en juig oor die verfrissende briesie.
Kutadata het gesê: "Ek voel, o Heer, dat U 'n groot leerstelling verkondig, maar ek kan dit nie begryp nie. Verdra my as ek weer vra: Sê vir my, o Heer, as daar geen siel is nie, hoe kan daar onsterflikheid wees? Die aktiwiteit van die bewussyn gaan verby, en ons gedagtes is weg wanneer ons klaar gedink het."
Boedda het geantwoord: "Ons denke is weg, maar ons gedagtes gaan voort. Redenasie hou op, maar kennis bly." Kutadanta het gesê: "Hoe is dit moontlik? Is redenasie en kennis nie dieselfde nie?"
Die Geseënde het die onderskeid met 'n illustrasie verduidelik: "Dit is soos wanneer 'n man gedurende die nag 'n brief wil stuur, en nadat hy sy klerk laat kom het, 'n lamp aangesteek het en die brief geskryf het. Dan, wanneer dit gedoen is, blus hy die lamp. Maar hoewel die skrif klaar is en die lig uitgesit is, is die brief steeds daar. So hou redenasies op en bly kennis; en op dieselfde manier hou geestelike aktiwiteit op, maar ervaring, wysheid en al die vrugte van ons dade bly staan."
Kutadanta het voortgegaan: "Sê vir my, o Here, bid vir my, waar, as die elemente ontbind word, die identiteit van my self is. As my gedagtes gepropageer word, en as my siel migreer, hou my gedagtes op om my gedagtes te wees en my siel hou op om my siel te wees. Gee my 'n illustrasie, maar bid, o Heer, sê vir my, waar is die identiteit van my self?"
Die Geseënde het gesê: "Gestel 'n man moet 'n lamp aansteek; sou dit die nag deurbrand?" "Ja, dit kan dit doen." was die antwoord.
"Is dit nou dieselfde vlam wat in die eerste gedeelte van die nag brand as in die tweede?" Kutadanta huiwer; hy het gedink dit is dieselfde vlam, maar uit vrees vir die komplikasies van 'n verborge betekenis en probeer om presies te wees, het hy gesê: "Nee, dit is nie."
"Dus is," vervolg die Geseënde Een, "daar is twee vlamme, een in die eerste gedeelte van die nag en die ander in die tweede gedeelte van die nag." "Nee, meneer," sê Kutadanta. "In een opsig is dit nie dieselfde vlam nie, maar in 'n ander sin is dit dieselfde vlam. Dit verbrand dieselfde soort olie, dit straal dieselfde soort lig uit en dit dien dieselfde doel."
"Baie goed, " sê die Boedda, "En sou jy daardie vlamme dieselfde noem wat gister gebrand het en nou in dieselfde lamp brand, gevul met dieselfde soort olie, wat dieselfde kamer verlig?" "Hulle is moontlik gedurende die dag geblus," het Kutadata voorgestel.
Die Geseënde een het gesê: "Gestel die vlam van die eerste gedeelte van die nag is tydens die tweede gedeelte van die nag geblus, sou jy dit dieselfde noem as dit weer in die derde gedeelte van die nag brand?" Kutadanta het geantwoord: "In een sin is dit 'n ander vlam, in 'n ander sin is dit nie."
Die Tathagata het weer gevra: "Het die tyd wat verloop het tydens die uitwissing van die vlam iets te doen met sy identiteit of nie-identiteit?" "Nee, geagt heer," sê die priester, "Dit het nie. Daar is 'n verskil en 'n identiteit, hetsy baie jare verstreke of slegs een sekonde, en ook of die lamp intussen geblus is of nie."
"Wel, dan stem ons saam dat die vlam van vandag in 'n sekere sin dieselfde is as die vlam van gister, en in 'n ander sin is dit op elke oomblik anders. Boonop is die vlamme van dieselfde soort, wat met gelyke krag dieselfde soort kamers verlig, in 'n sekere sin dieselfde. "Ja, geagte heer," antwoord Kutadanta.
Die Geseënde het voortgegaan: "Veronderstel nou dat daar 'n man is wat soos jouself voel, soos jouself dink en soos jouself optree, is hy nie dieselfde man as jy nie?" "Nee, geagte heer," onderbreek Kutadanta.
Die Boedda het gesê: "Ontken jy dat dieselfde logika goed is vir jouself wat goed is vir die dinge van die wêreld?" Kutadanta het homself bedink en stadig weer geantwoord: "Nee, ek ontken nie. Dieselfde logika geld universeel goed; maar daar is 'n eienaardigheid aan my self wat dit heeltemal anders maak as alles en ook van ander self. Daar is dalk 'n ander mens wat presies soos ek voel, soos ek dink en soos ek optree; gestel selfs hy het dieselfde naam en dieselfde soort eiendom gehad, sal hy nie ek wees nie. "
"Dit is waar Kutadanta," antwoord Boedda. "Hy sou nie jouself wees nie. Sê my nou, is die persoon wat skool toe gaan een en daardie selfde persoon wanneer hy klaar is met sy skoolopleiding, 'n ander? Is dit een wat 'n misdaad pleeg, 'n ander wat gestraf word deur sy hande en voete afgesny te hê?" "Hulle is dieselfde," was die antwoord.
"Dan word eendersheid slegs deur kontinuïteit gekonstitueer?" vra die Tathagata. "Nie net deur kontinuïteit nie," sê Kutadanta, maar ook en hoofsaaklik deur karakteridentiteit."
"Baie goed," het die Boedda afgesluit, "Dan stem jy saam dat persone dieselfde kan wees, in dieselfde sin as wat twee vlamme van dieselfde soort dieselfde genoem word; en jy moet erken dat 'n ander man van dieselfde karakter en produk van dieselfde karma in hierdie sin dieselfde is as jy." "Wel, ek stem saam," sê die priester.
"Dit is waar, Kutadanta, antwoord Boedda, hy sou nie jouself wees nie. Sê my nou, is die persoon wat skool toe gaan een, en daardie selfde persoon wanneer hy klaar is met sy skoolopleiding, 'n ander? Is dit een wat 'n misdaad pleeg, 'n ander wat gestraf word deur sy hande en voete afgesny te hê?" "Hulle is dieselfde," was die antwoord.
"Dan word eendersheid slegs deur kontinuïteit gekonstitueer?" vra die Tathagata. "Nie net deur kontinuïteit nie," sê Kutadanta, ,"Maar ook en hoofsaaklik deur karakteridentiteit."
"Baie goed, het die Boedda gesê, "Dan stem jy saam dat persone dieselfde kan wees, in dieselfde sin as wat twee vlamme van dieselfde soort dieselfde genoem word; en jy moet erken dat 'n ander man van dieselfde karakter en produk van dieselfde karma in hierdie sin dieselfde is as jy." "Ja, ek stem saam." sê die priester.
Die Boedda het voortgegaan: "En in dieselfde sin alleen is jy vandag dieselfde as gister. Jou natuur word nie gekonstitueer deur die materie waaruit jou liggaam bestaan nie, maar deur jou elemente, die vorms van die liggaam, van sensasies, van gedagtes. Die persoon is die kombinasie van die elemente. Waar hulle ook al is, is jy. Waar hulle ook al gaan, gaan jy. So sal jy in 'n sekere sin 'n identiteit van jou self herken, en in 'n ander sin 'n verskil. Maar hy wat nie die identiteit herken nie, moet alle identiteit ontken en moet sê dat die vraagsteller nie meer dieselfde persoon is as hy wat 'n minuut daarna die antwoord ontvang het nie. Oorweeg nou die voortsetting van jou persoonlikheid, wat in jou karma bewaar word. Noem jy dit dood en uitwissing, of lewe en voortgesette lewe?"
'Ek noem dit lewe en voortgesette lewe', het Kutadata geantwoord, 'Want dit is die voortsetting van my bestaan, maar ek gee nie om vir die soort voortsetting nie. Al waarvoor ek omgee, is die voortsetting van die self in die ander sin, wat van elke mens, hetsy identies met my of nie, 'n heeltemal ander persoon maak."
"Baie goed," sê Boedda. "Dit is wat jy begeer en dit is die vasklou aan die self. Dit is jou fout. Alle saamgestelde dinge is verbygaande: hulle groei en hulle verval. Alle saamgestelde dinge is onderhewig aan pyn: hulle sal geskei word van wat hulle liefhet en verbind word aan wat hulle verafsku. Alle saamgestelde dinge het nie 'n self, 'n ego nie."
"Hoe is dit moontlik?" vra Kutadanta. "Waar is jou self? het die Boedda gevra. En toe Kutadanta geen antwoord gee nie, het hy voortgegaan: "Jou self waaraan jy kleef, is 'n konstante verandering. Jare gelede was jy 'n klein babatjie; toe was jy 'n seun; dan 'n jeugdige, en nou is jy 'n man. Is daar enige identiteit van die baba en die man? Daar is slegs 'n identiteit in 'n sekere sin. Daar is inderdaad meer identiteit tussen die vlamme van die eerste en die derde gedeelte van die nag, al is die lamp moontlik tydens die tweede gedeelte van die nag geblus. Nou wat is jou ware self, dié van gister, dié van vandag, of dié van môre, vir die behoud waarvan jy kla?" Kutadanta was verbouereerd. "Heer van die wêreld," het hy gesê, ek sien my fout, maar ek is steeds verward."
Die Tathagata het voortgegaan: "Dit is deur 'n evolusieproses dat die elemente ontstaan. Daar is geen elemente wat ontstaan het sonder om geleidelik tot so n toestand te ontwikkel nie. U elemente is die produk van u dade in die vorige bestaan. Die kombinasie van jou elemente is jou self. Waar hulle ook al beïndruk is, migreer jou self. In jou elemente sal jy bly lewe en jy sal in die toekomstige bestaan die oes maai wat nou en in die verlede gesaai is."
"Voorwaar, o Heer," het Kutadanta gesê, "Dit is nie 'n regverdige vergelding nie. Ek kan nie die geregtigheid erken dat ander ná my sal maai wat ek nou saai nie."
Die Geseënde het 'n oomblik gewag en toe geantwoord: "Is alle lering (onderrig) tevergeefs? Verstaan jy nie dat daardie ander self is u self, jy sal self maai wat jy saai, nie ander nie. Dink aan 'n man wat arm en behoeftig is en ly aan die ellende van sy toestand. As seun was hy lui en traag, en toe hy grootgeword het, het hy nie 'n amp (kunsvlyt) geleer om geld te verdien nie. Sou jy sê sy ellende is nie die produk van sy eie optrede nie, want die volwassene is nie meer dieselfde persoon as die seun nie?
"Ek sê vir jou: Nie in die hemele nie, nie in die middel van die see nie, nie as jy jou in die skeure van die berge wegsteek nie, sal jy 'n plek vind waar jy die vrug van jou bose dade kan ontvlug. Terselfdertyd sal jy sekerlik die seëninge van jou goeie dade ontvang. Vir die man wat al lank reis en wat in veiligheid terugkeer huis toe, wag die verwelkoming van familie, vriende en kennisse. Die vrugte van sy goeie werke verwelkom hom dus wie op die pad van geregtigheid gewandel het, wanneer hy oorgaan van die huidige lewe na die hiernamaals."
Kutadanta het gesê: "Ek het geloof in die heerlikheid en voortreflikheid van u leerstellings. My oog kan nog nie die lig verduur nie; maar ek verstaan nou dat daar geen self is nie, en die waarheid dring tot my deur. Opofferings kan nie red nie, en aanroepings is ledige praatjies. Maar hoe sal ek die pad na die ewige lewe vind? Ek ken al die Vedas uit my kop en het nie die waarheid gevind nie."
Die Boedda het gesê: "Studies is 'n goeie ding; maar moenie te veel waarde daaraan heg nie. Ware wysheid kan slegs deur die praktyk verkry word. Beoefen die waarheid dat jou broer dieselfde is as jy. Wandel op die edele weg van geregtigheid en jy sal verstaan dat terwyl daar dood in die self is, daar onsterflikheid in waarheid is."
Kutadata het gesê: "Laat ek my toevlug neem in die Geseënde, in die Dharma en in die gemeenskap van monnikke. Aanvaar my as u dissipel en laat my deel hê aan die saligheid van onsterflikheid."
Die Boedda alomteenwordig
En die Geseënde het die broeders so aangespreek: "Diegene wat nie in my glo nie, noem my Gotama, maar julle noem my die Boedda, die Geseënde, die Leermeester. En dit is reg, want ek het in hierdie lewe Nirvana binnegegaan, terwyl die lewe van Gotama geblus is. Die self (ego) het verdwyn en die waarheid het sy woning in my geneem. Hierdie liggaam van my is Gotama se liggaam en dit sal op die regte tyd ontbind word en na die ontbinding daarvan sal niemand, nóg God nóg mens, Gotama weer sien nie. Maar die waarheid bly. Die Boedda sal nie sterf nie; die Boedda sal voortgaan om in die heilige liggaam van die wet te leef.
"Die uitwissing van die Geseënde Een sal wees deur die afsterwe waarin niks oorbly wat tot die vorming van 'n ander self kan neig nie. Dit sal ook nie moontlik wees om die Geseënde uit te wys as hier of daar nie. Maar dit sal wees soos 'n vlam in 'n groot liggaam van brandende vuur. Daardie vlam het opgehou; dit het verdwyn en daar kan nie gesê word dat dit hier of daar is nie. In die liggaam van Vrygewigheid (Dhana) kan die Geseënde egter uitgewys word; want die Dharma is deur die Geseënde verkondig.
"Julle is my kinders, Ek is julle vader; deur My is julle vrygestel van julle lyding. Ek self wat die ander oewer bereik het, help ander om die stroom oor te steek; Ek self wat verlossing verkry het, is 'n redder van ander; as ek getroos word, troos ek ander en lei hulle na die skuilplek. Ek sal al die wesens wie se ledemate kwyn, met vreugde vul; Ek sal geluk gee aan dié wat sterf van benoudheid; Ek sal aan hulle begenadiging en verlossing betoon.
"Ek is in die wêreld gebore as die koning van die waarheid vir die redding van die wêreld. Die onderwerp waaroor ek mediteer, is die waarheid. Die praktyk waaraan ek myself toewy, is die waarheid. Die onderwerp van my gesprek is die waarheid. My gedagtes is altyd in die waarheid. Kyk! my self het die waarheid geword. Elkeen wat die waarheid verstaan, sal die Geseënde sien, want die waarheid is deur die Geseënde verkondig."
Een essensie, een wet, een doel
Die Tathagata het die eerbiedwaardige Kassapa aangespreek om die onsekerheid en twyfel van sy gedagtes uit die weg te ruim, en hy het gesê: "Alle dinge is van een wese gemaak, maar dinge is anders volgens die vorme wat hulle onder verskillende indrukke aanneem. Soos hulle hulself vorm, tree hulle op, en soos hulle optree, so is hulle. Dit is, Kassapa, asof 'n pottebakker verskillende vate uit dieselfde klei gemaak het. Sommige van hierdie potte moet suiker bevat, rys, en kaas en melk; ander is steeds vaartuie van onreinheid. Daar is geen diversiteit in die klei wat gebruik word nie; Die diversiteit van die potte is slegs te danke aan die vormende hande van die pottebakker wat dit vorm vir die verskillende gebruike wat omstandighede mag vereis.
"En soos alle dinge uit een essensie kom, so ontwikkel hulle volgens een wet en hulle is bestem vir een doel wat Nirvana is. Nirvana kom na jou toe, Kassapa, wanneer jy deeglik verstaan en wanneer jy volgens jou begrip leef, dat alle dinge van een wese is en dat daar maar een wet is. Daar is dus maar een Nirvana soos daar maar een waarheid is, nie twee of drie nie.
"En die Tathagata is dieselfde vir alle wesens, en verskil slegs in sy houding in soverre alle wesens anders is. Die Tathagata herskep die hele wêreld soos 'n wolk wat sy waters sonder onderskeid afskud. Hy het dieselfde sentimente vir die hoë as vir die lae, vir die wyse as vir die onkundiges, vir die edelgesindes as vir die immorele.
"Die groot wolk vol reën kom op in hierdie wye heelal wat alle lande en oseane bedek om oral sy reën neer te stort, oor alle grasse, struike, kruie, bome van verskillende spesies, families van plante met verskillende name wat op die aarde, op die heuwels, op die berge of in die valleie groei. Dan suig Kassapa, die grasse, struike, kruie en wilde bome die water wat uit daardie groot wolk uitgestraal word, wat alles van een wese is en oorvloedig neergegiet is; en hulle sal volgens hul aard 'n proporsionele ontwikkeling verkry, wat opskiet en bloeisels en hul vrugte in seisoen produseer. Gewortel in een en dieselfde grond, word al daardie families van plante en kieme versnel deur water van dieselfde essensie.
"Die Tathagata, o Kassapa, ken egter die wet waarvan die essensie redding is en wie se einde die vrede van Nirvana is. Hy is vir almal dieselfde, en tog ken hy die vereistes van elke wese, en tog openbaar hy homself nie aan almal nie. Hy gee nie dadelik aan hulle die volheid van alwetendheid nie, maar gee aandag aan die ingesteldheid van verskillende wesens."
Die les aan Rahula
Voordat Rahula, die seun van Gotama Siddhattha en Yasodhara, tot die verligting van ware wysheid gekom het, was sy gedrag nie altyd gekenmerk deur 'n liefde vir die waarheid nie en die Geseënde het hom na 'n ver afgeleë klooster gestuur om sy gedagtes te reguleer en sy tong (spraak) te bewaak. Na 'n geruime tyd het die Geseënde na die plek gegaan en Rahula was vol vreugde.
Die Geseënde Een het die seun beveel om vir hom 'n wasbak te bring en sy voete te was en Rahula het gehoor gegee. Toe Rahula die Tathagata se voete gewas het, het die Geseënde Een gevra: "Is die water nou geskik om te drink?" "Nee, my Heer," antwoord die seun, "die water is besoedel. Toe sê die Geseënde: "Beskou nou jou eie saak. Alhoewel jy my seun en die kleinkind van 'n koning is, alhoewel jy 'n monnik is wat vrywillig alles prysgegee het, is jy nie in staat om jou tong teen onwaarheid te beskerm en sodoende jou gedagtes te verontreinig nie." En toe die water weggegooi is, vra die Geseënde Een weer: "Is hierdie vaartuig nou geskik om water te hou om te drink?"
"Nee, my Heer," antwoord Rahula, "Die vaartuig het ook onrein geword." En die Geseënde Een het gesê: "Beskou nou jou eie saak. Alhoewel jy die geel monnik’s kleed dra, is jy geskik vir enige hoë doel wanneer jy onrein geword het soos hierdie vaartuig?" Toe vra die Geseënde Een, wat die leë wasbak oplig en dit in die rondte swaai: "Is jy nie bang dat dit nie sal val en breek nie?" "Nee, my Heer," antwoord Rahula, "Dis goedkoop, die verlies daarvan sal nie veel beloop nie."
"Kyk nou na jou eie saak, sê die Geseënde. U is rondgedwaal in eindelose rondtes van transmigrasie en aangesien u liggaam van dieselfde stof gemaak is as ander materiële dinge wat tot stof sal verkrummel, is daar geen verlies as dit gebreek word nie. Hy wat neig om onwaarhede te spreek, is 'n voorwerp van minagting vir die wyse."
Rahula was gevul met skaamheid en die Geseënde het hom weer aangespreek: "Luister en ek sal vir jou 'n gelykenis vertel: Daar was 'n koning wat 'n baie magtige olifant gehad het wat vyfhonderd gewone olifante kon hanteer. Toe hy oorlog toe gaan, was die olifant gewapen met skerp swaarde op sy slagtande, met skerp sekels op sy skouers, spiese op sy voete en 'n ysterbal aan sy stert. Die olifantmeester was verheug om die edele wese so goed toegerus te sien, en omdat hy geweet het dat 'n ligte wond deur 'n pyl in die slurp dodelik sou wees, het hy die olifant geleer om sy slurp goed opgerol te hou. Maar tydens die geveg het die olifant sy slurp uitgestrek om 'n swaard te gryp. Sy meester was bang en het met die koning geraadpleeg en hulle het besluit dat die olifant nie meer geskik is om in die geveg gebruik te word nie.
"O Rahula! as die mense maar net hulle tonge sou bewaak, sou alles goed gaan! Wees soos die vegtende olifant wat sy slurp beskerm teen die pyl wat in die middel toeslaan. Deur liefde vir die waarheid, ontvlug die opregte van ongeregtigheid. Soos die olifant goed gedemp en stil is, wat die koning toelaat om op sy slurp te klim, so sal die man wat geregtigheid eerbiedig, sy hele lewe lank getrou volhard." Rahula wat hierdie woorde gehoor het, was gevul met diepe hartseer; hy het nooit weer geleentheid gegee vir klagte nie en daarmee het hy sy lewe geheilig deur ernstige inspanning.
Die preek oor mishandeling
Die Geseënde Een het die weë van die samelewing waargeneem en opgemerk hoeveel ellende voortspruit uit kwaadaardigheid en dwase oortredings wat gedoen is net om ydelheid en selfsoekende trots te bevredig. En die Boedda het gesê: "As iemand my dwaaslik verkeerd aandoen, sal ek die beskerming van my ongeërgde liefde aan hom teruggee; hoe meer kwaad van hom af kom, hoe meer sal die goeie van my uitgaan; die geur van goedheid kom altyd na my toe en die skadelike lug van die kwaad gaan na hom toe."
'n Dwase man wat gehoor dat die Boedda die beginsel van groot liefde waargeneem het wat die terugkeer van goed vir kwaad prys, het gekom en hom beledig. Die Boedda was stil en het sy dwaasheid jammer gekry. Toe die man klaar was met sy mishandeling, het die Boedda hom gevra en gesê: "Seun, as 'n man weier om 'n geskenk aan hom te aanvaar, aan wie sou dit behoort?" En hy antwoord: "In daardie geval sou dit behoort aan die persoon wat dit aangebied het."
"My seun," sê die Boedda, jy het so teen my uitgevaar (erg beledig) maar ek weier om jou mishandeling te aanvaar en versoek jou om dit self te hou. Sal dit nie vir jou 'n bron van ellende wees nie? Soos die ego tot die geluid behoort en die skaduwee tot die voorwerp, so sal ellende die kwaaddoener sonder versuim inhaal."
Die mishandelaar het geen antwoord gegee nie en Boeddha het voortgegaan: "'n Goddelose man wat 'n deugsame beledig en mishandel, is soos een wat opkyk en spoeg na die hemel; die spoeg bereik nie die hemel nie, maar kom terug en verontreinig sy eie persoon. Die lasteraar is soos een wat stof na 'n ander gooi as die wind in stryd is; die stof kom maar terug op hom wat dit gegooi het. Die deugsame man kan nie seergemaak word nie en die ellende wat die ander sou toedien, kom op homself terug." Die mishandelaar het skaam weggegaan, maar hy het weer gekom en sy toevlug geneem tot die Boedda, die Dharma en die Sangha.
Die Boedda antwoord ʼn sekere god
Op 'n sekere dag toe die Geseënde in Jetavana, die tuin van Anathapindika, gewoon het, het 'n hemelse god na hom gekom in die vorm van 'n priester wie se voorkoms helder was en wie se klere wit soos sneeu was. Die god het vrae gevra wat die Geseënde Een beantwoord het.
Die deva het gesê: "Wat is die skerpste swaard? Wat is die dodelikste gif? Wat is die felste vuur? Wat is die donkerste nag?" Die Geseënde Een het geantwoord: "'n Woord wat in toorn gespreek word, is die skerpste swaard; hebsug is die dodelikste gif; passie is die felste vuur; onkunde is die donkerste nag."
Die god het gevra: "Wie kry die grootste voordeel? Wie verloor die meeste? Watter wapenrusting is onkwesbaar? Wat is die beste wapen?" Die Geseënde Een het geantwoord: "Hy is die grootste wenner wat vrygewig (mildelik gee aan andere) is en hy verloor die meeste wat gulsig ontvang sonder dankbaarheid. Geduld is 'n onkwesbare wapenrusting; wysheid is die beste wapen.
Die god het verder gevra: "Wie is die gevaarlikste dief? Wat is die kosbaarste skat? Wie is die suksesvolste om nie net op aarde nie maar ook in die hemel deur geweld in besit te neem? Wat is die veiligste skatkis?" Die Geseënde Een het geantwoord: "Bose denke is die gevaarlikste dief; Deugsaamheid is die kosbaarste skat. Die verstand neem besit van alles, nie net op aarde nie, maar ook in die hemel, en onsterflikheid is sy veiligste skatkis."
Die god het gevra: "Wat is aantreklik? Wat is walglik? Wat is die aakligste pyn? Wat is die grootste genot?" Die Geseënde Een het geantwoord: "Goed is aantreklik; boosheid is walglik. 'n Slegte gewete is die mees folterende pyn; verlossing is die hoogtepunt van saligheid."
Die god het gevra: "Wat veroorsaak ondergang in die wêreld? Wat verbreek vriendskappe? Wat is die gewelddadigste koors? Wie is die beste dokter?" Die Geseënde Een het geantwoord: "Onkunde veroorsaak die ondergang van die wêreld. Afguns en selfsug verbreek vriendskappe. Haat is die gewelddadigste koors, en die Boedda is die beste dokter.
Die god sê toe: "Nou het ek net een twyfel wat opgelos moet word; bid, verhelder dit: Wat is dit vuur kan nie brand of vog korrodeer of wind verpletter nie, maar is in staat om die hele wêreld te hervorm?" Die Geseënde Een het geantwoord: "Seën! Geen vuur of vog of wind kan die seën van 'n goeie daad vernietig nie, en seëninge hervorm die hele wêreld.
Die god, nadat hy die woorde van die Geseënde Een gehoor het, was vol uitermatige vreugde. Hy klap sy hande en buig in eerbied voor hom neer en verdwyn skielik uit die teenwoordigheid van die Boedda.
Woorde van onderrig
Die monnikke het na die Geseënde gekom en nadat hulle hom met geklemde hande gegroet het, het hulle gesê: "O Meester, u alsienende een, ons wil almal leer; Ons ore is gereed om te hoor, U is ons Leermeester, U is onvergelykbaar. Sny ons twyfel af, lig ons in oor die geseënde Dharma, o u van groot begrip; spreek in ons midde, o U wat alsiende is, net soos die duisendoog Heer van die gode. Ons sal die ontwakeling van verhewe begrip vra, wat die stroom oorgesteek het, na die ander oewer gegaan het, geseënd en van 'n vaste verstand is: Hoe handel 'n monnik reg in die wêreld, nadat hy uit sy huis uitgegaan het en begeerte verdryf het?"
Die Boedda het gesê: "Laat die lewende wese sy/haar passie vir menslike en hemelse plesier onderwerp, dan sal hy, nadat hy die bestaan verower het, die universiele waarheid (Dhartna bekom. So iemand sal reg in die wêreld rond gaan. Hy wie se begeerlikhede vernietig is, wat vry is van hoogmoed, wat al die weë van hartstog oorwin het, is gedemp, volkome gelukkig en van 'n vaste verstand. So iemand sal reg in die wêreld rondgaan. Getrou is hy wat oor kennis beskik en die weg sien wat na Nirvana lei; hy wat nie partydig is nie; hy wat rein en deugsaam is en die sluier van sy oë verwyder het. So iemand sal reg in die wêreld rondgaan."
Die monnikke het gesê: "Sekerlik, o Boedda, dit is so: watter monnik ook al op hierdie manier leef, gedemp en alle bande oorwin het, so iemand sal reg in die wêreld rondgaan."
Die Geseënde Een het gesê: "Alles wat gedoen moet word deur hom wat daarna streef om die rustigheid van Nirvana te bereik, laat hom opreg, pligsgetrou en saggeaard en nie trots wees nie. Laat 'n man se plesier die Dharma wees, laat hom hom verlustig in die Dharma, laat hom vasstaan in die Dharma, laat hom weet hoe om ondersoek in te stel na die Dharma, laat hom geen geskil opper wat die Dharma besoedel nie, en laat hom sy tyd spandeer om na te dink oor die goed gesproke waarhede van die Dharma.
"'n Skat wat in 'n diep put gelê word, baat niks en kan maklik verlore gaan. Die ware skat wat deur liefdadigheid en vroomheid, matigheid, selfbeheersing of verdienstelike dade bekom word, is veilig weggesteek en is buitengewoon waardevol. Dit word nooit verkry deur ander te verwoes of te verontreg nie, en geen dief kan dit steel nie. 'n Man, wanneer hy sterf, moet die vlugtige rykdom van die wêreld verlaat maar hierdie skat van deugsame dade neem hy saam. Laat die wyse goeie dade doen; hulle is 'n skat wat nooit verlore kan gaan nie."
Toe prys die monnikke die wysheid van die Tathagata: "U het die pynlike oorwin; U is heilig, o Verligte Een, ons beskou U as een wat sy hartstogte vernietig het. Jy is heerlik, bedagsaam en van groot begrip. O U wat 'n einde maak aan pyn, U het ons twyfel besweer. Omdat U ons verlange gesien het en ons twyfel gestil het, is aanbidding vir U, o Boedda, wat die mees verhewe in die weë van wysheid bereik het. Die twyfel wat ons voorheen gehad het, het U opgeklaar, o U die heldersiendende een; U is sekerlik 'n groot denker, volkome verlig, daar is geen hindernis vir u nie. Al jou probleme is verstrooi en afgesny; jy is kalm, gedemp, ferm en eerlik.
Aanbidding vir jou, o edele wyse, aanbidding vir jou, o beste van wesens; in die wêreld van mense en gode is daar niemand u gelyke. Jy is die Boedda, jy is die Meester, jy is dieBoedda wat Mara (Satan) verower; nadat jy begeerte afgesny het, het jy die oewer oorgesteek en hierdie geslag na die anderkantse oewer gedra."
Amitabha, die oneindige Lig
Een van die dissipels het na die Geseënde gekom met 'n bewende hart en sy verstand vol twyfel. En hy het die Geseënde gevra: "O Boedda, ons Heer en Meester, op watter manier gee ons die genot van die wêreld prys, as U ons verbied om wonderwerke te doen en die bonatuurlike te vertoon? Is Amitabha, die oneindige lig van openbaring, nie die bron van ontelbare wonderwerke nie?"
En die Geseënde, wat die angs van 'n waarheidsoekende verstand sien, het gesê: "O aanhoorder, jy is 'n beginner onder die beginners en jy swem op die oppervlak van eindelose sirkel van geboorte, sterfte en her-geboortes. Hoe lank sal dit jou neem om die waarheid te begryp? U het nie die woorde van die Tathagata verstaan nie. Die wet van karma is onbreekbaar en smekinge het geen effek nie, want dit is leë woorde."
Die dissipel sê: "Sê u, daar is geen wonderbaarlike en wonderlike dinge (wonder werke) nie?"
Die Geseënde het geantwoord: "Is dit nie 'n wonderlike ding, geheimsinnig en wonderbaarlik vir die wêreldling, dat 'n man wat verkeerd pleeg, 'n heilige kan word, dat hy deur ware verligting die weg van waarheid sal vind en die bose weë van selfsug sal laat vaar nie? Die wese wat afstand doen van die verbygaande plesier van die wêreld vir die ewige saligheid van heiligheid, verrig die enigste wonderwerk wat werklik 'n wonderwerk genoem kan word. 'n Heilige man verander die vloeke van karma in seëninge. Maar die begeerte om wonderwerke te verrig, spruit uit hebsug of uit ydelheid. Die streweling doen reg wat nie dink nie: "Mense moet my salueer; wat, hoewel verag deur die wêreld, tog geen slegte wil daarvoor koester nie. Daardie streweling doen reg wie wegdoen met voortekens, meteore, drome; hy is vry van al hulle euwels. Amitabha, die onbegrensde lig, is die bron van wysheid, van deugde, van Boeddaskap. Die dade van towenaars en wonderwerke is bedrog, maar wat is wonderliker, meer geheimsinnig, wonderbaarliker as Amitabha?"
"Maar, Meester," vervolg die aanhoorder, "Is die belofte van die paradys ydele praatjies en 'n mite?"
"Wat is hierdie belofte?" vra die Boedda; en die dissipel antwoord: "Daar is in die weste 'n paradys wat die Suiwer Land genoem word, pragtig versier met goud en silwer en kosbare edelstene. Daar is suiwer waters met goue sand, omring deur aangename wandelings en bedek met groot lotusblomme. Vreugdevolle musiek word gehoor en blomme reën drie keer per dag neer. Daar is sangvoëls wie se harmonieuse note die lof van godsdiens verkondig, en in die gedagtes van diegene wat na hul soet klanke luister, ontstaan herinnering aan die Boedda, die wet en die broederskap. Geen bose geboorte is daar moontlik nie en selfs die naam van die hel is onbekend. Hy wat vurig en met 'n vrome verstand die woorde 'Amitabha Boedda' herhaal, sal na die paradys van hierdie suiwer land vervoer word en wanneer die dood naby is, die Boedda, met 'n geselskap van heilige volgelinge, sal voor hom staan en daar sal volmaakte rustigheid wees."
"In werklikheid," het die Boeddha gesê, "Is daar so 'n gelukkige paradys. Maar die land is geestelik en dit is slegs toeganklik vir diegene wat geestelik is. Jy sê dit lê in die weste. Dit beteken, soek dit waar hy wat die wêreld verlig, woon. Die son sak neer en laat ons in totale duisternis, die skakerings van die nag kom oor ons, en Mara, die Bose, begrawe ons liggame in die graf. Sonsondergang is nogtans geen uitwissing nie en waar ons ons verbeel ons sien uitwissing, is daar grenslose lig en onuitputlike lewe."
"Ek verstaan," sê die stem-aanhoorder dat die verhaal van die Westerse Paradys nie letterlik waar is nie."
"Jou beskrywing van die paradys," het die Boedda voortgegaan, "is pragtig; tog is dit onvoldoende en laat weinig reg geskied aan die heerlikheid van die suiwer land. Die wêreldse kan net op 'n wêreldse manier daarvan praat; hulle gebruik wêreldse vergelykings en wêreldse woorde. Maar die suiwer land waarin die reine woon, is mooier as wat jy kan sê of dink. Die herhaling van die naam Amitabha Boedda is egter slegs verdienstelik as jy dit met so 'n vroom gesindheid van verstand praat as wat jou hart sal reinig en jou wil is om werke van geregtigheid te doen. Hy alleen kan die paradys bereik waarvan die siel gevul is met die oneindige lig van die waarheid. Hy kan net leef en asemhaal in die geestelike atmosfeer van die Westerse Paradys wat verligting bereik het. Ek sê vir jou, die Tathagata woon selfs nou in die suiwer land van ewige saligheid terwyl hy nog in die liggaam is. Die Tathagata verkondig die wet van godsdiens aan jou en aan die hele wêreld, sodat jy en jou broers dieselfde vrede, dieselfde geluk, kan verkry."
Die dissipel het gesê: "Leer my, o Heer, die meditasies waaraan ek myself moet toewy om my gedagtes die paradys van die rein land te laat bereik."
Boedda het gesê: "Daar is vyf meditasies. Die eerste meditasie is die meditasie van liefde waarin jy jou hart so moet aanpas dat jy verlang na die geluk en welsyn van alle wesens, insluitend die geluk van jou vyande.
"Die tweede meditasie is die meditasie van jammerte, waarin jy aan alle wesens in nood dink, wat in jou verbeelding hul hartseer en angs lewendig voorstel om sodoende 'n diepe deernis vir hulle in jou siel op te wek.
"Die derde meditasie is die meditasie van vreugde waarin jy aan die voorspoed van ander dink en jou verheug oor hul blydskap.
"Die vierde meditasie is die meditasie oor onreinheid, waarin jy die bose gevolge van korrupsie, die gevolge van onreg en euwels in ag neem. Hoe onbenullig is dikwels die plesier van die oomblik en hoe dodelik is die gevolge daarvan!
"Die vyfde meditasie is die meditasie oor kalmte, waarin jy uitstyg bo liefde en haat, rykdom en gebrek en jou eie lot met onpartydige kalmte en volmaakte rustigheid beskou.
"'n Ware volgeling van die Tathagata berus nie in sy vertroue op soberhede of rituele nie, maar om die idee van self op te gee, berus met sy hele hart op Amitabha, wat die onbegrensde lig van die waarheid is."
Die Geseënde Een, nadat hy sy leerstelling van Amitabha verduidelik het, (die onmeetlike lig wat hom wat dit ontvang, 'n Boedda maak), het in die hart van sy dissipel gekyk en nog twyfel en angs gesien. En die Geseënde Een het gesê: "Vra my, my seun, die vrae wat op jou siel weeg."
Die dissipel het gesê: "Kan 'n nederige monnik, deur homself te heilig, die talente van bonatuurlike wysheid genaamd (magies mag) Abhinnas en die bonatuurlike kragte genaamd Iddhi (psigies magte) verkry? Wys my die Iddhi-pada (fondasie van geestelike magte), die weg na die hoogste wysheid. Maak vir my die Jhanas (gekonsentreerde absorpsies) oop wat die middele is om samadhi te verkry, die fiksheid van die gees wat die siel betower. En die Geseënde Een het gesê: "Wat is die Abhinnas (magies magte)?"
Die dissipel het geantwoord: "Daar is ses Abhinnas (magiese magte): Die hemelse oog; die hemelse oor; die liggaam na willekeur te verander of die krag van transformasie; die kennis van die lot van voormalige wonings, om voormalige bestaansstate te ken; die fakulteit om ander se gedagtes te lees; en die kennis om die finaliteit van die stroom van die lewe te begryp."
En die Geseënde Een antwoord: "Dit is wonderlike dinge; maar voorwaar, elkeen kan dit bereik. Oorweeg die vermoëns van u eie gedagtes; jy was gebore ongeveer tweehonderd meters hier vandaan en kan jy nie in jou gedagte, in 'n oomblik na jou geboorteplek reis en die besonderhede van jou vader se huis onthou nie? Sien jy nie met jou geestesoog die wortels van die boom wat deur die wind geskud word sonder om omvergewerp te word nie? Sien die versamelaar van kruie nie in sy geestesvisie, wanneer hy wil, enige plant met sy wortels, sy stam, sy vrugte, blare en selfs die gebruike waarvoor dit toegepas kan word nie? Kan die man wat tale verstaan nie enige woord in sy gedagtes herroep wanneer hy wil nie, omdat hy die presiese betekenis en belangrikheid daarvan ken? Hoeveel te meer verstaan die Tathagata die aard van dinge; Hy kyk in die harte van mense en lees hulle gedagtes. Hy ken die evolusie van wesens en hul einde."
Die dissipel het gesê: "Dan leer die Tathagata dat lewende wesens deur die Jhanas die saligheid van Abhinna kan bereik." En die Geseënde vra in antwoord: "Wat is die Jhanas waardeur die mens Abhinna bereik?"
Die dissipel het geantwoord: "Daar is vier Jhanas. Die eerste Jhana is afsondering waarin 'n wese sy gedagtes van sensualiteit moet bevry; die tweede Jhana is 'n rustigheid vol vreugde en blydskap; die derde Jhana is 'n behae in die geestelike dinge; die vierde Jhana is 'n toestand van volmaakte reinheid en vrede waarin die verstand bo alle blydskap en droefheid is."
"Goed, my seun," beveel die Geseënde. "Wees ten alle tye somber en laat vaar verkeerde praktyke wat net dien om die verstand te verwurg." Die dissipel het gesê: "Verdra my, o Geseënde, want ek het geloof sonder begrip en ek soek die waarheid. O Geseënde Een, o Tathagata, my Heer en Meester, leer my die Iddhipada."
Die Geseënde Een het gesê: "Daar is vier maniere waarop Iddhi verkry word: Voorkom dat slegte eienskappe ontstaan. Laat staan slegte eienskappe wat ontstaan het. Produseer goedheid wat nog nie bestaan nie. Vermeerder goedheid wat reeds bestaan. Soek met opregtheid en volhard in die soektog. Op die ou end sal jy die waarheid vind."
Die onbekende leermeester
Die Geseënde Een het vir Ananda gesê: "Daar is verskillende soorte byeenkomste, o Ananda; gemeentes van adellikes, van priesters, van huisbewoners, van monnikke en van ander wesens. Toe ek vroeër 'n vergadering betree het, het ek altyd, voordat ek myself gesit het, in kleur geword soos die kleur van my gehoor, en my (spraak) stem soos hul stem. Ek het met hulle in hul taal gepraat en toe met godsdienstige gesprekke het ek hulle onderrig en verbly.
"My leerstelling is soos die see, met dieselfde agt wonderlike eienskappe. Beide die see en my leerstelling word geleidelik dieper. Albei behou hul identiteit onder alle veranderinge. Albei het dooie liggame op die droë land uitgegooi. Soos die groot riviere, wanneer hulle in die hoofstroom invloei, hul name verloor en voortaan as die groot oseaan gereken word, so het al die sosiale groepe , nadat hulle hul geslag verloën het en die Sangha binnegegaan het, word broeders en word gereken as die seuns van Sakyamuni. Die oseaan is die doel van alle strome en van die reën uit die wolke, maar dit loop nooit oor nie en word nooit leeggemaak nie: dus word die Dharma deur baie miljoene mense omhels, maar dit neem nie toe of neem af nie. Soos die groot oseaan net een smaak het, die smaak van sout, so het my leerstelling net een geur, die geur van bevryding. Beide die see en die Dharma is vol edelstene en pêrels en juwele en albei bied 'n woonplek vir magtige wesens. Dit is die agt wonderlike eienskappe waarin my leerstelling soos die see lyk.
"My leerstelling is suiwer en dit maak geen diskriminasie tussen edel en onedel, ryk en arm nie. My leerstelling is soos water wat alles sonder onderskeid reinig. My leerstelling is soos vuur wat alles verteer wat tussen hemel en aarde bestaan, groot en klein. My leerstelling is soos die hemele, want daar is plek en oorgenoeg ruimte vir almal, vir mans en vroue, seuns en dogters, die magtiges en die nederiges.
"Maar toe ek praat, het hulle my nie geken nie en sou hulle sê: 'Wie mag dit wees wat so praat, 'n man of 'n god?' Nadat ek hulle dan onderrig en met godsdienstige gesprekke verbly het, het ek verdwyn. Maar hulle het my nie geken nie, selfs toe ek verdwyn het."
Vergelykings en stories
DIE Geseënde Een het gedink: "Ek het die waarheid geleer wat in die begin uitstekend is, uitstekend in die middel en op die einde uitstekend; dit is heerlik in gees en heerlik in letter. Maar eenvoudig soos dit is, kan die lewende wese dit nie verstaan nie. Ek moet met hulle in hul eie taal praat. Ek moet my gedagtes aanpas by hul gedagtes. Hulle is soos kinders en hou daarvan om verhale en stories te hoor. Daarom sal ek vir hulle stories vertel om die glorie van die Dharma te verduidelik. As hulle nie die waarheid kan begryp in die abstrakte argumente waardeur ek dit bereik het nie, kan hulle dit tog verstaan as dit in gelykenisse geïllustreer word.
Die arme weduwee en die handelaars
Daar was eens 'n eensame weduwee wat baie behoeftig was en nadat sy na die berg gegaan het, het sy gesien hoe kluisenaars 'n godsdienstige vergadering hou. Toe was sy vol vreugde en het lof uitgespreek en gesê: Dit is goed, heilige priesters maar terwyl ander kosbare dinge gee, het ek niks om te bied nie." Tevergeefs het sy gesoek na iets om te gee maar toe het sy onthou dat sy 'n geruime tyd tevore twee koper voorwerpe op 'n mishoop gevind en daarom het sy dit aangebied as 'n geskenk aan die priesters in liefdadigheid.
Die hoof priester, 'n heilige wat die harte van mense kon lees, het die ryk gawes van ander verontagsaam en die diepe geloof in die hart van hierdie arm weduwee aanskou. Hy wou graag hê dat die groep priesters haar godsdienstige verdienste moes hoog ag en het in volle stem uitgebars. Hy lig sy regterhand op en sê: "Geagte priesters gee aandag!" en toe gaan hy voort in versvorm:
"Die koper voorwerpe van hierdie arme weduwee
Vir alle doeleindes is meer waardevol
As al die skatte van die oseane
En die rykdom van die breë aarde.
"As 'n daad van suiwer toewyding
Sy het 'n vrome daad gedoen;
Sy het verlossing verkry,
Om vry te wees van selfsugtige hebsug."
Die vrou was kragtig in haar gedagtes versterk deur hierdie verse en het gesê: Dit is net soos die hoof priester sê: wat ek gedoen het, is soveel asof 'n ryk man al sy rykdom sou prysgee.
En die hoof priester het gesê: "Om goeie dade te doen, is soos om skatte op te gaar en hy het hierdie waarheid as 'n gelykenis vertel: "Drie handelaars het op hulle reise vertrek, elkeen met sy rykdom; een van hulle het baie gekry, die tweede het teruggekeer met sy rykdom, en die derde een het huis toe gekom nadat hy sy rykdom verloor het. Wat in die gewone lewe waar is, geld ook vir godsdiens.
"Die rykdom is die staat wat 'n mens bereik het, die wins is die hemel; Die verlies van sy rykdom beteken dat 'n man in 'n swakker toestand wedergebore sal word; as 'n bewoner van die hel of as 'n dier. Dit is die roete wat oop is vir die sondaar.
"Hy wat sy rykdom terugbring, soos een wat as mens weergebore is. Diegene wat deur die uitoefening van verskillende deugde vrome huisbewoners word, sal as mense wedergebore word, want alle wesens sal die vrug van hul dade pluk. Maar hy wat sy rykdom vermeerder, is soos iemand wat uitnemende deugde beoefen. Die deugsame, voortreflike mens bereik in die hemel tot die verruklike toestand van die gode."
Die man wat blind gebore was
Daar was 'n man wat blind gebore was en hy het gesê: "Ek glo nie in die wêreld van lig en voorkoms nie. Daar is geen kleure; helder of somber nie. Daar is geen son, geen maan, geen sterre nie. Niemand het hierdie dinge gesien nie." Sy vriende het hom vermaan maar hy het aan sy mening vasgeklou: "Wat jy sê wat jy sien," het hy beswaar gemaak, "is illusies. As kleure bestaan het, sou ek daaraan kon raak. Hulle het geen substansie nie en is nie werklik nie. Alles het regtig gewig maar ek voel geen gewig waar jy kleure sien nie."
'n Dokter is geroep om die blinde man te sien. Hy het vier medisinale kruie gemeng en toe hy dit op die katarak van die blinde man gesit, het die grys film gesmelt en sy oë het die fakulteit van sig verkry. Die Boedda is die dokter, die katarak is die illusie van die gedagte: "Ek is" en die vier gemengde medisnale kruie is die vier edele waarhede.
Die verlore seun
Daar was 'n huisbewoner se seun wat weggegaan het na 'n verre land en terwyl die vader onmeetlike rykdom opgebou het, het die seun ellendig arm geword. En die seun terwyl hy na kos en klere gesoek het, het toevallig na die land gekom waarin sy pa gewoon het. Die vader het hom in sy ellende gesien want hy was verflenter en verpletter deur armoede. Die vader het sommige van sy dienaars beveel om sy seun te roep. Toe die seun die plek sien waarheen hy gelei is, het hy gedink: "Ek moes die agterdog van 'n magtige man ontlok het en hy sal my in die tronk gooi." Vol vrees het hy ontsnap voordat hy sy pa kon sien. Toe stuur die vader boodskappers agter sy seun aan, wat gevang en teruggebring is ten spyte van sy geween en klaagliedere. Daarna het die vader sy dienaars beveel om sy seun teer te behandel en hy het 'n arbeider van sy seun se rang en onderrig aangestel om die seun as hulpmaat op die landgoed in diens te neem. Daarna was die seun tevrede met sy nuwe situasie. Vanuit die venster van sy paleis het die vader die seun dopgehou en toe hy sien dat hy eerlik en vlytig was, het hy hom hoër en hoër bevorder.
Na 'n geruime tyd het hy sy seun ontbied en al sy dienaars bymekaargeroep en die geheim aan hulle bekend gemaak. Toe was die arme seun n buitengewoon bly en hy was vol vreugde om sy pa te ontmoet. Net so bietjie vir bietjie moet die gedagtes van mense opgelei word vir hoër waarhede.
Die wellustige vis
Daar was 'n monnik wat groot moeite gehad het om sy sintuie en passies onder beheer te hou; dus, toe hy besluit het om die Orde te verlaat, het hy na die Geseënde gegaan om hom te vra vir 'n vrylating van die geloftes. En die Geseënde het vir die monnik gesê: "Pas op, my seun, sodat jy nie 'n prooi word van die hartstogte van jou misleide hart nie. Want ek sien dat jy in die vorige bestaan baie gely het onder die bose gevolge van wellus en as jy nie leer om jou sensuele begeerte te oorwin nie, sal jy in hierdie lewe deur jou dwaasheid verwoes word.
"Luister na 'n storie van 'n ander bestaan van jou, as 'n vis. Daar kon gesien word hoe die vis lustig in die rivier swem en met sy maat speel. Sy, wat voor beweeg, sien skielik die maas van 'n net, en glip daar rondom en ontsnap die gevaar; maar hy, verblind deur liefde, skiet gretig agter haar aan en word verstrengel in die net. Die visserman het die net opgetrek en die vis, wat bitterlik oor sy hartseer lot gekla het, het gesê: 'Dit is inderdaad die bitter vrug van my dwaasheid.' Die vis sou sekerlik gesterf het as die Streweling nie per toeval daar verby gekom en hy was instaat om die taal van die vis te verstaan en het hom jammer gekry het. Hy het die arme vis gekoop en vir hom gesê: 'My goeie vis, as ek jou nie vandag gesien het nie, sou jy jou lewe verloor het. Ek sal jou red maar jy moet voortaan die boosheid van wellus vermy.' Met hierdie woorde gooi hy die vis terug in die water gegooi. "Maak die beste van die genade-tyd wat aan jou gebied word in jou huidige bestaan en vrees die pyl van passie wat, as jy nie jou sintuie bewaak nie, tot jou vernietiging sal lei."
Die wrede kraanvoël word uitoorlê
'n Kleremaker wat vroeër klere vir die broederskap gemaak het, was bereid om sy kliënte te bedrieg, en was dus trots daarop dat hy slimmer was as ander mense. Maar een keer, toe hy 'n belangrike saketransaksie met 'n vreemdeling aangegaan het, het hy sy moses in bedrog teëgekom ontmoet en 'n groot verlies gely.
Die Geseënde Een het gesê: "Dit is nie 'n geïsoleerde voorval in die gulsige kleremaker se lot nie; in ander inkarnasies het hy soortgelyke verliese gely, en deur ander te probeer mislei, het hy homself uiteindelik verwoes. Dieselfde gulsige karakter het baie geslagte gelede geleef as 'n hyskraan naby 'n dam, en toe die droë seisoen aanbreek, sê hy met 'n treurige stem vir die visse: "is julle nie angstig vir julle toekomstige welsyn nie? Daar is tans baie min water en nog minder kos in hierdie dam. Wat sal julle doen as die hele dam droog word, in hierdie droogte? " "Ja, inderdaad," sê die visse, "Wat moet ons doen?" Die hyskraan het geantwoord: "Ek ken 'n lieflike, groot meer wat nooit droog word nie. Wil julle nie hê ek moet julle daarna toe in my bek dra nie?" Toe die visse egter die eerlikheid van die hyskraan begin wantrou, het hy voorgestel dat een van hulle na die meer gestuur word om dit te sien; en 'n groot karp het uiteindelik besluit om die risiko te neem ter wille van die ander, en die hyskraan het hom na die pragtige meer geneem en veilig terug gebring. Toe verdwyn alle twyfel, en die visse kry vertroue in die hyskraan, en toe neem die hyskraan hulle een vir een uit die dam en verslind hulle in die take van 'n groot Varana-boom.
"Daar was ook 'n kreef in die dam, en toe die hyskraan hom ook wou eet, het hy gesê: ‘Ek het al die visse weggeneem en in die pragtige, groot meer gesit. Kom saam. Ek sal jou ook vat!' "Maar hoe wil jy my vashou om my saam te dra?" vra die kreef. "Ek sal jou met my bek vasvat, sê die hyskraan. "U sal my laat val as U my so dra. Ek sal nie saam met jou gaan nie!' antwoord die kreef. "Jy hoef nie te vrees nie," het die hyskraan geantwoord; "Ek sal jou nogal styf vashou al die pad.
"Toe sê die kreef vir homself: 'As hierdie hyskraan een keer 'n vis in die hande kry, sal hy hom beslis nooit in die meer vry laat nie! As hy my nou werklik in die meer sou plaas, sou dit wonderlik wees; maar as hy dit nie doen nie, dan sal ek sy keel afsny en hom doodmaak!' Toe sê hy vir die hyskraan: 'Kyk hier, vriend, jy sal my nie styf genoeg kan vashou nie; Maar ons krewe is bekend vir ons stewige greep. As jy my met my kloue om jou nek wil vasvat, sal ek bly wees om saam met jou te gaan.'
"Die hyskraan het nie besef dat die kreef hom probeer uitoorlê nie en het ingestem. So het die kreef sy nek met sy kloue so veilig vasgegryp soos met 'n paar smid se knypers, en uitgeroep: 'Gereed, gereed, gaan!' Hyskraan vat hom en wys hom die meer maar draai dan af na die Varana-boom. "My liewe oom!" roep die kreef, "Die meer lê daardie kant, maar jy vat my so andersom." Antwoord die hyskraan: 'Dink so? Is ek jou liewe oom? Jy bedoel my om te verstaan, veronderstel ek, dat ek jou slaaf is, wat jou moet ophef en jou saam met my moet dra, waar ookal jy wil! Sien jy daardie hoop visbene aan die wortel van die Varana-boom? Net soos ek daardie visse geëet het, elkeen van hulle, net so sal ek jou ook verslind!'
"Ag! daardie visse is deur hul eie onnoselheid geëet, antwoord die kreef, 'maar ek gaan nie toelaat dat jy my doodmaak nie. Inteendeel, dit is jy wat ek gaan vernietig. Want jy het in jou dwaasheid nie gesien dat Ek jou uitoorlê het nie! As ons sterf, sterf ons albei saam; want ek sal hierdie kop van jou afsny en dit op die grond gooi!' So gesê, hy gee die kraan se nek 'n knip met sy kloue soos met 'n vlymskerp knypers.
Hyggend en met trane wat uit sy oë stroom, en bewend van die vrees vir die dood, het die hyskraan die kreef gesmeek en gesê: 'O, my Heer! Ek was inderdaad nie van plan om jou te eet nie. Gun my my lewe!' "Baie goed! Vlieg af en sit my in die meer,' antwoord die kreef. En die hyskraan draai om en stap af in die meer om die kreef op die modder oewer te plaas. Toe sny die kreef die kraanvoël se nek so skoon deur as wat 'n mens 'n lotusblom-steel met 'n jagmes sou sny en toe die water inggegaan!"
Toe die leermeester hierdie storie voltooi het, het hy bygevoeg: "Hierdie man is nie net op hierdie manier uitoorlê nie, maar ook in ander bestaan deur sy eie intrigues.
Die vier soorte verdienste
Daar was 'n ryk man wat al die priesters van die buurt na sy huis genooi het en vir hulle ryk geskenke gegee het en groot offers aan die gode gebring het.
Maar die Geseënde het gesê: "As iemand elke maand duisend offers bring en sonder ophou offers bring, is hy nie gelyk aan hom wat maar vir een oomblik sy gedagtes op geregtigheid rig nie." Die Boedda het voortgegaan: "Daar is vier soorte offers: eerstens, wanneer die geskenke groot en die verdienste klein is; tweedens, wanneer die geskenke klein en die verdienste klein is; derdens, wanneer die gawes klein en die verdienste groot is; en vierdens, wanneer die gawes groot is en die verdienste ook groot is.
"Die eerste is die geval van die misleide man wat die lewe wegneem met die doel om aan die gode te offer, vergesel van karring en feesmaal. Hier is die gawes groot, maar die verdienste is inderdaad klein. Vervolgens is die gawes klein en die verdienste is ook klein, wanneer 'n mens uit hebsug en 'n bose hart vir homself 'n deel hou van dit wat hy van plan is om aan te bied.
"Die verdienste is egter groot, terwyl die geskenk klein is, wanneer 'n man sy offer uit liefde maak en met 'n begeerte om in wysheid en vriendelikheid te groei. En laastens is die geskenk groot en die verdienste groot, wanneer 'n ryk man in 'n onselfsugtige gees en met die wysheid van 'n Boedda skenkings gee en instellings stig vir die beste van die mensdom om die gedagtes van sy medemens te verlig en aan hul behoeftes te voldoen.
Die lig van die wêreld
Daar was 'n sekere priester in Kosambi, 'n stoeier en goed vertroud met die Vedas. Aangesien hy niemand gevind het wat hy as sy gelyke in debat beskou het nie, het hy 'n verligte fakkel in sy hand gedra, en toe hy gevra is vir die rede van sy vreemde gedrag, het hy geantwoord: 'Die wêreld is so donker dat ek hierdie fakkel dra om dit aan te steek, sover ek kan. 'n Kluisenaar wat in die mark sit, het hierdie woorde gehoor en gesê: "My vriend, as jou oë blind is vir die alomteenwoordige lig van die dag, moenie die wêreld donker noem nie. Jou fakkel voeg niks by tot die heerlikheid van die son nie en jou voorneme om ander se gedagtes te illumineer is net so futiel as wat dit arrogant is." Waarna die priester gevra het: "Waar is die son waarvan jy praat?" En die kluisenaar het geantwoord: "Die wysheid van die Boedda is die son van die verstand. Sy glans is heerlik deur dag en nag, en hy wie se geloof sterk is, sal nie lig ontbreek op die pad na Nirvana waar hy die ewige saligheid sal beërwe nie."
Luukse Lewe
Terwyl die Boedda sy leerstelling vir die bekering van die wêreld in die omgewing van Savatthi verkondig het, het 'n man met groot rykdom wat aan baie kwale gely het, met geklemde hande na hom gekom en gesê: "Wêreld-geëerde Boedda, vergewe my vir my gebrek aan respek om jou nie te groet soos ek behoort nie, maar ek ly baie aan vetsug, oormatige slaperigheid en ander klagtes, sodat ek nie sonder pyn kan beweeg nie."
Die Boedda, toe hy die luukshede sien waarmee die man omring was, het hom gevra: "Het u 'n begeerte om die oorsaak van u kwale te ken?" En toe die ryk man sy bereidwilligheid uitgespreek het, het die Geseënde gesê: "Daar is vyf dinge wat die toestand veroorsaak waarvan jy kla: weelderige etes, liefde vir slaap, genot na plesier, onnadenkendheid en gebrek aan ʼn beroep. Oefen selfbeheersing uit tydens u maaltye en neem 'n paar pligte op wat u vermoëns sal uitoefen en u nuttig sal maak vir u medemens. As jy hierdie raad volg, sal jy jou lewe verleng."
Die ryk man het die woorde van die Boedda onthou en na 'n geruime tyd nadat hy sy ligtheid van liggaam en jeugdige dryfvermoë herstel het, keer hy terug na die wêreld-geëerde Een en kom sonder perde en bediendes daar aan, en sê vir die Boedda: "Meester, u het my liggaamlike kwale genees; Ek kom nou om verligting van my bewussyn te soek."
En die Geseënde het gesê: "Die wêreldling voed sy liggaam, maar die wyse man voed sy verstand. Hy wat hom verlustig in die bevrediging van sy aptyt, bewerk sy eie verderf; maar hy wat op die goeie weg wandel, sal sowel die redding uit die mag van die bose sowel as 'n verlenging van die lewe hê.
Die kommunikasie van saligheid
Annabhara, die slaaf van ʼn man genaamd Sumana, wat pas die gras op die weiland gesny het, het 'n kluisenaar met sy bak gesien wat om kos smeek. Toe hy sy bondel gras neergooi, hardloop hy die huis binne en keer terug met die rys wat as sy eie kos voorsien is. Die kluisenaar het die rys geëet en hom verbly met woorde van godsdienstige troos.
Die dogter van Sumana wat die toneel vanuit 'n venster waargeneem het, het uitgeroep: "Goed! Annabhara, goed! Baie goed!" Sumana wat hierdie woorde gehoor het, het navraag gedoen oor wat sy bedoel, en toe hy ingelig is oor Annabhara se toewyding en die trooswoorde wat hy van die kluisenaar ontvang het, het hy na sy slaaf gegaan en hom geld aangebied om die saligheid van sy offer te verdeel. "My heer, sê Annabhara, "Laat ek eers die eerbiedwaardige man vra." Hy het toe die kluisenaar genader en gesê: "My meester het my gevra om die saligheid van die offer wat ek u gemaak het, met hom te deel van my rystoelaag. Is dit reg dat ek dit met hom moet verdeel?"
Die kluisenaar antwoord in 'n gelykenis. Hy het gesê: "In 'n dorpie van honderd huise het 'n enkele lig gebrand. Toe kom daar 'n buurman met sy lamp en steek dit aan; en op dieselfde manier is die lig van huis tot huis gekommunikeer en die helderheid in die dorp verhoog. So kan die lig van godsdiens versprei word sonder om hom wat dit kommunikeer, te stuit. Laat die saligheid van u offer ook versprei word. Verdeel dit."
Annabhara keer terug na sy meester se huis en sê vir hom: "Ek bied aan u, my heer, 'n deel van die saligheid van my offergawe. Aanvaar dit asseblief." Sumana het dit aanvaar en sy slaaf 'n som geld aangebied, maar Annabhara het geantwoord: "Nie so nie, my heer; as ek jou geld aanvaar, sal dit lyk asof ek jou aandeel verkoop het. Saligheid kan nie verkoop word nie; Ek smeek dat jy dit as 'n geskenk sal aanvaar." Die meester het geantwoord: "Broer Annabhara, van vandag af sal jy vry wees. Leef saam met my as my vriend en aanvaar hierdie geskenk as 'n teken van my respek."
Die lusteloose dwaas
Daar was 'n ryk Brahman, ver gevorderd in jare, wat die verganklikheid van aardse dinge verontagsaam en hy het 'n lang lewe verwag, vir homself 'n groot huis gebou het. Die Boedda het gewonder waarom 'n man so naby aan die dood 'n herehuis met soveel woonstelle gebou het. Hy het Ananda na die ryk Brahman gestuur om die vier edele waarhede en die agtvoudige weg van verlossing aan hom te verkondig. Die Brahman het Ananda sy huis gewys en aan hom die doel van sy talle kamers verduidelik, maar aan die instruksies van die Boedda se leerstelling het hy hom nie gesteur nie. Ananda het gesê: "Dit is die gewoonte van dwase om te sê: 'Ek het kinders en rykdom.' Hy wat so sê, is nie eens meester van homself nie; Hoe kan hy aanspraak maak op die besit van kinders, rykdom en diensknegte? Veel is die bekommernisse van die wêreldse, maar hulle weet niks van die veranderinge van die toekoms nie."
Skaars het Ananda weggegaan, toe die ou man met apopleksie getref is en dood neergeval het. Die Boedda het gesê, vir die opdrag van diegene wat gereed was om te leer: "'n Dwaas, alhoewel hy in die geselskap van die wyse woon, verstaan niks van die ware leer nie, sootgelyk soos 'n lepel nie die geur van die sop smaak nie. Hy dink net aan himself en sonder die raad van goeie raadgewers kan hy homself nie verlos nie."
Gered in die woestyn
Daar was 'n dissipel van die Geseënde, vol energie en ywer vir die waarheid, wat onder 'n gelofte geleef het om meditasie in eensaamheid te voltooi, wat in n oomblik van swakheid vir homself gesê: "Die Leermeester het gesê daar is verskillende soorte mense; Ek moet tot die laagste klas behoort en vrees dat daar in hierdie geboorte geen pad of vrugte vir my sal wees nie. Wat is die nut van 'n kluisenaar’s lewe as ek nie deur voortdurende strewe die insig van meditasie waaraan ek myself gewy het, kan bereik nie?" En hy het die eensaamheid verlaat en teruggekeer na die Jetavana.
Toe die broeders hom sien, sê hulle vir hom: "Jy het verkeerd opgetree, o broer, nadat jy 'n gelofte afgelê het, om die poging om dit uit te voer, prys te gee"; en hulle het hom na die Meester geneem. Toe die Geseënde hulle sien, het hy gesê: "Ek sien, o monnikke, dat julle hierdie broer teen sy wil hierheen gebring het. Wat het hy gedoen?"
"Heer, hierdie broer, wat die geloftes afgelê het om 'n geloof te heilig, het die poging om die doel van 'n lid van die orde te bereik, laat vaar en het na ons teruggekom." Toe sê die Leermeester vir hom: Is dit waar dat jy opgegee het om te probeer?"
"Dit is waar, o Geseënde, was die antwoord.
Die Meester het gesê: "Hierdie huidige lewe van jou is 'n tyd van genade. As jy nou nie die verheerlike toestand bereik nie, sal jy in die toekomstige bestaan berou moet ly. Hoe is dit, broer, dat jy nie meer so onwikbaar is nie? Waarom? in voormalige bestaan was jy vol vasberadenheid. Deur hul energie en vasberadenheid alleen het die manne en vyfhonderd osse-waens water in die sandwoestyn gekry en is gered. Hoe is dit dat jy nou opgee?" Deur hierdie paar woorde is daardie broer weer in sy besluit gevestig. Maar die ander het die Geseënde gesoek en gesê: "Heer! Vertel ons hoe het dit gebeur."
"Luister dan, o strewelinge!" sê die Geseënde en aandagtig luister hul na sy woorde. "Eens op 'n tyd, toe Brahmadatta in Kasi regeer het, is die Streweling in 'n handelaar se familie gebore; en toe hy grootgeword het, het hy met vyfhonderd karre handel gedryf. Op 'n dag het hy in 'n wyd gestrekte sanderige woestyn aangekom. Die sand in daardie woestyn was so fyn dat dit nie in die hand gehou kon word as dit in die geslote vuis geneem word nie. Nadat die son opgekom het, het dit so warm geword soos 'n massa brandende kole, sodat niemand daarop kon loop nie. Diegene wat daaroor moes reis, het dus hout, water en olie en rys in hul waens geneem en gedurende die nag gereis. En met dagbreek het hulle 'n kamp gevorm en 'n afdak daaroor versprei, en toe hulle vroeg hul maaltye neem, het hulle die dag in die skaduwee gelê. Teen sononder toe die grond koel geword het, het hulle hul osse gereed gekry om verder te reis. Die tog was soos 'n reis oor die see: 'n woestyn gids moes gekies word, en hy het die karavaan veilig na die ander kant gebring deur sy kennis van die sterre.
"So het die handelaar van ons verhaal die woestyn oorgesteek. En toe hy ongeveer nege-en-vyftig kilometer verbygesteek het, het hy gedink: "Nou, in nog een nag sal ons uit hierdie sanderige woestyn wees," en na aandete het hy beveel dat die ossewa gereed gekry moes word en so vertrek. Die gids het kussings op die voorste wa gerangskik en gaan lê, na die sterre gekyk en die mans beveel waar om te ry. Maar verslete deur gebrek aan rus tydens die lang optog, het hy aan die slaap geraak en nie gesien dat die osse omgedraai het en dieselfde rigting geneem het nie. Die osse het die hele nag deurgeloop. Teen dagbreek het die gids wakker geword, en toe hy die sterre waarneem, het hy uitgeroep: "Stop die waens, stop die waens!" Die dag het gebreek net toe hulle stilhou en besig was om die waens in 'n ry op te trek. Toe roep die manne uit: "Hoekom, dit is die einste kamp wat ons gister verlaat het! Ons het min hout oor en ons water is alles op! Ons is verlore!" En toe hulle die osse losmaak en die afdak oor hul koppe sprei, gaan lê hulle in moedeloosheid, elkeen onder sy wa.
Maar die Streweling het vir homself gesê: "As ek moed verloor, sal al hierdie dinge vergaan en rondloop terwyl die oggend nog koel was. Toe hy 'n graspol sien, het hy gedink: "Dit kon net gegroei het deur water op te suig wat daaronder moet wees." En hy het hulle 'n graaf laat bring en op daardie plek gegrawe. En hulle het ongeveer sewe-en twintig-en-ʼn halwe meter diep gegrawe toe hulle n harde rots getref het. Almal het moed verloor maar die Strewling het gedink, "Daar moet water onder daardie rots wees," en toe hy in die put neerdaal, klim hy op die klip en luister met sy teen die rots en toets dit vir enige geluide. Hy hoor die geluid van water wat onder borrel, en toe hy uitkom, roep hy sy delwer. "My seun, as jy nou opgee, sal ons almal verlore gaan. Moenie moed verloor nie. Neem hierdie ysterhamer en gaan af in die put en gee die rots 'n harde hou."
Die seun was gehoorsaam, en hoewel hulle almal wanhopig bygestaan het, het hy vol vasberadenheid afgegaan en op die klip geslaan. Die rots het in twee verdeel en na onder geval, sodat dit nie meer die stroom geblokkeer het nie, en water het gestyg totdat sy diepte van onder na die rand van die put gelyk was aan die hoogte van 'n palmboom. En hulle het almal van die water gedrink en daarin gebad. Toe het hulle rys gekook en geëet en hul osse daarmee gevoer. En toe die son sak, sit hulle 'n vlag in die put en gaan reis verder na die plek waarheen hulle oppad was. Daar het hulle hul goedere teen 'n goeie wins verkoop en na hul huise teruggekeer, en toe hulle gesterf het, is hulle volgens hul dade oorlede. En die Streweling het geskenke gegee en ander deugsame dade gedoen, en hy is ook oorlede volgens sy dade.
Nadat die leermeester die verhaal vertel het, het hy die verbinding gevorm deur ten slotte te sê: "Die karavaan, die Streweling, die toekomstige Boeddha; die seun(delwer) wat destyds nie moed verloor het nie, maar die klip gebreek het en water aan die menigte gegee het, was hierdie broer sonder volharding; en die ander mans was dissipels van die Boedda."
Die saaier
Bharadvaja, 'n welgestelde Brahman, was besig om sy oes-danksegging te vier toe die Geseënde Een met sy aalmoese-bak kom en smeek om kos. Sommige van die mense het hom eerbied betoon, maar die Brahman was kwaad en het gesê: "O kluisenaar, dit sal meer gepas wees vir jou om te werk as om te bedel. Ek ploeg en saai, en nadat ek geploeg en gesaai het, eet ek. As jy dit ook gedoen het, sou jy ook iets gehad het om te eet."
Die Tathagata antwoord hom en sê: "O Brahman, ek ook, ploeg en saai, en nadat ek geploeg en gesaai het, eet ek." "Bely jy dat jy 'n plaas bewerker (eienaar) is?" antwoord die Brahman. "Waar is jou osse dan? Waar is die saad en die ploeg?"
Die Geseënde het gesê: "Geloof is die saad wat Ek saai: goeie werke is die reën wat dit bevrug; wysheid en beskeidenheid is die ploeg; my gedagtes is die leidende-teuels; Ek het die handvatsel van die wet in besit geneem; erns is die sweep wat ek gebruik, en inspanning is my trek-os. Hierdie ploegtery is om die onkruid van illusie te vernietig. Die oes wat dit oplewer, is die onsterflike vrugte van Nirvana, en so eindig alle hartseer." Toe gooi die Brahman rysmelk in 'n goue bak en bied dit aan die Geseënde en sê: "Laat die Leermeester van die mensdom van die rysmelk deel, want die eerbiedwaardige Gotama ploeg 'n ploeg wat die vrug van onsterflikheid dra."
Die uitgeworpenes
Toe die Boedda in Savatthi in die Jetavana gewoon het, het hy met sy aalmoese-bak uitgegaan om kos te bedel en die huis van 'n Brahman-priester genader terwyl die vuur van 'n offer op die altaar gebrand het. En die priester sê: "Bly daar, o kaalkop; bly daar, o ellendige kluisenaar; jy is 'n uitgeworpene." Die Geseënde Een het geantwoord: "Wie is 'n uitgeworpene? 'n Uitgeworpene is die wese wat kwaad en hatig is; die mens wat goddeloos en skynheilig is, hy/sy wat dwaling omhels en vol bedrog is. Elkeen wat 'n opsteker van twis en wreed is, bose begeertes het, afgunstig, goddeloos, skaamteloos en sonder vrees om verkeerd te pleeg, laat hom/haar as 'n uitgeworpene bekend staan. Nie deur geboorte word 'n mens 'n uitgeworpene nie, nie deur geboorte word 'n mens 'n (priester) Brahman nie; deur dade word 'n mens 'n uitgeworpene, deur dade word 'n mens 'n Brahman."
Die vrou by die put
Ananda, die Boedda se gunsteling dissipel, wat deur die Boedda op 'n missie gestuur is, het by 'n put naby 'n dorp verbygegaan en Pakati, 'n meisie van die Matanga-sosiale klas, gesien en haar gevra vir water om te drink. Pakati het gesê: "O Brahman, ek is te nederig en laag om vir jou water te gee om te drink, moenie enige diens van my vra nie, sodat jou heiligheid nie besmet word nie, want ek is van lae sosiale klas." En Ananda antwoord: "Ek vra nie vir sosiale klas nie, maar vir water"; en die Matanga-meisie se hart was vreugdevol en sy het Ananda water gegee om te drink.
Ananda het haar bedank en weggegaan maar sy het hom op 'n afstand gevolg. Nadat sy gehoor het dat Ananda 'n dissipel van Gotama Sakyamuni was, het die meisie na die Geseënde gegaan en uitgeroep: "O Heer, help my en laat my woon op die plek waar u dissipel Ananda woon, sodat ek hom kan sien en hom kan bedien, want ek is lief vir Ananda." Die Geseënde Een het die emosies van haar hart verstaan en hy het gesê: "Pakati, jou hart is vol liefde, maar jy verstaan nie jou eie sentimente nie. Dit is nie Ananda wat jy liefhet nie, maar sy vriendelikheid. Aanvaar dan die goedhartigheid wat jy hom vir jou sien beoefen het, en beoefen dit in die nederigheid aan andere. Voorwaar, daar is groot verdienste in die vrygewigheid van 'n koning wanneer hy goedgesind is teenoor 'n slaaf; maar daar is 'n groter verdienste by die slaaf as hy/sy die onreg wat hy ly, ignoreer wat hy/sy ly en vriendelikheid en welwillendheid teenoor die hele mensdom koester. Hy/sy sal ophou om sy onderdrukkers te haat, en selfs wanneer hy magteloos is om hul woekering te weerstaan, sal hy/sy hulle met deernis hul arrogansie en bygelowige houding jammer kry.
"Geseënd is jy, Pakati, want al is jy 'n Matanga, sal jy 'n model wees vir edelmanne-en- vroue. Jy is van lae sosiale klas, maar Brahmane kan 'n les by jou leer. Dwaal nie af van die pad van geregtigheid en regvredigheid af nie, en U sal die koninklike heerlikheid van koninginne op die troon oorskadu."
Die vredemaker
Daar word berig dat twee koninkryke op die rand van oorlog was vir die besit van 'n sekere rivier oewer wat deur hulle betwis is. En die Boedda wat die konings en hul leërs gereed gesien het om te veg, het hulle versoek om hom die oorsaak van hul rusies te vertel. Nadat hy die klagtes aan beide kante gehoor het, het hy gesê:
"Ek verstaan dat die oewer waarde het vir sommige van jou mense; het dit enige intrinsieke waarde afgesien van sy diens aan julle mense?"
"Dit het hoegenaamd geen intrinsieke waarde nie," was die antwoord.
Die Tathagata het voortgegaan: "As julle nou oorlog toe gaan, is dit nie seker dat baie van julle soldate gedood sal word en dat julle self, o konings, julle lewens kan verloor nie?" En hulle het gesê: "Dit is seker dat baie mense doodgemaak sal word en ons eie lewens in gevaar gestel sal word."
"Die bloed van mense," het Boedda gesê, "het dit minder intrinsieke waarde as 'n hoop grond?" "Nee," het die konings gesê, "Die lewens van mense en bowenal die lewens van konings, is van onskatbare waarde." Toe sê die Boedda: Plaas u dit wat van onskatbare waarde het teenoor dit wat geen intrinsieke waarde het nie?" Die toorn van die twee konings het afgeneem, en hulle het 'n vredevolle ooreenkoms aangegaan.
Die honger hond
Daar was 'n groot koning wat sy volk onderdruk het en deur sy onderdane gehaat is; maar toe die Boedda in sy koninkryk kom, wou die koning hom baie graag sien. Daarom het hy na die plek gegaan waar die Geseënde gebly het en gevra: "O Sakyamuni, kan u 'n les aan die koning leer wat sy gedagtes sal aflei en hom terselfdertyd sal bevoordeel?"
En die Geseënde Een het gesê: "Ek sal jou die gelykenis van die honger hond vertel: Daar was 'n godelose tiran; en die god Indra, wat die vorm van 'n jagter aanneem, het saam met die demoon Matali op die aarde neergedaal. Laasgenoemde verskyn as 'n hond van enorme grootte. Jagter en hond het die paleis binnegekom, en die hond het so treurig geblaf dat die koninklike geboue tot in hul fondamente deur die geluid geskud was. Die tiran het die gesagwekkende jagter voor sy troon laat bring en navraag gedoen na die oorsaak van die verskriklike geblaf. Die jagter het gesê: "Die hond is honger," waarna die bang koning vir hom kos bestel het. Al die kos wat by die koninklike banket voorberei is, het vinnig in die kake van die hond verdwyn, maar steeds blaf hy treurig en onheilspellend. Meer kos is gestuur, en al die koninklike stoorplekke is leeggemaak, maar tevergeefs. Toe raak die tiran desperaat en vra: 'Sal niks die drange van daardie treurige dier bevredig nie?' "Niks," antwoord die jagter, niks behalwe miskien die vlees van al sy vyande nie.' "En wie is sy vyande?" vra die tiran angstig. Die jagter het geantwoord: 'Die hond sal blaf en huil solank daar mense is wat honger is in die koninkryk, en sy vyande is diegene wat onreg beoefen en die armes onderdruk.' Die onderdrukker van die volk, wat sy bose dade onthou, is met berou gevul, en vir die eerste keer in sy lewe het hy na die leer van geregtigheid begin luister."
Nadat hy sy verhaal geëindig het, het die Geseënde, die koning, wat bleek geword het, aangespreek en vir hom gesê: "Die Tathagata kan die geestelike ore van die magtiges open, en as jy, groot koning, die hond hoor blaf, dink aan die leerstellings van die Boedda, en jy sal dan instaat wees om die monster te kalmeer."
Die despot word genees
Koning Brahmadatta het toevallig 'n pragtige vrou, die vrou van 'n Brahman-handelaar, gesien en 'n passie vir haar ontwikkel en beveel dat 'n kosbare juweel in die geheim in die handelaar se wa te plaas. Die juweel is gemis, gesoek en gevind. Die handelaar is gearresteer op die aanklag van diefstal, en die koning het voorgegee dat hy met groot aandag na die verdediging geluister het, en met oënskynlike spyt beveel dat die handelaar tereggestel moet word, terwyl sy vrou na die koninklike harem gestuur is.
Brahmadatta het die teregstelling persoonlik bygewoon, want sulke besienswaardighede sohet hy geniet om te aanskou, maar toe die gedoemde man met diepe deernis na sy berugte regter kyk, het 'n flits van die Boedda se wysheid, die koning se passie verlig; en terwyl die laksman die swaard oplig vir die noodlottige kaphou, voel Brahmadatta die effek in sy eie gedagtes, en hy verbeel hom dat hy homself op die blok sien. "Stop, laksman!" skree Brahmadatta, "Dit is die koning wat jy doodmaak!" Maar dit was te laat! Die laksman het die bloedige daad gepleeg. Die koning het in 'n swye teruggeval, en toe hy wakker word, het 'n verandering oor hom gekom. Hy het opgehou om die wrede despoot te wees en het voortaan 'n lewe van heiligheid en regverdigheid gelei. Die mense het gesê dat die karakter van die Brahman in sy gedagtes gegrafeer was.
O julle wat moorde en rooftogte pleeg! Die boosheid van selfwaan bedek jul oë. As jy dinge kon sien soos dit werklik is, nie soos dit voorkom nie, sou jy nie meer beserings en pyn aan jou eie self toedien nie. Jy sien nie dat jy sal moet boet vir jou bose dade nie, want wat jy saai, sal jy maai.
Vasavadatta, die hofdienares
Daar was 'n hofdienaares in Mathura genaamd Vasavadatta. Sy het toevallig Upagutta, een van Boedda se dissipels, 'n lang en pragtige jeugdige gesien en desperaat op hom verlief geraak. Sy het 'n uitnodiging aan die jong man gestuur, maar hy het geantwoord: "Die tyd het nog nie aangebreek dat Upagutta Vasavadatta sal besoek nie." Die hofdienaares was verbaas oor die antwoord, en sy het weer vir hom gestuur en gesê: "Vasavadatta begeer liefde, nie goud nie van Upagutta." Maar Upagutta het dieselfde raaiselagtige antwoord gestuur en nie gekom nie.
'ʼn Paar maande later het Vasavadatta 'n liefdesintrige met die hoof van die ambagsmanne gehad. Maar in daardie tyd het 'n welgestelde handelaar na Mathura gekom en verlief geraak op Vasavadatta. Toe sy sy rykdom sien en die jaloesie van haar ander minnaar vrees, bedink sy die dood van die hoof van die ambagsmanne, voer die plan uit en verberg sy liggaam onder 'n mishoop. Toe die hoof van die ambagsmanne verdwyn het, het sy familielede en vriende na hom gesoek en sy lyk gevind. Vasavadatta is deur 'n regter verhoor, veroordeel om haar ore en neus, haar hande en voete af te sny en in 'n begraafplaas te gooi. Vasavadatta was 'n passievolle vrou, maar vriendelik teenoor haar bediendes, en een van haar diensmeisies het haar gevolg. Uit liefde vir haar voormalige eienaares het die bediende haar in haar angs bedien en die kraaie weggejaag.
Nou het die tyd aangebreek toe Upagutta besluit het om Vasavadatta te besoek. Toe hy kom, beveel die arme vrou haar diensmeisie om haar afgesnyde ledemate onder 'n lap te versamel en weg te steek; en hy het haar vriendelik gegroet, maar sy het met kleinlikheid gesê: "Vroeër was hierdie liggaam geurig soos die lotus, en ek het jou my liefde aangebied. In daardie dae was ek bedek met pêrels en fyn moeselien. Toe word ek deur die laksman vermink en nou is ek met vuilheid en bloed bedek."
"Suster," sê die jongman, "Dit is nie vir my plesier dat ek jou nader nie. Dit is om vir jou 'n edeler skoonheid te herstel as die sjarme wat jy verloor het. Ek het met my oë die Tathagata op aarde sien loop en die mense sy wonderlike leerstelling geleer. Maar jy sou nie na die woorde van geregtigheid geluister het terwyl jy omring was met versoekings en terwyl jy onder die betowering van passie en smagting na wêreldse plesier was nie. Jy sou nie na die leerstellings van die Tathagata geluister het nie, want jou hart was eiesinnig, en jy het jou vertroue gestel op die skyn van jou verbygaande sjarme. Die sjarme van 'n lieflike vorm is verraderlik en lei vinnig tot versoekings, wat vir jou te sterk geblyk het. Maar daar is 'n skoonheid wat nie sal vervaag nie, en as jy maar wil luister na die leerstelling van die Boedda, sal jy daardie vrede vind wat jy in die rustelose wêreld van sondige genot sou gevind het."
Vasavadatta het kalm geword en 'n geestelike vrede het die marteling van haar liggaamlike pyn verlig; want waar daar baie lyding is, is daar ook groot saligheid. Nadat sy haar toevlug tot die Boedda, die Dharma en die Sangha geneem het, sterf sy in vroom onderwerping aan die straf van haar misdaad.
Die huweliks fees in Jambunada
Daar was 'n man in Jambunada wat die volgende dag sou trou, en hy het gedink: "Sou die Boedda, die Geseënde, by die troue teenwoordig wees." En die Geseënde het by sy huis verbygegaan en hom tegemoet gegaan, en toe hy die stille wens in die hart van die bruidegom lees, het hy ingestem om in te gaan. Toe die Heilige verskyn het met die gevolg van sy vele monnikke, het die gasheer, wie se middele beperk was, dit so goed as moontlik ontvang en gesê: "Eet, my Heer en u hele gemeente, volgens u begeertes."
Terwyl die heilige manne geëet het, het die vleis en drank onverminderd gebly, en die gasheer het by homself gedink: "Hoe wonderlik is dit nie! Ek moes genoeg gehad het vir al my familie en vriende. Sou ek hulle almal genooi het." Toe hierdie gedagte in die gasheer se bewussyn was, het al sy familielede en vriende die huis binnegekom; en hoewel die saal in die huis klein was, was daar genoeg plek vir almal. Hulle het by die tafel gaan sit en eet, en daar was meer as genoeg vir almal. Die Geseënde was bly om soveel gaste gelukkig te sien en hulle met woorde van waarheid verbly en die saligheid van geregtigheid verkondig:
"Die grootste geluk wat sterflikes hulself kan voorstel, is die band van die huwelik wat twee liefdevolle harte saam verbind. Maar daar is nog egter 'n groter geluk: dit is die omhelsing van die waarheid. Die dood sal man en vrou skei, maar die dood sal nooit beïnvloed diegene wat die waarheid voorstaan nie. Wees daarom getroud met die waarheid en leef met die waarheid in heilige huwelik. Die man wat sy vrou liefhet en begeer vir 'n eenheid wat ewig sal wees, moet aan haar getrou wees om soos die waarheid self te wees, en sy sal op hom vertrou en hom eerbiedig en bedien. En die vrou wat haar man liefhet en 'n eenheid begeer wat ewig sal wees, moet aan hom getrou wees om soos die waarheid self te wees; en hy sal sy vertroue in haar plaas en hy sal vir haar voorsien. Voorwaar, Ek sê vir julle, hulle kinders sal soos hulle ouers word en sal getuig van hulle geluk. Laat niemand ongetroud wees nie, laat elkeen in heilige liefde aan die waarheid verbind word. En wanneer Mara (Satan), die vernietiger, kom om die sigbare vorms van jou wese te skei, sal jy voortgaan om in die waarheid te lewe en sal jy deel hê aan die ewige lewe, want die waarheid is onsterflik."
Daar was niemand onder die gaste nie wat nie versterk was in hul geestelike lewe en het die soetheid van 'n lewe van geregtigheid erken; en hulle het hul toevlug geneem in die Boedda, die Dharma en die Sangha.
Op soek na 'n dief
Nadat hy sy dissipels uitgestuur het, het die Geseënde self van plek tot plek gereis totdat hy Uruvela bereik het. Op pad het hy in 'n bos gaan sit om te rus, en dit het gebeur dat in dieselfde bos 'n partytjie van dertig vriende was wat hulself saam met hul vrouens geniet het; en terwyl hulle ʼn speletjie gespeel het, is van hul goedere gesteel. Toe het die hele party die dief gaan soek en toe hulle die Geseënde ontmoet wat onder 'n boom sit, groet hulle hom en sê: "Geagte heer, het U die dief met ons goed sien verbygaan?"
En die Geseënde Een het gesê: "Wat is vir julle beter, dat julle die dief of vir jul self gaan soek?" En die jongmense het uitgeroep: "Op soek na onsself!"
"Nou ja toe," sê die Geseënde Een, "Gaan sit en Ek sal die waarheid aan julle verkondig." En die hele groep het gaan sit en hulle het gretig geluister na die woorde van die Geseënde. Nadat hulle die waarheid begryp het, het hulle die leerstellig geprys en hul toevlug tot die Boedda geneem.
In die koninkryk van die heerser, Yamaraja, van die dood.
Daar was 'n Brahman, 'n baie godsdienstige man, maar sonder diepe wysheid. Hy het 'n seun van groot belofte gehad, wat, toe hy sewe jaar oud was, met 'n dodelike siekte getref is en gesterf het. Die bedroefte vader kon homself nie beheer nie; hy het homself op die lyk gegooi en daar gelê soos een dooie. Die familielede het gekom en die dooie kind begrawe en toe die vader by homself kom, was hy so onbeskaamd in sy hartseer dat hy hom soos 'n kranksinnige persoon gedra het. Hy het nie meer gehuil nie, maar het rondgedwaal en gevra vir die woning van Yamaraja, die koning van die dood, om hom nederig te smeek sodat sy kind toegelaat kan word om terug te keer na die lewe.
Nadat hy by 'n groot Brahman-tempel aangekom het, het die hartseer vader deur sekere godsdienstige rituele gegaan en aan die slaap geraak. Terwyl hy in sy droom rondgedwaal het, het hy by 'n diep bergpas gekom waar hy 'n aantal kluisenaars ontmoet het wat die hoogste wysheid verwerf het. "Geagte menere," het hy gesê, "Kan julle my nie vertel waar die woning van Yamaraja is nie?" En hulle vra hom: "Goeie vriend, waarom wil jy weet?" Daarna het hy sy hartseer verhaal aan hulle vertel en sy bedoelings verduidelik. Die kluisenaars het hom oor sy selfwaan ontferm en gesê: "Geen sterflike mens kan die plek bereik waar Yama regeer nie, maar ongeveer ses honderd vier en veertig kilometre weswaarts lê 'n groot stad waarin baie goeie geeste woon; elke agtste dag van die maand besoek Yama die plek, en daar mag jy hom sien wat die Koning van die Dood is en hom vra vir 'n seëning."
Die Brahman was bly oor die nuus en het na die stad gegaan en dit gevind. Hy is opgeneem in die gevreesde teenwoordigheid van Yama, die koning van die dood, wat by die aanhoor van sy versoek gesê het: "U seun woon nou in die oostelike tuin waar hy baljaar; gaan daarheen en vra hom om u te volg."
Die gelukkige pa sê: "Hoe gebeur dit dat my seun, sonder dat hy een goeie werk verrig het, nou in die paradys woon?" Yamaraja het geantwoord: "Hy het hemelse geluk verkry, nie omdat hy goeie dade verrig het nie, maar omdat hy gesterf het in geloof en in liefde vir die heer en meester, die glorierykste Boedda. Die Boedda sê: 'Die hart van liefde en geloof versprei as soos 'n weldadige skaduwee vanaf die wêreld van mense na die wêreld van gode.' Hierdie heerlike uitspraak is soos die stempel van 'n koning se seël op 'n koninklike bevel."
Die gelukkige vader haas hom na die plek en sien hoe sy geliefde kind met ander kinders speel, almal getransfigureer deur die vrede van die salige bestaan van 'n hemelse lewe. Hy hardloop na sy seuntjie toe en huil met trane wat oor sy wange loop: "My seun, my seun, onthou jy my nie, jou vader wat met liefdevolle sorg oor jou gewaak het en jou in jou siekte versorg het? Keer saam met my terug huis toe na die land van die lewendes." Maar die seun, terwyl hy gesukkel het om terug te gaan na sy speelmaats, was verbaas omdat hy sulke vreemde uitdrukkings soos pa en seun gebruik het. "In my huidige toestand, het hy gesê: "Ken ek nie sulke woorde nie, want ek is vry van dwaling en illusies."
Hierop het die Brahman vertrek, en toe hy uit sy droom wakker word, het hy aan die Geseënde Een gedink en besluit om na hom toe te gaan, sy hartseer bloot te lê en troos te soek. Nadat hy by die Jetavana aangekom het, het die Brahman sy storie vertel en hoe sy seun geweier het om hom te herken en saam met hom huis toe te gaan.
En die Wêreld-geëerde Een het gesê: "Waarlik, jy is mislei. Wanneer die mens sterf, word die liggaam in sy elemente opgelos, maar die gees sterf nie. Dit lei 'n hoër lewenswyse waarin al die relatiewe terme van vader, seun, vrou, moeder, op 'n einde is, net soos 'n gas wat sy verblyf verlaat, daarmee klaar is, asof dit iets van die verlede is. Mense bekommer hulle die meeste oor dit wat verbygaan; maar die einde van die lewe kom vinnig soos 'n brandende stroom wat die verbygaande in 'n oomblik wegvee. Hulle is soos 'n blinde man wat na 'n brandende lamp gaan omsien. 'n Wyse man wat die verganklikheid van wêreldse verhoudings verstaan, vernietig die oorsaak van hartseer en ontsnap uit die draaiende maalkolk van hartseer. Godsdienstige wysheid verhef 'n mens bo die genot en pyne van die wêreld en gee hom/haar vrede tot in ewigheid." Die Brahman het die toestemming van die Geseënde gevra om deel die gemeenskap van sy monnikke te word om sodoende daardie hemelse wysheid te verkry wat alleen 'n verdrukte hart kan vertroos.
Die mosterdsaad
Daar was 'n ryk man wat gevind het dat sy goud skielik in as verander het; en hy het op sy bed gaan lê en alle kos geweier. 'n Vriend, wat van sy siekte gehoor het, het die ryk man besoek en die oorsaak van sy hartseer geleer. En die vriend het gesê: "Jy het jou rykdom nie goed benut nie. Toe jy dit opgegaar het, was dit niks beter as as nie. Gee nou ag op my raad. Sprei matte oop in die basaar; Stapel hierdie as op en maak asof jy met dit handel dryf." Die ryk man het gedoen soos sy vriend voor gestel het, en toe sy bure hom vra: "Hoekom verkoop jy as?" het hy gesê: "Ek bied my goedere te koop aan."
Na 'n geruime tyd het 'n jong meisie, genaamd Kisa Gotami, 'n weeskind en baie arm, verbygegaan en die ryk man in die basaar gesien en gesê: "My heer, waarom stapel u goud en silwer te koop op?" En die ryk man het gesê: "Wil jy asseblief vir my daardie goud en silwer gee?" En Kisa Gotami het 'n handvol as opgeneem, en kyk, dit het weer in goud verander! Aangesien Kisa Gotami die geestelike oog van geestelike kennis gehad het en die werklike waarde van dinge gesien het, het die ryk man haar in die huwelik met sy seun gegee, en hy het gesê: "By baie is goud nie beter as as nie, maar met Kisa Gotami word as suiwer goud."
En Kisa Gotami het 'n enigste seun gehad, en hy het gesterf. In haar hartseer het sy die dooie kind na al haar bure gedra en hulle vir medisyne gevra, en die mense het gesê: "Sy is mal! Die seun is dood." Kisa Gotami het 'n man ontmoet wat op haar versoek geantwoord het: "Ek kan nie vir jou medisyne vir jou kind gee nie, maar ek ken 'n dokter wat kan." Kisa Gotami het gesê: "Sê vir my, wie is dit?" En die man antwoord: "Gaan na Sakyamuni, die Boedda."
Kisa Gotami het na die Boedda gegaan en uitgeroep: "Heer en meester, gee my die medisyne wat my seun sal genees." Die Boedda het geantwoord: "Ek wil 'n handvol mosterdsaad hê." En toe die meisie in haar vreugde belowe het om dit te bekom, het die Boedda bygevoeg: "Die mosterdsaad moet uit 'n huis geneem word waar niemand 'n kind, man, ouer of vriend aan die dood afgestaan het nie." Arme Kisa Gotami het gou van huis tot huis gegaan en die mense het haar jammer gekry en gesê: "Hier is mosterdsaad; vat dit!" Maar toe sy vra. "Het 'n seun of dogter, 'n pa of ma, in jou familie gesterf?" Hulle het haar geantwoord: "Helaas, die lewendes is min, maar die dooies is baie. Moenie ons aan ons diepste hartseer herinner nie." En daar was geen huis nie, maar een of ander geliefde het daarin gesterf.
Kisa Gotami het moeg en hopeloos geword en langs die pad gaan sit en die ligte van die stad dopgehou, terwyl hulle flikker en weer geblus word. Uiteindelik het die donkerte van die nag oral geheers. En sy beskou die lot van mense, dat hul lewens flikker en uitgedoof word. En sy dink by haarself: "Hoe selfsugtig is ek in my hartseer! Die dood is algemeen vir almal; tog is daar in hierdie dal van verwoesting 'n pad wat hom lei na onsterflikheid wat alle selfsug opgegee het."
Kisa Gotami het die selfsug van haar liefde vir haar kind verban en het die lyk van haar seun in die bos laat begrawe. Toe sy terugkeer na die Boedda, het sy haar toevlug tot hom geneem en troos gevind in die Dharma, wat 'n balsem is wat al die pyn van ons ontsteld harte sal kalmeer.
Die Boedda het gesê: "Die lewe van sterflinge in hierdie wêreld is ontsteld, kort en gekombineer met pyn. Want daar is geen manier waarop diegene wat gebore is, kan vermy om te sterf nie; na die ouderdom is daar dood; van so 'n aard is lewende wesens. Aangesien ryp vrugte in gevaar is om te val, soortgelyk is sterflinge wanneer hulle gebore word, altyd in gevaar van dood. Soos alle erdekruike wat deur die pottebakker gemaak is, eindig om gebreek te word, so is die lewe van sterflinge. Beide jonk en volwasse, beide diegene wat dwase en wys is; almal is in die mag van die dood; almal is onderworpe aan die dood.
"Van diegene wat, oorwin deur die dood, van die lewe afwyk, kan 'n vader nie sy seun red nie, en ook nie sy familielede nie. Kyk! Terwyl familielede ween en kla, word een vir een sterflinge weggevoer, soos 'n os wat na die slagpale gelei word. Die wêreld gaan dus gebuk onder dood en verval, daarom treur die wyse nie, omdat hulle die werklike natuur van die wêreld ken. Op watter manier mense ook al dink 'n ding sal gebeur, dit is dikwels anders as dit wat hulle hul verbeel, en groot is die teleurstelling; sien, dit is die aard van die wêreld.
"Nie van geween of van rou sal iemand gemoedsrus verkry nie; inteendeel, sy pyn sal groter wees en sy liggaam sal ly. Hy sal homself siek en bleek maak, maar die dooies word nie deur sy klaaglied gered nie. Mense sterf, en hul lot na die dood sal volgens hul dade wees. As 'n man honderd jaar of selfs meer leef, sal hy uiteindelik van die geselskap van sy familie geskei word en die lewe van hierdie wêreld verlaat. Hy wat vrede soek, moet die pyl van klaaglied, klagte en droefheid uittrek. Hy wat die pyl uitgetrek het, sal gemoedsrus verkry; hy wat alle droefheid oorwin het, sal vry word van droefheid en geseënd word."
Loop op die water
Suid van Savatthi is 'n groot rivier, aan die oewer waarvan 'n gehuggie van vyfhonderd huise lê. Die Wêreld-geëerde Een het besluit om na die dorp te gaan en die leerstelling te gaan verkondig. Nadat hy by die rivier gekom het, het hy onder 'n boom gaan sit, en die dorpenaars wat die heerlikheid van sy voorkoms gesien het, het hom met eerbied genader. Toe hy egter begin preek, het hulle hom nie geglo nie.
Toe die Boedda Savatthi verlaat het, het Sariputta 'n begeerte gehad om die Heer te sien en hom te hoor preek. Toe hy by die rivier kom waar die water diep was en die stroom sterk vloei, het hy vir homself gesê: "Hierdie stroom sal my nie verhinder nie. Ek sal die Geseënde gaan sien, en hy het geloo op die water wat so stewig soos n plaat granite onder sy voete was. Toe hy by 'n plek in die middel van die stroom aankom waar die golwe hoog was, het Sariputta se hart hom begewe en hy het begin sink. Maar toe hy sy geloof herwin en sy geestelike inspanning hernu, het hy soos voorheen voortgegaan en die anderkantse oewer bereik.
Die mense van die dorp was verbaas om Sariputta te sien, en hulle het gevra hoe hy die stroom kon oorsteek siende dat daar nie 'n brug of 'n veerboot was nie. Sariputta het geantwoord: "Ek het in onkunde geleef totdat ek die stem van die Boedda gehoor het. Terwyl ek angstig was om die verlossingsleer te hoor, het ek die rivier oorgesteek en oor die troebel waters geloop omdat ek geloof gehad het. Geloof. niks anders nie, het my in staat gestel om dit te doen, en nou is ek hier in die saligheid van die Meester se teenwoordigheid."
Die Wêreld-geëerde Een het bygevoeg: "Sariputta, jy het goed gepraat. Geloof soos getoon deur jou alleen kan die wêreld red van die gaapende golf van migrasie en mense in staat stel om sonder om te sink en te verdrink na die anderkantse oewer te loop. En die Geseënde het die dorpenaars die noodsaaklikheid aangespoor om te volhard in die verowering van smart en om alle boeie af te werp om die rivier van wêreldsheid oor te steek en verlossing uit die dood te verkry. Toe hulle die woorde van die Tathagata hoor, was die dorpenaars gevul met vreugde en glo in die leerstellings van die Geseënde, aanvaar die vyf reëls en naam.
Die siek monnik
'n Ou monnik van 'n nors geaardheid het 'n afstootlike siekte gehad waarvan die gesig en reuk so naar was dat niemand naby hom sou kom of hom in sy nood sou help nie. En dit het gebeur dat die Wêreld-geëerde Een by die klooster gekom het waarin die ongelukkige man gelê het. Toe hy hoor van die siek monnik, het hy beveel dat warm water voorberei moes word en na die siekekamer gegaan om persoonlik die sere van die pasiënt te versorg en het vir sy dissipels te sê:
"Die Tathagata het in die wêreld gekom om bevriend te raak met die armes, om die onbeskermdes te beveilig, om diegene in liggaamlike ellende te voed, beide die volgelinge van die Dharma en ongelowiges, om blindes te laat sien en die gedagtes van die misleides te verlig, om op te staan vir die regte van weeskinders sowel as bejaardes, en sodoende 'n voorbeeld aan ander te stel. Dit is die voleinding van sy werk, en sodoende bereik hy die groot doel van die lewe net soos die riviere wat hulself (hul identiteit as rivier) in die see verloor."
Die Wêreld-geëerde Een het daagliks na die siek monnik omgesien solank as wat hy op daardie plek gebly het. En die goewerneur van die stad het na die Boedda gekom om hom eerbied te toon en nadat hy gehoor het van die diens wat die Boedda in die klooster gedoen het, het hy die Geseënde gevra aangaande die vorige bestaan van die siek monnik, en die Boedda het gesê:
"In vervloë dae was daar ʼn wrede koning wat alles wat hy kon, uit sy onderdane gedwing; en hy het een van sy offisiere bevel om n sekere gesiene man met n sweep te slaan. Die offiesier wat min gedink het aan die pyn en lyding wat hy aan andere toe gedien het, gedoen soos hy beveel is. Maar toe die salgoffer van die koning se woede vir genade gepleit het, het hy medelye en simpatie gevoel en die man net liggies geslaan (met die sweep). Nou die koning was her-gebore as Devadatta, wie deur sy navolgens verlaat is omdat hulle nie langer sy wreedheid kon verduur het nie en hy vol boetedoening gesterf. Die offisier is die siek monnik, wie gereeld sy mede broers in die klooster te na gekom het, was verlaat in sy uur van nood. Die gesiene man, wie onskuldig aangerand was en vir genade gepleit, was die streweling; hy was gebore as die Boedda (Tathagata). Dit is die lot van die Boedda om die offisier te help omdat hy medelye met hom getoon het."
En die Wêreld-geëerde Een het hierde verses herhaal: "Diegene wat pyn toedien aan die sagmoediges of valslik die onskuldiges aankla sal een van die tien groot rampe oorkom maar diegene wat geleer het om geduldig lyding te verduur, sal gereinig word en sal die verkose instrument vir die verligting van lyding word."
Met die aanhoor van hierdie woorde het die siek monnik na die Boedda gedraai en sy slegte humeur bely en met ʼn hart gereining van foute, die Boedda vereer.
Die geduldige olifant
Terwyl die Geseende Een in Jeavana gebly het, was daar ʼn man wat in Savatthi gwoon het wat bekend was aan al sy bure as geduldig en sagmoedig. Die res van familie was egter wreed en het beplan om hom te beroof. Eendag het hulle na hom gegaan en met verskillende dreigemente gedreig en daarna ʼn groot deel van sy eiendom gesteel. Hy het hom nie na die hof gewend nie en nog minder het hy gekla maar met geduld die onreg verdra. Die bure het begin wonder oor die situasie en die gerugte van die saak het die monnikke in Jetavana bereik. Terwyl die broerders die gebeure in die byeenkoms saal bespreek het, het die Boedda ingekom en gevra, "Wat was die onderwerp van jul gesprek?" en hulle het hom vertel.
Die Boedda het gesê: "Die tyd sal aanbreek wanneer die wrede familie lede hul vergelding sal ontvang. O monnikke, hierdie keer is nie die eerste keer dat hierdie gebeure plaas gevind het nie; dit het al tevore gebeur en hy vertel hulle ʼn storie uit die verlede:: Eens, toe Brahmadatta koning van Benares was,was die Streweling as ʼn olifant in die Himalaya streek gebore. Hy het sterk en groot opgegroei en in die heuwels, dale, valeie die grotte en kruine van die berge rond beweeg. Op ʼn keer het hy ʼn skadu-ryke boom gesien, sy kos daaronder gaan staan en eet. ʼn Klomp onbeskofte bobejane het vanuit die takke van die boom geklim, op sy rug gespring en hom grootliks beledig en getreiter; hulle het sy tande gegryp, sy stert getrek en gebaljaar en daardeur hom baie ergernis veroorsaak. Die Streweling, vol geduld, sagmoedig en vreedsaam het geen aandag hul herhalende uittartende en treisende gedrag gegee nie.
"Een dag het die boom gees wat in die boom geleef het, op die boom-stam gestaan en vir die olifant gesê, 'My heer die olifant waarom verdra jy die slegte gedrag van hierdie treisende bobejane?' En hy vra die vraag in koeplet vorm:
Waarom verdra u bobejane ongemanierd?
Selfsugtige gekke, speel-terg en treister verskaf hulle sinnelose plesier
"Die Streweling antwoord, "Indien ek nie hierdie bobejane se sieklike gedrag kan verduur sonder om neerhalende na hul geboorte, familie stamboom en persoon te verwys, hoe kan ek die agtvoudige edel weg betree? Hierdie bobejane sal dieselfde aan andere doen omdat hulle dink daardie wesens is soos ek. Indien hulle dit aan ongedissiplineerde olifanf sou doen, sal hy hulle verseker bestraf en ek sal sodoende van hul steurnis en die skuldgevoel van hulle leed aandoen verlos wees.' Daarna sê hy in versvorm:
Indien hulle ʼn ander teisterend en wreed behandel soos vir my
Verseker sal hy hulle vernietig; dan is ek vry:
"Paar dae daarna, nadat die ou olifant iewers anders heen gegaan het, net ʼn ander wreedagtige olifant in sy plek kom staan. Die bose bobejane het gedink dat dit dieselfde olifant van vroeer was. Hulle klim op sy rug en gaan tekere soos voorheen. Die ongedissiplineerde olifante het die bobejane met sy slurp gegryp, hulle op die grond gegooi, met sy tande vermorsel en hulle tot maalvleis vertrap onder sy pote."
Nadat die leermeester die storie ge-eindig het, verklaar hy die waarheid en identifiseer die geboortes deur te sê: "Daardie tyd die tergende bobejane was die wrede familie van die sagmoedige man, die alleenlopende olifant was die een wat hulle sou straf, maar die edelagbare olifant was die Boedda homself in ʼn vorige her-geboorte."
Daarna het een van die broeders opgestaan en toestemming gevra om ʼn vraag te stel en die versoek was toe gestaan. Hy sê: "Ek het die leerstelling dat ʼn verkeerde daad met ʼn ander verkeerde daad vergeld moet word en dat die boosdoener moet intoom gehou word deur lyding toe te pas omdat indien dit nie so gedoen word nie, sal boosheid vermeerder en die goeie sal verdwyn. Wat moet ons doen?" Die Boedda sê: "Nee, julle wat die wêreldse dinge agter gelaat het en hierdie geseënde geloof van die onselfsugbaarheid aangeneem het, julle sal nie kwaad met kwaad vergeld nie en ook nie haat vir haat nie. Ook moet julle dink dat julle kwaad kan vernietig deur boos met boos te vergeld nie want daardeur sal julle kwaad laar vermeerder. Laat die wreedaars aan hul lot oor en hul bose dade sal vroeer of later op een of ander manier hul eie beloëning ontvang." Toe dra die Boedda hierdie verse voor:
"Wie die man wat nie kwaad doen, kwaad aandoen,
Sal snel met vergelding versoen
Of
slaan hom wat nie baklei nie.
sal
binnekort een of ander vergelding ondervind ..
as gevolg van
sy eie wreedheid.
" Een
van die ernstigste euwels in die lewe,
Óf 'n afskuwelike
gevreesde siekte,
Of hartseer-gevulde oumens jare of
kranksinnigheid,
Of elledige pyn sonder einde,
Of verlies
van rykdom;
Of van sy naaste familie lede sal hy sien sterf,
En
hy sal in die hel her-gebore word in die hel."
Die laaste dae
Toe die Boedda op die berg Arendse hoogte, naby Rajagaha gwoon het, het Ajatasattu koning van Magadha, wie in die plek van Bimbisarageheers, ʼn aanval op Vajjis beplan. Hy sê vir Vassakara, die eerste minister: "Ek sal die Vajjis uitwis alhoewel hulle magtig is. Ek sal die Vajjis vernietig; ek sal hulle totaal ruineer! Kom nou, o Brahman, en gaan die Boedda; verneem in my naam na sy welstand en vertel hom van my voornems. Luister aandagtig na wat die Boedda mag sê en herhaal dit vir my omdat die Boeddas niks anders as die waarheid spreek."
Toe Vassakara, die eerste minister, die Boedda gegroet het en sy boodskap oorgedra het, het geagte Ananda agter die Boedda gestaan en hom koel gewaai met ʼn waaier. Die Geëerde Een het vir Ananda gesê: "Het jy gehoor dat die Vajjis hou volle en gereelde byeenkomste?" Ananda antwoord, "Heer, so het ek gehoor."
"Ananda, so lank," sê die Boedda, "As wat die Vajjis hierdie volle en gereelde publieke byeenkomste hou, mag dit verwag word dat hulle nie sal verswak nie maar dat hulle voorspoed sal wees. So lank as wat hulle in eenstemmig vergader, so lank as wat hulle hul oudste respekteer, so lank hulle hul vroulike geslag respekteer, so lank as hulle goddiens sal bly, alle korrekte rituele nakom, so lank as hulle regmatige beveiliging aanbied, verdedig en ondersteun die heiliges, die Vajjis mag dit verwag word dat hulle voorspoedig sal wees en nie ten gronde sal gaan nie." Daarna addresseer die Geseënde Een vir Vassakara en sê: "O Brahman, toe ek in Vesali gewoon het, het ek hulle hierdie kondisies van welstand geleer; so lank hulle goed onderrig word, so lank as wat hulle op die regte weg voort gaan, so lank as wat hulle die voorskrifte van regverdigheid nakom, kan ons verwag dat hulle voorspoedig sal wees en nie tot gronde sal gaan nie."
Pas nadat die boodskapper weg is, het die Boedda die broerders wat in die buurt van Rajagaha was, laat bymekaar kom in die dienssaal en vir hulle gesê: "Ek sal julle onderrig, o monnikke, aangaande die kondisies vir die welstand van ʼn gemeenskap. Luister aandagtig en ek sal praat.
"So lank, O monnikke, as wat de broeders volle en gereelde byeenkoms hou, in samehorigheid vergader, in samehorigheid uiteen gaan en in samehoringheid na sake van die Sangha (gemeente) omsien: solank as hulle, o monnikke, nie wegdoen met dinge wat bewys was as voordelig en niks anders voorstel as aksies wat sorgvullig getoets is as voordelig, solank hul oudstes regvredigheid beoefen; solank as die broeders die oudstes vereer, respekteer, ondersteun enna hul woorde luister; solank as wat die broerders nie onder die invloed van hunkering struikel nie, maar hulle verbly in die seëninge van godsdiens, sodat goeie en heilige manne na hulle sal kom en tussen hulle in stilte sal verkeers; solank as die broeders nie verslaaf sal wees aan luiheid en ledigheid; solank as die broerders die sewevoudige höer wysheid van bewussyns aktiwiteite beoefen, na die waarheid nastreef, energiek, blydskap, matigheid, selfbeheer,ernstige oordenking, mediteer, en gelykmagtige bewussyn, solank mag die verwag word dat die Sangha (gemeente) voordelig sal weesl. Daarom, o monnikke, wees vol geloof, nederig, bevrees vir sonde, angstig om te leer, wees energiek, ʼn aktiewe bewussyn en vol wysheid.
Sariputta se geloof
Die Boedda het met die groot gemeenskap van broeders na Nalanda gegaan en het daar in die mango boord. Toe het geagte Sariputta gegaan na waar die Boedda was. Hy saluteer die Boedda, neem sy sitplek gerespekvol langs die Boedda en sê: "Heer! Sulke geloof het ek aangaande die geseënde een, dat ek dink daar was nog nooit, nog minder sal daar hierna, nog minder is daar nou enige ander wie magtiger of wyser as die Boedda is met betrekking tot die höer wysheid."
Die Boedda antwoord: "Grand and bold is u woorde, Sariputta: verseker is hierdie ʼn lied van ekstase! Verseker dan het jy al die Geseëndes van lang gelede in die verre verlede wat heilige Boedda gewees het, geken?" "Nie waar, o Heer!" sê Sariputta.
En die Boedda het voortgegaan: "Dan verseker het jy al die Geseëndes van die nabye toekoms wat heilige Boedda sal word, waar geneem?" "Nie waar, O heer!"
"Maar ten minste, o Sariputta, ken jy my as die teenwoordige heilige Boedda en het jy my bewussyn gepenetreer." "Nie die minste nie, O Heer!"
"Sien jy dan nou, Sariputta, dat jy nie die harte van die Boeddas van die verlede en ook nie die harte van die toekomstige Boeddas ken nie. Waarom is u woorde dan so groots en dapper? Waarom dan uitbars in so ʼn lied van ekstase?"
"O Heer! Ek het geen kennis van die harte van al die Boeddas van die verlede, die toekomstiges of die teenwoordige nie. Ek ken net die geslag van die geloof. Net soos ʼn koning, o Heer, ʼn stad geleë in die grens gebied mag hê; stewige fondasies, stewige stut-mure en met slegs een hek (ingang) en die koning mag ʼn wag daar plaas: slim, kundig en wys; om alle vreemdeling te stop en slegs vriende en bekendes in te laat. En soos hy al die toegangs plekke rondom die stad mag nagaan, mag dit moontlik wees dat hy nie al die opening en krake in die muur opmerk nie sodat hy nie weet waar ʼn klein dier soos byvoorbeeld ʼn kat mag in en uit gaan nie. Dit mag wel moontlik wees. Nogtans, groter lewende wisest wat die stad binne kom of verlaat, moet die stad deur daardie stad’s hek gaan. Dus is dit so, o Heer, dat ek die afstamming van die geloof ken. Ek weet dat die Boeddas van die verlede; weg doen met alle passies, slegte voornemens, luiheid, hoogmoed en twyfel, ken al daardie bewussyn’s tekortkomminge wat mense verswak, onderrig hul bewussyn in die vier soorte bewussyn’s aktiwiteite, deuglik beoefen hulself in die sewevoudige höer wysheid, ontvang die volle vrug van Verligting. En ek weet dat die heilige Boeddas van die toekoms dieselfde sal doen en dat die huidige Geseënde Een dieselfde doen."
"Magtig is jou geloof, O Sariputta," sê die Geseënde Een, "maar maak seker dat dit goed gegrond is."
Die besoek aan Pataliputta
Nadat die Boedda lank genoeg in Nalanda gebly het, het hy na Pataliputta, die grens dorp van Magadha gegaan. Toe die dissipels in Pataliputta hoor van sy aankoms, het hulle hom genooi na dorps rus-huis. Die Boedda het sy bedelaars klere aangetrek, sy bedelaars houer geneem en saam met die broerders na die rus-huis gegaan. Daar het hy sy voete gewas, die saal binne gegaan en teen die sentrale pilaar gaan sit met sy gesig na die die ooste. Die broerders het ook hul voete gewas, die saal binne gegaan en hul sitplekke rondom die Boedda ingeneem met hul gesigte na die westelike muur gerig. En die leke-navolgers in Pataliputta het dieselfde gedoen en hulle het teenoor die Boedda gesit met hul gesigte na die weste gerig.
Toe sê die Boedda vir die leke-navolgers van Pataliputta: "Vyfvoudig, o leke-navolgers, is die verlies wat die boosdoener lei as gevolg van sy gebrek aan regmatigheid. In die eerste plek, die boosdoener, sonder enige regmatigheid, ondervind erge armoede as gevolg van laks(lui) heid; tweedens word sy bose en wrede reputasie wyd en syd versprei plek; derdens, watter gemeenskap ookal hy betree of dit Brahmans, edele, hoofde van huise of kluisenaars, betree hy skaam en verward; vierdens, hy is angstig wanneer hy tot sterwe kom; sy bewussyn verkeer in ʼn ongelukkig staat. Waar ookal sy karma voortgaan, daar sal ellende en lyding wees. Dit, o leke-navolgers, is die vyfvoudige verlies van die boosdoener!
"Vyfvoudig, o leke-aanhongers, is die wins/voordeel wat ʼn weldoener bekom as gevolg van sy beoefening van regmatigheid (regvredigheid). In die eerste plek, die weldoener, sterk in regvredigheid, bekom eiendom deur ywerigheid, hardwerkendheid en skanderheid in die beoefening van ʼn amp; in die tweede plek, goeie verslag word orals versprei; derdens, watter ookal gemeenskap hy betree of dit Brahmans of edeles of hoofde van huishoudings of lede van ʼn klooster, betree hy met vertroue en selfversekerdheid; vierdens, hy sterf sonder angstigheid en laastens met die opbreking van sy liggaam na sterfte, sy bewussyn verkeer in ʼn staat van gelukkigheid. Waar ookal sy karma voortgaan, daar heers hemelse vreugde en vrede. Dit, O leke-navolgers, is die vyfvoudige wins van die weldoener." Toe die Geseënde Een die dissipels geleer en hulle aangemoedig en verbly tot laat in die nag, het hy hulle uitmekaar laat deur te sê, "Dit is al diep in die nag, o leke-navolgers. Dit is tyd vir julle om te doen wat julle dink is die mees voordeeligste."
"Mag dit so wees, Heer!" antwoord die dissipels van Pataliputta en staan op uit hul sitplekke, buig voor die Boedda en met hom aan hul regterkant, vertrek hulle.
Terwyk die Gesëende Een in Pataliputta gebly het, het die koning van Magadha ʼn boodskapper ʼn die owerste van Pataliputta gestuur om die versterking te verhoog terwille van die veiligheid van die dorp. Die Boedda wat die arbeiders so sien hard werk, voorspel die magtigheid van die plek deur te sê: "Die manne wat die kasteel bou, tree op asof hulle höer magte gekonsulteer het. Hierdie stad van Pataliputta sal die woonplek van besige manne en die middelpunt van die handeldryf in alle soorte goedere word. Maar daar is drie gevare wat hang oor Pataliputta, die gevaar van vuur, die gevaar van water en die gevaar van onrus"
Toe die goewerneur hoor van die voorspelling van die toekoms van Pataliputta, was hy grootliks verheug en die dorp’s opening waardeur die Boedda na die Ganges rivier beweeg het, "Die Gotama Hek" genoem. Intussen tyd het die mense wat langs die oewer van die Ganges rivier gebly het, in groot getalle om te betoon aan die Boedda, aangekom en baie het hom gevra om hulle die eer te bied om hom oor die rivier te neem met hul boot. Maar die Gesëende Een het die getal bote en hul prag in gedagte gehou en wou nie partydigheid teenoor enige een toon en deur een se aanbod aanvaar en dus moontlik sou andere aanstoot neem. Hy het dus daarom die rivier oorkruis sonder enige boot en daardeur getoon dat die bote van uitmergelende godsdienstige praktyke en die pragtige bote van godsdienstige sermonies nie voldoende is om die storms van lewe en sterfte te troseer nie terwyl die Boedda in staat is om droogsvoet oor die oseaan van wêreldslikheid kan loop. En siende dat die stad ingangshek na die naam van die Boedda vernoem is, het die mense hierdie gedeelte van die rivier, "Gotama rivier-oorgang," genoem.
Die spiëel van die waarheid.
Die Gesëende Een het verder aan beweeg na die dorpie Nadika met ʼn groot menigte broerders en daar gebly in die Steen Saal. Die geagte Ananda het na die Boedda gegaan, die name genoem van die broeders en susters wat alreeds gesterf het en angstig verneem na hul lot na die dood; of hulle hergebore was diere of in die hel of as geeste (spoke) of in enige ander plek van lyding.
Die Gesëende Een antwoord Ananda deur te sê: "Diegene wat gesterf het na die algehele vernietiging van die drie bande van wellus, van hebsug en van die egotistiese kleef aan bestaan, hoef nie te vrees die lot na afsterfte. Hulle sal nie her-gebore in ʼn staat van lyding nie; hul bewussyn sal nie voortgaan as karma van bose dade of sonde nie maar is verseker van finale verlossing.
"Wanneer hulle sterf, niks anders sal agterbly behalwe hul goeie gedagtes, hul regvredige dade en die saligheid wat volg as gevolg van waarheid en regvredigheid. Soos riviere ten einde laas die verre oseaan bereik, net so sal hul bewussyn in hoër bestaanstate her-gebore word en voort gaan om hul finale doel wat die oseaan van waarheid, die ewedurige vrede van Nirvana is, te bereik. Lewende wesens is angstig aangaande sterfte en hul lot na afsterfte; maar oordink, dit is niks vreemd, Anada, dat ʼn menslike wese behoort te sterf. Vreemd, dat jy sal navra aangaande dit doen en nadat jy die waarheid gehoor het, nog steeds angstig is aangaande die dood. Dit is vermoeiend vir die Geseënde. Ek wil dus daarom, vir jou die spiëel van die waarheid leer en laat die getroue dissipel dit herhaal:
"'Hel is vernietig vir my en her-geboorte as ʼn dier of as ʼn gees of enige ander plek van lyding. Ek is bekeer; ek is nie langer onderhewig aan her-geboorte in n staat van lyding en is verseker van finale verlossing.'
"Wat, dan, Ananda, is hierdie spiel van die waarheid? Dit is die bewussyn dat die verkose dissipel in die wereld is besield met die geloof in die Boedda, glo dat die Gesëende Een is die Heilige Een, die ten volle Verligte Een, die wyse, die opreg, gelukkig, kenner van die wêreld, temmer van lewende wesens se verwronge harte, die Leermeester van gode en mense, die gesëende Boedda. Dit verder die bewussyn van die dissipel se geloof in die waarheid, glo dat die waarheid deur die Boedda bekend gemaak is, vir die voordeel van die wêreld, verwelkom almal en lei tot verlossing, Dit is die bewussyn dat die uitverkore dissipel in hierdie wêreld geloof in die Boedda het en glo dat die Geseënde die Heilige is, die Volkome Verligte, wyse, opregte, gelukkige, wêreldwetende, opperste, die beteuler van mense se eiesinnige harte, die Leermeester van gode en mense, die geseënde Boedda. Dit is verder die bewussyn dat die dissipel geloof het in die waarheid wat glo dat die waarheid deur die Geseënde verkondig is, tot voordeel van die wêreld, wat nie verbygaan nie, verwelkom almal, wat lei tot redding (verlossing), waartoe die wyse deur die waarheid sal kom, elkeen deur sy eie pogings.
"En ten einde, dit is die bewussyn dat die dissipel is besield met geloof in die orde van monnikke, glo in die effektiwiteit van eenhorigheid tussen mans en vrouens wie angstig is om die weg van die edele agtvoudige weg te bewandel; glo dit hierdie kerk van die Boedda, van die regvredige, die opregte, die onpartydige, die wet gehoorsame, waardig om te ontvang: eer, gasvryheid, geskenke en verering; om die mees vrugbaarste saaigrond van verdienste vir die wêreld te wees; om in besit te wees van die deugde wat deur die goeie geliefd, deugde ononderbroke, ongeskonde, onbevlek. Deugde wat mense werklik vrymaak, deugde wat geprys word deur die wyses, wat onbevlek is deur die begeertes van selfsugtige doelwitte, nie nou en nog minder in ʼn toekomstige lewe, of deur die geloof in die effektiwiteit van uiterlike handelinge, en bevorderlik is vir hoë en heilige denke. Hierdie is die spiëel van die waarheid wat leer en lei tot die rkorrekte weg na verligting wat die doel is van alle lewende wesens. Diegene wat die spiëel van die waarheid besit, is vry van vrees; hy sal vrede vind in die woelinge van die lewe en sy lewe sal ʼn sëening wees vir sy mede lewende wesens."
Die hofdienares van Ambapali
Toe het die Boedda met ʼn groot menigte van die broerders na Vesali gegaan en hulle het gebly in die boord van die hofdienares Ambapali. Hy sê vir die broerders: "Laat ʼn broer, o monnikke, oplettend en bedagsaam wees. Laat ʼn broerder, terwyl in die wêreld is, oorkom die hartseer wat voortspruit uit liggaamlike hunkering, van die wellus van sensasies en van die foute van verkeerde redenasie. Wat ookal jy doen, tree altyd op in volle bewustelikheid. Wees oplettend in eet en drink, in loop of staan, in slaap of wakker, of wanneer praat of wanneer stil."
Toe die hofdienares Ambapali hoor dat die Geseende Een in haar boord gebly het, was sy vreeslik verheug en sy het in ʼn wa so na as moontlik aan die Boedda gegaan. Daar het sy afgeklim en tot by die plek gegaan waar die Boedda. Sy het haar sitplek respekvol aan sy voete gaan sit. As ʼn verstandige vrou wat voort gegaan uitvoering van haar godsdienstige verpligtinge, so sy het eenvoudige klere sonder enige juwele aangehad maar nog steeds pragtig gelyk. Die Geseënde Een dink by homself: "Hierdie vrou beweeg in hoë kringe en is die gunsteling van konings en prinse; nogtans is haar hart kalm en gereguleerd. Jonk, ryk, omring deur plesier maar nogtans is sy nadenkend en gefokusd. Inderdaad, dit word nouliks ervaar in die wêreld. Vrouens as ʼn rëel, openbaar min wysheid en verlustig in ydelheid maar sy, alhoewel omring en lewe in luukse en weelde, beskik oor die wysheid van ʼn meester, verheug haarself in diensbaarheid en is in staat om die waarheid in alle volledigheid te ontvang."
Nadat sy gaan sit het, het die Geseënde Een haar onderrig, aangemoedig en verbly met godsdienstege bespreking. Soos sy luister na die wet, het haar gesig opgehelder met plesier. Toe staan sy op en sê vir die Gesëende Een: "Sal die Geseënde Een my die eer aandoen om u ete, tesame met die broerders, mȏre by my te geniet?" En die Geesënde Een het sy goedkeuring gegee deur stil te bly.
Nou, die Licchavi, ʼn welgestelde familie van prinslik oorsprong, hoor dat die Boedda in Vesali aangekom het en in Ambapali se boord bly. Hulle het hul manjifieke waens opgesaal en met hul geselskap gegaan na waar die Boedda was. Die Licchavi was betowerend gekleed in helder kleure en versier met duursame juwele. En Ambapali het tot teen aan die jong Licchavi gery, as teen as, wiel teen wiel en juk teen juk en die Licchavi sê vir Ambapali, die hofdienares: “Hoe is dit Ambapali, dat jy so teenaan ons ry?”
“My agbare here,” sê sy, “Ek het sopas die Gesëende Een en sy broerders genooi vir hul volgende dag se ete.” En die prinse antwoord: “Ambapali! Gee hierdie ete aanbod op vir ons vir die bedrag van honderd duisend.”
“Geagte here, selfs al sou u die hele grondgebied van Vesali offer, ek sal nooit hierdie eer opgee nie!”
Daarna het die Licchavi na Ambapali se boord gegaan. Toe die Gesëende Een die Licchavi sien aankom, sê hy vir die broerders: “O broeders, laat diegene van die broerders wat nog nooit die gode gesien het nie, staar na die geselskap van die Licchavi, omdat hulle manjifiek en pragtig gekleed is soos die ontserflikes.”
En toe hulle so ver as wat hul waens kon gaan, het die Licchavi afgeklim en te voet verder gegaan na waar die Boedda was. Hulle het respekvol hul sitplekke langs hom gaan inneem. En soos hulle daar gesit het, het die Gesëende een hulle onderrig en verbly met godsdienstige gesprekke. Daarna vra hulle vir die Boedda, “Sal die Gesëende Een ons die eer aandoen om saam met u broeders mȏre se ete by ons paleis geniet?”
“O Licchavi,” sê die Gesëende Een, “Ek het belowe om mȏre se ete by Ambapali, die hofdienares, te geniet.” Die Licchavis het hul goedkeuring te kenne gegee, opgestaan uit hul sitplekke en voor die Boedda gebuig en hom aan sy regterkant hom verlaat. Toe hulle egter tuis kom, het hulle hul hande in die lug gegooi en gesê: "'n Wêreldse vrou het ons oortref; ons is uit oorlê deur 'n ligsinnige meisie!"
Aan die einde van die nag het Ambapali in haar woning soet rys en koeke gereed gekry. Die volgende dag het sy deur middel van ʼn boodskapper vir die Boedda die tyd aangekondig deur te sê, “Die uur, Heer, het aangebreek en die ete is gereed!” En die Gesêende Een het sy bedelaars kleed vroeg aangetrek en het saam met die broerders na Ambapali se woning gegaan. Hulle het op die sitplekke wat vir hulle gereed gekry is, gaan sit. Ambapali, die hofdienares, het die soet rys en koek voorgesit en gewag totdat hulle nie meer kon eet nie.
Nadat die Gesëende Een klaar geëet het, het Ambapali n lae stoel gebring langs die Geseende Een gaan sit en hom aangespreek, “Heer, ek bied hierdie woning aan die orde van monnikke van wie u, die Boedda, die hoof is.” En die Geseende Een het die geskenk aanvaar en dat hy haar onderrig en verbly het met godsdienstige instruksies, het hy opgestaan en die woning verlaat.
Die Boedda se afskeid
Nadat die Gesëende Een solank as wat hy wou in Ambapali se boord gebly het, het hy na Beluva, naby Vesali gegaan. Daar het die Gesëende Een die broerders geaddresseer en gesê: “O monnikke, gaan na julle blyplek vir die rëen seisoen hier rondom Vesali, elk volgens die plek waar sy vriende en nabye families mag woon. Ek sal die rëen seisoen hier in Beluva deurbring.”
Toe die Boeddda dus die rëen seisoen se aktiwiteite begin het, het ʼn ernstige siekte ondervind en hy het skerp pyne so erg soos die dood gevoel. Maar die Gesëende Een, bedagsaam en denkend, het sy siekte sonder enige klagtes gedra. Toe het hierdie gedagte by die Boedda: "Dit sal nie reg van my wees om hierdie lewe te verlaat sonder om nie die monnikke toe te spreek nie en orderlik van die gemeente van broerders afskeid te neem. Laat ek nou deur ʼn sterk wil, hierdie siekte onderdruk en behou my lewe totdat die aangewese tyd aangebreek het." En die Boedda het toe so gedoen en die siekte het weggegaan.
Die Boedda het begin herstel en nadat die siekte heeltemal verdwyn het, het hy van die klooster af weg beweeg en op ʼn oop stuk in die ope lug gaan sit. En geagte Ananda, vergesel van baie ander dissiples, het die Boedda genader. Hulle saluteer hom, neem respekvol sitplekke aan eenkant in en Ananda sê: "'Ek het die Boedda gesien in uitstekende gesondheid en ook gesien hoe die Boedda gely het onder siekte. En die gedagte aan die siekte van die Boedda het my liggaam swak en ledelam gevoel en die horizon het vaag vir my geword en my fakuliteite was nie meer so helder nie. Nieteenstaande het ek darem gerus gevoel by die gedagte dat die Gesëende Een ons nie sal verlaat sonder om instruksies aangaande die orde te gee nie."
Die Boedda addresseer die orde deur middel van Ananda en sê: "Wat, dan, Ananda, verwag die orde van my? Ek het die waarheid gepreek sonder om enige onderskeiding tussen leerstelling verborge of geopenbaar gemaak; betreffende die waarheid, die Tathagata het nie ʼn geslote vuis as ʼn leermeester wie sekere dinge weerhou.
"Sekerlik, Ananda, indien daar enige iemand is wat die gedagte het, "Dit is ek wie die broederskap sal lei,' of, 'Die orde is afhanklik van my,' ek behoort instruksies rakende enige saak gaande die orde te stipuleer. Nou die Tathagata, Ananda, dink nie dit is hy wat die broederskap moet lei nie of dat die orde is afhanklik van hom nie. Waarom dan, moet die Tathagata enige instruksies aangaande die orde nalaat?
"Ek is nou oud, o Ananda, en my reis is besig om tot ʼn einde te kom, ek het die som van my dae bereik, ek word tagitig jaar oud. Net soos ʼn gedane en gebroke wa nie beweeg kan word sonder veel moeite, so die liggaam van die Tathagata kan net voort beweeg met addisionele hulp en sorg. Dit is net wanneer die Tathagata, o Ananda, nie aandag gee aan enige liggaamlike aksies maar verdiep is in daardie getroue meditasie van die hart wat te make het met geen liggaamlike voorwerp, dan slegs dat die liggaam van die Tathagata gemaklik is.
"Daarom, o Ananda, wees ʼn lig vir julself. Maak staat op julself en moenie op ekstrene hulp staat maak nie. Hou vas aan die waarheid as ʼn lig. Strewe na verlossing in die waarheid alleen. Kyk nie vir hulp vanaf enige eimand anders behalwe julself.
"En hoe, Ananda, kan ʼn broer lig vir homself wees, op himself alleen steun en nie op enige ekstrene hulp nie, hou vas aan die waarheid as sy lig en soek na verlossing in die waarheid alleen, kyk nie vir enige hulp na enige eimand behalwe homself? Hierin, o Ananda, laat ʼn broerder, terwyl hy in die liggaam woon, so beskou die liggaam dat hy, inspannend, bedagsaam en bedagsaam, terwyl hy in die wêreld is, die hartseer wat voortspruit uit die drang van die liggaam, kan oorkom. Terwyl onderhewig aan sensasies, laat hy voortgaanTerwyl hy onderhewig is aan sensasies, laat hy voortgaan om die sensasies te beskou dat hy, inspannend en bedagsaam, terwyl hy in die wêreld is, die hartseer wat uit die sensasies voortspruit, kan oorkom. Terwyl onderhewig aan sensasies, laat hy voortgaan. En so ook, wanneer hy denkend of redeneer of ervaar. En so, ook, as hy dink of redeneer, of voel, laat hy sy gedagtes so beskou dat hy, terwyl hy in die wêreld is, die hartseer wat voortspruit uit die drang as gevolg van idees, of redenasie, of om te voel, kan oorkom.
"Diegene wie, of nou of nadat ek gesterf het, sal ʼn lig vir hulself wees, steun slegs op hulself en nie steun op ekstrene hulp nie, maar hou vas aan die waarheid as hul lig en soek hul verlossing in die waarheid alleen en sal nie kyk vir hulp vanaf enige iemand anders behalwe hulself. Dit is hulle, o Ananda, tussen my monnikke wie die mees top hoogte sal bereik! Maar hulle moet anstig wees om te leer."
Die Boedda kondig sy dood (sterfte) aan
Die Boedda sê vir Ananda: "In vroëer jare, Ananda, Mara, die Bose, benader die heilige Boedda drie keer om hom te versoek. En nou het hy weer na die plek gekom waar ek was en het langs my gestaan en addresseer my met dieselfde woorde toe onder die skaapwagter se Nigrodha boom op die oewer van die Neranjara rivier: 'Wees gegroet, o Heilige Een. Jy het die hoogste saligheid bereik en dit is tyd vir jou om finale Nirvana binne te gaan.' En nadat Mara, die Bose dit gesê het, het ek geantwoord deur te sê: 'Maak jouself gelukkig, o wrede en bose een, die finale uitwissing van die Tathagata sal kort voor lank plaasvind."
Geagte Ananda het toe vir die Boedda gesê: "Heer, bly by ons, o Gesëende Een vir die goed and blydskap van die groot menigte, uit simpatie vir die wêreld, vir die goed en voordeel van die lewende (menslike) wesens!" Die Boedda sê: "Genoeg nou, Ananda, versoek nie die Tathagata!"
En weer, ʼn tweede keer, het geagte Ananda die Boedda met dieselfde woorde versoek. Hy het dieselfde antwoord van die Boedda gekry. En weereens, ʼn derde keer, geagte Ananda versoek die Boedda om langer te leef; en die Boedda sê: "Het jy geloof? Ananda?" Ananda antwoord: "Ek het my Heer!"
Die Gesëende Een, kyk na die bewende ooglede van Ananda, lees die diepe hartseer in die hart van sy geliefde dissipel en hy vra weer: "Het jy inderdaad geloofa, Ananda?" En Ananda sê: "Ek het geloof, my Heer."
Toe gaan die Gesëende Een voort: "Indien jy geloof het, Ananda, in die wysheid van die Tathagata, waarom, dan, Ananda, versoek jy die Tathagata selfs vir ʼn derde keer? Het ek dan nie vroeer aan jou verklaar dat dit is natuur van alle saamgestelde dinged at dit weer moet ontbind? Ons moet onsself skei van alle geliefde dinge en dit (hulle) agter laat. Hoe dan, Ananda, kan dit vir my moontlik wees om te bly, aangesien alles wat gebore word, of tot stand gebring en georganiseer word, in ditself die inherente noodsaaklikheid van ontbinding bevat? Hoe, dan, kan dit moontlik wees dat hierdie liggaam van my nie sal ontbind nie? So ʼn kondisie kan nie bestaan nie! En hierdie menslike bestaan, o Ananda, is prysgegee, verloën en verlaat deur die Tathagata."
En die Gesëende Een sê vir Ananda: "Gaan nou, Ananda, en kom in die Diens Saal bymekaar met al die broerders wat in die omgewing van Vesali bly."
Die Boedda het toe na die Diens Saal toe beweeg en het gaan sit op ʼn mat wat vir hom oopgeprei was. Daarna addresseer hy die broerders en sê: "O broerders, julle aan wie die waarheid bekend gemaak is, julself deeglik meesters daarvan gemaak het, beoefen dit, gemediteer aangaande dit en wie dit oorsee verkondig het sodat die reine godsdiens lank mag bestaan en voortbestaan, sodat dit voortbestaan vir die goed en vreugde van die groot menigte, uit medelye vir die wêreld en vir die goed en wins vir alle lewende wesens! Sterrekyk en astrologie, voorspel gunstige en ongelukkige gebeurtenisse deur middel van tekens, voorspellings goeie of bose, al hierdie dinge is verbode. Diegene wat toegee aan hul hartsbegeertes sonder nadenke, sal nooit Nirvana bereik nie; du sons moet die hart bedwing en uittree uit wereldse opgewondenheid en soek na gemoedsrus van die bewussyn. Eet julle kos net om jul honger te stil en drink net om jul dors te les. Bevredig die noodsaaklikhede van die lewe soos die skoenlapper wat drink van die blom sonder om die geur of tekstuur te vernietig. Dit is omdat ons nie vier waarhede verstaan en begryp nie, o broerders, dat ons vir so lank afgedwaal en verlore gegaan het op hierdie moeilik weg van transmigrasies, beide ek en jy, todat ons die waarheid gevind het. Beoefen in alle erns die meditasies wat ek julle geleer het. Gaan voort in hierdie magtige stryd teen sonde. Bewandel standvastig in hierdie weë van heiligheid. Wees sterk in morele magte. Wanneer die sewe soorte wysheid jou bewussyn verlig, sal jy die edele agtvoudige weg wat na Nirvana lei, vind.
"Wees ingelig, o broeders, die finale uitwissing van die Tathagata sal binnekort plaasvind. Ek vermaan julle nou en sê: Alle komponent dinge moet oud word en weer ontbind word. Soek na dit wat permanent is en werk met erns vir jul verlossing."
Cunda, die metaal smid
Die Gesëende Een het verder na Pava gegaan. Toe Chunda, die metaal werker, hoor dat die Gesëende Een in Pava was en in sy mangoe boord gebly het, het na die Boedda gegaan en die Boedda en sy monnikke respekvol uitgenooi om hul ete by sy huis te kom geniet. En Chunda het rys-koeke en gedroogde wildevark vleis voor berei.
Nadat die Boedda die kosse voorberei deur Chunda geëet het, het hy ernstig siek geraak en erge pyne ondervind. Maar die Boedda, denkend en selfregulerend, het dit sonder klaagtes weerstaan. En die Boedda sê vir geagte Ananda, "Kom laat ons na Kusinara gaan."
Op weg het die Boedda moeg geraak en hy langs die kant van die pad aan die voet van n boom gaan rus. Die Boedda sê vir Ananda: "Vou die kleding stuk, o Ananda en sprei dit vir my uit. Ek is moeg en moet ʼn rukkie rus!" "Dit sal so wees, Heer!" sê geagte Ananda en hy sprei die kleding stuk, viervoudig gevou, uit. Die Boedda het gaan sit en sê daarna vir geagte Ananda: "Bring vir my water Ananda. Ek is dors en wil graag drink."
Geagte Ananda het daarna vir die Boedda gesê: "Maar nou net, Heer, vyf honderd, waens het deur die drif beweeg en die water troebel maar die rivier is nie ver hier vandaan. Daardie water is skoon, koel, deurskynend en drinkbaar en dit is maklik om daarby uit te kom. Die Gesëende Een mag dan water drink en sy liggaam’s lede laaf (verfris)."
Vir ʼn tweede keer addresseer die Gesëende Een vir Ananda deur te sê: "Bring vir my water, o Ananda, ek is dors en wil graag drink."
En vir ʼn tweede keer antwoord ggeagte Ananda: "Laat ons na die rivier gaan."
Dan vir ʼn derde keer addreseer die Geseende Een vir geagte Ananda: "Bring vir my water, o Ananda, ek is dors en wil graag drink.""Laat dit so wees, Heer!" sê geagte Ananda en neem ʼn houer en gaan af na die (rivier) stroom. En kyk! Die stroom waardeur die waens vroëer gegaan en en vertroebeld was, was nou deurskynend, helder en vry van enige vertroebelde water. En geagte Ananda dink by homself: "Hoe wonderlik, hoe magies is die magte en krag van die Tathagata!"
Ananda bring toe die houer met die water na die Boedda en sê: "Laat die Geseënde Een die water drink. Laat die leermeester van mense en gode sy dors."Die Boeddda het toe die water gedrink.
Nou, daardie tyd was daar ʼn man uit die laagste klas van die gemeenskap, genaamd Pukkusa, ʼn jong Malla, ʼn dissipel van Alara Kalama,wat met die hoofweg van Kusinara na Pava gegaan het. Pukkusa het die Gesëende een sien sit onder die voet van die boom. Hy gaan na die Boedda, saluteer die Boedda en sit respekvol eenkant. Daarna het die Geseënde Een vir Pukkusa onderrig, verbly en verheug met godsdienstige gesprek.
Opgehelderd en verblyd deur die woorde van die Gesëende Een, Pukkusa, die jong Malla, sê vir ʼn sekere man wat daar verby gegaan het: "Geagte man, bring asseblief vir my twee kleding stukke gemaak van goud, gestryk en wat gereed is om gedra te word."
"Laat dit so wees meneer!" sê die man en hy bring die twee kleding stukke.
Pukkusa gee toe die twee goue kleding stukke vir die Boedda en sê: "Heer, hierdie twee kleding stukke is gereed om gedra te word. Mag die Gesëende Een my die eer aandoen deur dit uit my hande te aanvaar!"
Die Geseënde Een sê: "Pukkusa, beklee my in een en Ananda in die ander een." En die Tathagata' se liggaam het geskyn soos ʼn helder vlam.
Metteyya
Die Geseënde Een het met 'n groot geselskap van die broers voortgegaan na die sala-bos (boord) van die Mallas, die Upavattana van Kusinara aan die ander kant van die rivier Hirannavati. Toe hy daar aankom, sê hy vir geagte Ananda: "Maak vir my gereed ʼn sitbank waarvan die kopkant na die noorde wys, tusssen die dubbele sala bome. Ek is moeg, o Ananda en wil graag rus."
"Laat dit so wees, Heer!" sê Ananda en hy berei die sitbank voor soos versoek deur die Boedda. En die Geseende Een het denkend gaan lê.
Nou, daarddie tyd die twee sala bome was in volle bloei met blomme buite seisoen; en hemelse sang het vanuit die lug neer gedaal, uit verering vir die opvolger van die Boeddas van die verlede. Ananda was gevul met wonder dat die Geseënde Een so vereer kon word. Maar die Gesëende Een sê: "Nie by wyse van sulke voorvalle, o Ananda, word die Gesëende Een korrek vereer of as heilig beskou nie. Maar die getroue man/vrou wie aanhoudend die belangrikste en minder belangrike voorskrifte aankom, handel volgens die voorskrifte, dit is wie korrek die Boedda vereer met die waardigste verering. Daarom, o Ananda, wees konstant in die nakoming van die belangrikste en minder belangrike voorskifte en wandel volgens die voorskrifte, so dus, o Ananada, sal die leermeester vereer."
Geagte Ananda het toe die klooster binne gegaan en staan teen die deur kosyn, wenend met die gedagte: "Helaas! Ek is maar nog steeds ʼn student, iemand wat nog sy eie vervolmaking moet bewerkstellig. En die Leermeester, wie so goedhartig teenoor my is, sal binnekort ons verlaat."
Nou, die Geseënde een roep die broerders en vra: "Waar, o broerders, is Ananda?" Een van die broerders het toe Ananda gaan roep en Ananda het toe gekom na waar die Boedda was. Hy sê: "Diepe donkerte heers as gevolg van die gebrek aan wysheid; die wêreld van lewende wesens word verwurg aan die gebrek van lig; toe het die Tathagata die lamp van wysheid aangesteek en nou sal dit weer uitgedof word."
Die Geseënde Een sê vir geagte Ananda wat langs hom sit: "Genoeg, Ananda! Moennie jouself bekommer nie; moenie ween nie! Het ek jou nie alreeds vroeër vertel dat dit is die natuur van alle dinge naaste aan ons wat ons moet van skei en verlaat nie? Die dwaas bedink die idée van 'self', die wyse wese sien daar is geen fondasie om die idée van 'self' op te bou nie, dus het hy/sy die regte kennis van die wêreld en kom tot die korrekte gevolgtrekking dat alle samestellings en kombinasies van lyding sal een of ander tyd weer ontbind en skei maar die waarheid sal bly staan. Waarom sal ek hierdie vleeslike liggaam behou terwyl die liggaam van die verhewe wet sal voortbestaan? Ek is vasbeslote; my doel het ek bereik, my werk voltooi en ek wil nou rus! Vir ʼn lank tydperk, o Ananda, was jy baie geliefd vir my deur gedagtes en aksies wat nie gemeet kan word nie. Ananda, jy het baie goed gedoen! Wees vlytig in jou strewe en binnekort sal jy vry wees van die alle boosheid, van senualiteit, van selfsugtigheid, van dwaling en onkunde!"
Ananda onderdruk sy trane en vra die Gesëende Een: "Wie sal ons onderrig nadat u ons verlaat het?"
En die Geseënde Een antwoord: "Ek is nie die eerste Boedda op Aarde nie, nog minder is ek die laaste een. Op die geskikte tyd sal ʼn ander Boedda, ʼn mees verhewe verligte een; bekleed met wyse handeling, kenner van die kosmos, ʼn onvergelykbare leier van mense, ʼn meester van engele en sterflikes, kom. Hy sal aan julle dieselfde ewedurige waarhede wat ek julle onderrig het, openbaar. Hy sal sy godsdiens preek; glorieryk in die ontstaan en glorieryk in die klimaks en glorieryk aan die einde, in die gees en letter.Hy sal ʼn godsdienstige lewe openbaar; prefek en rein soos ek dit nou onderrig."
Ananda vra: "Hoe sal ons hom (her)ken?" Die Gesëende Een antwoord: "Hy sal bekend wees as Metteyya, wat beteken 'hy wie se naam vredeliewenheid en sagmoedigheid is."
Bereiking van Nirvana
Toe het die Mallas, tesame met hul jong mans, meisies en hul vrouens, bedroef en hartseer en met seer harte, na die Upavattana (die sala bos van die Mallas) gegaan om die Gesëende Een te sien, sodat hulle ook kon deelneem in die saligheid wat neerdaal op diegene wat in die teenwoordigheid van die Heilige Een is.
Die Gesëende Een sê vir hulle: "Soek die weg, julle moet julle moet julleself ernstig inspan en met ywer daarna streef. Dit is nie genoeg om my te gesien het wandel soos ek julle vermaan het nie; bevry julself van die verstrengelde nette van lyding. Wandel op die weg om ʼn doelgerigte visie. ʼn Sieke mag gesond word deur die hellende mag van die medisyne en sal van al sy skete ontslae wees sonder dat hy die dokter hoef te sien. Diegene wat nie doen soos ek hulle vermaan het nie, sien (soek) my tevergeefs. Dit lei tot geen voordeel; terwyl diegene wat ver weg is van waar ek my bevind maar nogtans regvredig wandel, is baie naby my. ʼn Wese wat naby my is maar nogtans ongehoorsaam handel, is in werklikheid baie ver van my. Diegene wat die Dharma gehoorsaam sal altyd die saligheid van die teenwoordigheid van die Tathagata ervaar."
Daardie tyd, die kluisenaar Subhadda, gaan na die sala bos van die Mallas en sê vir geagte Ananda: "Ek het by mede kluisenaars, gevorderd in lewensjare en leermeesters van wye ondervinding, gehoor: 'Somtyds en baie selde verskyn Boeddas in die wêreld.' Nou word dit gesê dat vandag in die laas nagwaak, die finale uitwissing van die kluisenaar Gotama sal plaasvind. My bewussyn is onsekerheid maar nogtans het ek geloof in die kluisenaar Gotama en vertrou dat hy die waarheid aan my sal openbaar sodat ek alle twyfel sal verban. Mag ek asseblief die kluisenaar Gotama sien!"
Toe hy klaar gepraat het, sê geagte Ananda: "Genoeg, vriend Subhadda! Vermoei nie die Tathagata nie. Die Gesëende Een is moeg." Die Boedda het hierdie gesprek tussen geagte Ananda en Subhadda gehoor. Die Gesëende Een roep toe vir geagte Ananda en sê: "Ananda! Moenie Subhadda verhoed om die Boedda te sien nie. Laat hom in. Wat ookal Subhadda my sal vra, sal hy vra uit begeerte vir kennis en nie om my te vermoei nie en wat ookal my antwoord, hy sal vinnig verstaan."
Toe sê geagte Ananda: "Kom binne, vriend Subhadda want die Gesëende Een gee jou toestemming."
Nadat die Gesëende Een vir Subhadda onderrig en verheug het met woorde van wysheid en gerusstelling, sê Subhadda: "Glorieryk Heer, glorieryk Heer! Mees uitstaande is u woorde, die beste! U woorde sit regop dit wat omgeval het, dit openbaar wat verborge was. Dit wys die regte weg vir die reiser wat verdwaal het. Dit bring ʼn lig in die donkernis sodat diegene met oë kan sien. Dus, Heer, die waarheid was aan my geopenbaar deur die Gesëende Een. Ek neem my toevlug tot die Geseende Een, in die waarheid en in die orde van monnikke. Mag die Geseende Een my aanvaar as n dissipel en ware geloofs navolger, vanaf vandag tot so lank my lewe duur."
En Subhadda, die kluisenaar, sê vir geagte Ananda: "Groot is jou voordeel, vriend Ananda, groot is jou geluk, dat jy vir soveel jare besprinkel is met die besprinkeling van dissipelskap in hierdie broederskap aan die hand van die Meester self!"
Nou die Geseënde Een addresseer geagte Ananda en sê: "Dit mag wees, Ananda, dat by sommige van julle die gedagte opkom: "Die woorde van die Meester het tot ʼn einde gekom, ons het nie ʼn leermeester nie!' Maar dit is nie hoe julle dit moet beskou nie. Dit is waar dat ek nie meer ʼn menslike liggaam sal bekom nie want alle toekomstige lyding is verewig weg. Alhoewel hierdie liggaam tot niet sal kom, sal die Tathagata egter voortbestaan. Die waarheid en die rëels van die orde wat ek daar gestel het vir julle almal, laat dit, nadat ek julle verlaat het, jul leermeester wees. Nadat ek weg is, mag die orde, indien hulle so verkies, die geringe en minder belangrike voorskrifte mee wegdoen."
Toe sê die Geseënde Een vir die broerders: "Daar mag dalk nog twyfel of huiwering in die bewussyn van ʼn broerder aangaande die Boedda of die waarheid of die weg wees. Sommige mag dalk agterna die gedagte hê, 'Ons het nie die Gesëende Een ondervra terwyl ons in sy teenwoordigheid was nie. Daarom, broerders, vra nou. Vra vrylik."
Die broerders het stil gebly. Toe sê geagte Ananda vir die Gesëende Een: "Verseker, I glo dat in hierdie hele gemeente van broerders daar is nie een broerder wat enige twyfel aangaande die Boedda of die waarheid of die weg het nie!"
Die Gesëende Een sê: "Dit is uit volkome geloof dat jy gepraat het Ananda! Maar Ananda, die Tathagata weet verseker dat in hierdie hele gemeente van broerders daar is nie n enkele broer wat enige twyfel en huiwering betreffende die Boedda of die waarheid of die weg koester nie!Versekerd, selfs die mees geringste van al hierdie broerders is bekeer en is verseker van finale verlossing."
Toe praat die Geseënde Een verder met die broerders en sê: "Indien julle nou die Dharma, die oorsaak van alle lyding en die weg van verlossing ken, o dissipels, sal hulle dan sê: 'Ons respekteer die Meester en uit agting vir die Meester spreek ons dus?'" Die broerders antwoord: "Dit sal ons nie doen nie, o Heer."
Die Gesëende Een gaan voort: "Van daardie wesens wat lewe in onkunde, opgesluit en omsluit, soos byvoorbeeld in die geval van ʼn eier, ek het heel eerste die eierdop van onkunde gebreek en alleen in die kosmos die mees verhewe, universiele Boeddaskap bereik. Dus, o dissipels, is ek die oudste, die edelste van wesens.
"Maar wanneer julle spreek, o dissipels, is dit dan nie dit wat julleself weet, gesien en self gerealiseer?" Ananda en die broerders sê: "Dit is so, O Heer."
Weereens begin die Geseënde Een te praat: "Sien nou, broerders, Ek verklaar weer, 'Verrotting is inherent in alle gekomponeerde dinge maar die waarheid sal verewig bestaan. Werk ywerig vir jul eie verlossig!" Dit was die laaste woorde van die Boedda, Toe penetreer en verval die Boedda in ʼn diep meditasie en nadat hy deur die vier jhanas gegaan het, het hy Nirvana binne gegaan.
Toe die Geseënde Nirvana binnegaan, het daar by sy heengaan 'n magtige aardbewing ontstaan, verskriklik en ontsagwekkend: en die donderslae van die hemel het uitgebars, en van die broeders wat nog nie vry was van hartstogte nie, het sommige hul arms uitgestrek en gehuil en sommige het kop op die grond geval, met angs gevulde gedagte: "Te vroeg het die Boedda gesterf! Te vroeg het die Gesëende Een se aardse bestaan tot ʼn einde gekom. Te vroeg is die Lig van die wêreld geblus!"
Toe spreek geagte Anuruddha met die broerders en sê: "Genoeg my broerders! Ween nie nog minder nog minder uiter klaagliede! Het die Gesëende Een nie vroëer verklaar; dit is die natuur van dinge geliefd vir ons dat ons met skei van daardie geliefde fenomena en dit agterlaat omdat alle dinge wat gebore word, wat geskep en georganiseerd word, bevat in ditself die inherente noodsaaklikheid van ontbinding? Hoe, dan, kan dit moontlik wees dat die liggaam van die Tathagata nie sal ontbind nie? So ʼn toestand kan nie bestaan nie! Diegene wat vry is van passies sal die verlies (dood) aanvaar, kalm en denkend en ewig bewus wees van die waarheid wat hy ons geleer het."
Geagte Anuruddha en geagte Ananda het die res van die aand godsdienste gesprekke gehad. Toe sê geagte Anuruddha vir geagte Ananda: Gaan nou broer Ananda en gaan lig die Mallas van Kurinara in en sê: Die Geseënde Een het gesterf. Doen dan dit wat ookal julle goed dink!" Toe die Mallas dit hoor, was hulle bedroef, hartseer en het geween.
Toe gee die Mallas van Kusinara hul bediendes opdragte en sê: "Versamel parfuum en blomme en al die musikante in Kusinara!" Die Mallas van Kusinara neem toe die parfuum en blomme, die musikante en hul instrumente en vyf honderd kleding stukke en gaan na die sala boord waar die liggaam van die Geseende Een gelê het. Hulle het die hele dag deur gebring in verering en lof met gesange, musiek, blomme-kranse, parfuum en afdakke van kledingstukke en maak van dekoratiewe kranse by die oorblysels (liggaam) van die Gesëende Een. En hulle het die oorskot van die Gesëende Een verbrand soos hulle doen met die liggaam van die koning van konings.
Toe die begrafnis brandstapel verlig is, het die son en maan hul glans teruggetrek, die vreedsame strome aan elke kant was brander-hoogte geswel, die aarde het gebewe en die stewig gevestigde woude het soos aspenblare geskud, terwyl blomme en blare ontydig op die grond geval het, soos verspreide reën, sodat die hele Kusinara kniediep gestrooi geraak het met mandara-blomme wat uit die hemel neerreën.
Nadat die verassing seremonie verby was, sê Devaputta vir skare wat rondom die brandstapel staan: "Kyk, o broerders, die aardse oorblyfsels van die Gesëen Een het ontbind maar die waarheid wat hy ons geleer het, leef voort in ons bewussyn en reinig ons van alle dwaling. Laat ons dan uitgaan in die wêreld as medeliewend en vergewendsgesind soos ons magtige meester en preek vir alle lewende wesens die vier edele waarhede en die agtvoudige weg van regvredigheid sodat die mensdom finale verlossing kan bekom, toevlug neem in die Boedda, die Dharma en die Sangha.
Toe die Geseënde Een Nirvana bereik het en die Mallas die oorskot verbrand gepaardgaande met sulke seremonies wat aandui dat die Boedda was die groot king van konings, het ambassadeurs van orals uit die gebiede wat daardie tyd die Boedda se leerstellings aangeneeem is, gekom om ʼn deel van die oorblyfsels te ontvang. Die oorblyfsels was verdeel in agt dele en agt pagodas was opgerig vir die bewaring daarvan. Een pagoda was opgerig deur die Mallas en die sewe ander deur die sewe konings van die lande wie se mense hul toevlug tot die Boedda geneem het.
Nadat die Geseënde Een Nirvana binne gegaan het, het die dissipels bymekaar gekom en beraadslag om die Dharma rein en onbevlek te hou van dwaalleer.
Upali het opgestaan en gesê: "Ons groot Leermeeste het altyd vir die broerders gesê: 'O monnikke, na my finale bereiking van Nirvana moet julle die Wet vereer en gehoorsaam. Beskou die Wet as jul meester. Die wet is soos ʼn lig wat skyn in die donkerte; wat die weg uitwys; dit is ook soos ʼn kosbare juweel wat bekom word nadat geen moeite en opofferinge, selfs jul eie lewens, nie ontsien was om dit te vind. Gehoorsaam die Dharma wat ek aan julle openbaar het; volg dit sorgvuldig asof dit op geen manier verskillend is van myself’sulks was die woorde van die Gesëende Een. Die Wet, dus, wat die Boedda ons nagelaat het as uiters kosbare nalatenskap, het nou die sigbare liggaam van die Tathagata geword. Laat ons daarom, dit vereer en heilig hou. Want wat is die nut daarvan om pagodas vir oorblyfsels op te rig, as ons die gees van die Meester se leerstellings verwaarloos?"
Toe staan Anuruddha op en sê: "Laat ons in gedagte hou, o broerders, dat Gotama Siddhattha die waarheid aan ons geopenbaar. Hy was die Heilige Een en die Perfekte Een en die Gesëende Een omdat die ewedurige waarheid in hom gewoon het. Die Boedda het ons geleer dat die waarheid bestaan het voordat hy in hierdie wêreld gebore was en sal nog steeds bestaan nadat hy Nirvana bereik het. Die Boedda het gesê: 'Die waarheid is alomteenwoordig en ewig, verhewe bo menslike natuur en onspreeklik in sy heiligheid.'
"Laat ons nou in gedagte hou dat nie hierdie of daardie wet wat in die Dhanna aan ons geopenbaar word, die Boedda is nie, maar die volledige waarheid, waarheid wat ewig, alomteenwoordig, onveranderlik en meest verhewe is. Baie van die regulasies van die Sangha is tydelik; dit was voorgeskryf omdat dit geskik was vir die situasie en was nodig vir 'n verbygaande noodgeval. Die waarheid, daarinteen, is nie tydelik nie. Die waarheid is nie partydig nie, ook nie opinie nie maar kan ondersoek word en die wesens wat opreg na die waarheid soek, sal dit (die waarheid) vind. Die waarheid is weggesteek vir die wat geestelik blind is maar diegene wat die geestelik oog besit, sien die waarheid. Die waarheid is die Boedda se essensie en die waarheid sal die uiteindelike standard bly. Laat ons dan die waarheid vereer; laat ons waarheid ondersoek en dit openbaar en laat ons die waarheid gehoorsaam. Want die waarheid is Boedda, ons Meester, ons leier. "
Kassapa staan toe op en sê: "Waarlik u spreek wel, o broer Anuruddha. Daar is nie enige konflik van opinie aangaande die betekenis van ons godsdiens. (Want) die Gesëende Een besit drie persoonlikhede en elkeen van dit is ewe belangrik vir ons. Daar is die Dharma Kaya, die Nirmana Kaya en die Sambhoga Kaya. Boedda is die mees uitstekende waarheid, ewige alomteenwoordig en onderveranderlik: dit is Sambhoga Kaya wat ʼn staat van perfekte saligheid is. Boedda is die onpartige en liefdevolle leermeester wat die vorm van wesens wat hy onderrig, aanneem: dit is Nirmana Kaya, sy verskyniningsliggaan. Boedda is die volkome gesëende bedeling van godsdiens; hy is die gees van die Sangha en die betekenis van die gebooie nagelaat in sy heilige word, die Dharma; dit is Dharma Kaya, die liggaam van die mees uitstekende wet.
"Indien die Boedda nie as Gotama Sakyamuni verskyn het nie, hoe kon ons die heilige tradisies van sy leerstelling bekom? En indien toekomstige generasies nie die heilige tradisies in die Sangha bewaar het nie, hoe kan hulle enige iets weet van die magtige Sakymuni? En ook nie ons of andere sou enige iets weet van die ongeëwenaarde waarheid wat ewig, alomteenwoordige en onveranderlik is. Laat ons die tradisies heilig hou en vereer. Laat ons die herinneringe van Gotama Sakyamuni heilig hou sodat mense die waarheid kan vind.Toe het die broerders besluit om ʼn sinode byeen te roep sodat die leerstellings van die Boedda neergelê kon word, die heilige geskrifte te saam te voeg en om ʼn kanon daar te stel wat as bron van instruksie vir toekomstige generasie kon dien.
*Lord Jesus be praised. Translation completed, Sunday, 30th June 2024
Page 105
Posts
No comments:
Post a Comment